Revenge Of The Martyr Wife

Limang taon! Limang taon na kaming mag kasama ng asawa ko. Pero kahit kaylan hindi nya ako tintrato na parang asawa nya.

Para sa kanya isa lang akong katulong sa bahay na ito. Bakit ganun? Hindi ba dapat mahalin nya na ako dahil limang taon na kaming mag kasama? Pero bakit hindi nya ako kayang mahalin katulad ng pagmamahal nya sa kanya.

"Ano pang tinatayo-tayo mo dyan? Linisin mo na ang kwarto ko!" Nabalik ako sa ulirat nang marinig ko ang malamig niyang boses.

Nataranta ako at pinulot lahat ng mga damit niya na nagkalat sa sahig. Sa limang taon naming magkasama. Hindi nya ako ginalaw o pinagsamantalahan, at nagpapasalamat ako noon sa Diyos dahil hindi nya ako pinabayaan.

"N-nakahanda na ang pagkain mo ho-- este sir." Parang tinusok ng karayom ang dibdib ko kapag sinabi ko ang salitang yan.

"Mabuti naman at ginagawa mo ang trabaho mo at marunong kang lumugar! Kailangan malinis ang buong bahay, Heart, dahil sasama sa akin mamaya dito si April." Malamig nitong tugon bago lumabas ng kwarto niya.

Napahagulgol ako at tinakpan ang bibig ko para hindi ako makagawa ng ingay.

Hindi ko sya kayang pakawalan dahil mahal ko sya. Hindi ako mabubuhay kung wala siya. Ganito naman ang mag mahal, diba? Kailangan kang masaktan bago ka niya mahalin.

Ako si Heart Ferrer-santos, at ang lalaking 'yon ay walang iba kung hindi si Alexander Santos, ang aking asawa na kahit kaylan ay hindi ako kayang mahalin. Dahil isang babae lang ang minamahal niya hanggang ngayon at walang iba kung hindi si Aprilyn Lopez, my rival.

--

Nandito ako ngayon sa sala. Alas otso na ng gabi pero hindi pa rin dumating ang asawa ko. Isang mayamang businessman ang asawa ko. He owns a lot of luxury hotels, malls, restaurants, and resorts, and he's businesses are always on top. Dahil sa kasipagan nito at katalinuhan, ay siya ang pinakasikat sa lahat ng company, lalong lalo na ang Santos Corporation.

Napangiti ako ng mapait ng maalala ang kasal naming dalawa noon, limang taon na ang nakakalipas.

Halos mandiri sya sakin noon sa loob ng simbahan dahil halos ako ang pinaka pangit na babae sa buong mundo. Malamig na mga titig ang binigay niya sa akin na tila lalapain niya na ako at gustong patayin.

Pinagbantaan nya ako na magdudusa ako kapag ituloy ko pa ang kasal na magaganap. Pero sadyang mahal ko siya at ayaw kong mapahiya ang mga magulang ko sa loob ng simbahan.

Halo-halong emosyon ang naramdaman ko noon. Tuwa, kaba, at takot na baka totohanin nya ang sinabi nya. Hindi nga ako nagkamali. Pagkatapos ng kasal ay lumipat kami sa bahay niya at ginawa akong ulila.

Sinasaktan niya ako physically, emotionally, and mentally.

Halos gustong-gusto kong sumuko pero hindi ko kaya dahil mahal ko siya. Kahit sabihin man ng ibang tao na ang tanga ko at nagpaka martyr ako sa asawa ko. Anong magagawa ko? Mahal ko sya at sya lang ang tintibok ng puso ko.

Minsan tuloy naitanong ko sa sarili ko. Anong meron kay April na wala ako? Mapagmahal naman ako, ah? Bakit nya ako ginaganito?

Napabuntong hininga na lang ako at tinignan ang sarili ko sa salamin. May salamin kasi dito sa sala. Napangiti ako ng mapait ng makita ko ang malalim kong mga mata, malaking eyebag, nanunuyot na labi, at namamayat na rin ako.

Napatayo ako ng matuwid ng makarinig ako ng ugong ng sasakyan. Halos sumabog ang dibdib ko dahil sa kaba at sakit nang makita ko kung sino ang kasama niya.

Dali-dali akong tumakbo at pumunta sa kwarto ko. Ni-lock ko ito at doon tuluyang humagulgol. Tinakpan ko ang bibig ko para hindi makagawa ng ingay. Binuksan ko ang pintuan papunta sa mini forest.

Napangiti ako ng mapait at tuluyang tumulo ang nagbabadyang luha sa aking pisnge.

