บทที่ 11

หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าลิเดีย เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล อ่อนโยน แตกต่างจากใครหลาย ๆ คนที่เธอเคยเจอในคฤหาสน์แห่งนี้

“สวัสดีค่ะคุณท่าน...นะ...หนูชื่อลิเดียเองค่ะ” ลิเดียยกมือไหว้อย่างสุภาพ น้ำเสียงแผ่วเบาแฝงไปด้วยความงุนงง

หญิงคนนั้นยิ้มอย่างอ่อนโยน รับไหว้เธอด้วยท่าทางสุภาพ

“น้าชื่อพิมพ์มาดา หรือเรียกสั้น ๆ ว่าน้าพิมพ์ก็ได้นะลูก” รอยยิ้มของคุณน้าตรงหน้าทำให้ลิเดียรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาได้บ้าง แม้เธอจะอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย แต่ความอบอุ่นที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของหญิงคนนี้ ทำให้เธอรู้สึกว่าที่นี่ก็ไม่ได้มีแต่คนใจร้ายนะ

“น้าเป็นเพื่อนคนหนึ่งของคุนหมิง คุณพ่อของหนูเองและก็สนิทกับคุณแม่ของหนูด้วยน่ะ” พิมพ์มาดาพูดก่อนจะลูบหัวของลิเดียเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู

“ขอโทษนะลูกที่น้า...ให้พี่ไลออนไปช่วยหนูกับลีอองช้าเกินไป”

“พอดีตัวน้ากับน้ารามวุ่น ๆ อยู่กับการซื้อบ้านที่อิตาลีน่ะ พอมีคนแจ้งข่าวเรื่องที่พวกหนูถูกทำร้าย”

“น้าก็รีบบอกไลออนเข้าช่วยเลย” เธอถอนหายใจและมองหน้าลิเดียอย่างนึกเอ็นดู

‘เธอเรียกเขาคนนั้น ว่าไลออน เฉย ๆ แสดงว่าเธอต้องตำแหน่งใหญ่กว่าเขางั้นสิ’ ลิเดียเก็บความสงสัยไว้ภายในใจ มือของเธอยังคงยกไหว้คนตรงหน้าอยู่แบบนั้น

“คุณน้าไม่เห็นต้องขอโทษเลยค่ะ เพราะถ้าไม่ได้ความช่วยเหลือจาก...คุณไลออน เดียก็คงจะไม่รอดมาถึงตอนนี้”

“ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยเหลือเรา” ลิเดียก้มใบหน้าลงจรดกับฝ่ามือที่ยกขึ้นไหว้คนตรงหน้าอีกครั้ง ทั้งน้ำตาคลอ ๆ เพราะแค่เธอได้ยินชื่อพี่ลีออง ใจมันหวิว ๆ ขึ้นมาอย่างง่ายดาย

พิมพ์มาดามองลิเดียด้วยสายตาห่วงใย

“น้าเองก็ต้องขอบคุณหนูเหมือนกันที่ยังมีชีวิตอยู่.....ไม่งั้นน้าคงรู้สึกผิดกับคุณพ่อคุณแม่ของหนูไปตลอดชีวิตแน่ ๆ” เธอพูดด้วยแววตาที่แสดงถึงความรู้สึกผิดที่ไม่อาจช่วยเหลือครอบครัวลิเดียได้ในเวลานั้น ทั้งคำพูดและแววตาของเธอมันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในนั้น

ลิเดียเองก็ไม่รู้เรื่องราวในอดีตระหว่างพ่อแม่ของเธอกับคุณน้าตรงหน้าสักเท่าไร แต่เท่าที่รู้คือผู้ชายที่ชื่อไลออนคนนั้น ดูจะไม่ชอบพ่อของเธอเอามาก ๆ เลย

“ลิเดีย...ไม่ต้องกลัวนะ น้าจะหาทางช่วยลีออง พี่ชายของหนูให้ได้ น้าเชื่อว่าลีอองยังมีชีวิตอยู่แน่ ๆ เราจะช่วยกันตามหาเขาให้เจอ” พิมพ์มาดาโอบกอดเธออีกครั้งเพื่อให้กำลังใจกับสาวน้อยที่น่าสงสารตรงหน้าของเธอ

ลิเดียน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้ง “หนูไม่รู้จะพูดอะไรดีเลยค่ะ...นอกจากขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ” เธอยกมือไหว้อีกครั้ง ตัวสั่นน้อย ๆ

