บทที่ 12

(มีภาพประกอบ)

“หนูเดียลูก...ที่น้ากับน้ารามยื่นข้อเสนอนี้ ก็เพราะเราอยากจะปกป้องหนูกับลีอองนะ” พิมพ์มาดาเอ่ยเสียงอ่อนโยนพลางจ้องมองใบหน้าซีดเผือดของลิเดีย ด้วยความสงสารจับใจ

เธอรู้ดีว่าในตอนนี้ลิเดียเองก็คงสับสนไม่น้อย ที่จะต้องมาแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก และแทบไม่รู้จักกันมาก่อนเลย

“นี่คุณ... ช่วยอธิบายให้หนูลิเดียฟังมากกว่านี้หน่อยสิคะ” พิมพ์มาดาหันไปบีบมือรามสูร สามีของเธอเบา ๆ เป็นสัญญาณให้เขาอธิบายถึงกฎเกณฑ์ของโลกมาเฟียที่ซับซ้อนและโหดร้าย

“อืม” รามสูรขานรับ พลางเหลือบมองไลออนที่ยังคงนั่งนิ่ง กระดกไวน์ลงคออย่างไม่แยแสใด ๆ

“ข้อเสนอนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ที่เราจะยื่นมือช่วยหนูได้” แววตาของมาเฟียใหญ่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม สายตาของเขาสอดประสานกับลิเดียอย่างจริงจัง

“อย่างที่รู้กันอยู่แล้วว่าคุนหมิง พ่อของหนูขอลาออกและได้ตัดขาดจากเลโอนาร์ดไปนานแล้ว”

“ถึงแม้เขาจะยังมีสร้อยประจำตระกูลของเราอยู่ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราจะช่วยเหลือหนูแบบนี้ได้”

“เพราะหนู...ไม่ใช่คนของเลโอนาร์ด!” รามสูรพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พลางเอามือถูคางเบา ๆ ก่อนพูดต่อ

“การยื่นมือเข้าไปแทรกแซงเรื่องของคนอื่น แก๊งอื่น มันก็เหมือนการเปิดศึกเข้าบ้านตัวเอง”

“และเลโอนาร์ดเองมีสนธิสัญญาที่เราจะไม่ต่อสู้กับแก๊งอื่น หากคนพวกนั้นไม่ได้มาทำร้ายคนของเราก่อน”

ลิเดียฟังคำพูดเหล่านั้นอย่างหนักใจ เธอเข้าใจในสิ่งที่ท่านรามสูรพูดทุกอย่างจริง ๆ เธอรู้ว่าตัวของเธออาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เลโอนาร์ดเดือดร้อนได้

“ดังนั้นถ้าหนูต้องการความช่วยเหลือจากเราจริง ๆ หนูก็ต้องเป็นคนของเราก่อน!” รามสูรกล่าวเสียงนิ่ง ดวงตาของเขาจ้องตรงมายังลิเดียด้วยความคาดหวัง

“การแต่งงาน จดทะเบียนและมีทายาท คือทางเลือกเดียวที่หนูทำได้ในตอนนี้” รามสูรพูดหนักแน่น น้ำเสียงของเขาดูเข้มข้นขึ้น

“เพราะถ้าเราแค่แต่งงานกัน โดยไม่มีทายาท พวกคนแก๊งอื่น ๆ ก็จะคิดว่าเราแต่งงานกันเพื่อผลประโยชน์ทางการเมืองเท่านั้น”

“และถ้าหนูทำตามข้อตกลงที่ฉันบอก.....ฉันก็พร้อมจะส่งคนของฉันไปช่วยตามหาพี่ชายของหนูทันที!”

