LOGINShare
ตอนที่ 3
Last Updated:
2025-08-21 11:00:32“นี่เขตคราม! ปล่อยฉันนะ!” ใบข้าวร้องลั่น ดิ้นรนให้ตัวเองรอดพ้นจากผ่ามือร้าย
“ตามมาเงียบๆได้ไหม จะแหกปากทำไมวะ!” เขตครามไม่ได้หันไปตะคอกอย่างทุกที แต่น้ำเสียงของเขา แม้แต่เจ้าตัวยังรู้ว่ามันแข็งกระด้างสุดๆ “แล้วจะลากทำไม คุยตรงนี้ก็ได้ไหม โอ้ย! คราม!” ปึก! “อ๊ะ!” เมื่อเดินมาจนถึงมุมอับด้านหลังอาคาร เขตครามก็เหวี่ยงร่างบอบบางแสนดื้อรั้นใส่กำแพง ไม่ได้แรงมากนัก แล้วหลังจากนั้นร่างกำยำก็รีบก้าวเข้าไปประชิดตัว ยกสองแขนขึ้นกักขังคนจะหนีไว้ กดใบหน้าต่ำลงจนคนตกใจตัวแข็งทื่อ ดวงตาหวานปรือลงช้าๆ เมื่อคิดได้ว่า ‘เขากำลังจะจูบ’ “ลืมไปแล้วหรือไงว่าเรามาจากอนาคต” คนที่เผลอคิดไปว่าจะโดนจู่โจมจูบลืมตาขึ้นช้าๆ เห็นแววขบขันในดวงตาคมกล้า ใบหน้าจึงเรียบตึงขึ้น แค่เผลอไปเถอะ ใครมันจะอยากเอาปากไปแนบกับโถส้วม! “ยังไม่มีอะไรพิสูจน์ด้วยซ้ำ ว่านายกับฉันมาจากอนาคต บางทีเราอาจจะแค่ฝัน ฝันเรื่องเดียวกัน” “แบบเป็นตุเป็นตะ?” เขตครามพยายามซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้ เขาไม่มั่นใจเพราะคนตรงหน้า เขาอยากซ่อนมันให้แนบเนียนที่สุด แม้บางครั้งจะเผลอหลุดแสดงมันออกมาตามความเคยชินของร่างกายก็ตาม “อือ! ประมาณนั้นแหละ นายจะให้ฉันเชื่อหรือไง ว่าตัวเองย้อนกลับมาในอดีตอะ นี่มันยุคไหนแล้วคราม ดูหนังดูละครมากไปปะ?” ใบข้าวเริ่มขยับตัวเมื่อรู้สึกได้ว่าไอร้อนจากร่างกำยำแผ่ซ่านออกมามากกว่าปกติ ในวินาทีที่ร่างกายจะห่างไกลจากไอร้อนนั้น แขนซ้ายกำยำก็ลดต่ำลงมา ผ่ามือกดแนบเข้ากับแผ่นหลัง ดึงรั้งร่างของเธอกลับไปแนบชิดยิ่งกว่าเดิม “ตรงนี้ของเธอมีปานสีแดงอยู่” น้ำเสียงแหบพร่ามาพร้อมกับนิ้วมือที่ลูบวนอยู่บริเวณสีข้าง ในตำแหน่งที่มีปานสีแดงอยู่จริงๆ เจ้าของปานเบิกตากว้างอย่างตกใจ ถ้าหากเขาเป็นแค่เขตครามอายุยี่สิบเอ็ดปี เขาไม่มีวันรู้ได้แน่ว่าตำแหน่งนั้นบนร่างกายของเธอ มีปานสีแดงซ่อนอยู่จริงๆ เพราะมันอยู่ในจุดที่ลับมาก และปกติก็มีบราปิดทับไว้อีกชั้น “ไอ้! ไอ้ลามกโรคจิต นายสั่งให้คนไปแอบดูฉันเหรอ!” ใบข้าวพยายามบ่ายเบี่ยงความจริง มันยากที่จะยอมรับ ทั้งเรื่องย้อนกลับมา ทั้งเรื่องภรรยาของเขตคราม “ฉันจะไปสั่งให้คนทำแบบนั้นได้ยังไง … เราทำกันไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง ทุกครั้งก็มีแต่เธอทั้งนั้นที่ถอดให้ฉันดูก่อน” ใบข้าวอ้าปากพะงาบๆ หาเสียงของตัวเองไม่เจอ แต่ทว่า ภาพคล้ายๆกับที่เขาพูดมา ดันโผล่เข้ามาในหัว และโคตรจะคมชัดยิ่งกว่ามองผ่านแว่นสามมิติ เธอกำลังลงมือถอดบราเซียออกด้วยตัวเอง ในขณะที่เขาจับจ้องมองการกระทำของเธอด้วยสายตาเร่าร้อน อ่า! เขตครามเซ็กซี่เป็นบ้า “…ก็นั่นแหละ ฉันแค่อยากจะเตือนเธอ ว่าการกระทำหลังจากนี้ จะเป็นตัวบ่งชี้อนาคตของพวกเรา ฉันไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นเราถึงได้ย้อนกลับมา แต่ได้โอกาสมาทั้งที เราต้องคิดดีๆไม่ใช่หรือไง” “มัน … ก็ใช่แหละ แต่จะให้ฉันเชื่อว่าคนอย่างนายเนี่ยนะเป็นสามีในอนาคตของฉัน” ใบข้าวเงยหน้าขึ้นพูด มือที่ขยุกขยิกอยู่บริเวณสีข้าง ตอนนี้ทิ้งไว้เพียงสัมผัสจากมัน เขากำลังใช้มือข้างนั้น สางเส้นผมสีดำที่มันปกระใบหน้าขึ้น “หึ! ฉันเองก็อยากจะพูดแบบนั้นเหมือนกัน” “นี่! นายจะไปไหน? ฉันยังไม่หายสงสัยเลยนะ” ใบข้าวถามคนที่หมุนตัวหันหลัง ดวงตาสีเข้มกว่าที่เห็นในเสี้ยววินาทีสุดท้ายดูมีลับลมคมในแปลกๆ เขาต้องรู้อะไรมากกว่านี้แน่ แม้กระทั่งช่วงเวลาที่ย้อนกลับมา เขาอาจจะย้อนกลับมาเร็วกว่าเธอด้วย “เธออยากเปลี่ยนอนาคตไม่ใช่หรือไง ถ้าเธอไม่อยากเป็นเมียฉันขนาดนั้น ก็อยู่ห่างๆฉันซะใบข้าว” ใบหน้าหล่อเหลาเอี้ยวกลับมาพูด มันดูมีเสน่ห์ และฉายความเจ้าเล่ห์ แต่ลึกเข้าไปในดวงตาสีเทาเข้มคู่นั้น ใบข้าวไม่สามารถอ่านความรู้สึกข้างในได้ และมันคงอยู่ให้เธอเห็นเพียงเวลาไม่นาน เขตครามหันใบหน้ากลับไป ช่วงขาเรียวยาวทำให้เขาหายไปในเวลารวดเร็ว ทิ้งเธอไว้กับประโยคชวนใจหาย และความสับสนวุ่นวายภายในหัวใจ ติ๊ ติ๊ด! ติ๊ ติ๊ด! ในขณะที่สมองกำลังคิดอะไรวุ่นวาย เสียงเตือนจากโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น จนใบข้าวหลุดออกมาจากห้วงความคิด เธอล้วงมันออกมาดู พรูลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงและรุนแรง คงต้องยอมรับซะแล้วสิว่า เรื่องบ้าๆนี้มันเป็นเรื่องจริง เธอกับเขาเป็นพวกหลุดโลก อนาคตที่เธอเคยฝ่าฟันไปถึงความสำเร็จแล้วครั้งหนึ่ง เธอต้องกลับมาลุยด่านเคลียร์มันอีกครั้ง “โอ้ย! จะสายแล้วเนี่ย เพราะมัวแต่เสียเวลากับไอ้บ้าคราม!” ใบข้าววิ่งออกไปแบบไม่คิดชีวิต จุดมุ่งหมายของเธอคือผับหรูที่เปิดในย่านเศรษฐกิจ มันอยู่ในเขตที่กฎหมายกำหนดพอดิบพอดี เลยเขตนั้นมาเพียงเล็กน้อย