Chapter 2

Luna’s POV

Nanatili lang ako sa labas ng silid ni Mama. Nawalan ako ng lakas magpakita nang makita ko siyang kumakain habang masayang kinakausap ng pinsan kong si Nadine.

Nag-text si Cara sa akin kanina habang pabalik ako sa ospital. May date daw siya at dumating na si Nadine, na papalit muna sa kaniya.

Tumayo ako nang mapansin ang pagbukas ng pinto. Nakita kong lumabas si Nadine.

“Nandito ka na pala. Kumusta ang practice ninyo?” tanong niya sa akin. “Katatapos lang kumain ni Tita Yassi ng hapunan. Hinahanap ka niya at si Tito James.”

Hindi ako umimik. Nanatili lang akong nakatitig sa sahig. Masyadong magulo ang isipan ko ngayon.

Buntis ako at hindi ko alam kung paano aaminin kay Mama.

Napatay ni Papa ang ama ni Alexus at nagnakaw siya sa bangko.

“Ayos ka lang ba?” nag-aalalang tanong ni Nadine sa akin. Hinawakan niya ang aking noo. “Magbihis ka muna dahil basang-basa ka sa ulan. Dinalhan kita ng ekstrang damit.”

Tumango ako. Ngayon ko lang napansin na basang-basa pala ako sa ulan kanina. Bigla na lang akong nawala sa sarili sa kaiisip ng mga sinabi nina Papa at Alexus.

Pumasok ako sa loob ng kwarto at niyakap si Mama ng mahigpit. Pilit kong tinatago ang bigat ng nararamdaman ko ngayon.

“Hinayaan mo na naman ang sarili mong mabasa sa ulan,” saad ni Mama at kumalas siya sa yakap ko. “Saan na ba ang papa mo? Kanina ko pa siya hinihintay.”

Hindi ako saumagot, tinitigan ko lang si Mama.

Namumutla siya. Limang buwan na siya rito sa ospital. May sakit siya sa puso at kailangan niyang maoperahan, pero wala kaming perang pangpaoepera sa kaniya.

Baon sa utang ang pamilya namin. Si Papa ay isang construction worker at ako naman ay isang call center agent.

Kulang pa rin ang mga sahod namin ni Papa upang matustusan ang pangunahing pangangailangan ni Mama sa ospital. Halos wala na rin akong pahinga kasi lahat ng oras ko ay ginugugol ko sa trabaho.

Pagkatapos kong magbihis ng damit, nakipagkwentuhan ako kay Mama, na parang walang nangyari at mabigat na problema akong dinadala. Ayaw kong sabihin sa kaniya ang mga nangyayari dahil natatakot ako na baka mas lalo lang lumala ang kalagayan niya.

Bumukas ang pinto at nakita kong pumasok si Nadine.

“Luna, si –” Hindi natapos ang sasabihin ni Nadine dahil nakita kong sumunod si Alexus sa kaniya.

Nanigas ako sa kinatatayuan ko at napahawak sa tiyan ko. Sinulyapan ko si Mama, nakapikit na ang kaniyang mga mata.

“Luna…” sambit ni Alexus.

Bumilis ang pagtibok ng puso ko at binalot na naman ako ng takot.

Namumula ang mga mata ni Alexus na nakatingin sa akin. Basang-basa rin ang suot niyang damit.

Bumaling ako kay Nadine. “Bantayan mo muna si Mama. May pag-uusapan lang kami ni Alexus.”

“Luna, ang Papa mo –”

“Alam ko na, Nads. Mamaya na lang natin ‘yan pag-uusapan. May important e kaming pag-uusapak ni Alexus,” putol ko sa kaniyang sasabihin at naglakad palabas ng kwarto.

Napansin ko kaagad ang pagsunod ni Alexus sa akin. Hinawakan niya ng mahigpit ang aking braso nang makalabas na kaming dalawa sa kwarto ni Mama.

Humugot ako ng malalim na hininga at pinigilan ang pagbagsak ng aking mga luha bago siya hinarap.

“Maghiwalay na tayo, Alexus. Hindi na kita mahal at hindi ikaw ang ama ng batang dinadala ko,” diretsong sabi ko sa kaniya. “I cheated on you, Alexus. I’m so sorry.”

Mas lalong humigpit ang pagkahawak niya sa braso ko.

Pinigilan ko ang pagbagsak ng aking mga luha dahil gusto kong paniwalaan niya ang mga sasabihin ko ngayon.

