Chapter 25

Tahimik na ang Kenan nang dumating kami sa post-office. Pawisan man ay lalo lamang dumagdag sa magandang hubog ng Kaniyang mukha.

“Um, is something in my face, Real?” Inosenteng tanong niya.

Nagkibit-balikat lamang ako at napangising tumalikod, lalo lamang siyang nagtaka. Naalala ko tuloy ang tauhan sa kuwentong aking binasa dahil roon. Hindi dahil sa mukha niya, kundi dahil sa lito-lito na niyang emerald na mata.

“So it's true,” sa isip ko habang nagtatalo ang isip sa pagtalikod. “The emerald eyes looks like a gem in person, and who knows if it's not mined by the family and just put into their eyes?” My mind rather run wild, and I can only shrugged the gibberish in it!

“If it isn't the lord's wife!” maligayang tinig mula sa likuran, kasabay nang halos manginig na pagkapit ng Kenan sa aking braso.

Sinamaan ko ng tingin ang gumulat rito. “Can you please, Mario?”

“Oh,” he sounds rather regretful, but he smiled widely. “If it isn't the young wanted priest of town!”

“Young, um, priest?