Sobrang saya niya. Minsan tuloy nagdarasal ako na sana sa'kin sya ngumiti ng ganyan at tumawa ng ganyan. Pero ang sakit isipin na masaya siya sa piling ng iba. At ako ito, nakatingin lang sa kanila habang naghahalikan, at ramdam mo ang totoong pagmamahalan nila.

Bigla ako nakaramdam ng galit. Pakiramdam ko namamanhid na ako! Walang tigil ang mga paa ko at nakita ko na lang ang sarili kong tumakbo pababa ng bahay.

"Oh, you're still awake?" Tanong sakin ni April, gusto ko syang sampalin, sabunutan, at sabihin sa kanyang may asawa na ang kinakalantari niya.

"B-bakit n-ngayon k-kalang." Nauutal kong sabi at nanginginig! Wala akong pakialam kung makita nila akong umiiyak sa harapan nila.

Tumingin ako kay Alexander, pero nakatingin lang ito sa akin gamit ang malamig niyang titig at nakayukom na kamao! Malamang nagalit siya dahil sumulpot ako sa gitna ng paghahalikan nila.

"Tsk. Let's go, babe." Malambing nitong sabi kay April, na ngayon ay nakakapit sa kanyang braso.

Hindi ko alam kung ano ang nangyari, basta nakita ko na lang ang sarili kong hinila ang buhok ni April.

"Ouch, you bitch! Let go of my hair." Sigaw nito. Nagulat naman si Alex dahil sa ginawa ko.

"NARARAPAT LANG SAYO MALANDI KA! ASAWA KO ANG NILALAN—" Hindi ko natapos ang sasabihin ko nang may lumandas sa mukha Halos namamanhid ako ng maramdaman ko ang isang malapad na kamay ni Alex at napaupo ako sa sahig. Mas lalo pa akong naiyak dahil sinasaktan niya na naman ako.

"Babe, wait for me at OUR room." Saad ni Alex at saka naman sumunod si April. Inirapan nya pa ako bago sya tuluyang umalis.

Ramdam na ramdam ko ang paghapdi ng ibabang labi ko. Tinignan niya ako ng matalim kaya nakaramdam ako ng takot.

"H-hindi k-ko s-sinasadya..." Nauutal kong sabi.

"Ahhhhh! A-aray, m-masakit, A-Alex!" Nagmamakaawa kong sabi ng hilahin niya ang buhok ko patayo.

"WALA KA TALAGANG KADALA+DALA, ANO? BALAK MO PANG SAKTAN SI APRIL. KAYA NGAYON HUMANDA KA!" Sigaw nito sa malamig na boses.

"P-please, m-masakit! H-hindi k-ko s-sinasadya! N-nadala l-lang a-ako n-n---aahhh!" Napaupo ako sa sahig nang sinuntok niya ako sa aking tiyan.

Nanlalabo ang paningin ko at sigurado akong nasa loob ako ng bodega kung saan nakatambak ang mga lumang gamit.

"P-please a-ayaw k-ko d-dito!" Nanghihina kong sabi at unti-unting nagsara ang pintuan.

"DYAN KA! PARA MAGTANDA KA AT MATUTO KANG LUMUGAR, BWESIT!" Sigaw nito sa labas bago ito sinara at ni-lock sa labas.

Nanghihina akong umupo at niyakap ang tuhod ko. Ang hapdi ng labi ko at ang sakit ng tyan ko dahil sa lakas ng pagsuntok niya sa akin.

Wala tigil ang mga luha ko at wala akong makita sa loob ng bodega dahil sa walang ilaw dito. Takot ako, takot ako sa dilim.

"ALEX! PAKIUSAP BUKSAN MO ANG PINTUAN!"

"ALEX, AYAW KO DITO!"

"ALEX, AYAW KO SA MADILIM!"

"ALEX, PANGAKO HINDI KO NA UULITIN!"

"ALEX, HINDI KO SINASADYANG SAKTAN SI APRIL!"

"ALEX! PARANG AWA MUNA NILALAMIG NA AKO!"

Sigaw lang ako nang sigaw, pero alam kong nag-enjoy sila sa paggawa ng milagro sa kwarto niya.

Humagulgol ako sa iyak at nanginginig dahil nakasuot lang ako ng puting dress na pang tulog.

Bakit ko ba naranasan ang lahat ng ito! Bakit kailangan ako pa? Bakit?!

"Dios ko, kayo na po ang bahala sakin." Taimtim kong dasal bago tuluyang bumigat ang mga talukap ng mga mata ko at kainin ng dilim ang buong paligid.