One

[3 MONTHS BEFORE THE WEDDING]

"Aria, hija! We're getting late!"

Dali-dali kong sinuot ang light blazer at saka sinukbit ang maliit na tote bag sa balikat ko nang marinig ko si mama na sumisigaw mula sa living room namin.

Kahit labag sa kalooban ko ay wala akong magagawa. Pupunta kami ngayon sa shop kung saan ako magsusukat para sa dress na susuotin ko sa wedding ko few months from now.

Matamlay akong bumaba ng hagdanan at sinalulong si mama nang nakabusangot ang mukha. Bihis na bihis si mama, halatang excited ito at mas excited pa kaysa sa 'kin.

Kumunot naman ang mukha ni mama no'ng maramdaman na matamlay ang energy ko. Hinila niya ako palapit nang marahan at saka hinawakan ako sa magkabilang pisnge.

"Ma, I don't want this..." bulong kong sabi.

Kung tatanungin, ilang beses ko na 'to sinabi ngayong araw.

Umiling ito. "Anak, this is for your own good! You're 26 already. Nasa tamang edad ka na para magpakasal," malambing na sabi nito na may halong pangungumbinse sa boses.

"Ma naman! I'm still young. If I'm gonna get married, I don't want this way!" Hindi ko maiwasan mapataas ng boses.

This is so frustrating. Kung nasa tamamng edad na ako magpakasal, edi nasa tamang edad na rin ako magdesisyon para sa sarili ko, hindi ba?

Naramdaman ko ang pagbagsak ng kamay ni mama sa magkabilang balikat ko. "Shhh. No, no, sweetheart. Smile, okay? Please? Para sa 'kin?"

Paano naman ako?

Napabuga ako ng hangin at tumango na lamang. Pilit naman akong ngumiti.

I feel suffocated. Nakakasakal. My mother is loving, but I didn't expect to receive love like this.

Bakit ba ayaw niya akong pakinggan? Why wouldn't she even consider my feelings?

Bagsak ang balikat ko buong biyahe. Hindi na rin ako nag-abalang kumibo, habang ang mama ko naman ay todo daldal sa akin.

Hindi ko maintindihan si mama, kung bakit nagmamadali itong mapakasal ako, and the worst is to someone I don't even love pa. Unang attempt nito ay no'ng 22 pa ako, pero hindi pumayag ang papa ko kasi masyado pa raw maaga. I can't understand why do I need to marry someone like Ashton? Hindi ko maintindihan. It's already 2023, hindi na nauuso ang ganoong set-up. Like hello? 2023?

Naramdaman ko naman na tumigil ang sasakyan. Bumalik ang lakwatsera kong diwa nang maranig ko ang excited na boses ni mama. Nilibot ko naman ang tingin habang pababa ng sasakyan. Napagawi naman ang mata ko sa mga nagagandahang dresses na naka-display sa loob ng glass wall. I'm not sure if we are in the right place since I can't see wedding dresses.

Tuluyan na kaming pumasok sa loob. Pagkapasok namin sa loob, sumalubong sa 'min ay dalawang dilag, mga trabahante yata sa shop na ito. Ang isa ay nag-aayos ng mga dinidisplay na dresses sa mannequin, at ang isa naman ay nasa maliit ngunit eleganteng counter. Wala pa akong nakikitang ibang customer, it's 9 a.m in the morning. I think it is too early for boutique to have customers at this time, I mean these type of shops.

"Good morning, I made an appointment with Mr. Cervantes. Is he here?" ngiting-tanong ni mama.

"Good morning. Ano pong pangalan nila? Check ko po muna rito, ma'am and yes, nandito po si sir," marahang sagot naman ng dalaga.

"It's Mathil Novela."

Ngumiti naman ang babae at saka kami iginiya sa isang area. It's a room with curtain divider. If you look around, very modern ang pagkaka-design ng shop nila, with concrete design and at the same time ay may pagka-aesthetics. In fairness, not bad.

