ตอนที่ 12

Aston Martin รถหรูสัญชาติอังกฤษ ขับเคลื่อนออกไปตามอารมณ์ของคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย ดวงตาสีเข้มมืดครึ้มอย่างหนัก เมื่อหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ขยันทำลายความอดกลั้นของตัวเอง ใบข้าวลื่นไถลตัวลงไปด้านล่างตรงที่พักเท้า ซบใบหน้าแดงเรื่อเข้าหาเบาะหลับต่อทั้งอย่างนั้น

เขตครามใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมง ในการขับรถจากอีกฝั่งของเมือง มาถึงบ้านที่ตัวเองอยู่อาศัยมาตั้งแต่เด็ก ซึ่งเป็นอาคารพาณิชย์หลายสิบชั้น ลูกชายเจ้าของอาคารขับรถวนขึ้นไปจนถึงชั้นสุดท้าย กระชากประตูออกไปเมื่อรถจอดนิ่ง วิ่งไปอีกฝั่งของรถอุ้มตัวคนเมาออกมา

ถ้าหากใบข้าวยอมฟังเขาบ้าง เธอจะไม่เจอเหตุการณ์อย่างวันนี้เลย เขาไล่เธอออกจากงานในผับก็จริง แต่ไม่มีความคิดจะทิ้งให้เธอเผชิญกับความยากลำบากสักหน่อย ตั้งใจว่าเมื่อเธอหายโกรธแล้ว จะชวนมาทำงานที่บริษัทด้วยกัน แต่ก็นั่นแหละ ใบข้าวไม่เคยรอฟังสิ่งที่เขาจะพูดเลย และเธอชอบทำให้เขาโมโห

“นี่ยัยหนูท่อ อย่าอ้วกใส่โถงทางเดินนะ”

เขตครามปรามคนที่พาดตัวห้อยหัวอยู่บนบ่าของตัวเอง เมื่อคนหลับไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ก็ฉวยโอกาสวาดมือลงไปบนความอวบอิ่ม ครั้งแรกแรงพอให้คนบนบ่าสะดุ้ง แต่ครั้งที่สองเบามาก แล้วครั้งที่สาม เขาเปลี่ยนจากตีเป็นขย้ำบั้นท้ายของเธอเบาๆ

“อือ”

“หึ! ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอนี่แม่ง!”

ยั่วยวนสุดๆ

คนถูกยั่วยวนโดยร่างกายนุ่มนิ่ม ก้าวเดินไปยังห้องสุดท้ายที่กินอาณาเขตของชั้นนี้เกือบครึ่ง ยกมือขึ้นสแกนลายนิ้วมือจากนั้นก็ใช้เท้าถีบประตูออกไป ร่างสูงใหญ่ก้าวไปข้างหน้า ยกขาข้างเดิมถีบประตูปิด สาวเท้าต่อไปยังห้องนอนส่วนตัว วางตัวคนเมาลงจากบ่าอย่างระมัดระวัง

พุ่บ!

ร่างเย้ายวนทำเตียงนอนขนาดใหญ่ยวบลงไปเล็กน้อย เขตครามมองผู้หญิงที่เคยเป็นภรรยาของตัวเองนิ่งๆ ถ้อยคำที่เธอเคยบอกไว้หลังจากที่ย้อนกลับมายังชีวิตในอดีต ทำให้ริมฝีปากหยักลึกเม้มเข้าหากันแน่น เธอไม่อยากเป็นเมียของผู้ชายที่ชื่อเขตคราม แล้วเธอจะไปเป็นเมียของใคร เมียของไอ้ภัทร หรือเมียของพี่คริส

“เหอะ! ทั้งที่เป็นแค่หนูท่อแท้ๆ ทำไมถึงได้ฮอตนักวะ!”

ใบข้าวเป็นตัวเลือกที่แย่สุดๆ สำหรับภัทรที่เป็นลูกชายของเจ้าสัวห้างทอง สำหรับพี่คริสที่เป็นทายาทเจ้าของมหาวิทยาลัยก็ด้วย แต่ทำไมคนพวกนั้นถึงมองตามเธอไม่หยุด เขาควรหยุดความรู้สึกของคนเหล่านั้น หรือควรหยุดความรู้สึกหึงหวงของตัวเองลง

เขตครามหนีความรู้สึกเหล่านั้นเข้าไปในห้องน้ำ ออกมาอีกครั้งโดยมีผ้าชุบน้ำอยู่ในมือ ถือมันมาหยุดอยู่ข้างเตียง ชั่งใจอยู่สักพัก ก็ลงมือเช็ดตัวให้คนเมา เริ่มไล่เช็ดที่ใบหน้าก่อน จากนั้นก็เลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงเรียวขาขาวเนียนเขาถึงได้หยุดมือลง เพราะไม่สามารถทำมันต่อไปได้อีก

“แม่ง! กูต้องอดทนขนาดนี้เลยหรือไง!”

