ตอนที่ 13

“อ๊ะ! คราม! อื้อ!”

“ใบข้าว! เกิดอะไร … ขึ้น!!”

เขตครามที่แอบเข้ามาในห้องเพราะความเป็นห่วง วิ่งตามเสียงเรียกเข้ามาถึงหน้าห้องน้ำ เมื่อลองหมุนลูกบิดประตูดูก็พบว่ามันไม่ได้ล็อก แต่สิ่งที่ทำให้เขาช็อคจนพูดไม่ออก ก็คือภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ภาพของใบข้าวที่กำลังยืนช่วยตัวเองอยู่ท่ามกลางกระแสน้ำจากฝักบัว

“อ๊า! คราม อีกนิด อื้อ!”

“ทะ ทำบ้าอะไรของเธอ!”

“อ๊ะ!”

ใบข้าวตกใจเผลอก้าวถอยไปด้านหลัง ความรีบร้อนส่งผลให้ลื่นไถลล้มลงบนพื้น เขตครามรีบวิ่งเข้าไปช่วยทั้งที่เห็นชัดว่าไม่ควรทำแบบนั้น ร่างกายของใบข้าวไม่มีเสื้อผ้าปิดอยู่เลย

แหงล่ะ! ก็เธอเข้ามาเพื่ออาบน้ำนี่นา

“ปล่อยนะ!”

“อยู่นิ่งๆเถอะน่า!”

เขตครามอุ้มใบข้าวขึ้นเหมือนกำลังอุ้มเด็กคนหนึ่ง คนที่เพิ่งทำเรื่องน่าอับอาบ ซบใบหน้าลงบนบ่าเปียกชุ่มเพราะกระแสน้ำ ร่างกายเธออ่อนไหวสุดๆ ยิ่งได้สัมผัสกับร่างกำยำและอบอุ่น กระแสความต้องการยิ่งแผ่ซ่านออกไป เมื่อต้านทานไม่ไหว ก็อ้าปากกัดไหล่หนาแรงๆเพื่อเรียกสติ

“โอ้ย! ทำบ้าอะไรวะ! อย่ากัด! แม่ง!”

เขตครามเดินเร็วขึ้นเมื่อใบข้าวไม่ยอมคลายฟันออกจากไหล่ เมื่อมาถึงเตียงนอนขนาดใหญ่ก็ตัดสินใจโยนร่างของเธอลง คนถูกโยนเบ้หน้าตั้งท่าจะลุกขึ้นมาหาเรื่อง แต่ต้องหยุดนิ่งอยู่ท่านั้น เพราะคนที่ทิ้งตัวเองลงกำลังทำบางอย่าง

พรึ่บ!

“แม่งเจ็บชิบ! เนื้อหลุดหรือเปล่าวะ!”

เขตครามโยนเสื้อยืดสีดำเปียกชุ่มทิ้งลงพื้น มองรอยฟันที่ใบข้าวฝังมันลงในเนื้อ ดวงตาเข้มขึ้นหลายระดับเมื่อรอยนั้นทั้งลึกทั้งรู้สึกปวด ตั้งใจกัดเต็มที่เลยสินะ แม่งเอ้ย! คนเขาอุตส่าห์จะใจดีด้วย

“สะ! สม สมน้ำหน้า”

“สมน้ำหน้า? เหอะ! กล้ามากนะใบข้าว!”

เขตครามเอื้อมมือไปดึงข้อเท้าที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมา คนที่หนีเข้าไปซ่อนตัวใต้ผ้ารีบหาที่เหนี่ยวรั้งตัวเองไว้ แต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้ สุดท้ายก็ถูกลากไปหยุดอยู่ปลายเตียง

“จะ จะทำอะไร?”

“ทำอะไรงั้นเหรอ?”

ใบข้าวซ่อนสีหน้าตื่นเต้นไว้ด้วยการเบี่ยงใบหน้าไปด้านข้าง เธอกำลังเปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่างของเขา ในขณะที่ดวงตาของเขานั้นจ้องมองร่างกายเธออย่างเปิดเผย ดวงตาดุกร้าวที่เห็นก่อนหน้า ก็อ่อนหวานเสียจนเธออยากคว้าใบหน้าหล่อเหลานั้นลงมาจูบ

หมับ!

“อื้อ”

ใบข้าวครางแผ่ว เมื่อใบหน้าถูกคว้าให้หันกลับไปรับจูบแบบไม่ให้ตั้งตัว ลิ้นร้อนลากผ่านริมฝีปากเชื่องช้าราวกับรอให้เธอเป็นฝ่ายอ้าปากตอบสนอง เมื่อเธอช้า เขาก็ผละออกเล็กน้อยสั่งให้เธอทำตามสิ่งที่เขาต้องการ

“อืม ใบข้าว อ้าปาก!”