“รับรองเลยว่าไม่เกินสิบวันเราจะได้รู้กันว่า เขายังเป็นหรือตาย” รามสูรเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นที่ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ

“แต่ถ้าหนูไม่ตกลง...คืนนี้เราจะเดินทางไปส่งหนูที่สนามบินเพื่อกลับประเทศไทย”

“ส่วนหนูจะเป็นหรือตาย นั่นก็ไม่เกี่ยวข้องกับเราแล้วเช่นกัน” รามสูรพูดทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้น ซึ่งมันเป็นคำเตือนที่ฟังแล้วรู้สึกหดหู่กว่าเดิมเสียอีก

“ฟังน้านะลูก...ถ้าหนูอยู่ใต้ร่มเงาของเลโอนาร์ดหนูจะปลอดภัย”

“และเราจะช่วยเหลือพี่ชายของหนูและลูกน้องทุกคนของหนูได้ โดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ” พิมพ์มาดาเอื้อมมือมาสัมผัสมือของลิเดียเบา ๆ

“น้ารู้ว่ามันตัดสินใจยาก เพราะหนูกับไลออนก็เพิ่งจะเคยเจอกันได้ไม่นาน”

“แต่ตอนนี้มันเป็นทางเดียวจริง ๆ ที่เราจะช่วยหนูได้นะ...รับข้อเสนอของเราเถอะ”

“พอเถอะคุณ...ให้เด็กเขาตัดสินใจเอาเองเถอะ” รามสูรหันไปพูดกับภรรยาของเขาด้วยน้ำเสียงที่เรียบ ๆ

“อีกอย่างบุญคุณที่คุนหมิงมีต่อคุณกับลูก ผมก็ชดใช้ให้ไปหมดแล้ว” รามสูรเอ่ยย้ำเตือนกับภรรยาไปอีกครั้ง

เพราะเขารู้จุดอ่อนของภรรยาตัวเองดี ว่าที่เธอพยายามจะหาทางช่วยเหลือลิเดียอย่างสุดความสามารถ เพื่อไถ่โทษความรู้สึกผิดในใจที่เธอช่วยเหลือคุนหมิงกับภรรยาของเขาไว้ไม่ได้

“บอกไปสิว่าเธอจะไม่แต่งงานกับฉัน!” ไลออนจ้องหน้าลิเดีย พร้อมกับใช้ปลายเท้ากระแทกเข้าแรง ๆ ที่เก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่ จนอีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความกลัว

ลิเดียตัวแข็งทื่อ เธอเหลือบมองไลออนอย่างหวาดกลัว เพราะรู้ดีว่าเขามีภรรยาอยู่แล้ว และไม่เข้าใจเลยว่าเขาจะยอมแต่งงานกับเธอได้อย่างไร

“คือ...” ลิเดียอ้ำอึ้ง น้ำตาที่คลออยู่เริ่มเอ่อล้น เธอมองไลออนด้วยความกลัว แต่ภาพพี่ชายที่บาดเจ็บและพี่ดินผู้ซื่อสัตย์ก็วนเวียนในหัว ทำให้เธอรู้ว่าคำตอบเดียวที่เธอมีคืออะไร

“...นะ...หนู...ตกลงค่ะ” ลิเดียพึมพำออกมาเบา ๆ น้ำใส ๆ ไหลลงมาอาบแก้ม ริมฝีปากของเธอสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว แต่ก็จำต้องทำเป็นเข้มแข็งเพราะคำตอบของเธอมีผลต่อชีวิตของเธอและทุก ๆ คนที่เธอรัก

เพล้ง! ไลออนที่ได้ยินคำตอบนั้นก็ถึงกับพลั้งบีบแก้วในมือจนแตกละเอียด พร้อมกับลุกขึ้นยืนจ้องหน้าลิเดียอย่างเอาเรื่อง

“นั่งลงไลออน” รามสูรหันไปปรามลูกชายจอมหัวร้อนของเขาทันที

“ไม่! และผมจะไม่มีวันแต่งงานกับยัยเด็กหน้าโง่นี่แน่!” เสียงของไลออนแข็งกร้าว แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ

“ไลออน! หยุดเดี๋ยวนี้นะลูก!” พิมพ์มาดารีบหันไปต่อว่าลูกชายตัวเองทันที

“แม่นั่นแหละที่ต้องหยุดบ้าสักที” ไลออนพลั้งปากหันไปขึ้นเสียงใส่แม่ของเขาอย่างไม่ตั้งใจ ซึ่งหลังจากที่เห็นแม่ของเขามีท่าทีตกใจไลออนก็หน้าเสียไปเช่นกัน

ปัก! รามสูรลุกขึ้นควักปืนที่เหน็บอยู่ฟาดใส่ปากลูกชายไปอย่างเต็มแรงอย่างไม่มีความปรานีใด ๆ

“มึงนั่นแหละหยุด! และนั่งลง!” ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นเสียงแข็งกร้าว

“ผมขอโทษ” ไลออนเอ่ยขอโทษแม่ของเขาไปด้วยแววตาที่รู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน และนั่งลงตามคำสั่งของพ่ออย่างไม่โต้เถียงใด ๆ

“คนที่เราควรจะขอโทษไม่ใช่แม่ แต่เป็นน้องลิเดียต่างหาก คำพูดคำจาของเรากับผู้หญิงเนี่ยฟังไม่ได้เลยจริง ๆ นะ” คนเป็นแม่ส่ายหน้าอย่างรับไม่ได้กับพฤติกรรมของลูกชายตัวเอง

“ผมไม่จำเป็นต้องให้ค่า ผู้หญิงคนนี้!”

“ไลออน!” พิมพ์มาดามองลูกชายตัวเองอย่างหงุดหงิดใจ

“พิมพ์ผมว่า...คุณพาลิเดียเข้าไปในบ้านก่อนเถอะ”

“ผมมีเรื่องจะคุยกับลูกตามลำพัง” รามสูรหันกลับไปบอกกับภรรยาของเขาอย่างใจเย็น

“ก็ได้ค่ะ! สั่งสอนลูกคุณบ้างก็ดีนะคะ ว่าอย่ามาใช้อารมณ์กับคนในบ้านแบบนี้” พิมพ์มาดาพยักหน้ารับกับสามีของเธอ ก่อนจะรีบพาลิเดียที่นั่งตัวสั่น ๆ มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างทำตัวไม่ถูกสักเท่าไร

เมื่อทั้งโต๊ะอาหารเหลือเพียงพ่อกับลูกสองคน

“ผมเข้าใจนะว่าพ่อต้องตามใจแม่แทบจะทุกเรื่อง”

“แต่เรื่องนี้มันมากไปหรือเปล่า?” เขาเอ่ยเสียงเย็นชา ความโกรธที่พยายามระงับไว้ภายในดูเหมือนพร้อมจะระเบิดออกได้ทุกเมื่อ

“หลงเชื่อไอ้คำพูดของซินแสนั่น จนมาบังคับให้ผมต้องแต่งงานกับยัยเด็กหน้าโง่นั่นน่ะเหรอ?” ดวงตาคมกริบของเขาจ้องพ่อ หวังว่าพ่อจะเข้าข้างตัวเองบ้าง

“ยัยเด็กนั่นไม่มีความเหมาะสมที่จะเป็นนายหญิงของเลโอนาร์ดเลยแม้แต่นิดเดียว!” ไลออนถอนหายใจอีกครั้ง แววตากรุ่นไปด้วยความไม่พอใจที่ไม่อาจปิดบัง

ขณะที่รามสูรนั่งฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่มีความสะทกสะท้านใด ๆ เลย

“เรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่ความคิดของแม่แก” รามสูรเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง ราวกับเรื่องที่ลูกชายบอกนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

“หมายความว่ายังไง?” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความข้องใจ เพราะคนอย่างพ่อเนี่ยนะที่จะบังคับให้เขาทำอะไรบ้า ๆ นี้