Biglang nag-ring ang phone ni mama. "Hello? Yes, mare," she paused. "Papunta na ako diyan."

Hindi ko na kailangan hulaan kung sino ang tumawag. I know it's Tita Jel, Ashton's mother.

Humarap si mama sa 'kin. "I will meet your Tita Jel, anak. Ikaw na bahala rito, ha?" Nag-beso siya sa 'kin at saka kumiripas paalis.

Napabuntong-hininga ako.

"Andiyan na po sa loob si sir, miss," nakangiting sabi ng babae sa akin at iginiya ang kamay niya, na parang sinasabing pwede na akong pumasok.

"Thank you." Ngumiti ako rito.

I really appreciate workers like them, who talks with respect.

Nang hawiin ko ang malaki at makapal na kurtina ay sumalubong sa mga mata ko ang malapad na likuran ng isang lalaki. Nakatalikod ito sa akin habang nakaupo at may binabasang isang magazine. Medyo nakaharap ito sa isang malinaw na whole-body mirror sa 'di kalayuan dahilan para makita ko kung anong binabasa niyo, pati na rin ang itaas na parte ng mukha nito gawa ng reflection mula sa mirror.

Tumikhim muna ako bago magsalita. "Mr..." Napatigil muna ako saglit para alalahanin ang apelyido nito. "... Cerventes?"

Hindi ito lumingon, hindi rin kumibo. Hindi naman ganoon siguro ka-intense binabasa niya para masyado siyang ma-immerse to the point na hindi na niya ako naririnig, ano?

Medyo nainis ako lalo na't hindi ganoon kahaba ang pasensya ko.

"Mr. Cerventes?" Ulit ko na may kunting halong inis sa boses.

Muntik na akong mapasinghap nang inikot nito ang upuan paharap sa 'kin. Mabuti nalang napigilan ko ang sarili ko. Mabuti nalang talaga.

"It's Cervantes, Ms...?" the guy answered with a playful grin on his lips.

This guys' smile is dangerous. I know pretty well how those type of smile can just easily break my heart, well even I don't have the experience. I know pretty well myself.

I admit he's good-looking.

Brown eyes and thick yet pump-kissable lips. Makakapal din ang kilay nito na nagpapadagdag sa kagwapuhan nito. Katamtaman lang din ang katangusan ng ilong nito na bumabagay sa hugis ng mukha. He has black hair color and he's wearing pink polo-shirt with bootcut jeans.

Sinampal naman ako nang malakas ng sarili kong Kaluluw nang marinig ko ang medyo malalim niyang boses.

"N-Novela... Aria Novela," ani ko rito. Hindi ko napapansin na nauutal na pala ako and I hate myself for stattering.

Tumayo si Mr. Cervantes. Inilahad ko naman ang kamay ko para sana makipagkamay kaso bago pa man niya ito maabot ay biglaang pagsulpot naman nng isang employee dahilan para mabaling ang atensyon nito mula sa kaniya.

Medyo nainis ako sa nangyari. Hindi ko maiwasan magpaikot ng mata. Hindi dahil sa nabaling ang atensyon nito sa iba, kung hindi ay dahil sa hindi nito pagtuloy iabot sa kamay kong nakalahad.

Bumaling sa 'kin si Mr. Cervantes at nagpaalam palabas ng room kasama ang babae. Hindi ito nagsabi kung bakit. Umupo naman ako sa isang magarang upuan katabi ng isang book shelves at sa may corner nito ay isang whole body mirror. Habang naghihintay ay nagkalikut ako ng phone pagkatapos ay pinulot ang kaninang binabasa ni Mr. Cervantes na naka-stack sa iba pang magazine. Nakalagay ito sa maliit na circle glass table na nasa kaunting gilid lang din, hindi ito nakagitna.

