ตอนที่ 1

ชั่วโมงต่อมา

รถหรูหลายร้อยคันขับเคลื่อนผ่านประตูด้านหน้า เข้าไปในอาณาเขตของมหาวิทยาลัยสุดเลื่องชื่อ แม้จะรู้สึกอิจฉาเจ้าของรถหรูเหล่านั้น ใบข้าวก็ไม่เคยแสดงมันออกมาให้ใครเห็น เด็กสาววัยยี่สิบเอ็ดปีที่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยแห่งนี้ด้วยการคว้าทุน เชิ่ดใบหน้าจิ้มลิ้มขึ้นสูง ดวงตาคู่หวานฉายเพียงความมุ่งมั่นออกมา

คนอื่นอาจจะเหยียบย่ำความจนของเธอได้ แต่เธอจะไม่มีวันเหยียบย่ำมันด้วยเท้าของตัวเองเด็ดขาด

ใบข้าวเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยเอกชนค่าเทอมแพงลิบแห่งนี้ ด้วยการสอบชิงทุนเข้ามา และตอนสอบเข้าเธอทำคะแนนได้อันดับที่หนึ่ง และสามารถรักษาอันดับของตัวเองไว้ได้ทุกปี เธอจึงกลายเป็นนักศึกษาพิเศษของมหาวิทยาลัย เพราะไม่มีใครสามารถรักษาอันดับได้อย่างเธอ

“มาแล้วเหรอใบข้าว”

ร่างสมส่วนในชุดนักศึกษาขนาดพอดีตัวหยุดฝีเท้าลง ใบหน้าจิ้มลิ้มปราศจากเครื่องสำอางแหงนเงยขึ้นมากกว่าหกสิบองศา เพื่อมองคนพูดที่มีส่วนสูงมากถึงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร หนุ่มหล่อตรงหน้าเธอตอนนี้คือเขตคราม ผู้ชายที่คอยกวนประสาทเธออยู่ทุกวี่วัน แต่คำทักทายที่แปลกไปนั้นทำให้เธอหยุดคิดทบทวน มากกว่าจะสวนกลับไปด้วยถ้อยคำเจ็บแสบอย่างทุกที

“ …?”

“ … มีแค่ฉันเหรอที่ย้อนกลับมา”

เมื่อคนตัวเล็กกว่ามีสีหน้าสับสน เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็ฉายความผิดหวังออกมาเลือนลาง มันจางหายไปโดยใช้เวลาเพียงสั้นๆ แค่ไม่นานเขาก็กลายเป็นเขตครามคนเดิม

คนที่คอยหาเรื่องชวนเธอทะเลาะ

“นี่ยัยประธานนักศึกษา! วันนี้เธอลืมเอาสมองมาด้วยหรือไง ถึงได้ยืนเอ๋ออยู่แบบนี้”

“ … เมื่อกี้ นายพูดว่าอะไรนะ ย้อนกลับมา?”

ใบข้าวยังคงติดอยู่กับคำพูดแผ่วเบาของศัตรูเบอร์หนึ่ง ย้อนกลับมาที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไง แล้วชื่อใบข้าวที่เรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานนั้น มันเหมือนกับที่เขตครามในฝันเรียกเลยไม่ใช่เหรอ เขา … เขาใช่เขตครามที่เธอรู้จักไหมเนี่ย?

“เธอ …ไม่ใช่ใบข้าวในตอนนั้นงั้นเหรอ?”

“ใบข้าวในตอนนั้น? ตอนไหน?”

ร่างบอบบางเผลอก้าวถอยหลัง เมื่อร่างสูงใหญ่กำยำอัดแน่นไปด้วยมัดกล้าม ของหนุ่มหล่อนักกิจกรรมก้าวมาข้างหน้า เขาก้าวต้อนเธอไปข้างหลังอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งแผ่นหลังของเธอแนบกับลำต้นของต้นไม้ใหญ่อย่างต้นจามจุรีอายุมากกว่าร้อยปี เขาถึงได้หยุดฝีเท้าลง

“ก็ใบข้าวตอนที่เป็นเมียของฉันไง”

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลงไปพูดอยู่ด้านข้าง เสียงซ่านสยิวดังก้องอยู่ในหูของคนฟัง

“ … ปะ เป็น เป็นเมียนาย ฉะ ฉัน ฉันเนี่ยนะ! บ้าไปแล้ว!”

ใบข้าวแทบจะพูดไม่รู้เรื่อง ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเพราะความตกใจ แต่เพียงไม่นานหลังจากนั้น ภาพต่างๆที่ชัดเจนราวกับมันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ ก็ฉายวนอยู่ในหัวของเธอ

ภาพที่เขากับเธอเดินจับมือกันอย่างสนิทสนมเหมือนกำลังออกเดต

ภาพในห้องส่วนตัวที่เขากับเธออิงแอบแนบชิด

ภาพที่เขากับเธอประทับริมฝีปากเข้าหากันอย่างเร่าร้อนดูดดื่ม

และภาพสุดท้าย

ภาพที่เขาเคลื่อนไหวร่างกายเข้าหาเธออย่างเร่าร้อนและรุนแรง

“กรี๊ด! อุ๊บ!”