พิมพ์มาดากระซิบเสียงเบา “ไม่เป็นไรนะลูกนะ มีอะไรไม่สบายใจก็เล่าให้น้าฟังได้ทุกเรื่องเลย”

“คิดซะว่าน้าเป็นแม่ของหนูอีกคนก็ได้นะ” พิมพ์มาดาลูบแผ่นหลังของเธอทั้งน้ำตาคลอ ๆ ลิเดียคือลูกสาวของอดีตบอดี้การ์ดประจำตัวเธอ เมื่อเธอช่วยชีวิตของคุนหมิงและภรรยาไว้ไม่ได้ แต่เธอต้องช่วยลูก ๆ ของคุนหมิงให้ได้

เหมือนที่คุนหมิงเคยช่วยเธอกับลูกเอาไว้ในครั้งอดีต

“เดี๋ยวเราลงไปทานมื้อเที่ยงกัน ที่ในสวนดอกไม้แล้วกันนะ”

“น้าให้คนไปจัดโต๊ะเตรียมไว้แล้ว น้ากับน้ารามมีเรื่องสำคัญที่อยากจะคุยกับหนูน่ะลูก” พิมพ์มาดาชวนพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น แต่ลิเดียชะงักเล็กน้อย ความทรงจำที่มีต่อไลออนและคำขู่จากเมียเขาทำให้เธอไม่กล้าออกไปจากห้อง

“มีอะไรหรือเปล่าลูก?” พิมพ์มาดาถามด้วยความอ่อนโยน เมื่อเห็นลิเดียยืนนิ่ง ไม่ยอมก้าวเท้า

“คือ...” ลิเดียลังเลที่จะพูดออกไปเพราะกลัวว่าคุณน้าจะไปต่อว่าไลออนแล้วยิ่งทำให้เขาเกลียดขี้หน้าเธอมากกว่าเดิม

“เอ่อ...เปล่าค่ะ” ลิเดียตอบกลับไปอย่างแผ่วเบา

ลิเดียเดินตามพิมพ์มาดาลงมาจากชั้นบนของคฤหาสน์ ผ่านทางเดินยาวที่ตกแต่งด้วยภาพเขียนราคาแพงและของประดับหรูหรา จนกระทั่งประตูบานใหญ่ที่เปิดออกสู่อาณาบริเวณสวนกว้างใหญ่โตเบื้องหน้าปรากฏขึ้น

สวนที่จัดอย่างพิถีพิถันนี้เต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีสัน เสียงน้ำพุเบา ๆ คลอเคลียลมอ่อน ๆ สายตาของลิเดียสะดุดที่โต๊ะอาหารขนาดใหญ่กลางสวน ถูกจัดวางอย่างวิจิตรงดงาม มีผ้าปูโต๊ะลายดอกไม้และเครื่องใช้บนโต๊ะที่ดูวิจิตรบรรจง

เมื่อเดินเข้ามาใกล้ ลิเดียพบว่ามีชายสองคนกำลังนั่งสนทนากันด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ชายคนหนึ่งคือไลออน อีกคนเป็นชายสูงวัยที่มีบารมี ใบหน้าทั้งสองคล้ายกันจนลิเดียเดาได้ทันทีว่านี่คือพ่อลูกกัน บริกรหลายคนในชุดแม่บ้านยืนเรียงรายอยู่รอบโต๊ะ รอรับคำสั่งอย่างเงียบ ๆ

เมื่อลิเดียและพิมพ์มาดาเดินเข้ามาในบริเวณโต๊ะสนทนา ทั้งสองคนก็หยุดบทสนทนาลงในทันที

บนโต๊ะอาหารมีจานชามหรูหราสไตล์ผู้ดีมีเงิน อาหารนานาชนิดถูกจัดวางอย่างพิถีพิถัน ทั้งเนื้อชั้นดีย่างหอมกรุ่น สลัดผักสดที่จัดเป็นรูปทรงสวยงาม ซุปใสร้อน ๆ ที่ลอยด้วยเครื่องเทศอย่างดี และขนมปังสดที่ถูกอบจนหอมอ่อน ๆ กลิ่นอาหารอบอวลไปทั่วบริเวณ

สายตาคมกริบของไลออนมองมาทางลิเดียอีกครั้ง ใบหน้าของไลออนจ้องมองมาทางเธอแทบจะกินเลือดกินเนื้อ เขากุมขมับและอีกมือกำหมัดแน่น

