Chapter 5

Nagising ako ng maramdaman ko ang lamig ng sementong hinihigaan ko. Inikot ko ang aking paningin sa paligid at bumungad sa akin ang kalat ng buong kwarto.

Napangiti ako ng mapait ng maalala ko ang nangyari kanina. Pasadong alas singko na ng hapon at 'di man lang ako nakaramdam ng gutom.

Dahan-dahan akong tumayo at kinuha ang cellphone ko. Napangiti ako ng mapait ng makita ko ang message ni Mom at Dad. Halos sa kanilang lahat iyon.

Sigurado akong alam na nila ang kalagayan ko. Lalo na at maraming connection si Dad at Mom sa negosyo.

Napangiti ako ng makita ang pangalan ni mom sa screen. She's calling.

"H-hello, am-mom?" Nauutal kong bungad at hindi ko mapigilang mapaiyak.

"Sweety, please come home now! We miss you so much! Please leave him." Alam ko kung sino ang tinutukoy ni Mom, ang asawa—si Alex.

Narinig ko ang paghikbi ni Mom kaya mas lalo akong nasaktan dahil ayaw kong marinig o makitang umiyak si Mom nang dahil lang sa akin.

"Mom! Stop crying, okay? I miss you too, Mom. I'm fine, and I'm g-going h-home l-later..." Pumiyok ako at tinakpan ang bibig ko. Para hindi makagawa ng ingay.

"Thank you, sweetie. Your dad will be happy if you go home na. We will wait. I love you, my daughter." Malambing nitong tugon bago ko binaba ang cellphone.

I'm sorry Mom at Dad nagpakatanga ako sa lalaking kahit kaylan ay alam kong hindi ako mamahalin pa.

Masyado na akong nasaktan at nagpakatanga sa kanya. Kaya sapat na siguro ang pagtitiis ko at ang pagiging tanga ko sa kanya.

Kinuha ko ang malaking maleta ko at pinasok doon lahat ang damit ko. Walang tigil ang mga luha ko sa pagtulo habang ginagawa 'yon.

Mapapagod din akong umiyak. At kapag dumating ang araw na 'yon, magiging manhid din ako.

Pagkatapos kong mag-impake ay nilagay ko na sa sasakyan ko ang mga ito at bumalik sa sala.

Nakasusuot ako ngayon ng long-sleeved na dress na puti at hanggang tuhod. Pinaresan ko ito ng flat shoes na kulay puti rin.

Pumunta ako sa ref at uminom ng isang basong tubig dahil kinakabahan ako sa hindi ko malamang dahilan.

Siguro magiging masaya siya dahil malaya na siya. Pero kahit papano gusto ko pa ring magpaalam sa kanya ng maayos.

Pinunasan ko ang mga luha ko at umupo na sa sofa. Tinignan ko ang wrist watch ko at alas sais trenta na ng gabi.

'Bakit wala pa sya?'

Tumayo ako at naglalakad sa loob ng sala na parang hindi ako mapakali.

Maya-maya ay nakarinig ako ng ugong ng sasakyan. Biglang kumabog nang mabilis ang dibdib ko at tila may nakabara sa lalamunan ko.

Natatakot ako! Gusto kong punitin ang envelop na ito at sabihing hindi ko pinirmahan.

Pero lahat ng takot at kaba na nararamdaman ko ay naging galit nang makita ko silang nagtatawanan at magkahawak ang kamay.

"Hahahaha, talaga masaya 'yon." Yung tipong dapat sa'kin sya tumawa ng ganyan at hindi sa kanya.

"Oo naman, babe." Malanding sabi ni April. Sana ako nalang ikaw, April.

Nanginginig ang kalamnan ko at tuloy-tuloy ang pagdaloy ng mga traydor kong luha.

"Oh, look who's here." Nakangising turan ni April sakin. Tinignan ko sila ng malamig kahit nanghihina ang katawan ko at parang gusto ko na lang tumakbo palabas.

Tinignan ko si Alex na umiwas ng tingin sakin. Kitang-kita ko pa kung paano niya hawakan ang kamay ni April at parang gusto nitong tanggapin, pero hinigpitan lang ito ni April.

Ngumiti ako, 'yong totoong ngiti na kinagulat nilang dalawa. Kahit nanginginig ang mga kamay ko, inabot ko sa kanya ang brown envelope. Nakita ko naman kung paano siya nasaktan.

Humiling ako at baka namamalikmata lang ako at tinignan sya ulit. See, namamalikmata lang talaga ko.

Kinuha niya ang envelop na inaabot ko sa kanya saka ako huminga ng malalim bago nagsalita. Kinagat ko ang ibabang labi ko para pigilan ang hikbi ko at hindi ko alintana ang sunod-sunod kong luha.

"I'm so tired of loving you, Alex." Turan ko at hinawakan ang pisnge nito.