ใบข้าวยกมือปิดปากไว้แน่นเพื่อกลั้นเสียงกรีดร้อง ด่าทอสิ่งที่สมองฉายออกมาอยู่ในใจ มองผู้ชายตรงหน้าเพื่อค้นหาคำตอบจากเขา ดวงตาสีเทาเข้มฉายประกายบางอย่าง คงอยู่เนินนาน และมันไม่มีวันเป็นอย่างนี้ได้แน่ ถ้าหากเขาเป็นเพียงแค่เขตครามคนนั้น คนที่อายุยี่สิบเอ็ดปีเท่ากันกับเธอ คนที่เป็นศัตรูคู่กัดของเธอ

แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น

คนตรงหน้าเธอตอนนี้ ร่างกายคือเขตครามก็จริง ข้างในกลับไม่ใช่เขา แต่เป็นเขตครามอีกคนที่คงหลุดมาจากอนาคตอย่างที่เขาบอก

“หึ! เธอเองก็ย้อนกลับมาเหมือนกันสินะ เอายังไงดีล่ะใบข้าว เราทั้งคู่ต่างก็ได้รับโอกาส เธอจะเดินตามเส้นทางเดิมไหม หรือจะเปลี่ยนเส้นทางชีวิตใหม่?”

“เหอะ! มีโอกาสมากมายขนาดนี้ ทำไมฉันจะไม่คว้ามันเอาไว้”

ใบข้าวไม่เข้าใจ ว่าทำไมความทรงจำต่างๆที่เคยเกิดขึ้นในอนาคต ถึงขาดหายไปเป็นบางช่วง มีเพียงความทรงจำในรั้วมหาวิทยาลัยที่มันชัดเจน และมันมากพอให้เธอใช้ตัดสินใจ สี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัยมันแย่ เขตครามถูกรวมอยู่ในเรื่องราวแย่ๆของชีวิตเธอ เธออยากจะเปลี่ยนอนาคตใหม่ มีหลายๆอย่างที่เธอรู้สึกว่ามันผิดพลาดไป เธอจะไม่เดินตามเส้นทางชีวิตเดิม

“งั้นเหรอ? … เธอเลือกเองนะ”

เขตครามถอยห่างเมื่อได้ฟังคำตอบ สีหน้าของเขาไม่แสดงออกว่ารู้สึกยังไง เฉยชาจนคนมองรู้สึกฉุนนิดๆ

“แน่นอน! ใครจะอยากลงเอยกับผู้ชายไม่ได้เรื่องแบบนาย!” ใบข้าวยืดตัวขึ้น ท่าทางมาดมั่นเรียกสายตาแปลกแปร่งจากคนตัวโต

“เหอะ! … ฉันเองก็ไม่อยากลงเอยกับยัยจู้จี้ขี้บ่นอย่างเธอหรอก!”

พูดจบ เขตครามก็หมุนตัวเดินจากไปทันที เพื่อซ่อนความรู้สึกบางอย่าง ที่มีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่เข้าใจมัน

“เออ!”

ใบข้าวตะโกนตามหลังเขตครามไป เมื่อถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ความทรงจำต่างๆที่เคยเกิดขึ้นต่อจากนี้ ก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามาในหัว เขาไม่เคยปกป้องเธอเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขามักจะยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธอเสมอ แล้วจะให้เธอมั่นใจได้ยังไง ว่าอนาคตครั้งใหม่นี้ เขายังอยากให้มันเป็นเธอ บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสที่เขาเฝ้ารอมาตลอดก็ได้ ฟังจากคำพูดเมื่อกี้สิ เธอเป็นยัยจู้จี้งั้นเหรอ เขาเองก็เป็นคนไม่ได้เรื่องเหมือนกันนั่นแหละน่า

“โอ้ย! เลิกคิดเรื่องเขตครามก่อนเถอะ! ถ้ายังยืนอยู่อย่างนี้ เธอหมดโอกาสได้ทุนไปเรียนต่อโทแน่ๆเลยยัยข้าว”

ใบข้าวสลัดเรื่องราวในอนาคตที่มีเขตครามรวมอยู่ในนั้นทิ้ง สาวเท้าวิ่งไปยังอาคารเรียนหลายสิบชั้นคณะที่ตัวเองเรียนอยู่ ซึ่งตึกคณะของเธอดันอยู่ข้างๆกับตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ แม้จะอยากสลัดเรื่องราวต่างๆทิ้ง ก็ไม่สามารถทำมันได้ ยิ่งตอนที่ได้รู้ว่ากิจกรรมส่งท้ายในฐานะนักศึกษา คณะของเธอจะต้องทำกิจกรรมร่วมกับคณะวิศวกรรม ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันรุ่นต่อรุ่น ใบข้าวยิ่งสลัดเรื่องราวในอนาคตทิ้งไม่ได้

เรื่องกิจกรรมส่งท้ายเอาไว้ไปปวดหัวในอีกหกเดือนข้างหน้า ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอต้องไปทวงห้องซ้อมละครคืนมาจากเขาแล้ว