‘นี่เราไปทำอะไรให้เขาอีกเนี่ย’ ลิเดียพูดเบา ๆ ในใจและรีบหันหลบสายตาของเขาในทันที

ลิเดียยกมือไหว้รามสูรทันทีที่สบตา ซึ่งเขาก็พยักหน้ารับไหว้ด้วยท่าทีนิ่ง ๆ เท่าที่พอจะสัมผัสได้ เขาดูเป็นคนที่มีอำนาจสูงสุดในคฤหาสน์แห่งนี้ และความน่าเกรงขามของเขาทำให้ลิเดียรู้สึกเกรงกลัว

“นั่งสิหนู” เขาเอ่ยเชิญให้เธอนั่งลงร่วมโต๊ะอาหารซึ่งที่ว่างที่เตรียมไว้ให้ก็คือ ที่นั่งตรงข้ามกับไลออน

“ไม่ต้องเกร็งนะลูก คิดซะว่าเป็นบ้านของตัวเองก็ได้นะ” ลิเดียค่อย ๆ เดินเข้าไปนั่งตามคำเชิญของรามสูร โดยมีพิมพ์มาดาประคองเบา ๆ บรรยากาศเงียบสงบในสวนยังคงมีเพียงเสียงใบไม้ไหวและเสียงจานชามเบา ๆ ที่ถูกขยับโดยบริกร

“หนูอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม เดี๋ยวน้าให้คนทำให้เลย” พิมพ์มาดากระซิบเบา ๆ ก่อนจะยิ้มให้ลิเดียอย่างอบอุ่น

“...ไม่แล้วค่ะ เดีย...ไม่ค่อยหิว” ลิเดียส่ายหน้าตอบกลับไปเบา ๆ

พิมพ์มาดาพยักหน้าและยิ้มบาง ๆ

“เริ่มทานกันเลยแล้วกันนะ ทานไปคุยไปด้วยแล้วกัน แม่หิวแล้ว” เธอเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ ก่อนจะหันไปสั่งบริกรให้เริ่มเสิร์ฟอาหาร

ในขณะนั้น รามสูรหันมามองลิเดียด้วยสายตาที่เฉียบคม พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่แฝงไปด้วยความจริงจัง

“หนูคงรู้ใช่ไหมว่าตอนนี้สถานการณ์ครอบครัวของหนูเป็นยังไง?”

“พอทราบค่ะ...นายท่าน” ลิเดียหันไปตอบกลับรามสูรอย่างเกร็ง ๆ

“เท่าที่สืบดูตอนนี้ เรายังไม่แน่ชัดว่าลีอองยังอยู่ หรือตาย”

ลิเดียหน้าซีดเผือด เธอรู้ว่าพี่ชายของเธอตกอยู่ในอันตราย แต่ไม่คิดว่าจะเลวร้ายถึงตาย เธอยังคงนอนภาวนาทุกวันว่าลีอองจะกลับมาช่วยเธอ หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงขึ้น น้ำตาเอ่อล้นตาจากความกังวลที่ถาโถมเข้ามา

“แต่การที่เราตามหาตัวเขาไม่เจอ...มันถือเป็นข่าวดีอย่างหนึ่งว่าเขาน่าจะรอดอยู่”

“และอาจจะหลบอยู่ที่ไหนสักแห่ง” รามสูรยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มไปพลาง ๆ

ในตอนนี้แม้ว่าจะมีอาหารชั้นเลิศวางอยู่ตรงหน้า แต่เธอก็กินมันไม่ลงแล้วจริง ๆ

“เลโอนาร์ดของเราสามารถช่วยตามหาและช่วยเหลือลีอองได้”

“แต่เรามีเงื่อนไขอย่างหนึ่ง ที่ต้องตกลงกับหนูก่อน” รามสูรเอ่ยขึ้นด้วยเสียงราบเรียบแต่เด็ดขาด

“เงื่อนไข...อะไรคะท่าน?” ลิเดียเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความสงสัย

รามสูรวางแก้วไวน์ลงกับโต๊ะ แล้วจ้องตรงไปที่ลิเดีย

“หนูต้องแต่งงานและมีทายาทกับทางเรา” คำพูดของรามสูรทำให้ทั้งโต๊ะอาหารเงียบชะงักไปในทันที

“แต่งงาน?” ลิเดียถามซ้ำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง และคำพูดนั้นทำให้ลิเดียรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ความตกใจเข้ามาแทนที่ทุกอย่าง เธอหันไปมองไลออนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ

🦌______🦁

🦌______🦁

♥️ บอส ๆ ใส่ซองงานแต่ง🦁🦌เท่าไหร่กันดีน๊าา?