เขตครามก่นด่าความขี้ขลาดของตัวเอง ที่ไม่กล้าทำอะไรอย่างที่ใจต้องการ ทิ้งผ้าชุบน้ำในมือลงบนพื้น ขยับขึ้นไปคร่อมทับคนบนเตียงไว้ กดใบหน้าลงไปจนหน้าผากแนบสนิทบนหน้าผากแดงเรื่อ

คิดถึง คิดถึงเธอเหลือเกิน

ริมฝีปากหยักสวยแนบลงไปในที่สุด ถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเองผ่านจูบอ่อนโยน ดูดดึงกลีบปากหวานล้ำช้าๆ เมื่อสามารถแยกมันออกจากกันได้ ก็รีบสอดลิ้นเข้าไปข้างใน กวาดต้อนเอาลิ้นเล็กของใบข้าวเข้ามาดูด

“อือ อื้ม”

คนที่ถูกเข้าใจว่าเมา ทั้งที่ความจริงนั้นแค่หลับไปเพราะความเหนื่อยล้าสะสม ลืมตาขึ้นเมื่อโดนบุกรุกริมฝีปากจนหายใจติดขัด ดวงตาหยาดเยิ้มเบิกกว้างขึ้น เมื่อสบเข้ากับความลึกล้ำดำมืดมากกว่าในดวงตาของเขา

“คะ คราม”

ใบข้าวครางเรียกชื่อเขตครามเสียงแผ่ว ไม่เพียงแต่ไม่ผลักเขาออก เธอยังยกมือขึ้นกอดรอบลำคอ รั้งใบหน้าเขาเข้าใกล้มากขึ้น เมื่อโดนมือเล็กยกขึ้นรั้งด้านหลังคอ เขตครามก็เปลี่ยนจูบอ่อนโยนให้เร่าร้อนขึ้นหลายระดับ

“อึก อื้อ อืม”

“อืม ข้าว! พอ พอก่อน!”

เขตครามตัดสินใจผละออกห่างทั้งที่เสียดาย เขาไม่อยากให้มันล้ำลึกลงไปมากกว่านี้ กลัวว่าตัวเองจะถูกดึงลงสู่ความปรารถนา จนไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้อีก ถอนตัวออกไปตอนนี้จะดีต่อใบข้าวที่สุด

“อึก! คราม นาย รังเกียจฉันเหรอ?”

“เราไม่ควรทำแบบนี้ พักผ่อนเถอะ สร่างเมาเมื่อไหร่ฉันจะไปส่ง”

ใบข้าวมองตามแผ่นหลังกว้างไปจนกระทั่งประตูไม้เนื้อดีปิดลง ดวงตาหยาดเยิ้มเมื่อครู่รวบรวมหยาดน้ำ ไม่นานมันก็ร่วงหล่นลงมาตามพวงแก้ม ไหลต่อเนื่องราวกับจะไม่มีจุดสิ้นสุด อับอายเหลือเกินที่กล้าปรารถนาสัมผัสของเขา เขากลายเป็นผู้ชายที่อยู่สูงเกินเอื้อมอีกแล้ว และครั้งนี้เธอไม่รู้เลยว่า ตัวเองจะกล้าคิดอาจเอื้อมอีกหรือเปล่า

ร้องไห้อยู่นานใบข้าวก็ตัดสินใจหอบร่างกายเดินเข้าไปในห้องน้ำ ความหรูหราจากวัตถุรอบกาย ยิ่งทำให้ความรู้สึกต้อยต่ำกัดกิน ดวงตาบวมช้ำมองร่างกายตัวเองในกระจก ปลดเปลื้องเดรสสั้นรัดรูปลง ก้าวเข้าไปยืนหลั่งน้ำตาต่อภายใต้ฝักบัว

“อึก! ฮือ”

สมควรไหมที่ต้องเสียใจอย่างนี้ เป็นเธอเองไม่ใช่หรือไงที่บอกเขาก่อน อวดเก่งปากดีว่าจะไม่เอาสามีอย่างเขา เป็นไงล่ะทีนี้ สามีที่ชื่อเขตครามห่างไกลออกไปแล้วไหม สมใจเธอแล้วไง ยัยงี่เง่าเอ้ย

“อึก! อืม”

ฝ่ามือที่กำลังลูบไล้ฟองสบู่ล้างคราบความเหนื่อยตามร่างกาย ลูบไล้วนเวียนอยู่เหนือจุดอ่อนไหว จนเผลอส่งเสียงครางต่ำออกมา ตั้งใจทำความสะอาดเพราะอาบน้ำมาตั้งแต่เช้า กลายเป็นว่าตอนนี้ความตั้งใจนั้นถูกโยนทิ้งไป ฝ่ามือสัมผัสจุดอ่อนไหวช้าๆ เมื่อสัมผัสได้ว่ากลีบเนื้ออวบอูม เริ่มเปียกชุ่มน้ำหวานซึ่งขับออกมาจากด้านใน ก็สอดนิ้วชี้เข้าไปเบาๆ

“อือ! อึก! อ๊า”

ประสบการณ์จากอนาคตไม่ได้ช่วยอะไรมากมาย เพราะเธอมีมันไม่มากพอ นิ้วมือเรียวยาวขยับเข้าออกเงอะงะ ริมฝีปากบางเม้มแน่น ไม่พอใจกับความรู้สึกจากนิ้วมือของตัวเองเลย ดวงตาหวานปิดลงช้าๆ ใช้จินตนาการในสมองช่วยเหลือ และเขาอยู่ในนั้น อยู่ในจินตนาการแสนวาบหวามของเธอ

“อึก อื้อ คราม ช้าๆ อ๊า”

สมองของใบข้าวมีแต่ภาพของเขตครามเต็มไปหมด นิ้วมือใหญ่เคลื่อนไหวเข้าออกในความคับแน่น เมื่อเธอครางเรียกชื่อเขาออกไปอีก เขาก็ใจดีเพิ่มจำนวนนิ้วมือเข้ามา