ตอนที่ 2

หลังจากเรียนคาบสุดท้ายเสร็จ ใบข้าวรีบเดินไปยังอาคารที่เป็นจุดหมายของภารกิจ อาคารเสริมที่ตั้งอยู่ตรงกลาง ระหว่างตึกเรียนคณะนิเทศน์ศาสตร์ กับคณะวิศวะกรรมศาสตร์ เป็นอาคารที่มีกรณีพิพาทมาตั้งแต่เริ่มสร้าง จนถึงปัจจุบัน ทั้งสองคณะยังคงผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันครอบครองอาคารแห่งนี้ โดยไม่มีข้อสรุปแน่ชัด ว่ามันจะต้องเป็นอาคารหลักของคณะไหน

ตึง ตึง โป๊ะ!

เพียงแค่ก้าวเข้าไปใกล้บริเวณของอาคารเสริม ซึ่งเป็นอาคารแบบกระจกใสเกือบทั้งหลัง เสียงจากเครื่องดนตรีประเภทต่างๆ ก็กระแทกเข้าสู่โสตประสาทจนเส้นเลือดในสมองเต้นตุบๆ ยิ่งใกล้ เสียงก็ยิ่งดัง จนใบข้าวต้องยกสองมือขึ้นปิดหูไว้ขณะเดิน

การครอบครองอาคารเสริมของชมรมดนตรีจะไม่มีปัญหาเลย ถ้าหากพวกเขารู้จักคำว่า ‘ซ้อมดนตรีแบบมีมารยาท’

ชมรมดนตรีที่มีเขตครามเป็นหัวหน้านั้น ไม่เคยสนใจเลยว่า เสียงดนตรีเหล่านั้น จะสร้างปัญหาและความรำคาญใจให้นักศึกษาคนอื่นๆ หรือเปล่า พวกเขาไม่มีเวลาซ้อมที่มันชัดเจน อยากจะซ้อมเมื่อไหร่ก็มา ที่หนักหนากว่านั้นคือ พวกเขาไม่เคยปิดห้องซ้อมเลยสักครั้ง ทั้งๆที่ห้องซ้อม มันถูกออกแบบให้เป็นห้องเก็บเสียง

และนั่นคือปัญหาที่แก้ได้ง่ายๆ เพียงแค่ปิดประตูไปซะ แต่ไม่ไง! ไอ้บ้าครามมันออกคำสั่งว่าห้ามปิด! ห้ามปิดโดยเด็ดขาด!

ตึง!

ใบข้าวยกขาขวาเตะไปที่ถังขยะพลาสติก ซึ่งมันวางอยู่ด้านในห้องใกล้กับประตูทางเข้า ถึงแม้เธอจะยังไม่มั่นใจ ว่าตัวเองคือบุคคลที่ย้อนกลับมายังอดีตจริงไหม แต่อะไรแบบนี้มันคือสิ่งที่เธอเคยทำ ถังขยะใบนี้ยังคงเป็นใบเดิม ที่เธอใช้มันแทนการส่งเสียงเวลาที่มาถึง

“โอ้! ดูสิว่าใครอุตส่าห์มาเยี่ยมชม ชมรมอันแสนล้ำค่าของเรา!”

ภัทร ลูกคู่คนสนิทของเขตคราม เขาเป็นคนแรกที่มองเห็นใบข้าว เขาพูดพลางหยุดมือที่วางแนบอยู่บนเส้นลวดสี่เส้น ของเครื่องดนตรีอย่างกีตาร์ จากนั้นก็เริ่มเกามือลงบนเส้นลวดเหล่านั้นอีกครั้ง เสียงมันเสียดแทงแก้วหู แต่วันนี้ใบข้าวนิ่งสงบกว่าปกติ ทั้งที่เธอกำลังถูกภัทรยั่วโมโหอยู่

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่า ทำไมตัวเองถึงได้มั่นใจนัก เรื่องที่ว่าเธอจะสามารถเอาชนะเขตคราม และทำให้เขามีสีหน้าเหยเกได้ นั่นก็เพราะเธอเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วนะสิ บางทีเรื่องที่เธอมาจากอนาคต มันคงจะเป็นเรื่องจริง

“ฉันไม่มีธุระกับลิ่วล้อ”

ใบข้าวพูดพร้อมกับยักคิ้วขวาขึ้น ท่าทางยียวนกวนประสาทมันเหมือนเธอตอนอายุยี่สิบเอ็ดปีจริงๆ แต่สายตาที่ควรจะนิ่งอยู่บนใบหน้าของคู่สนธนาอย่างภัทร มันกลับกวาดไปรอบๆ เพื่อมองหาเขตคราม

ถ้าเป็นเธอตอนอายุยี่สิบเอ็ดปี คงไม่ทำอะไรอย่างนี้แน่ๆ เธอมั่นใจว่าตัวเองในตอนเท่านั้น เกลียดเขตครามยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนซะอีก นี่เธอยังนึกภาพตอนตัวเองตกหลุมรักคนแบบเขาไม่ออกเลยด้วย แต่เพราะคำว่าเมียที่เขาพูดมา คำว่าย้อนกลับมายังอดีตของเขา มันทำให้เธอเกิดความรู้สึกสนใจในตัวเขามากขึ้น

และนั่น! เธอหาเขาเจอแล้ว

คนที่มีตำแหน่งในวงเหมือนกันกับภัทร และพ่วงตำแหน่งนักร้องนำมาด้วย กำลังละทิ้งหน้าที่ของตัวเองด้วยการคลอเคลียอยู่กับผู้หญิงสวยรายหนึ่ง มันเป็นภาพที่เคยเกิดขึ้นบ่อยๆ และคุ้นชินต่อสายตา เขตครามเป็นผู้ชายแบบนี้แหละ ไอ้คนเจ้าชู้ !