“Wala ng dahilan pa para ipagpatuloy ang relasyon natin. Ayaw kong saktan ka kaya mas mabuting malaman mo ng ganito kaaga ang lahat  Nagkasala ako sa iyo. May nakilala akong lalaki habang nasa London ka at may nangyari sa amin. Hindi ikaw ang ama ng batang nasa sinapupunan ko.”

Umupo ako sa isang malamig na silya, habang si Alexus ay nasa harap ko, ang mga mata niyang puno ng sakit, ng galit, ng tanong—ng mga tanong na hindi ko alam kung paano sasagutin.

“Paano mo magagawa ‘yun, Luna?” tanong ni Alexus, ang kanyang tinig ay puno ng pagkabigo, tila sinusubukang magsanib ang mga piraso ng kanyang mundo na nagbagsakan sa harap niya. “Bakit mo ako niloko?”

Wala akong masabi. Ang mga salitang tumama sa akin ay tila nagputol sa aking dila. Ang totoo, hindi ko rin kayang tanggapin ang katotohanan.

Wala akong balak na magsinungaling sa kaniya, pero ito lang ang paraan para tuluyan niya akong kamuhian.

Ang aking ama—siya ang pumatay sa ama ni Alexus. Siya ang dahilan kung bakit ang isang buhay na puno ng pangarap at pag-asa ay naputol ng walang kalaban-laban.

Hindi ko pa alam kung ano ang totoong nangyari at kung bakit humantong ang buhay ng ama ni Alexus, pero binalot na ako ng takot.

Tinutukso ako ng mga alaala ng mga sandali ng kaligayahan na magkasama kaming dalawa—ang mga pagngiti, ang mga tawa, ang mga pangako. Lahat ng iyon, parang mga bula na mabilis na pumutok.

Hindi ko kayang ipaliwanag sa kanya. Hindi ko kayang sabihin sa kanya na ang ama ko, na aking iniidolo at inaalagaan, ay siya palang may kagagawan ng lahat ng ito. Paano ko ipaliwanag na ang isang taong akala ko’y magmamahal sa akin ng walang kapantay ay nagdala ng hindi maipaliwanag na sakit kay Alexus?

Tumayo si Alexus at lumuhod sa harapan ko.

Nag-iwas ako ng tingin sa kaniya.

“Luna, please tell me – that you’re lying. Hindi ka nagloko sa akin. Ako ang ama ng batang nasa sinapupunan mo,” pagmamakaawa ni Alexus.

Umiling-iling ako. “Hindi ako nagsisinungaling, Alexus. Totoo lahat ng mga sinabi ko. I cheated on you and got pregnant with the stranger…”

Sinuntok ni Alexus ang sahig. “That’s not true, Luna,” matigas niyang sabi.

Ang mga mata ni Alexus ay puno ng galit—at may dahilan siya. Dapat lang. Nagsisimula nang mangilid ang kaniyang luha sa mga mata niya.

“Hindi ko alam kung anong sasabihin ko,” sabi ko nang mahina, ang tinig ko ay basag na parang isang pira-pirasong salamin. “Hindi ko kayang tanggapin ang nangyari, Alexus. Hindi ko kayang tanggapin… ang lahat ng ito – na nabuntis ako ng ibang lalaki.”

Ang huling titig ni Alexus sa akin ay matalim, puno ng hindi pagkakaunawaan at galit. “Hindi ko alam kung ano pa ang kulang sa akin. Binigay ko sa iyo ang lahat. Minahal kita ng sobra. Mas mahal pa kita kaysa sa sarili ko. Binago ko ang sarili ko simula nang makilala kita. Lahat ng mga pangarap ko ay kasama ka, pero bakit mo ito nagawa sa akin, Luna? Bakit mo ako niloko?”

Ngumisi ako at inalis ang kaniyang kamay na nakahawak sa kamay ko. “Ginamit lang kita, Alexus. Hindi kita minahal. It’s just a dare with my friends. Hindi ako magpapagalaw sa ibang lalaki kung minahal din kita ng totoo.”

Nilakasan ko ang aking loob na masabi sa kaniya lahat-lahat ng mga masasakit na salita upang tuluyan niya na akong layuan.

“Kahit anong gawin mo, hindi kita kayang mahalin, Alexus . Kahit magmakaawa ka pa sa harapan ko, hinding-hindi na ako babalik sa ‘yo. Kalimutan mo na lang ako. Diring-diri na ako sa sarili ko kaya naisip ko na sabihin sa ‘yo ang totoo.” Napasinghap ako. “Hindi kita minahal at ibang lalaki ang ng batang dinadala ko. Kalimutan mo na lang ako, Alexus. Hindi ako ang babaeng para sa iyo.”