LOGINShare
ตอนที่ 11
Last Updated:
2025-08-31 18:50:1820 : 45 น.
Demon Club ผ่านมาแล้วเกือบหนึ่งชั่วโมงที่ใบข้าวเล่นเกมส์ดื่มเหล้ากับลูกค้าเสี่ยใหญ่และพรรคพวกของเขา เธอมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เมา เพราะดื่มไปแค่หกแก้วเท่านั้น ปริมาณแอลกอฮอล์ก็น้อยมาก ไม่มีทางทำให้เธอเมาได้แน่ แต่ทำไมรู้สึกว่าร่างกายมันไม่ปกติ รู้สึกร้อนวูบวาบไปหมดทั้งตัว สัมผัสแหยงๆเวลาที่เสี่ยแก่สัมผัสโดนเนื้อตัวในตอนแรก เริ่มแปลกมากขึ้นเรื่อยๆ “เหล้ายังเหลือเยอะอยู่เลยนะหนูข้าว นิ่งทำไม? เมาแล้วเหรอ?” เสี่ยวินัยถูกใจเด็กใหม่ตั้งแต่แรกเห็น วางแผนล่อลวงเด็กสาว ตอนนี้แผนการของเขามันกำลังจะสัมฤทธิ์ผล เนื้อตัวนุ่มนิ่มขาวนวลของเด็กสาวกำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ อุณหภูมิร้อนผ่าวที่ส่งผ่านมาจากร่างกายของเธอ ทำเอาแก่นเนื้อฝังมุกใต้ร่มผ้า ร่ำร้องอยากสอดแทรกตัวเข้าไปในความอ่อนนุ่มของเธอ ที่ดูผ่านตาปราดเดียวก็รู้ ว่าผ่านมือผู้ชายมาไม่มากเหมือนผู้หญิงคนอื่น “คงจะเป็นอย่างนั้นมั้งคะเสี่ย หนูขอไปล้างหน้าหน่อยนะคะ แล้วค่อยกลับมาเล่นกับเสี่ยต่อ” ใบข้าวพยายามเก็บซ่อนอาการหวาดกลัวไว้ เธอมั่นใจว่ามันต้องมีอะไรไม่ปกติแน่ๆ บางทีในเหล้าพวกนั้นมันอาจจะไม่ได้มีเพียงแค่เหล้า เธอประมาทพวกเขา ตอนนี้ต้องรีบหนีออกไปจากตรงนี้ “อ่า” เสี่ยวินัยลังเลด้วยกลัวว่าเหยื่อสาวสวยหุ่นเย้ายวนจะหลุดมือไป ใบข้าวที่กำลังคิดหนี รีบปั้นยิ้มเสแสร้งแกล้งเป็นเด็กสาวใสซื่อบริสุทธิ์ “หนูปวดฉี่ค่ะเสี่ย สงสัยดื่มเยอะไปหน่อย เดี๋ยวหนูมานะคะ” ใบข้าวขยับเข้าไปใกล้คนที่ตัวเองรังเกียจตั้งแต่แรก เพราะถูกเขาลวนลามอยู่ตลอด ซบใบหน้าสวยหวานลงไปบนอกแล้วยกขึ้นเร็วๆ ยิ้มกว้างขึ้นส่งไพ่ใบสุดท้ายออกไปเอาใจ เสี่ยแก่ยอมแพ้ให้รอยยิ้มนั้น แต่ไม่ยอมปล่อยให้เด็กสาวไปคนเดียว “มึงไปเป็นเพื่อนหนูข้าวหน่อย ห้องน้ำที่นี่หลงง่าย” ใบข้าวซ่อนความผิดหวังไว้ด้วยรอยยิ้ม เธอสำรวจสถานที่คราวๆแล้ว ตอนที่เข้าไปเปลี่ยนชุดกับพนักงานสักคนของที่นี่ มันค่อนข้างมืดและซับซ้อน เธอหนีไปได้แน่ๆถ้าหากได้ออกมาแค่คนเดียว จะสลัดคนตัวโตกล้ามยักษ์ที่มาด้วยกันยังไงดี ร่างกายและสมองของเธอตอนนี้ ใช้งานได้ไม่ค่อยดีซะด้วย “พี่! นั่นอะไรอะ!” คนถูกหลอกหันไปมองและรีบหันกลับมาเมื่อไม่เจอกับอะไรเลยสักอย่าง ใบข้าวที่หาโอกาสน้อยนิดให้ตัวเองได้ วิ่งฝ่าความมืดสลัวออกไป ใบหน้าผุดพรายไปด้วยเหงื่อ ทั้งที่มาจากการใช้แรง และมาจากฤทธิ์ของยาบางอย่างที่ไหลเวียนอยู่ในเลือด