ตอนที่ 3

“นี่เขตคราม! ปล่อยฉันนะ!” ใบข้าวร้องลั่น ดิ้นรนให้ตัวเองรอดพ้นจากผ่ามือร้าย

“ตามมาเงียบๆได้ไหม จะแหกปากทำไมวะ!” เขตครามไม่ได้หันไปตะคอกอย่างทุกที แต่น้ำเสียงของเขา แม้แต่เจ้าตัวยังรู้ว่ามันแข็งกระด้างสุดๆ

“แล้วจะลากทำไม คุยตรงนี้ก็ได้ไหม โอ้ย! คราม!”

ปึก!

“อ๊ะ!”

เมื่อเดินมาจนถึงมุมอับด้านหลังอาคาร เขตครามก็เหวี่ยงร่างบอบบางแสนดื้อรั้นใส่กำแพง ไม่ได้แรงมากนัก แล้วหลังจากนั้นร่างกำยำก็รีบก้าวเข้าไปประชิดตัว ยกสองแขนขึ้นกักขังคนจะหนีไว้ กดใบหน้าต่ำลงจนคนตกใจตัวแข็งทื่อ ดวงตาหวานปรือลงช้าๆ เมื่อคิดได้ว่า ‘เขากำลังจะจูบ’

“ลืมไปแล้วหรือไงว่าเรามาจากอนาคต”

คนที่เผลอคิดไปว่าจะโดนจู่โจมจูบลืมตาขึ้นช้าๆ เห็นแววขบขันในดวงตาคมกล้า ใบหน้าจึงเรียบตึงขึ้น แค่เผลอไปเถอะ ใครมันจะอยากเอาปากไปแนบกับโถส้วม!

“ยังไม่มีอะไรพิสูจน์ด้วยซ้ำ ว่านายกับฉันมาจากอนาคต บางทีเราอาจจะแค่ฝัน ฝันเรื่องเดียวกัน”

“แบบเป็นตุเป็นตะ?”

เขตครามพยายามซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้ เขาไม่มั่นใจเพราะคนตรงหน้า เขาอยากซ่อนมันให้แนบเนียนที่สุด แม้บางครั้งจะเผลอหลุดแสดงมันออกมาตามความเคยชินของร่างกายก็ตาม

“อือ! ประมาณนั้นแหละ นายจะให้ฉันเชื่อหรือไง ว่าตัวเองย้อนกลับมาในอดีตอะ นี่มันยุคไหนแล้วคราม ดูหนังดูละครมากไปปะ?”

ใบข้าวเริ่มขยับตัวเมื่อรู้สึกได้ว่าไอร้อนจากร่างกำยำแผ่ซ่านออกมามากกว่าปกติ ในวินาทีที่ร่างกายจะห่างไกลจากไอร้อนนั้น แขนซ้ายกำยำก็ลดต่ำลงมา ผ่ามือกดแนบเข้ากับแผ่นหลัง ดึงรั้งร่างของเธอกลับไปแนบชิดยิ่งกว่าเดิม

“ตรงนี้ของเธอมีปานสีแดงอยู่”

น้ำเสียงแหบพร่ามาพร้อมกับนิ้วมือที่ลูบวนอยู่บริเวณสีข้าง ในตำแหน่งที่มีปานสีแดงอยู่จริงๆ เจ้าของปานเบิกตากว้างอย่างตกใจ ถ้าหากเขาเป็นแค่เขตครามอายุยี่สิบเอ็ดปี เขาไม่มีวันรู้ได้แน่ว่าตำแหน่งนั้นบนร่างกายของเธอ มีปานสีแดงซ่อนอยู่จริงๆ เพราะมันอยู่ในจุดที่ลับมาก และปกติก็มีบราปิดทับไว้อีกชั้น

“ไอ้! ไอ้ลามกโรคจิต นายสั่งให้คนไปแอบดูฉันเหรอ!” ใบข้าวพยายามบ่ายเบี่ยงความจริง มันยากที่จะยอมรับ ทั้งเรื่องย้อนกลับมา ทั้งเรื่องภรรยาของเขตคราม

“ฉันจะไปสั่งให้คนทำแบบนั้นได้ยังไง … เราทำกันไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง ทุกครั้งก็มีแต่เธอทั้งนั้นที่ถอดให้ฉันดูก่อน”

ใบข้าวอ้าปากพะงาบๆ หาเสียงของตัวเองไม่เจอ แต่ทว่า ภาพคล้ายๆกับที่เขาพูดมา ดันโผล่เข้ามาในหัว และโคตรจะคมชัดยิ่งกว่ามองผ่านแว่นสามมิติ

เธอกำลังลงมือถอดบราเซียออกด้วยตัวเอง ในขณะที่เขาจับจ้องมองการกระทำของเธอด้วยสายตาเร่าร้อน อ่า! เขตครามเซ็กซี่เป็นบ้า