เขาเป็นผู้ชายที่เปิดใช้งานสกิลความหล่อ รวย ได้ในเวลาเดียวกัน ที่สำคัญคือเขาสามารถใช้มันได้แบบไม่จำกัด

“มีธุระกับไอ้ครามเหรอ?” ภัทรมองตามสายตาของใบข้าวไป เหยียดยิ้มเยาะหยันจากนั้นก็พูดต่อ “มันไม่ว่างมาเล่นกับหนูท่อสกปรกแบบเธอหรอกนะใบข้าว”

ใบข้าวหน้าชาเล็กน้อย เหมือนเธอจะไม่ได้ยินคำนี้มานานมากแล้ว ตั้งแต่เธอสามารถก้าวเข้าไปเป็นพนักงานของบริษัทชั้นนำระดับประเทศได้ และสามารถพาตัวเองไต่ขึ้นไปจนถึงตำแหน่งเลขาของประธานบริษัท เธอก็ไม่ได้ยินคำว่ายัยหนูท่อสกปรกอีกเลย แต่หลังจากวินาทีนี้เป็นต้นไป เธอจะกลับมาได้ยินมันอีกครั้ง และคงบ่อยขึ้น เพราะที่นี่คือจุดเริ่มต้นของคำเหล่านั้นยังไงล่ะ

ถึงแม้เธอจะเป็นนักศึกษาคนพิเศษของมหาวิทยาลัย นั่นก็มีเพียงแค่เหล่าคณะอธิการบดีของมหาวิทยาลัยเท่านั้นที่รู้ นักศึกษาทั่วไปรู้จักเพียงแค่ชื่อของเธอ รู้แค่ว่าครอบครัวของเธอยากจน ให้ฉายาเธอว่ายัยหนูท่อสกปรก เพียงเพราะสิ่งที่พวกเขาไม่รู้

เธอไม่โกรธ ไม่สิ! เธอในวัยยี่สิบต้นๆโกรธแทบบ้า แต่เธอที่เผลอหลุดกลับมายังอดีต รู้สึกว่าเรื่องแค่นี้ ไม่ใช่ปัญหาของเธออีกต่อไป

“นายอยากเล่นกับฉันไหมล่ะภัทร?”

ใบข้าวก้าวเท้าไปข้างหน้า หยุดลงตรงหน้าคนที่ตะลึงงันเพราะประโยคของเธอ ภัทรหยุดมือของเขาราวกับไม่เชื่อสิ่งที่หูได้ยิน ใบข้าวที่มาจากอนาคต และรู้ว่าในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ผู้ชายคนนี้จะตกหลุมรักตัวเอง เขย่งปลายเท้าขึ้นสูง สูงจนใบหน้าเกือบจะเลยไหล่ของภัทรแล้ว แต่!

หมับ!

“มีธุระกับฉันไม่ใช่หรือไง ยัยหนูเตี้ยตกท่อ!”

น้ำเสียงทุ้มดังอยู่เหนือศีรษะ และคนที่กระชากไหล่เธอกลับจนลำตัวหดลงเท่าเดิม ก็คงจะเป็นฝีมือของเขา ไอ้คนนิสัยเน่าเหม็นพอๆกับฝีปาก

เขตคราม

“ฉันบอกเหรอว่ามีธุระกับนาย”

ห้องซ้อมละคร อยากได้มันคืนกลับมาอยู่หรอก แต่เธอรู้สึกฉุนแปลกๆ ตั้งแต่เห็นเขตครามคลอเคลียกับผู้หญิงสวยที่ได้ฉายาว่าดาวมหาวิทยาลัย ถ้าหากเขาต้องการแก้ไขอนาคตที่มันเกี่ยวข้องกับเธอทั้งหมด เธอก็ควรแก้ไขอนาคตที่มันเกี่ยวข้องกับเขาเหมือนกัน

ตามนั้นแหละ!

เธอไม่มีความทรงจำของช่วงเวลาตกหลุมรักเขาเลย ยิ่งช่วงเวลาที่เขาตกหลุมรักเธอ ยิ่งนึกภาพมันไม่ออก อนาคตที่มีร่วมกันมันอาจจะเป็นความผิดพลาด ประมาณว่า แต่งงานเพื่อความปรองดองอะไรแบบนี้ ทะเลาะกันมามากกว่าสี่ปี จะให้ตกหลุมรักกันเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง

“แต่ฉันมี!”

เขตครามเก็บสีหน้าไม่พอใจไว้ ดวงตาเปร่งประกายตอนที่เห็นใบข้าวเมื่อครู่ หลงเหลือทิ้งไว้เพียงความขุ่นมัว ถ้าหากเขาไม่ดึงตัวเธอลงมาอยู่ในองศาเดิม หน้าของเธอคงอยู่ใกล้กับใบหน้าของเพื่อนเขาในระยะปะชิด

เธอลืมไปแล้วเหรอ ว่าเขาเองก็ย้อนเวลากลับมาเหมือนกัน แล้วเขาก็รู้ด้วยว่า เพื่อนสนิทของเขาตกหลุมรักเธอ