คืออาณาเขตกว้างใหญ่ของมหาวิทยาลัยที่เธอเรียน คนที่สามารถเปิดมันในขอบเขตที่ท้าทายขนาดนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ เขตครามไง ลูกชายมหาเศรษฐีเบอร์ต้นๆของเมืองไทย ผู้ชายที่อยากทำอะไรก็ได้ทำเพราะพ่อรวย เขตครามเป็นลูกชายคนเดียวของคุณเขตขันธ์ นักลงทุนตัวพ่อ ที่มุ่งเน้นการหากำไรจากธุรกิจหลากหลายแขนง บริษัทที่ท่านเข้าไปเทคโอเวอร์ต่อจากเจ้าของเดิมที่ประสบปัญหา เพียงไม่กี่ปีก็ทำกำไรกลับคืนมาให้ท่านมากมายมหาศาล มีเพียงธุรกิจเดียวเท่านั้นที่ท่านเคยคิดอยากจะยอมแพ้ นั่นก็คือธุรกิจเรือท่องเที่ยว ที่มันเป็นธุรกิจหลักของต้นตระกูล แต่มันก็ทำให้ท่านเปลี่ยนความคิดนั้นไปในที่สุด เพราะการบริหารของเขตคราม เขาในวัยสามสิบปี สามารถพาธุรกิจนี้ก้าวเข้าสู่เวทีระดับโลกได้สำเร็จ และความสำเร็จนั้นก็มีเธอคอยเคี่ยวเข็ญอยู่ข้างๆ
Latest chapter
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 53
12 : 45 น. โรงแรม XXX ผลสรุปคือฉันกับเขตครามมาสายเกือบครึ่งชั่วโมง แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกโล่งใจ เพราะเขาบอกว่าจริงๆแล้ว พวกผู้ใหญ่เลื่อนนัดไปเป็นบ่ายโมง และคนทำให้ฉันเป็นกังวลมาตลอดก็โดนลงโทษไปตามระเบียบ แม้ฉันจะง้อด้วยจูบหวานๆ เขตครามก็ยังไม่หยุดทำหน้าบึ้ง ง้อยากนักฟาดหลังอีกสักรอบดีไหม “นี่คราม! เลิกทำหน้าแบบนั้นได้ยัง ฟาดอีกสักรอบดีไหมเนี่ย”ร่างสูงในชุดสูทสีกรมท่าถอยกรูดไปด้านหลัง ท่าทางหวาดกลัวปลอมๆนั่น ทำให้ฉันปรี่เข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นหมายจะฟาดหัวไหล่ เสียงใครบางคนก็ขัดการกระทำของฉัน ลดมือลงข้างลำตัว หัวคิ้วขมวดเข้าหากันจนเกือบชน “สวัสดีค่ะอาจารย์ ไม่ใช่สิ คุณหมอคริส มิน”“สวัสดีใบข้าว”“สวัสดีจ๊ะข้าว”แปลกใจที่เจอคุณหมอคริสกับมินตราที่นี่ แต่ที่น่าแปลกใจมากกว่าก็คือความใกล้ชิดของคนทั้งสอง แม้ไม่ได้อยู่ในระดับที่มองออกว่าเป็นคู่รัก แต่ก็เห็นได้ชัดว่ามีความสัมพันธ์บางอย่างแอบแฝงอยู่ “มากันแล้วเหรอ ยัยหนู”“คุณย่า ทำไมไม่รอข้างในล่ะครับ”เขตครามเดินเข้าไปช่วยพยุงผู้หญิงที่เขาเรียกว่าย่า ทว่าท่านยังดูอ่อนเยาว์เหมือนผู้หญิงวัยสี่สิบปลายๆ ฉันเดินเข้าไปใกล้ท่าน ยกมือไห
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 52