รามสูรยกมือขึ้นวางบนโต๊ะ ช้า ๆ แต่มั่นคง ดวงตาของเขาจ้องมองลูกชายด้วยความแน่วแน่

“สำหรับฉันแล้ว เด็กคนนี้แหละที่เหมาะสมกับตำแหน่งนายหญิงเลโอนาร์ดมากที่สุด”

“นี่พ่อก็เอากับเขาด้วยเหรอ?” ไลออนพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“ทำไมเราต้องช่วยพวกมันด้วย หรือเพราะว่ายัยนี้เป็นลูกของคุนหมิงใช่ไหม?” ใบหน้าของไลออนบึ้งตึงและเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“เรื่องนี้แทบไม่เกี่ยวอะไรกับคุนหมิงเลย” รามสูรเอ่ยตอบกลับลูกชายด้วยเสียงที่ราบเรียบ

“มันเกี่ยวกับอำนาจที่ซ่อนอยู่ในตัวเด็กคนนี้ต่างหาก”

รามสูรยิ้มบาง ๆ แต่แฝงไปด้วยความเย้ยหยัน เขาผ่อนลมหายใจยาวก่อนจะเอ่ยอย่างช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก แต่เจ้าเล่ห์เต็มไปด้วยความเจ้าแผนการ

“ยัยขี้แพ้ที่อ่อนปวกเปียกนั้นน่ะเหรอ ที่มีอำนาจ?” ไลออนแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่เลยกับคำพูดที่สวนทางกับความเป็นจริงในตอนนี้

“ใช่! และเด็กคนนี้แหละ...คือพาสปอร์ตเล่มใหม่ที่จะทำให้แกได้กลับประเทศไทยอย่างยิ่งใหญ่อีกครั้ง”

ไลออนเลิกคิ้วสูง “กลับไทยอย่างยิ่งใหญ่?” เขาทวนคำพ่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เพราะรามสูรสั่งห้ามไม่ให้เขากลับไทยมานานหลายปีแล้ว ตั้งแต่ที่เขาเคยไปก่อเรื่องราวไว้คราวก่อน

“ส่วนเรื่องการมีทายาท...ฉันก็แอบเห็นด้วยกับแม่ของแก และซินแสนั้นอยู่เหมือนกัน” เขาเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ใบหน้าดุดันแสดงออกถึงความตั้งใจอย่างชัดเจน

“แกอายุจะสามสิบแล้วไลออน ตอนนี้แกควรจะมีทายาทไว้สืบสกุลได้แล้ว”

“ไลลาก็มีหลานแฝดให้แล้วไง” เขากัดฟันตอบด้วยความไม่พอใจ และอ้างถึงพี่สาวของเขาที่แต่งงานและมีลูกไปก่อนหน้าแล้ว

“นั่นไม่ใช่ทายาทของเลโอนาร์ด!” รามสูรส่ายหน้าอย่างไม่พอใจ ดวงตาคมดุจับจ้องลูกชายตรงหน้า

“เพราะว่าทายาทที่ใช้สืบสกุล...ต้องมาจากลูกชายเท่านั้น ไม่ใช่ลูกสาว!” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและแฝงไปด้วยอำนาจ เขาเน้นย้ำแต่ละคำเหมือนกำลังกระแทกเข้าไปในหัวของไลออน

“และตอนนี้แกคือหัวหน้าแก๊งเลโอนาร์ด...ถ้าแกไม่มีทายาท ตำแหน่งของแกจะสั่นคลอน!” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ลูกชาย น้ำเสียงนั้นนิ่ง แต่กดดันทุกคำ

“และที่สำคัญมากไปกว่านั้น ทายาทของตระกูลเราควรจะเกิดจากผู้หญิงที่มีศักดินาสูงส่ง มีการศึกษา มีสกุลรุนชาติที่ดี”

“ไม่ใช่ลูกที่เกิดจากกะหรี่ในซ่อง!”

“ไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายที่มึงลากมานอนไปวัน ๆ”

“และไม่ใช่ผู้หญิงที่เป็นเมียเก็บคนอื่นมาก่อน!” คำพูดสุดท้ายของรามสูรทำให้ไลออนชะงัก

ริมฝีปากของเขากระตุกเล็กน้อย ดวงตาวาววับด้วยความโกรธ แต่เขายังคงนิ่ง

“เหอะ ๆ ...แล้วพ่อแน่ใจได้ยังไงว่ายัยเด็กนั่น ดีกว่าพวกนางบำเรอที่ผมเลี้ยงเอาไว้ทั้งหมด?” เขาเอ่ยอย่างเย็นชา จ้องตรงไปที่พ่อด้วยความท้าทาย

“ไม่ต้องเล่นลิ้นกับฉัน!”

“ถ้าฉันบอกให้แต่งคนนี้แกก็ต้องแต่ง แค่นั้นจบ!”

“….” ไลออนมีสีหน้าที่ดูเจ้าเล่ห์ และไม่ต้องเดาว่าในหัวของเขาคงจะคิดแผนการยกเลิกงานนี้อยู่แน่ ๆ

“และถ้าแกคิดจะล้มงานแต่งงานครั้งละก็...ฉันจะส่งคนเก็บนังผู้หญิงที่แกยังอาลัยอาวรณ์คนนี้ให้สิ้นซาก!” รามสูรหยิบรูปภาพของหญิงสาวคนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขา และวางลงตรงหน้าไลออน

“ฮันนี่?” เมื่อเขาได้เห็นใบหน้าชัด ๆ ของเธอ ไลออนก็ขบกรามแน่นอย่างเจ็บปวดขึ้นมาในทันที

“แกน่าจะรู้...ว่าฉันเป็นคนพูดจริงทำจริงแค่ไหน?” คำพูดของคนเป็นพ่อ มันเหมือนกำลังบีบคั้นหัวใจของเขาอยู่ แน่นอนว่าเขารู้ดีกว่าใครว่าพ่อตัวเองเป็นคนแบบไหน

….

..

.

ไลออนกำหมัดแน่น เมื่อเขาถูกพ่อบีบบังคับจนหมดหนทางจะดื้อรั้นใด ๆ

“ก็ได้!” เขาขานรับอย่างเสียงสั่นด้วยความโกรธที่แทบจะระงับอารมณ์ไม่อยู่แล้ว

“แค่แต่งงาน และเอายัยเด็กนั่นไปจนกว่าจะมีทายาทให้พ่อได้ใช่ไหม?” ไลออนจำต้องพยักหน้ารับข้อเสนอของผู้เป็นพ่ออย่างไม่มีทางเลือกอื่นเช่นกัน

“แค่นี้ใช่ไหม ที่ต้องทำ” เขาลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารก่อนจะข่มอารมณ์ให้สงบนิ่งอีกครั้ง

“…..” คนเป็นพ่อยังคงนั่งนิ่งมองดูท่าทีกระวนกระวายของลูกชาย ด้วยสายตาที่เรียบเฉย

“ได้!! งั้นก็หวังว่าว่าที่ลูกสะใภ้ของพ่อกับแม่ จะไม่ตายก่อนได้ผลิตทายาทให้พ่อแล้วกันนะ” ไลออนพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงแค่นั้น

ก่อนจะเดินไปยังลานจอดรถและขับออกไปจากบ้านทันทีด้วยความโกรธแต่ไม่สามารถที่จะระบายกับใครได้เลย

บรื้นนนน บรื้นนนนนน!!!!!!

____________

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

ณ โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง

ประเทศฮ่องกง

‘ต่อให้เธอใส่ชุดเจ้าสาวราคาแพงแค่ไหน?’

‘สุดท้ายเธอมันก็แค่ของฟรี!’

‘ที่ไร้ค่า ไร้ราคาที่แม้แต่กะหรี่ที่ขายตัว

ยังมีค่ามากกว่าเธอเลยด้วยซ้ำไป’

🦌__________🦁