CHAPTER 7: MULING PAGTATAGPO

***Justine’s POV***

Nagkita kami sa lobby ni Lemar at lumabas ng resort papunta sa kabilang bahagi nito sakay ng club car.

"Bahagi pa rin ba eto ng resort? Ang ganda!" humahangang saad nya habang nakatingin sa paligid, nag-aagaw ang dilim at liwanag kaya kita ang ganda ng paligid sa kulay gintong langit.

"Hindi na, private part na eto, Hermano Villa. Family house eto ng mga Hermano."

"Ahh" tumatango-tangong sagot nya. Mula sa malayo kita nya ang isang magandang mansyon, malalaki ang haligi nito na tila hindi kayang yakapin ng isang tao lang. Sinalubong agad sila ng nakaputing kasambahay.

"Magandang gabi ser!" bati nito. sabay tingin sa kanya. "Magandang gabi po Ma'am" tila nahihiyang bati nito sa kanya. Napangiti naman sya.

"Magandang gabi manang," tanong ni Lemar sa matanda

"Kay ganda naman ng gelpren mo Ser" wika nito. Napatawa ng bahagya si Lemar bago lumapit sa matanda at may ibinulong. Tila nanlalaki naman ang mata ng matanda na parang gulat na gulat.

"Ah ganun po ba!" sabay takip ng bibig. na wika nito

"Si Richel po?" maya-maya at tanong ni Lemar habang pumapasok sila sa loob. Napansin nya na nakaaliwalas ng sala. May malalaking sofa at malalaking vase collection.

"Nasa taas po, teka po at tatawagin ko muna" paalam nito sa kanila bago tumalikod.

"Magandang gabi po Sir" bati sa kanila ng isang babaeng naka uniporme ng puti katulad ng kay manang, nakatingin eto sa kanya na tila ba naiilang, saglit na nabasa nya sa mga mata nito ang lungkot sabay baling ng tingin kay Lemar. Saglit lang at tumalikod na eto. Tumayo ang binata para sundan ang babae papunta sa lugar na hula nya ay kusina. Naiwan sya sa sala, inilabas nya ang kanyang cellphone at nagtipa, nalibang sya sa pinapanood kaya hindi nya napansin ang isang bulto na papalapit sa kanya. Nakakita sya ng dalawang dulo ng sapatos sa harapan nya kaya dahan dahan syang tumingala, para lang salubungin ng matiim na tingin ng lalaki, nanlalaki ang mata na napatitig sya dito, hindi sya pwedeng magkamali, “shit sya ang lalaki kumuha ng first kiss ko at – at..” hindi nya naituloy ang nasa isio dahil halos mapanganga sya sa pagkagulat!

"IKAW!?" gulat na tanong nya dito.

Nakatingin lang ang lalaki sa akin na tila ba kinakabisa ang bawat parte ng katawan ko. May halong inis na pinagcross ko ang aking dalawang kamay sa harap ng aking dibdib na hindi naman kalakihan. Nakita kong lumipat ang tingin nito dun bago kumunot ang noo.

"What-"

"Hey, Rich!” naputol ang sasabihin ni Richel ng pumasok si Lemar, nagpalipat-lipat ang tingin nya samin dalawa ni Richel.

"Oh No! Don't tell me magkakilala kayo?" maya-maya ay sabi nito habang nanlalaki ang mata.

"NO!

"YES!" halos magkasabay nilang sagot.

"Care to share?" napapantastikuhang sabi ni Lemar.

"Hindi kami magkakilala, nagkita lang kami sa Resort sa Batangas last time" mabilis na sagot ni Richel habang nakatingin sa akin.

Mabilis akong muling napatingin sa lalaki.

“What? Sya din yun? Holy cow!! Kapag minamalas ka ba naman!” sigaw ng isip nya.

Umiwas na lang ako ng tingin ngunit nasalubong ko ang nagtatanong na titig ng Lemar.

Isang kibit balikat ang sinagot ko Dito.

“Okay, by the way Justine si Richel, ang Cousin ko sya ang may-ari ng Hermanos, Richel si Justine" pakilala nito samin ngunit nanatiling tahimik kaming dalawa na tila walang balak magsalita, pinakiramdaman ko ang lalaki, Napasulyap ako Kay Lemar at Nakita ko sa mukha nito ang pagtataka.

Tila naman noon lang nag sink in sakin ang sinabi ng binata “Sya ang may-ari ng Hermano Resort, ibig sabihin sya ang boss ko!? OMG!” kausap nya sa sarili. Napakagat labi na lang sya.

Nang magbalik ang tingin nya kay Richel nakakunot ang noo nito, tumatayo ang balahibo ko sa matiim na titig ng lalaki sakin na tila ba binabasa ang ang nasa isip ko.

“It’s Nice to meet you, finally!” may kahulugan na sambit ng binata, inilahad nito ang kamay. 

“The pleasure is mine” mabilis na sagot nya, habang inaabot ang kamay nito, tila may dumaloy na kuryente sa pagdidikit pa lang ng kanilang balat, marahang pinisil nito ang aking kamay at tila marahang sinalat ang aking mga daliri na naghatid ng kilabot sa aking katawan, kaya mabilis ko etong binawi.

Tumaas ang sulok ng labi ng lalaki.

“Ser, Handa na po ang table.” gusto kong pasalamatan si Manang sa kanyang pagdating, tila nabaling sa kanya ang atensyon ng lahat.