ตึก! ตึก! “เกิดอะไรขึ้นครับ?” พนักงานคนหนึ่งถามขึ้น เมื่อมองเห็นคนของเสี่ยวินัยวิ่งตามใครสักคนอยู่ “เด็กร้านมึงหนีไปนะสิ ดันเป็นคนที่เสี่ยถูกใจซะด้วย” “เดี๋ยวผมให้คนช่วยตามกลับมานะครับ เห้ย! พวกมึง! ไปลากตัวเด็กใหม่กลับมาให้เสี่ยดิ!” ใบข้าวแอบหลบอยู่ไม่ไกลจากบริเวณนั้น โดยอาศัยความมืดสลัวอำพรางตัวเองไว้ แต่เมื่อมีคนมาช่วยหาเพิ่ม เธอก็เริ่มหลบซ่อนตัวเองได้ลำบาก ครั้นจะวิ่งสุดแรงเกิดฝ่าออกไปทางด้านหน้า ก็จำได้ว่าทางนั้นแหละคนของร้านยิ่งเยอะและอันตราย เธอค่อยๆซ่อนกายในความมืด มองหาทางออกด้านหลังที่น่าจะมีคนอยู่น้อยกว่าทางเข้าด้านหน้า “นั่นไง มันอยู่นั่น!” ใบข้าวออกวิ่งอีกครั้งเมื่อโดนใครสักคนชี้จุดที่อยู่ เส้นทางคดเคี้ยว ซับซ้อน และเต็มไปด้วยห้องหับต่างๆ เธอพยายามไม่เปิดประตูเข้าไปซ่อนตัวในห้องเหล่านั้น ด้วยมั่นใจว่ามันต้องเป็นห้องตาย ที่สุดท้ายคนพวกนั้นก็จะหาเธอเจอ “ไปทางนั้นแล้ว รีบจับไว้ มันกำลังไปทางหลังร้าน!” แสงสว่างที่ค่อยๆริบหรี่ลง สว่างจ้าขึ้น เมื่อใครสักคนตะโกนบอกว่าทางที่ใบข้าวกำลังวิ่งไป คือทางออกไปหลังร้าน ความหวังน้อยนิดมาพร้อมกับความหวาดหวั่น คนที่วิ่งตามเธอมีจำนวนมากขึ้น และเขาเหล่านั้นก็ใกล้ตัวเธอเข้ามาทุกที หมับ! “ชู่! ใบข้าว!” น้ำเสียงแหบพร่าไม่ต่างจากเสียงลมหายใจของเธอเลย ราวกับว่าคนที่จับตัวเธออยู่ และกำลังใช้มือปิดปากเธอไว้ ผ่านการวิ่งมายาวนานเหมือนกัน ทว่าเสียงแหบพร่านั้นกลับทำให้ใบข้าวหยุดนิ่งลงทันที อยากจะหมุนตัวกลับไปมอง ก็หวาดกลัวว่านี่จะเป็นเพียงความเข้าใจผิด กลัวว่าเขาจะเป็นเพียงเขตครามในจินตนาการสิ้นหวังของเธอ “คราม?” “อือ” ใบข้าวใช้ช่องว่างน้อยนิดระหว่างริมฝีปากกับฝ่ามือเรียกชื่อเขาออกไป รู้สึกได้ถึงแผ่นอกที่ทั้งแน่นทั้งแข็ง ไม่นานเธอก็เป็นฝ่ายเบียดตัวไปด้านหลังซะเอง ให้แผ่นหลังของตัวเองแนบชิดกับแผ่นอกของเขา ให้ความร้อนที่กำลังแผดเผาอยู่ในตัว ถูกความแข็งแน่นทำให้มันเบาบางลง “ตามมาเงียบๆ ถ้าไม่อยากถูกพวกมันจับกลับไป” เขตครามพยายามไม่เข้าไปแทรกแซงชีวิตใหม่ของเธอ เขารู้ว่าอนาคตแรกนั้น มันมีเรื่องผิดพลาดอยู่หลายอย่าง เขาเองก็อยากแก้ไขปรับเปลี่ยนมัน เข้าใจในความต้องการของเธอ แต่ก็อดที่จะรู้โมโหเธอไม่ได้ ยิ่งตอนที่เขาได้เห็นเธอหนีหัวซุกหัวซุนเขายิ่งโกรธ แต่เอาไว้ไปทำโทษเธอทีหลัง ตอนนี้ต้องพาเธอหนีออกไปจากคนเหล่านั้นให้ได้ก่อน “อย่านะ … อย่าให้คนพวกนั้นจับฉันกลับไปนะคราม” ใบข้าวขอร้อง ตอนนี้เธอไม่มีแรงเหลืออยู่แล้ว สติก็เริ่มพล่าเลือนลงไปทุกที