Chapter 1.3: Puppet

BAHAGYANG NANUYO ANG lalamunan ni Roscoe. Sumimangot siya para ipakita ang pagkadisgusto sa salitang binitawan ni Everly na alam naman niyang hindi nito magagawa. Binabantaan lang siya nito. Sa bandang huli, hindi pa rin nito magagawang lisanin ang kanilang villa at tuluyang iwanan siya. Dumilim na ang tingin niya sa asawa. Pinapainit na naman nito ang kanyang ulo, muli siyang nagsalita sa mas malamig at dismayado niyang boses upang ipakita na masama na naman ang timpla ng ugali niya sa inaasta nito. 

“Huwag mo nga akong paandaran na naman ng ganiyan, Everly. Ang mabuti pa ay magbihis ka at sumama ka sa akin sa hospital nang may silbi ka naman. Humingi ka ng paumanhin kay Lizzy para hindi na ako magalit pa sa'yo, keysa dada ka nang dada na para bang ikaw ang kawawa sa inyong dalawa!”

Nakagat na ni Everly ang kanyang labi. Hanggang sa mga sandaling iyon ay si Lizzy pa rin ang mahalaga.

Inalis ni Everly ang kanyang kahinaan at kinausap siya sa mas matalas na tono sa unang pagkakataon. Ang kanyang boses ay napakalamig at animo walang puso na mararamdaman sa kanyang binibitawang salita.

“I’m talking about having a divorce with you, Roscoe. Hindi mo ba iyon naiintindihan? Wala akong pakialam kay Lizzy. Ikaw ang kinakausap ko tungkol sa magiging divorce natin. Maghiwalay na tayo!”

Nahulog ang panga ni Roscoe sa unang pagkakataong ginawang pagsigaw ni Everly sa kanya. Palaging malambing ang boses nito kaya bago iyon sa kanyang pandinig. Hindi lang iyon, nakita niya rin na madilim na ang mga mata nito na kanina lang ay puno ng panlilimos ng atensyon sa kanya. She just stood next to the sofa. Kahit na sobrang lapit niya sa kanya, parang napakalayo ng distansya sa pagitan nila. Tila matagal nang hindi natititigan nang maayos ni Roscoe si Everly at noon lang niya nagawa iyon. Napansin niya na siya ay pumayat nang husto at hindi na kasingtingkad ang kagandahan gaya ng bago niya ikasal sa kanya. 

Sa gitna ng katahimikan ng paligid ay nanumbalik ang isipan ni Roscoe sa kanilang kabataan. Si Everly ang pinakamamahal na panganay na anak ng pamilya Golloso. Talentado at maganda. Marami rin itong tagahanga sa lungsod, mapababae man o lalaki. Marami ang naghahangad na mapansin ng isang Everly Golloso, ngunit siya lamang ang nagawang pansinin ng babae noon at nangakong kanyang pakakasalan. Noong may sakit ang kanyang ina, si Everly na isang musmos na hindi pa nakakagawa ng gawaing bahay ay nag-aral na magluto upang alagaang mabuti ang mapili sa pagkain niyang ina. Hindi naman siya kinasusuklaman ni Roscoe noong mga panahong iyon, tinanggap pa niya si Everly na pakasalan siya. Ewan niya rin, bakit hindi niya nagawang tanggihan ang babae. Oo, maganda ito, cute, mabait at easy going.

Kailan nga ba nagbago ang pakikitungo niya sa asawa? Iyong mga munting paghanga niya ay napalitan ng disappointements dahil nakikita niyang sobrang obsessed nito sa atensyon niya na dati naiintindihan niya.

Noon napagtanto niya na dapat ay si Lizzy ang pinakasalan niya at hindi si Everly. Ito na dapat ang kanyang pinili at hindi ang kanyang asawa ngayon na pinagsisisihan niyang naging isa sa desisyon niya.

“Hindi ako nakikipaglokohan sa’yo, Everly. Kung ayaw mong sumama sa akin, maiwan ka dito!”

Logically speaking, dapat masaya siya na gusto ng asawa niya na makipaghiwalay na. Magiging malaya na siyang gawin ang gusto niya. Hindi na niya kailangan pang magtimpi ng kanyang sarili. Pero sa hindi malamang dahilan, nang tumingin siya sa mukha ni Everly, nakaramdam siya ng bahagyang sama ng loob.