'Kahit ngayon lang, Alex! Huling hawak kulang to sayo'.

"You know how much I love you. Pero kahit papano naging masaya ako kahit sa limang taong pagsasama natin at hindi mo ako tinuring na asawa." Tumigil ako at umatras ng bahagya.

Tahimik lang si April sa kanyang kinatatayuan at si Alex naman ay ganun din at halata mo sa kanya ang mabilis nitong paghinga.

"Mahal kita kahit ilang beses mo akong sinasaktan. Mahal kita kahit pinag mukha mo sakin na hindi ako ang laman nyan." Turo ko sa kanyang puso.

Wala akong pakialam kung nagmumukha akong tanga sa harapan nila. Gusto ko lang ilabas lahat ng mga hinanakit ko para naman hindi ako mamatay dahil sa depression.

"Kahit sinasabi sakin ng iba na ang TANGA ko, pero may magagawa ba ako kung ang tinitibok ng pusong ito ay ikaw? At alam mo bang nagising na ako sa katotohanan na kahit kaylan ay hindi mo ako mamahalin? Maaring kinasal at pinagtagpo tayo pero hindi TINADHANA. Gusto kong sisihin ang tadhana dahil sa ginawa nya sakin, pero naisip ko ginawa nya lang yon dahil napunta ako sa maling TAO. At alam kong makakahanap din ako ng much better para sakin." Tuluyan na akong napahagulgol sa harap niya at saka siya niyakap.

Nanigas siya, at ramdam na ramdam ko ang tibok ng kanyang puso. Hinalikan ko sya sa labi na kinasinghap ni April. Pero wala akong pakialam. Nagulat ako nang tumugon siya sa halik ko at tumulo ang luha nito sa mata niya na kinaiyak ko pa lagi.

Umiiyak sya? Bakit? Dahil ba masaya sya dahil pinalaya ko sya. Humiwalay ako sa halik at saka ngumiti sa kanya ng peke.

" A-alex... M-malaya ka na." Sabi ko sa mahinang boses at saka lumayo sa kanya.

"I love you, goodbye." Turan ko at tumakbo palabas ng bahay at pumasok sa loob ng kotse ko at doon ko nilabas lahat ng sakit na nararamdaman ko. Iyak lang ako ng iyak at tinignan ang bahay namin.

"Paalam Alex sana maging masaya ka sa piling nya. Sa ngayon gusto ko nalang muna buoin ang sarili ko. At sa oras na mag kita pa tayo ulit. Sa panahong yon kung sakali man. WALA NA AKONG PAKIALAM SAYO. ALAM MO KUNG BAKIT? KASI GINAYA LANG KITA". Bulong ko bago pinaharurut ang sasakyan ko.

Three weeks had passed when I found out that I'm bearing his child. Nagbunga ang panggagahasa sa akin ng ex-husband ko.

On Thu, Jun 26, 2025, 2:23 PM John Rey

wrote:

Nagising ako dahil ramdam na ramdam ko ang lamig ng semento. Ang sakit ng katawan ko at medye nanlalabo ang aking mga mata sa kakaiyak.

Napabalikwas ako sa pagkakahiga nang bumukas ang pintuan at niluwa nito si Alex na malamig ang tingin sa akin. Napaatras at nakaramdam ako ng takot.

"P-please, hindi ko sinasadya.. Huwag mo akong sasaktan..." Pakiusap ko at hinarang ang kamay ko sa aking mukha.

Nakita ko naman ang gulat nito sa mga mata dahil sa naging reaksyon ko. Ito ba ang tinatawag nilang trauma?

"Hey". Tawag nito pero nanginginig ako at siniksik ang sarili ko sa sulok.

"Please, pangako! Hindi ko na sya sasaktan! Hindi ko uulitin 'yon..." Anong nangyayari sa'kin? Bakit ako nagkakaganito?! Nagsilandasan ang mga luha ko.

"Fuck, anong drama na naman ito, huh?" Inis nyang sabi at lumapit sa'kin. Nataranta ako at mas lalong siniksik ang sarili ko sa sulok.

"Maawa ka, Alex! Pangako, lulugar na a-ako. H-huwag m-mo l-lang a-akong s-sasaktan. Pumipiyok ako at namamaos na rin ang boses ko. Nilalamig ako at sumasakit ang ulo ko.

I feel so dizzy. Gusto kong matulog, gusto kong magpahinga, pero alam kong sasaktan lang ako ni Alex.

"Damn, Heart! Listen to me! Stop crying!" Hindi ko alam kung isang panaginip ang narinig kong boses kay Alex. Galit siya ngunit punong-puno ng pag-aalala ang boses niya kahit malamig ito.

Naramdam ko ang init ng mga kamay niya nang haplusin nito ang buhok ko.

"H-huwag m-mo a-akong s-saktan, p-pakiusap..." Huling sabi ko bago ako tuluyang nawalan ng malay.