ความร้อนในตัวก็ขยันแผดเผาซะเหลือเกิน ยิ่งโดนความร้อนจากร่างกายของเขาปะทะกลับมา ยิ่งรู้สึกยากที่จะต้านทานมัน “อือ! รู้แล้วน่า อยู่นิ่งๆสิ” เขตครามดุคนในอ้อมกอดที่ไม่ยอมอยู่เฉย เขารู้สึกได้ว่า ใบข้าวพยายามเบียดร่างกายเข้าหาเขามากผิดปกติ เมื่อเธอไม่ยอมอยู่นิ่งๆ ตามคำสั่ง เขาจึงหมุนตัวเธอกลับมาอีกด้าน ตั้งใจว่าจะดุหนักๆ กลับพบว่าคนที่จะดุนั้น หมดสติไปเรียบร้อยแล้ว “ข้าว! ใบข้าว!” ไร้เสียงตอบรับจากคนที่ตัวเองห่วงใย เขตครามมองฝ่าความมืดสลัวลงไปเพื่อสำรวจอาการ กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆที่คลุ้งออกมาจากลมหายใจ ทำให้เขาเข้าใจทุกอย่างได้ชัดเจน ยัยข้าวแม่งเมาจนภาพตัด! “เหอะ! ให้ตายเถอะข้าว มึงนี่แม่งน่าตีชิบหายเลย!” ถึงจะสบทออกไปแบบนั้น แต่ตอนที่เขาอุ้มเธอขึ้นแนบอก ก็ทำด้วยความระมัดระวัง ผิวตัวร้อนผ่าวของคนในอ้อมกอด ทำให้เขตครามก้าวเดินเร็วขึ้น คนของร้านเข้ามาขวางทางไว้ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นทายาทของผู้ทรงอิทธิพลอย่างคุณเขตขันธ์ คนเหล่านั้นก็รีบหลีกทางให้เขาเดินผ่านไป “แม่งเอ้ยใบข้าว!” เขตครามสบทลั่นเมื่อเดินออกมาถึงด้านนอกอาคาร แสงไฟส่องสว่างเพียงพอให้เขาได้เห็นชุดที่คนในอ้อมกอดใส่ มันสั้นจนแทบจะปิดท่อนขาของเธอไม่ได้ ด้านบนก็รัดรูปมาก แถมยังเว้าเสียจนมองเห็นร่องอก บราปีกนกที่โอบอุ้มสองเต้าไว้ แทบไม่มีประโยชน์อะไรเลย “ฉันควรทำยังไงกับเธอดี” เขตครามเบาเสียงลงเมื่อคนตัวเล็กเหมือนจะขยับ ก้าวไปยังสปอร์ตคาร์สุดหรูที่จอดไว้อย่างลวกๆ จับคนเมานั่งลงบนฝากระโปรงเพื่อล้วงมือเข้าไปหยิบกุญแจรถในกระเป๋ากางเกง เมื่อปลดล็อครถเสร็จ ก็เปิดประตูยัดร่างคนเมาเข้าไปนั่งข้างใน
Latest chapter
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 23
วันต่อมา ร่างสมส่วนในชุดนักศึกษาก้าวออกมาจากห้องนอนด้วยความระมัดระวัง มองไปรอบๆห้องโถงขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นพื้นที่ใช้สอยในส่วนของครัว ห้องนั่งเล่น และอื่นๆ เมื่อไม่เห็นเงาลูกชายเจ้าของอาคาร ลมหายใจก็ถูกพรูออกมาเบาๆ จากนั้นมันก็หนักหน่วงขึ้น และยอมรับกับตัวเองในที่สุดว่าเธอ น้อยใจที่ถูกเขาทิ้งให้จัดการชาบูที่เหลือเพียงลำพัง เมื่อวาน ในขณะที่เธอกับเขากำลังนั่งสู้กับหมูสไลด์ และของสดจากท้องทะเลแถวอ่าวไทย เขตครามรับสายโทรศัพท์จากบุคคลหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็ทิ้งเธอไว้ที่นั่น กับอาหารที่ตักมาแล้วและเหลืออยู่มากกว่าครึ่ง ถึงแม้เขาจะทิ้งเงินสองหมื่นไว้ให้เธอจ่ายค่าอาหาร