“Hindi rin ako nakikipaglokohan, Roscoe. Gusto ko ng mag-divorce tayo. Narinig mo? Maghiwalay na tayo!”

“Napag-isipan mo bang mabuti iyan? Are you sure you want a divorce?” Roscoe glanced at Everly. 

Sa unang pagkakataon, naramdaman ni Roscoe na may kakaiba sa asawa niya. She had worked so hard to get this marriage, kaya ba niyang hiwalayan siya? Ano ang nakapagpabago sa kanyang isipan sa oras na ito? Ang nangyari? Sisiw lang iyon. Marami pang mas malalang nangyari noon at hindi naman ito umangal.

Nakasuot pa rin ng suit at may balingkinitang pigura na mas nagpadepina ng malakas nitong sex appeal si Roscoe. Napaka-gwapo niya, lalo na ang kanyang pares ng itim at puno ng misteryoso na parang sa phoenix na mga mata na may mahabang pilikmata at makapal na pares ng kilay. Malamig kung tumitig  ngunit lubhang sobrang nakakaakit iyon. Iyon ang mukhang labis na kinababaliwan noon pa ni Everly. Kaya hindi maintindihan ni Roscoe kung bakit bigla na lang na naging ganito ang takbo ng isipan ng asawa niya.

Upang manatili sa kasal na iyon, tiniis ni Everly ang kanyang malamig na trato at mga mata. Kabaligtaran iyon sa kanyang hitsura. Idagdag pa na si Lizzy ang paulit-ulit nitong pinapanigan. Akala niya karapat-dapat siya sa kasal na ito. But the  marriage is a double-edged sword, and she can't hold it alone. Ayaw niyang maging puppet sa isang kasal na tanging siya lang ang nagpapahalaga, ni ayaw niyang gumawa ng anumang bagay para masira silang mag-asawa sa mata ng iba kaya naman makikipag-divorce na siya. Kapag divorce na siya, malaya na silang gawin ang mga bagay-bagay nang walang ibang inaalala. Lalo na si Roscoe, wala na rin siyang pakialam kung kinabukasan man noon ay magpakasal na silang dalawa.

“Oo naman. Matagal ko na itong pinag-isipan.” matatag na sagot niya kay Roscoe nang hindi kumukurap.

Bahagyang nagsalubong ang dalawang kilay ni Roscoe. Humigpit ang hawak niya sa kanyang coat na bitbit. Hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit siya biglang nairita sa mga sinasabi ng asawa. 

“Sapat na siguro ang pitong taong minahal kita. Tama na iyon. Pagod na ako. Hindi na kita gusto.”

Sinubukan ni Everly na huwag pumatak ang kanyang mga luha kahit pa ang sakit-sakit na ng dibdib niya. Nagawa niya pang ngumiti kay Roscoe na para bang ayos lang sa kanya ang lahat ng mga nangyayari.

Talo siya. Hindi niya magawang manalo sa puso ni Roscoe na ang buong akala niya ay magagawa niya. She didn't want to admit that she would lose before, but now, bukal na sa kanyang pusong tinatanggap iyon.

Nakaramdam ng matinding sama ng loob si Roscoe nang marinig ang mga sinabi nito. Ilang beses niyang ibinuka ang bibig. Nais muling magtanong kung desidido na ba talaga sa pakikipaghiwalay si Everly at hindi dahil galit lang ito at nagseselos kung kaya naman nagawa niyang masabi ang mga iyon sa kanya? Ngunit pinigilan niya ang sarili. Kilala niya ang babae. Baka dala lang iyon ng bugso ng kanyang damdamin na pagkaraan ng ilang araw, babawiin nito ang mga sinabi. Ganun naman ito, palaging nananakot lang. 

“Bahala ka kung anong gusto mong gawin!”

Hinila na ni Roscoe padabog ang pintuan na halos magiba sa lakas ng impact ng pagkakasara. Parang kahoy na humapay ang katawan ni Everly pabagsak sa sofa. Dumaloy ang pait sa buo niyang kalamnan.

“Panahon na para magising ka sa katotohanan, Everly. Gumising ka na. Kailanman ay hindi siya magiging sa’yo. Tama na ang pagiging martir mo! Tigilan mo na ang pagiging puppet sa kasal niyong dalawa!”

Kinuha niya ang cellphone upang may tawagan. Tama na. Kailangan niya ng kumawala sa tanikala ng kasal.