LOGINGumuhit ang sakit sa buong pagkatao ko. Tila pinipilas na naman nang paulit-ulit ang puso ko at dinudurog pa iyon nang pinung pino. Muli akong naglakas ng loob tingnan siya habang lumalandas ang mga luha ko."S-sabihin mo na kung ano ang gusto mong sabihin, wala akong pakialam. Pakawalan mo ako rito, hayop ka!" Buong lakas na sigaw ko sa kaniya at nagpumiglas sa ibabaw ng kama na iyon."T-tulong! Someone's here! Tulong!" Sigaw ko pa na sinundan lang ng halakhak ni Jaxon kaya lalo akong nawalan ng pag-asa."Kahit anong sigaw pa ang gawin mo, walang makakarinig sa 'yo rito. No one wants to hear your voice since then, Celeste, so if I were you, you should take a rest instead of wasting your energy," panunuya nito sa akin at tuluyan na akong nilapitan nang may ngisi sa labi kaya mabilis akong umatras."H-huwag na huwag kang lalapit sa akin! Nakakadiri ka!" Hiyaw ko sa kaniya ngunit hindi niya iyon pinansin. Tuluyan na itong yumuko upang pantayan ako."You're more disgusting than me and yo
"Ano—teka lang! Sino kayo? Anong gagawin niyo sa 'kin? Saan niyo ko dadalhin?!" Sigaw ko habang halos lumabas na ang puso ko mula sa katawan ko.Pinagitnaan ako ng dalawang malaking lalaki na naka-itim na mask. Hindi nila ako sinagot kaya muli akong nagpumiglas."Ano ba! Sino ba kayo?! Saan niyo ko dadalhin—uhmp!"Naramdaman ko ang tila pag-umapaw ng sakit sa tiyan ko nang bigla na lang akong suntukin ng isa sa mga lalaki. Nakaramdam kaagad ako ng panghihina habang namimilipit sa sakit."Shut your fucking mouth if you don't want to get hurt again." Dinig kong sambit ng lalaki na pamilyar ang boses sa akin.I tried opening my eyes again. Nang dumako ang tingin ko sa passenger seat ay namilog ang mga mata ko nang makita ko kung sino ang naroon. Nakangisi ito habang nagpupunas ng baril."J-Jaxon..." Bulong ko at tuluyan nang nawalan ng malay.**Nagising ako sa isang madilim at tahimik na silid. I tried to open my eyes, but I couldn't see anything. Doon ko lang napagtanto na may nakahara
Pareho silang gulat na napatingin sa akin at mabilis na napatayo lalo na si Sebastian. Akmang lalapitan niya ako kaya agad kong tinaas ang kamay ko sa harap ko."D-don't... you dare," nanginginig kong sambit."Celeste...""Anong... anong kasinungalingan ang sinabi mo sa akin? Anong pinag-uusapan ninyo? Bakit magkasama na naman kayo?" Sunod-sunod na tanong ko sa kaniya habang nararamdaman ko ang unti-unting pagsikip ng dibdib ko."Celeste, it's not what you think. Mali ang narinig mo. Let me explain, please," pagmamakaawa niya sa 'kin kaya natawa ako at bumaling kay Irene."Is true that you had a miscarriage? Iyon ba ang dahilan kung bakit ka umiiyak kagabi nang makita ko kayo?" Tanong ko sa kaniya. Narinig ko ang pagmumura ni Sebastian.Irene's expression hardened. Nang tumawa siya nang sarkastiko ay doon pa lang, nakumpirma ko na ang sagot. That's what he lied to me about."Is this a joke? Iyon talaga ang sinabi mo sa kaniya—""Shut the fuck up, Irene!" Sebastian yelled at her and im
I wanted to tell him how much I love him—na lahat ng nararamdaman niya ay nararamdaman ko rin; sa tuwing nagagalit siya ay nagagalit din ako; sa tuwing nalulungkot siya ay nalulungkot din ako; sa tuwing masaya siya ay masaya rin ako, at sa tuwing nasasaktan siya ay nasasaktan din ako—triple ang nararamdaman kong sakit dahil sa katotohanang wala akong magawa.But I want to tell him how my heart is breaking slowly while hearing him crying silently between our kisses. Pakiramdam ko ay nahahati nang pino ang puso ko habang naririnig ko ang sakit na nararamdaman niya—kung paano niya pigilan ang sarili niyang huwag umiyak nang malakas nang dahil lang nasa harapan niya ako.Kinabukasan, pareho kaming nanatili ni Celestine sa mansion dahil sa kagustuhan nina lolo at lola maging ang mga uncle at auntie ko. Hindi naman ako nahirapang ipaliwanag kay Celestine ang lahat ng nangyayari at pagbabago sa paligid niya dahil napakatalino nito. Gaya ko ay madali nitong naiintindihan ang mga bagay-bagay.
Nang matapos ang speech ng mga uncle at auntie ko ay saglit akong nagpaalam sa kanila upang puntahan si Celestine. Habang naglalakad ako sa pathway patungong mansion ay may nahagip ang mga mata ko na dalawang pigura ng tao. Nanliit ang mga mata ko nang maaninag ko kung sino ito. Nilapitan ko pa ang mga ito para lang makasigurado.My jaw dropped when I saw Sebastian with Irene. Magkayakap silang dalawa at dinig na dinig ko ang hagulhol ni Irene."Sebastian?" Tawag ko sa kaniya.Mabilis itong humiwalay sa babae at lumingon sa akin. Kitang kita ko ang gulat sa mga mata niya."Nakabalik na si Irene galing States?" Tanong ko. "Akala ko ay hindi ka makakapunta. Kanina ka pa rito?" Tanong ko sa kaniya habang naglalakad kami sa malawak na hardin ng mansion.Nanatili ang tingin ko sa mga paa kong humahakbang nang dahan-dahan patungo sa kung saan. Sumasabay sa bawat paggalaw ko ang dulo ng gown na suot ko. Lalo kong naramdaman ang malamig na simoy ng hangin nang hindi pa rin niya ako sinasagot
Napaawang ang bibig ko dahil sa sinabi niya. Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak ni Sebastian sa kamay ko kaya tiningala ko siya. Kumunot ang noo nito habang bakas na bakas ang sakit at galit sa mga mata niya. Ano bang nangyayari?"Why would I fucking do that after I did everything to save it?" Sebastian firmly uttered. The pain in his voice is much more visible, so I sighed heavily.Don Pantaleon sarcastically laughs. Mas lalong tumalim ang tingin niya kay Sebastian."Do you really want me to answer that for you, Basti? Ang katotohanan lang ang kailangan ko!""Which I already told you repeatedly, but you didn't even listen to any of it. They are just setting me up! Bakit ako magbibigay sa kanila ng impormasyon tungkol sa kompanya kung alam kong ikasisira ko rin 'to?!"Umalingawngaw ang boses ni Sebastian sa buong silid kaya halos ikagulat ko iyon. Hindi ko na alam ang gagawin ko habang naririnig sila. Ni hindi ko alam kung saan ako babaling ng tingin."Do you expect me to believe th