แต่เธอต้องจัดการอาหารที่เหลือเหล่านั้นคนเดียว แน่นอนว่าเธอกินมันไม่หมด และต้องจ่ายค่าปรับไปตามกฎของร้านถึงหนึ่งพัน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นของความน้อยใจ เขาไปไหน ไปกับใคร แล้วทำไมถึงไม่กลับมานอนบ้าน “โอ้ย! ช่างเขาสิ ช่างเขา”เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ใบข้าวก็ร้องออกมา เหมือนกับว่าเพิ่งจะได้สติ เธอเป็นแค่คนอาศัยชายคาบ้านเขาอยู่ ยังไม่ใช่แฟน และไม่ใช่เมียของเขาด้วย จะรอทำไม เขาจะไปที่ไหนกับใครก็ช่างสิ เขาจะไม่กลับมาเลยก็ได้ เพราะนั่นม
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 22
ก๊อกๆ เขตครามดึงตัวเองออกมาจากความทรงจำ มองที่นั่งข้างตัวซึ่งเหลือไว้เพียงความว่างเปล่า พราวฟ้าลงจากรถไปตอนไหนเขายังไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ ลมหายใจหนักหน่วงถูกพรูออกมา เลื่อนกระจกรถฝั่งที่ถูกเคาะลง ใบข้าวยืนทำหน้าเคร่งเครียดอยู่ด้านนอก “เธอมาช้า”“ฉันมาถึงตั้งนานแล้วเถอะ แต่ … พราวฟ้าอยู่บนรถของนายนี่นา ฉัน … ฉันกลัวยัยนั่นเข้าใจผิด”ใบข้าวแอบหลบมุมรออยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง จนกระทั่งมั่นใจว่าพราวฟ้าไม่ได้ไปกับเขา และรถของเขายังจอดนิ่งอยู่กับที่ เธอถึงได้ออกมาจากที่ซ่อน และยืนอยู่ตรงนี้ข้างรถเขา ในฝั่งที่จะมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดที่สุด แต่มันไม่ฉายอะไรอย่างที่ใจเธอกลัว ใบหน้าของเขาตอนที่มองเห็นเธอ แสดงออกชัดว่ากำลังดีใจ “ทำไมต้องกลัว คนที่เป็นอะไรกับฉันคือเธอไม่ใช่หรือไง”เมื่อทิศทางข้างหน้าชี้ชัดแล้วว่าต้องเดินแบบไหน เขาก็ไม่มีความลังเลอีกเลย ถึงแม้ใบข้าวจะยังคงทิ้งระยะห่างไม่ต่างจากเดิม แต่เขาเชื่อว่าสักวัน เธอจะเปิดใจยอมรับเขาเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ยอมให้ผู้ชายร้ายกาจอย่างเขากางปีกปกป้อง ระหว่างนั้นก็ … ปล่อยให้เธออวดเก่งไปก่อน “ฉันไปเป็นอะไรกับนายตอนไหน จำไม่เห
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 21
“ให้มินไปส่งไหมข้าว?” “อ่า ไม่เป็นไรๆ มินกลับบ้านดีๆนะ ปิ่นก็ด้วย อย่าเถไถลล่ะ”ใบข้าวปฏิเสธมินตรา จากนั้นก็หันมาบอกน้องเล็กบ้าง ยืนรอจนกระทั่งมินตรากับปิ่นมุกแยกย้ายไปยังรถของพวกเธอ จริงๆเธอก็อยากกลับบ้านแบบสบายๆอยู่หรอก แต่เป็นเพราะว่าเธอไม่ได้พักอยู่ที่หอเดิมแล้ว ขืนให้มินตราไปส่งความลับเธอก็แตกนะสิ “เพื่อนไปไหนแล้วล่ะ?”