วันต่อมา “ข้าว ใบข้าว ตื่นได้แล้ว”เสียงนุ่มนวลรบกวนห้วงนิทราหวาน ฉันปรือตาขึ้นมองไปทางที่ตั้งของนาฬิกา เมื่อพบว่ามันเพิ่งจะเก้าโมงเช้า ก็ปิดเปลือกตาลงเหมือนเดิม แอบด่าคนที่ใช้แรงฉันทั้งคืนจนเกือบรุ่งสาง ไม่รู้จะรีบปลุกทำไม จำไม่ได้หรือไงว่าวันนี้วันเสาร์ “ข้าว! ตื่น”ครั้งนี้เขตครามไม่ได้ทำเพียงแค่เรียก เขาดึงรั้งผ้าห่มไปจากตัวฉัน ยิ่งเขาดึงฉันยิ่งออกแรงยื้อ เมื่อเห็นว่าผลแพ้ชนะมันกำลังจะเอนเอียงไปทางเขา ก็ส่งตาขวางไปให้ “ฉันเหนื่อย! ง่วงด้วย ร่างเหมือนจะแหลกเลย”ไอ้คนหื่นกามไม่หลงกล สุดท้ายผ้าห่มนุ่มสบายก็ร่วงหล่นอยู่ปลายเตียง คนที่นุ่งเพียงกางเกงนอนขาสั้นขยับขึ้นมาคร่อมทับทันที สายตาหื่นห่ามเกิดขึ้นอีกแล้ว ฉันที่เหนื่อยสายตัวแทบขาดรีบยกมือขึ้นฟาดหน้าอกเขาสุดแรง เพี๊ยะ! “ก็บอกว่าเหนื่อยไง!”“ชิ! ก็อยากให้นอนต่ออยู่หรอก แต่เธอลืมหรือไง ว่าต้องไปทานมื้อกลางวันกับพ่อแม่ฉันอะ”“เห้ย! จริงด้วย!”“เห้อ! ให้ช่วยอาบไหม?”“ไม่ต้องย่ะ! นายมานั่นแหละมันจะยิ่งช้า”ฉันลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท จึงหอบร่างกายร้าวรานลงไปจากเตียง จากนั้นก็เดินไปคว้าผ้าเช็ดตัว ตอบโต้กับเขตครามขณะที่เดินไ
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 51
สัปดาห์ต่อมา ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา มีคนให้ความสนใจข่าวลือเรื่องการคบหากันระหว่างฉันกับเขตครามอย่างล้นหลาม จนกระทั่งข่าวการลาออกจากตำแหน่งของอาจารย์คริสหลุดออกมา ข่าวลือของฉันถึงได้ซาลง แต่ถึงอย่างนั้นผู้คนก็ยังให้ความสนใจอยู่ จนฉันไม่เป็นอันทำอะไรเลย “เธอเองเหรอที่คนเขาลือกันให้แซ่ดว่าเป็นตัวจริงของครามอะ ฉันว่าข่าวมั่วมากกว่ามั้ง หรือไม่ก็คงเอาตัวไปประเคนใส่ปากให้เขาเคี้ยวจนได้เป็นตัวจริง” นินิวพูดจาค่อนขอดใส่ หลังจากวางเอกสารเกี่ยวกับงานของเธอลงบนโต๊ะเพื่อให้ฉันตรวจสอบ ยัยนี่เพิ่งจะรู้หรือไงว่าฉันเป็นผู้หญิงในข่าวลือ ก็นะ คงจะเพิ่งรู้นั่นแหละว่าเป็นฉัน ก็เธอมัวแต่ไปปลอบใจพราวฟ้านี่นา คงคิดว่าขอดไม้ผุๆอันนั้น จะพาเธอไปถึงฝังฝันได้อยู่“ก็ดีกว่าคนที่ล้างตัวเองใส่พานไปถวายถึงปาก แต่เขาไม่ยอมเคี้ยว ไม่ใช่หรือไง”“แก! ปากดีขึ้นเยอะนี่ใบข้าว!”“อืม ก็ไม่ต่างจากเธอที่ปากเน่ามากกว่าเดิม แปรงฟันด้วยนะ กลิ่นหึ่งจนจะอ้วกเลยเนี่ย”“แก! อีข้าว!”“อย่าคิดว่าฉันสู้เธอได้แค่ปากนะนินิว”ผู้หญิงหุ่นสะบึมน่าอิจฉาหยุดฝีเท้า จากนั้นก็เต้นเร่าๆอยู่บนส้นสูงแหลมปรี๊ด แต่งตัวมาแบบหวังไปทำค