“…ก็นั่นแหละ ฉันแค่อยากจะเตือนเธอ ว่าการกระทำหลังจากนี้ จะเป็นตัวบ่งชี้อนาคตของพวกเรา ฉันไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นเราถึงได้ย้อนกลับมา แต่ได้โอกาสมาทั้งที เราต้องคิดดีๆไม่ใช่หรือไง”

“มัน … ก็ใช่แหละ แต่จะให้ฉันเชื่อว่าคนอย่างนายเนี่ยนะเป็นสามีในอนาคตของฉัน”

ใบข้าวเงยหน้าขึ้นพูด มือที่ขยุกขยิกอยู่บริเวณสีข้าง ตอนนี้ทิ้งไว้เพียงสัมผัสจากมัน เขากำลังใช้มือข้างนั้น สางเส้นผมสีดำที่มันปกระใบหน้าขึ้น

“หึ! ฉันเองก็อยากจะพูดแบบนั้นเหมือนกัน”

“นี่! นายจะไปไหน? ฉันยังไม่หายสงสัยเลยนะ”

ใบข้าวถามคนที่หมุนตัวหันหลัง ดวงตาสีเข้มกว่าที่เห็นในเสี้ยววินาทีสุดท้ายดูมีลับลมคมในแปลกๆ เขาต้องรู้อะไรมากกว่านี้แน่ แม้กระทั่งช่วงเวลาที่ย้อนกลับมา เขาอาจจะย้อนกลับมาเร็วกว่าเธอด้วย

“เธออยากเปลี่ยนอนาคตไม่ใช่หรือไง ถ้าเธอไม่อยากเป็นเมียฉันขนาดนั้น ก็อยู่ห่างๆฉันซะใบข้าว”

ใบหน้าหล่อเหลาเอี้ยวกลับมาพูด มันดูมีเสน่ห์ และฉายความเจ้าเล่ห์ แต่ลึกเข้าไปในดวงตาสีเทาเข้มคู่นั้น ใบข้าวไม่สามารถอ่านความรู้สึกข้างในได้ และมันคงอยู่ให้เธอเห็นเพียงเวลาไม่นาน เขตครามหันใบหน้ากลับไป ช่วงขาเรียวยาวทำให้เขาหายไปในเวลารวดเร็ว ทิ้งเธอไว้กับประโยคชวนใจหาย และความสับสนวุ่นวายภายในหัวใจ

ติ๊ ติ๊ด! ติ๊ ติ๊ด!

ในขณะที่สมองกำลังคิดอะไรวุ่นวาย เสียงเตือนจากโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น จนใบข้าวหลุดออกมาจากห้วงความคิด เธอล้วงมันออกมาดู พรูลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงและรุนแรง

คงต้องยอมรับซะแล้วสิว่า เรื่องบ้าๆนี้มันเป็นเรื่องจริง เธอกับเขาเป็นพวกหลุดโลก อนาคตที่เธอเคยฝ่าฟันไปถึงความสำเร็จแล้วครั้งหนึ่ง เธอต้องกลับมาลุยด่านเคลียร์มันอีกครั้ง

“โอ้ย! จะสายแล้วเนี่ย เพราะมัวแต่เสียเวลากับไอ้บ้าคราม!”

ใบข้าววิ่งออกไปแบบไม่คิดชีวิต จุดมุ่งหมายของเธอคือผับหรูที่เปิดในย่านเศรษฐกิจ มันอยู่ในเขตที่กฎหมายกำหนดพอดิบพอดี เลยเขตนั้นมาเพียงเล็กน้อย คืออาณาเขตกว้างใหญ่ของมหาวิทยาลัยที่เธอเรียน คนที่สามารถเปิดมันในขอบเขตที่ท้าทายขนาดนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ เขตครามไง ลูกชายมหาเศรษฐีเบอร์ต้นๆของเมืองไทย ผู้ชายที่อยากทำอะไรก็ได้ทำเพราะพ่อรวย

เขตครามเป็นลูกชายคนเดียวของคุณเขตขันธ์ นักลงทุนตัวพ่อ ที่มุ่งเน้นการหากำไรจากธุรกิจหลากหลายแขนง บริษัทที่ท่านเข้าไปเทคโอเวอร์ต่อจากเจ้าของเดิมที่ประสบปัญหา เพียงไม่กี่ปีก็ทำกำไรกลับคืนมาให้ท่านมากมายมหาศาล มีเพียงธุรกิจเดียวเท่านั้นที่ท่านเคยคิดอยากจะยอมแพ้ นั่นก็คือธุรกิจเรือท่องเที่ยว ที่มันเป็นธุรกิจหลักของต้นตระกูล แต่มันก็ทำให้ท่านเปลี่ยนความคิดนั้นไปในที่สุด เพราะการบริหารของเขตคราม เขาในวัยสามสิบปี สามารถพาธุรกิจนี้ก้าวเข้าสู่เวทีระดับโลกได้สำเร็จ

และความสำเร็จนั้นก็มีเธอคอยเคี่ยวเข็ญอยู่ข้างๆ