ในขณะที่ใบข้าวกำลังเดินไปบริเวณทางเข้าด้านหน้าของมหาวิทยาลัย การเดินของเธอก็ถูกฉุดรั้งไว้ด้วยคำถาม จากผู้ชายที่มีน้ำเสียงคุ้นหู ไม่นานใบหน้าคุ้นเคยก็ปรากฏอยู่ในสายตา ดวงตาสีเข้มกว่าฉายแววสนุกสนาน เมื่อเห็นว่าเธอทำสีหน้าไม่พอใจส่งไป “ฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่หรือไง อย่ามาทำเหมือนสนิทกันได้ไหม เวลาอยู่มหาวิทยาลัยก็ต่างคนต่างอยู่หน่อยสิ”“เห้อ! อย่าเอาแต่ใจให้มันมากนักนะใบข้าว ฉันไม่ได้ใจดีขนาดนั้นหรอกนะ”เขาพยายามจะไม่ทำนิสัยเหมือนตอนยังเป็นวัยรุ่น เพราะตอนนั้นนิสัยเขาแย่มาก แต่เธอก็ขยันในการดึงตัวตนนั้นกลับมา มันไม่ดีกับตัวเขา และไม่ดีต่อตัวเธอมากกว่าใคร เขาใจร้ายกับเธอสุดๆ นั่นก็เพราะเขารู้สึกตัวช้าไป “ก็ ก็รู้”ใบข้าวลดระดับใบหน้าลง รู้สึกน้อยใจที่โดนตำ
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 20
หลังเลิกเรียน ห้องสภานักศึกษา “พี่ข้าว~ วันนี้จะไปตรวจสอบการลงโทษชมรมดนตรีใช่เปล่า ปิ่นขอไปด้วยนะ นะคะพี่ข้าวคนสวย”ปิ่นมุกเอ่ยรั้งประธานคนสวยไว้ พร้อมขอติดสอยห้อยตามไปตรวจสอบการลงโทษชมรมดนตรีด้วย ใบข้าวพยักหน้าขึ้นลงเพราะไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธ ถึงจะรู้สึกเจ็บปวดเล็กๆ เพราะความรู้สึกของปิ่นมุกที่มีต่อเขตคราม แต่เธอไม่เห็นปิ่นมุกพยายามทำอะไรที่มากไปกว่าการติ่งเลย ไม่รู้ว่ารักชอบจริงๆ หรือแค่หลงใหลได้ปลื้มเขาเท่านั้นไม่กี่นาทีต่อมา ไม่เพียงแค่ปิ่นมุกที่ได้ไปด้วย สุดท้ายมินตราก็ขอตามไปด้สยอีกคน สามสาวหน้าตาโดดเด่นกลายเป็นจุดสนใจของเหล่านักศึกษาที่ยังไม่เดินทางกลับ รวมไปถึงอาจารย์แพทย์หนุ่มหล่อขวัญใจนักศึกษา ที่ตั้งใจมารอใบข้าวด้วยธุระส่วนตัว “สวัสดีค่ะอาจารย์”สามสาวกล่าวคำทักทายอาจารย์หนุ่ม ยกมือขึ้นไหว้อย่างพร้อมเพียงกัน มุมปากหยักสวยเผยรอยยิ้มเป็นมิตร ดวงตาสีเทาอ่อนหลุบลงต่ำ ซุกซ่อนแววตาผิดหวังไว้ เสียดายจังที่ใบข้าวไม่ได้อยู่คนเดียว“กำลังจะไปไหนกันเหรอครับ?”“ไปตรวจสอบการทำงานของชมรมดนตรีค่ะ”ใบข้าวตอบพลางแอบสังเกตสีหน้าของเพื่อนต่างคณะไปด้วย เธอรู้มานานแล้วว่ามิน
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 19
วันจันทร์ หลังจากใช้ชีวิตในช่วงวันหยุดครั้งแรกหมดไปกับการนอน และมีผู้ชายปากร้ายอย่างเขตครามอยู่ป่วนในวันสุดท้ายของวันหยุด ใบข้าวก็กลับเข้าสู่ไลน์ชีวิตเดิม ที่ต่างไปจากเดิมเพียงเล็กน้อย นั่นก็คือการมีสารถีขับรถหรูมาส่งถึงหน้ามหาวิทยาลัย“บอกให้จอดตั้งแต่ซอยที่แล้ว จะดื้อดึงมาจอดตรงนี้ทำไมอะ คนเยอะนะเห็นไหม ถ้าเกิดมีใครเห็นเข้าจะทำยังไงละทีนี้”ใบข้าวบ่นคนที่ทำหูทวนลม เขตครามมองออกไปนอกรถ ไม่เคยแคร์ว่าคนอื่นจะมองตัวเองยังไง เพราะตัวตนของเขา ถูกเข้าใจผิดจนคนคิดว่าเขาเป็นแบบนั้นจริงๆไปแล้ว “ช่างสิ ไม่เห็นจะแคร์”“นายไม่แคร์ แต่ฉันแคร์ เราไม่ได้คบหากันอยู่ การที่ฉันลงไปจากรถของนาย รู้ไหมว่าคนพวกนั้นจะคิดแบบไหนกับฉัน ของเล่นนายไงเขตคราม คนพวกนั้นให้ค่าฉันแค่นั้นแหละ”“เปิดตัวเลยไหมล่ะ?”