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 50
“ถ้าต้องมานั่งรู้สึกผิดต่อกัน ก็ไม่ควรทำมันตั้งแต่แรกไหม”“นั่นสิ บอกตัวเองใช่ไหม”“ฉันยอมรับว่าหลบหน้านาย ฉันแค่อยากจัดการความรู้สึกของฉัน ไม่ได้บอกว่าจะเลิกคบกันสักหน่อย นายบอกว่านายรู้จักฉันมานานนี่นา นายน่าจะรู้อยู่แล้วไหมว่าฉันเป็นคนนิสัยยังไง ถ้าฉันได้ตัดสินใจอะไรไปแล้ว ฉันไม่มีทางเปลี่ยนใจ เรื่องของเราก็เช่นเดียวกัน”อาจจะสับสนไปบ้าง อาจจะรู้สึกท้อแท้และสิ้นหวัง แต่ฉันก็จะพยายามทำมันให้สำเร็จให้ได้ การถีบตัวเองขึ้นไปโดยไม่พึ่งแรงส่งจากเขา มันคงทำให้ฉันรู้สึกภาคภูมิได้บ้าง อย่างน้อยๆฉันก็อยากพยายาม อยากให้คนรอบข้างมองว่าฉันมีคุณค่า และคู่ควรกับคนสูงส่งเช่นเขา “ … เธอควรจะพูดแบบนี้กับฉัน ก่อนที่จะทำมันนะ รู้ไหมว่าหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ฉันเหมือนหมาบ้ามากแค่ไหน”“ก็บ้าๆบอๆตลอดอยู่แล้วปะ?”“นี่! ฉันยังไม่หายโกรธเธอนะ”เขตครามทำหน้าเหมือนหมาป่าโดนนายพรานดุ พอคนตัวโตๆทำหน้าแบบนั้น สมองมันอดคิดหาสิ่งเปรียบเทียบไม่ได้ เมื่อเห็นว่าฉันไม่ตอบโต้อะไร หมาป่าตัวใหญ่ก็แปลงกายไปเป็นหมาบ้าน “รู้แล้วน่าว่าฉันทำให้เธอโกรธเหมือนกัน อย่าทำหน้าแบบนั้นเลยนะ เดี๋ยวฉันอุ้มกลับ”เข้าใจว่าการคุ
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 49 (NC)
“ฮึก! อือ”ฉันหลับตาลงยอมรับความพ่ายแพ้ ทั้งทางร่างกาย ทั้งความรู้สึก เป็นฉันนั่นแหละที่ผิด ถ้าเปิดใจคุยกับเขาไม่หนีหน้า ระหว่างเราคงไม่บาดหมาง เขาคงไม่โกรธจนตัดสินใจทำเรื่องระยำ แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ คนขี้ขลาดอย่างฉันจะกล้าพูดมันจริงๆเหรอ “ฮึก! ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันแล้วใช่ไหม ไม่คิดจะขอโทษฉันเลย”น้ำเสียงเจ็บปวดดังชิดแผ่นหลัง ท่อนลำที่กำลังสอบเข้าออกด้วยความรุนแรง ค่อยๆลดระดับความเร็วลง คงไว้เพียงความหนักหน่วง และสะโพกที่บดโยกไปซ้ายทีขวาที เมื่อไร้ซึ่งถ้อยคำตอบโต้ คนข้างหลังก็ฝังคมเขี้ยวลงบนหัวไหล่ โยกบั้นท้ายถี่รัว หนักหน่วง รวดเร็ว และเข้าสุดออกสุดเกือบทุกครั้ง “ฮึก! ฮือ! อือ อ๊า!”