_________

Nagising ako dahil sa ingay sa loob ng kwarto ko. Minulat ko ang mga mata ko at nakita ang sarili kong nakasuot ng pajama at puting t-shirt. Sino ang nagdala sa akin dito? Sino ang nagbihis sa'kin?

"Don't tell me you like her na." Pinanatili kong nakapikit ang mga mata ko at nagtulog-tulugan nang marinig ko ang boses ni April sa loob ng kwarto.

Gusto nga ba ako ni Alex? Sana naman oo dahil alam kong concern siya sa akin kanina. Gusto kong marinig ang sagot.

Napalunok ako at hinintay ang sagot niya pero hindi ko mapigilang mapaiyak kahit tulog ako dahil sa sagot niya.

"Of course not! You know, babe, ikaw lang ang mahal ko. Besides, she's just my maid after all." Gusto kong tumakbo palayo pero hindi kaya ng katawan ko. Ramdam na ramdam ko rin ang pag-init ng katawan ko. Nilalagnat ako.

"Then bakit ka nag-aalala sa kanya kanina?!" Alam kong naiinis na si April dahil sa tanong nito.

Nag-aalala sakin si Alex? Biglang kumabog ang dibdib ko dahil sa malamang dahilan. Pero nawala din yon ng marinig ko ang sinabi nya.

"Alam mo naman ang pamilya niya, babe! Masyadong protektibo sa nag-iisang prinsesa nila." Sagot nito! Tumagilid ako ng higa at doon tuluyang umiyak.

Kamusta na kaya si Mom at Dad? Paano kapag nalaman nila ang nangyari sa akin? Siguradong kukunin nila ako kay Alex. Hindi pwede! Hindi pwedeng malaman nila ang naging sitwasyon ko sa piling ng taong mahal ko.

"Mabuti nalang! At isa pa, 20 na sya at hindi muna sya kailangan pang alagaan." Napapikit ako nang mariin at napakuyom ang kamao ko. Gusto ko syang sampalin o ihulog sa pool para matauhan sya na may asawa na ang lalaking nilalandi nya.

Kung sabagay! Asawa ba ang turing niya sa akin?Napangiti nalang ako ng mapait.

"Nagseselos ka lang at saka huwag kang mag aalala, sayo lang ako." Sabi ng asawa ko. Sumilip ako at sana hindi ko nalang ginawa.

Napahawak ako sa dibdib ko at tuluyang tahimik na nalahagulhol nang makita ko ang paghahalikan nila mismo dito sa loob ng kwarto ko.

'Pwede ba, Alex, doon naman kayo sa labas? Nasasaktan na ako.'

Gusto ko 'yang isigaw pero wala akong lakas na loob na gawin 'yan dahil ayaw kong ito pa ang sanhi ng pag-aaway namin at maging dahilan ng paghihiwalayan namin. Ayaw ko. Hindi ko 'yon kaya.

Narinig ko ang pintong nagsara. Kaya dali-dali akong tumayo kahit masama ang pakiramdam ko. Ni-lock ko ang pinto at niyakap ang tuhod ko at umiyak.

'Kaya mo yan, Heart. Kunting tiis nalang.'

Pagkukumbinsi ko sa aking sarili bago umikot ang paningin ko. Dahil siguro sa lagnat ko. Dahan-dahan akong tumayo at tuluyang bumagsak sa kama ko at nakatulog.

April's POV

Ang sarap tignan na makita syang nasasaktan. Ganyan nga masaktan ka!

Gagawin ko ang lahat masira lang kayo, at sa oras na 'yon saka ko na ipakita ang totoong ako. Hahaha, kawawa ka naman! Tanga ka kasi, at sa oras na mawala ka na sa landas namin ay saka ko rin sasaktan ang lalaking pinakamamahal mo.

Nagising ako dahil kumukulo na ang sikmura ko dahil sa nagugutom ako. Tumingin ako sa orasan at alas sais na pala ng gabi. Dahan-dahan akong tumayo at hindi ininda ang sakit ng ulo ko pati na rin ang pagkahilo ko.

Bumaba ako ng hagdanan pero walang Alex ang nasa bahay. Hindi ko naman napigilan ang luha ko dahil sa mga naalala ko kanina.

'Pwede ba, Heart, kumain ka nalang?'

Usal ko sa isip kaya pumunta ako ng kusina. Uminom ako ng tubig at tinignan ang ref. May pagkain na luto na pero malamig na ito. Halatang kaninang umaga pa naluto. Pero ang pagkakaalam ko, hindi ako nakapagluto kanina dahil nawalan ako ng malay.

Merong chicken adobo at sinabawang isda. Dahil sa gutom ako ay kinain ko na ang pagkain. Alam kong hindi na 'yon uuwi dito dahil kasama niya si April.