“Okay, Let’s go, I’m so famished.” sambit nito na tila may ibang kahulugan, sabay talikod at naunang pumunta sa kusina.

Pandandaliang nabawasan ang namumuong tensyon sa pagitan namin ng binata dahil sa masasarap na pagkain na nakahain. 

Pagkatapos ng masaganang hapunan, nagtuloy sila sa opisina ni Richel para pag-usapan ang detalye ng magiging trabaho niya. Tahimik siyang nakikinig, ngunit hindi niya maiwasang mapansin ang ibang anyo ng pagkatao ni Richel—malayo ito sa una nilang pagkikita.

Bakas sa bawat galaw at pananalita ng lalaki ang awtoridad, talino, at kumpiyansa sa sarili—isang lalaking alam ang kanyang ginagawa at alam kung paano mamuno. Lihim siyang humanga. 

“Pambihira…” bulong niya sa sarili. “Kung ganito ang boss, kahit overtime araw-araw, game ako.”

Mula sa kulot nitong buhok na perpektong bumagay sa moreno nitong balat, hanggang sa mata nitong kay-lalim tumingin—parang kaya kang hilahin palabas ng sarili mong mundo. 

“Over all... so yummy!” pilya niyang komento sa sarili.

Naputol ang matamis na pantasya nang mapansin niyang nakatingin sa kanya si Richel. Napalunok siya at agad na nagkunwaring seryoso. Kunwaring nakatutok sa papel, pero hindi na niya muling tinangkang sumulyap sa binata.

Narinig niyang tila iba na ang paksa ng usapan ng magpinsan.

“Kailan ang balik mo sa Batangas?” tanong ni Richel, sa mas banayad na tinig.

“Bakit? Pinapaalis mo na ba ako?” kunwaring may tampo ang sagot ng pinsan. “Wag kang mag-alala, next time magbabaon na ako ng kanin at liliitan ko na ang ulam ko!”

Napatawa si Richel, isang tawang malalim pero magaan, parang nakakahawa. Ang sarap sa tenga, naisip niya. Di niya naiwasang mapangiti—tawa pa lang ng lalaki, parang may sariling gravity.

“Seriously,” muling sambit ng pinsan, “kailangan ko na ding umalis bukas kasi may special event kaming kailangang paghandaan. Kasal ng anak ng gobernador sa Batangas.”

“I see,” maikling sagot ni Richel. Pero may kung anong bigat sa tinig niya.

***Third Person's POV***

BIGLANG tumunog ang telepono ni Lemar, dahilan para mabaling ang atensyon nito sa screen.

“Excuse me,” mahinahong paalam niya bago mabilis na lumabas ng opisina dala ang cellphone—halatang mahalaga ang tawag.

Naiwan siyang mag-isa sa loob ng tahimik na opisina. Habang sinusundan ng tingin ang direksyong tinahak ni Lemar, nahagip ng paningin niya ang bahagyang nakabukas na pintuan ng balcony. Hindi na siya nagdalawang-isip—tila may humihila sa kanya papalapit doon.

Tumayo siya at marahang lumakad papalabas. Pagbukas niya ng pinto, sinalubong siya ng malamig na simoy ng hangin—may bahid ng alat at amoy-dagat. Napayakap siya sa sarili, hindi dahil sa ginaw lang, kundi dahil sa dami ng bagay na bigla niyang naramdaman.

Mula sa kinatatayuan niya, tanaw ang dalampasigan. Sa malayo, ang mga kislap ng ilaw sa baybayin ay tila mga bituin na nahulog sa lupa. Sa ilalim ng liwanag ng buwan, naglalaro ang mga alon, para bang may sarili itong buhay—may sariling kwento.

Napatingala siya, marahang pumikit. Hinayaang dampian ng hangin ang kanyang mukha.

Sa dami ng gulo sa puso’t isip ko... bakit parang dito lang ako nakahinga? tanong niya sa sarili. Saglit siyang naging payapa—parang tinanggalan ng bigat sa dibdib.

Hindi niya alam kung ilang minuto siyang nanatili roon, pero sa oras na iyon, tila nagkasundo ang katahimikan ng gabi at ang gulo sa loob niya.

“Enjoying the view?” bilgla syang napamulagat at napatuwid ng tayo ang marinig nya ang boses ng lalaki. Parang biglang tumigil ang oras para kay Justine. Sa loob ng ilang segundo, parang wala siyang naririnig kundi ang malakas na kabog ng kanyang dibdib. Ang malamig na simoy ng hangin ay biglang nag-init sa paligid niya, kasabay ng pamumula ng kanyang mga pisngi.

“S-Sir!?” asiwang tawag nya dito.

Napatawa naman eto ng mahina, bago bumuntunghininga.

“Richel” maya-maya ay sambit nito.

“Huh?” sagot nya dito.

“Call me Richel, Just like how you call Lemar.” may diin na bigkas nito sa pangalan ng pinsan,

“Naseselos ba eto?” kausap nya sa sarili.

Napatango na lang sya.

“Justine or shall I call you, Laura” sambit nito na tila ba pabulong lang. Mabilis syang napatingin sa lalaki na nanlalaki ang mga mata, nakauwang ng bahagya ang kanyang mga labi. Tila nagbalik sa kanya ang imahe ng nangyari sa kanila tatlong buwan na ang nakalilipas ng tawaging nya etong – Massimo. “Holy s*it!!”

“So It’s You!” 

Itutuloy…