เสียงสั่งดุๆ ไม่ได้ทำให้ใบข้าวกลัว แต่ที่เธอไม่ยอมเปิดปากให้ลิ้นของเขาเข้ามา มันเป็นเพราะความสับสนที่กัดกินอยู่ในใจ เธอไม่เข้าใจความต้องการของเขา จนกระทั่งตอนนี้ แต่เมื่อได้ยินคำสั่งนั้น ความสับสนต่างๆก็ดูเหมือนจะเบาบางลง

อย่างน้อยๆตอนนี้ เขาก็อยากจูบเธอ เหมือนที่เธออยากจูบเขา

“อื้อ”

แววพอใจฉายชัดอยู่เต็มดวงตาคู่สวย ลิ้นร้อนแทรกผ่านเข้าไปปาดไล้ชิมความหวานล้ำ คนไล่ตามหัวหมุนคว้าง ร่างกายส่วนอ่อนนุ่มขับน้ำหวานใสไหลเยิ้มออกมาด้านนอก เมื่อเริ่มรู้สึกมากขึ้น ก็รับรู้ถึงฝ่ามือที่บรรจงลูบไล้ส่วนสำคัญให้อย่างอ่อนโยน

“อ๊ะ อื้อ”

“อืม กางขาออกอีกนิดสิใบข้าว ฉันจะช่วยเธอ”

เขตครามบอกสิ่งที่ตัวเองจะทำ ใบหน้าเสียวซ่านทว่าทรมานตอนอยู่ในห้องน้ำ ทำให้เขาไม่สามารถทิ้งเธอไว้กับอารมณ์นั้นได้ เข้าใจความทรมานนั้น เขาเองก็เคยพบพานกับความรู้สึกนั้นบ่อยๆ ตอนที่นึกถึงเธอ

“อื้อ อ๊า!”

เพียงแค่กางขาออกไปเล็กน้อย นิ้วเรียวยาวก็กรีดกรายผ่านกลีบเนื้อแนบสนิท ไม่นานก็แหวกหายเข้าไปด้านใน และไม่นานหลังจากนั้นเข้าก็เพิ่มจำนวนเข้ามา ใบข้าวทิ้งตัวลงบนเตียง ยอมรับสัมผัสเสียวซ่านนั้นอย่างเต็มใจ แต่ยิ่งเขาสัมผัสเธอมากเท่าไหร่ มันยิ่งรู้สึกว่าไม่พอ

“ฮึก! คราม! อ๊า!”

ดวงตาหยาดเยิ้มลดมองต่ำ ความกำยำใต้ร่มผ้าถูกสายน้ำจากฝักบัวทำให้เปิดเผย เนื้อผ้าเปียกลู่จนแนบสนิทไปกับเนื้อ เห็นได้เช็ดเจนเลยว่าท่อนลำของเขาก็อยู่ในสภาพพรั่งพร้อม

“อ๊า! คราม! ฉัน! ฉันทรมาน ช่วยฉันมากกว่านี้นะ”

สิ่งแปลกปลอมที่ไหลเวียนอยู่ในร่างสั่งการให้พูดออกไปตามใจต้องการ ดวงตาคู่หวานหยาดเยิ้มและเว้าวอน คนที่คร่อมทับอยู่ด้านบนลมหายใจสะดุด หยุดนิ้วมือที่เคลื่อนไหวค้างไว้ ปฏิเสธคนทรมานเสียงเบา

“ฉันช่วยเธอมากกว่านี้ไม่ได้”

หมับ!

“ทำอะไรเนี่ย!”

เขตครามหยุดมือที่กอบกุมความกำยำของตัวเองไว้ ใบข้าวพยายามเคลื่อนไหวมือภายใต้การกอบกุมนั้น กระตุ้นความต้องการของเขาให้เผาไหม้เหมือนกับของตัวเอง ร่างกายมันยากจะต้านทานแล้ว ถ้าหากไม่ได้เขาช่วย เธอไม่รู้เลยว่าจะผ่านค่ำคืนนี้ไปยังไง

“คราม ได้โปรด”

“ … แล้วเธอจะเสียใจที่พูดแบบนั้น”

เขตครามกัดฟันพูดออกไป หยัดร่างสูงใหญ่ขึ้นก้าวลงจากเตียง ถอดกางเกงที่ใส่อยู่ทิ้งลงพื้น ยืนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก็ขยับขึ้นไปคร่อมทับอยู่ท่าเดิม

“ฉันไม่มีถุง และไม่รับผิดชอบความผิดพลาดที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ด้วย”

“อือ”

ใบข้าวหลับตาลงแล้วลืมขึ้นใหม่ช้าๆ ความปรารถนาน่าอายที่ขับเคลื่อนด้วยฤทธิ์บางอย่าง ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกแย่เท่าไหร่นัก กลับกันมันทำให้เธอปิติยินดี อย่างน้อยตอนนี้มันก็ทำให้เธอกล้าปรารถนาสิ่งที่สูงเกินตัว

“ไม่เป็นไร แค่ฉันผ่านคืนนี้ไปได้ก็พอ”

รอยยิ้มกว้างราวกับไม่แยแสอะไรทำให้เขตครามยิ่งโกรธ เป็นเธอเองที่บอกว่าอยากจะหนีห่างจากเขา ตอนนี้กลับมาเร่งเร้าให้เขาทำเรื่องที่ผิด อย่าคิดว่าเขาจะต้องใจดีด้วย เขาจะทำให้เธอรู้เองว่าไม่ควรทำแบบนี้ กับผู้ชายที่ตัวเองจะไม่เลือกเขาเป็นสามี