เมื่อร่างกายสุดจะกลั้นมันก็หดเกร็งตัว บีบรัดตัวตนด้านในให้ปริแตก แก่นเนื้ออวบใหญ่ปลดปล่อยสายธารหลั่งไหลเข้ามา มากมายจนมันเอ่อล้นออกไปตามการถอดถอนท่อนลำ “อึก! อย่าคิดว่ามันจะจบแค่นี้ล่ะใบข้าว”เขตครามสอดความใหญ่โตเข้ามาอีกครั้ง ครั้งนี้รุนแรงน้อยลง แต่ก็ยังเข้าสุดออกสุดหมือนเดิม ฉันหมดแรงจะต่อต้าน ร่างกายมันไม่ฟังคำสั่งตั้งแต่แรก โหยหาสัมผัสของเขา อยากได้อยากเอาในสิ่งที่เขาทำ อยากครอบครองทุกอย่
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 48 (NC)
“อึก! แม่ง! รีบประชุมเหอะ!”เขตครามจับสะโพกฉันขึ้นและวางลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ ฉันรู้ว่าอะไรทำให้เขาพูดและทำแบบนั้น ไอ้ท่อนลำที่มันเหยียดขยายเพราะการทาบทับของบั้นท้ายฉันนะสิ แต่มันดีแล้วแหละ ฉันอยากรีบประชุมให้มันเสร็จ อยากหนีหน้าเขา ไม่พร้อมเผชิญหน้ากับเขาจริงๆ กลัวทุกสิ่งที่ตัวเองเก็บซ่อนไว้ พรั่งพรูออกมาให้เขารับรู้ การประชุมเป็นไปด้วยความราบรื่น แม้จะมีความขัดแย้งระหว่างนักศึกษาทั้งสองคณะเกิดขึ้นบ้าง แต่มันก็ผ่านไปได้ด้วยดี หลงเหลือเพียงเรื่องเดียวที่เป็นปัญหาในขณะนี้ ก็คือตัวพระนางของแสดงละครเวทีนั่นเอง กิจกรรมที่คณะของฉันกับคณะวิศวกรรมจะทำร่วมกันในปีนี้ก็คือละครเวที เนื้อหาเรื่องราวเกี่ยวข้องกับลานเกียร์คณะวิศวะกรรม ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือจนกลายเป็นตำนาน ยิ่งได้ความสัมพันธ์ที่เริ่มมาจากความไม่ลงรอยกับคณะของฉันเข้าไป เนื้อหาละครมันจึงดูมีอะไรซ่อนอยู่มาก คนเขียนบทก็ฉลาด ขาดก็แต่คนสวมบทบาทนั่นแหละ โดยเฉพาะตัวเอกของเรื่อง “เอ่อ … ขออนุญาตเสนอรายชื่อได้ไหมคะ?”วีนาคือคนเสนอบทละครเวที จนมันได้รับเลือกให้เป็นกิจกรรมที่พวกเราจะทำร่วมกัน เธอยกมือขึ้นอีกครั้ง พร้อมทั้งขอเสนอรายชื่อด้
You may also like
ชีวิตหลังความตายของเซินมาน
จี้เสี่ยวนวน87.9K viewsให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว
เล่อเอิน56.4K viewsคุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ
หรงหรงจื่ออี35.6K viewsพันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก
กวักทรัพย์เข้ากรุสมบัติ55.6K viewsร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]
มณีภัทรสร1.8K viewsกับดักรัก ท่านประธานเอวดุ
ไข่มุกสีชมพู (Pink Pearl)10.0K viewsปราบพยศหงส์
M. Wanisa 871 viewsย้อนเวลามาแก้ไขรัก
ยัยแม่มดแสนน่ารัก305 views