“นะ นาย! พูดง่ายเกินไปไหมย่ะ!”“แล้วมันยากตรงไหน เธอไม่อยากเป็นเมียฉันทั้งที่เป็นไปแล้ว?”“นะ ไหนนายบอกว่าไม่อยากได้ฉันเป็นเมียเหมือนกันไง”“นั่นมันคำพูดก่อนที่ฉันจะนอนกับเธอ ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”เขาเปลี่ยนใจแล้วจริงๆ ในเมื่อเธอกลายมาเป็นผู้หญิงของเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เขาจะหาวิธียืดอายุขัยเธออ
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 18
วันต่อมา ใบข้าวนอนหลับสนิทยิ่งกว่าการซ้อมตาย คงเพราะที่นอนอันใหม่มันนุ่มมากๆ หรือไม่ก็คงเป็นเพราะร่างกายที่เหนื่อยล้าสะสมของเธอเอง ร่างสมส่วนขยับไปนั่งอยู่ปลายเตียงในท่าห้อยขา มองเสื้อผ้าที่วางพับอย่างเรียบร้อยบนโต๊ะข้างเตียง สลับกับถ้อยคำที่เขียนอยู่บนแผ่นกระดาษซึ่งอยู่ข้างกัน ~ ฉันไปทำงานแทนพ่อ อาจจะกลับดึกหน่อย ถ้าหิวก็สั่งอะไรมากินเอานะ PS อย่าออกไปข้างนอกจะดีที่สุด ถ้าไม่อยากถูกมองแปลกๆ~ ลายมือของเขตครามสวยมาก มันทำให้เธอยิ้มได้มากกว่าสิ่งของที่ถูกวางไว้ให้บนโต๊ะ เขาจะไปแบบไม่บอกเธอก็ได้ แต่นี่ถึงขนาดบุกรุกเข้ามาในห้องแล้วทิ้งโน๊ตไว้ บางทีเอาอาจจะมีใจ หรือไม่ก็แค่ทำไปงั้นๆ “นี่ไอ้สมอง! จะเลิกตบตีกับฉันกี่โมงหะ!”ใบข้าวทิ้งแผ่นหลังลงไปบนเตียง พร้อมกับด่าสมองของตัวเองที่ขยันทำงานสุดๆ เมื่อความสับสนบางบางลง ก็หยิบเสื้อผ้าบนโต๊ะเดินไปทางห้องน้ำ ฝีเท้าชะงักค้างอยู่กลางห้อง เมื่อมีบางอย่างร่วงหล่นออกมาจากเสื้อผ้าในอ้อมแขนเงิน? เขาทิ้งเงินไว้ให้เธอด้วยเหรอ ทำไมไม่วางมันไว้กับกระดาษโน๊ตล่ะ ทำไมต้องซ่อนมันไว้ในเสื้อผ้า กลัวเธอจะไม่ใช้มันหรือไง เธอก็ไม่ได้รักศักดิ์ศรีขนาดนั้นป
You may also like
รวมเรื่องสั้นเสียวๆจบในตอน เล่ม1
เหมือนแพ30.7K viewsนางบำเรอ BAD GUY
ลำเจียก54.1K viewsHot Love ของรักท่านประธาน
ณดารินทร์244.4K viewsไฟรักเร่าร้อน🔥 NC18++
Me'JinJIn73.7K viewsพุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย
ฉันรัก50 viewsขย่มรักพ่อผัวกับเพื่อนๆของเขาอีกหลายคน
กาสะลอง325 viewsรักร้ายของนายข้างบ้าน
กาแฟหอมกรุ่น243 viewsบัวเหนือศิรา
เพทายสีแดง354 views
