Chapter 1.2: Hamon

MAHIRAP PILITIN NA mahalin ka ng isang taong ayaw sa’yo. Napatunayan iyon ni Everly. Sa katauhan ni Roscoe De Andrade; ang lalaking pinili niyang mahalin dahil ang buong akala niya ay masusuklian siya. Natigil sa pagbaha ng libo-libong isipin ang isipan ni Everly nang mag-ring ang cellphone ni Roscoe. Napatayo pa ito na agad naglaho ang galit sa kanyang mukha na para bang makikita ng tumatawag ang reaksyon niya. Sinundan siya ng tingin ni Everly. Sa katahimikan ng kanilang sala ay malinaw na narinig ng babae ang mahinang boses ni Lizzy na siyang tumatawag sa asawa. Namula na ang mata niya sa selos ngunit hindi iyon magawang makita ni Roscoe na hindi man lang tinatapunan ng tingin ang banda ni Everly matapos na damputin ang hinubad na coat. Hindi inalis ni Everly ang mga mata sa mukha ng lalaki.

“Papunta na ako diyan, huwag ka ng matakot.”

Bumilis ang hinga ni Everly. Nais ng mag-protesta. Nag-uusap pa sila at kailangan niya rin ang asawa. Pinatay ni Roscoe ang tawag. Isinilid ang cellphone sa bulsa, walang lingon sa likod na tinalikuran siya.

“R-Roscoe…”

Sinubukan ni Everly na kunin ang atensyon nito. Tumayo siya sa kabila ng pagkaginaw. Ayaw niyang maiwang mag-isa kaya nais niyang pigilan sana ito kahit saglit o kahit kunan siya nito ng tuyong damit sa kanilang silid bago umalis. Ngunit sa halip na makiusap ng kailangan niya iba ang lumabas sa bibig niya.

“Takot din ako sa tubig…gaya ni Lizzy…”

Parang binging ahas na tuloy-tuloy lang sa paglalakad si Roscoe. Hindi mawala sa isipan ng lalaki si Lizzy. Malaki ang utang na loob niya sa babae at nangako siyang tatanawin niya iyon hanggang sa kamatayan. Siya ang may kasalanan kung bakit nagkaroon ng takot sa tubig ang babae kaya marapat lang na gantihan niya at maging responsable siya sa kanya. Noong na-kidnap siya ay walang pakundangan na tumalon ito sa dagat upang isalba lang siya kaya nagkaroon ito nang malalang trauma. At ang sinasabi ng asawa niyang si Everly na takot ito sa tubig ay napaka-imposible. Hindi ito takot sa tubig. Purong ka-dramahan lang iyon sa palagay niya para kaawaan niya. May diving certificate pa nga si Everly kaya kalokohan iyon!

“Hindi mo ba ako narinig?”

Pinanood siya ni Everly na hawakan ang handle ng pinto upang buksan iyon. Hindi na niya napigilan na bumaha ang luha habang iniisip na kailanman ay hindi siya nito nagawang piliin at pagbigyan man lang. Naglakas loob na siyang itanong ang laman ng kanyang isipan sa kabila ng pagdanak ng mga luha.

“Sa loob ng mga taon na iyon, ni minsan ba wala kang naramdaman sa akin na katiting na pag-ibig?”

Nakakaawa na ang mukha ni Everly na lalo pang humikbi. Umaasa na baka naman may kaunti lang. Sa narinig ay napalingon si Roscoe, talagang ang lakas pa ng loob ng asawang tanungin siya ng ganito?

“Are you worthy enough to talk about love with me?” puno ng insultong tanong ni Roscoe na wala man lang mababanaag na concern sa mga mata nang lumingon siya, “Please lang, Everly. Don’t self-pity in front of me. I feel sick with all your never-ending drama. Alam mong hindi rin naman epektibo iyan sa akin!” dagdag pa nitong puno ng muli ng galit ang mga mata na lahat ng salita ay parang talim ng kutsilyo, at walang pakundangang sumusugat at bumabaon sa balat ni Everly. 

Sa kabila ng alam ni Everly na may iba siyang minamahal, nagsumikap pa rin itong pakasalan siya. Ganun ba ang matatawag na pagmamahal? 

Mahigpit na napakapit na si Everly sa laylayan ng basang suot niyang damit hanggang sa mangitim na ang kanyang mga daliri sa sobrang higpit ng hawak. Hindi niya maiwasang isipin ang itinanong noon sa kanya ng matalik niyang kaibigan na si Sheena.  

“Everly, ikaw ang panganay na anak ng pamilya Golloso, bakit kailangan mong kumapit pa rin kay Roscoe? Eh wala namang pakialam sa'yo ang lalaking iyon. huwag mong sabihing magpapakatanga ka sa kanya?”

Hindi na rin alam ni Everly kung ano ang sagot. Masyado siyang nabulag. Marahil ay dahil noong binu-bully siya sa edad na labing pito, at ito ang naging protector niya kaya inakala niyang mahal siya nito.

“Huwag kang matakot, Everly. Ipagtatanggol kita.” tandang-tanda niya pang litanya ni Roscoe noon.

At ngayon na-realize ni Everly na ang mga salitang iyon ay normal na lang na litanya para sa ibang babae.

Mariing ipinikit ni Everly ang kanyang mga mata, umagos pa ang mas dumaming baha ng kanyang mga luha sa magkabila niyang pisngi. Unti-unting namanhid ang kanyang puso, tipong hindi na nito alam ang sakit. Sa tatlong taong iyon, sobrang sakit lang ang mga naranasan niya, at lahat ng sakit na ito ay nagmula sa taong pinakamamahal niya; kay Roscoe. Si Roscoe na ang tingin sa kanya ay sobrang samang babae. Sa tagal ng kanilang pinagsamahan ni hindi niya makuha ang buong atensyon nito, ang hangad na pagmamahal. Sa halip na pahirapan ang isa't isa, mas mabuting tapusin na nila ang kasal sa lalong madaling panahon. Ayaw niyang ipagpatuloy ang kasuklam-suklam na patuloy na pagsasama nila na wala rin namang pupuntahang maganda. Marahas niyang pinalis ng isang palad ang mga luha. Pinakatitigan na niya ang pigura ng asawa gamit ang kanyang almond-shaped eyes at lakas loob na sinabi ang mga katagang nasa isipan niya na alam niyang magiging simula ng kanyang pagbangon kung sino man siya.

“Roscoe, mabuti nga sigurong mag-divorce na tayo.”

Napatulala naman si Roscoe ng ilang sandali sa kanyang narinig na hamon ng asawang si Everly. Naibaling na niya ang mukha sa asawa gamit ang mga matang nagulantang sa mga salitang biglang binitawan nito. Biglang parang may humila palabas sa kanyang puso saglit at nagawa noong masaktan siya, hindi pa rin makapaniwala na lumabas ang mga salitang iyon mismo sa bibig ni Everly na alam niyang mahal na mahal siya. Sa nakalipas na tatlong taon, palagi niyang ginagampanan ang papel ng isang mabuting asawa sa kanya at maingat na pinananatili ang kanilang relasyon kahit na ang dami niyang pasakit at pagkukulang. Gaano man ka-harsh ang mga sinasabi niya sa kanya, ni minsan hindi ni Everly binanggit ang hiwalayan.

Anong kalokohang drama na naman ito ng maybahay niya?