As much as I want to run away from the shop, I can't deny that the man intrigued me enough to make me stay. Hindi dahil sa good-looking ito. I don't know, may kung anong familiarity lang talaga na ang ang hirap ipaliwanag sa lalaki. Hindi naman ako interesado rito. I'm not that easy and dumb enough to someone I just met. I don't have the time to think about those stuff as of now.

As I flip the pages, I relized one thing, fashion design just really bore out of me. At dahil wala naman akong ibang magawa habang naghihintay sa binata ay nagpatuloy na lamang ako maglikot ng mga mata sa nasabing magazine. While flipping the pages, nahagip ng mga mata ko ang larawan ni Mr. Cervantes, unti-unti ko namang binasa ang katabi nitong tagline sa gilid.

Easton Cervantes.

Philippine's Youngest Fashion Designer

I'm not really interested in the said industry, that's why I don't really have any idea. I'm just curious as to how my mom able to hire someone as famous and as big time as him. Why would he bother to entertain someone like us? We're not that wealthy. May kaya lang kami, 'yung tipong nakakaginhawa nang maluwag kaunti. I don't think ganoon kami kayaman para ma-afford ang tf niito and what I also know, hindi rin kami makoneksyon and pamilya namin.

Isinara ko ang binuklat na magazine.

Bahala na.

I think it's more than 30 minutes since Mr. Cervantes left. Sa tagal ay naglaro nalang din ako ng piano tiles, candy crush, at iba pa. Napahikab ako. Hindi rin kasi ako nakatulog nang maayos kanina. I slept at 3 a.m. Kaunti nalang talaga ay hihiga na ako sa sahig at matutulog. Dahil na rin sa antok, kung saan-saan na napupunta ang isip ko. Napabusangot naman ang mukha ko nang maalala ko si Ashton. Kahit kailan hindi ko talaga lubusan maisip na makipag-isang dibdib dito. Hindi ko labis maintindihan si mama kung bakit patay na patay itong ipakasal ako sa gagong iyon. Duh, we are talking about my future here.

Muntik naman ako mapatayo sa kinauupan ko when I heard the curtain rings clattered.

Oh, thanks God. Finally!

Tiningnan ko nang walang emosyon si Mr. Cervantes, na para ipinapahiwatig nito na hindi nakakatuwa na pinaghintay niya ako ng ilang minuto.

I was taken aback to what he just did. He just smiled at me like crazy. He knows that I'm pissed, but he still made the choice na asarin ako.

Hinawi nito ang makakapal nitong buhok at saka marahang nagkagat labi. "I'm sorry about that. Something unexpected just came up."

Aamin ko, hindi ko maipagkakaila na halos mahigit ko ang sariling hininga sa ginawa nito. Oo na, Oo na! Siya na 'yung pogi! So can he please stop? Nakakainis lang that he knows how to use it to his advantage.

Peke at pilit naman akong ngumiti rito. Mabuti nalang hindi ito umabot ng isang oras bago bumalik, kung hindi ay baka sumabog na ko sa inis at masapak pa ang poging istura ng lalaki.

"It's fine. Ano nang gagawin? I heard I will just be having my measurements today."

Suwabe namang umupo ang lalaki sa isang tulip chair, kaharap lang din ng inuupuan ko. Ipinagkrus nito ang magkabilang braso habang comfortable na sumandal sa upuan. "Yep and we'll start right away. But first, here's my portfolio. I've prepared three special designs right there. Just for you." Iniabot nito ang manipis na porfolio sa 'kin at saka kumindat sa 'kin.

Oh, now I know why I feel quite uneasy everytime he smiles. I think he's a flirt.

Tinanggap ko naman ang inaabot nitong portfolio. Tinignan ko lang ito nang ilang sandali. Hindi naman ganoon ka-importante sa 'kin ang design-design na 'yan. Tinanggap ko nalang din ang portfolio to respect his hardwork, well, lahat naman ng design ay magaganda. Bumalik ako sa first page at pinili iyon.

Muntik ko naman masampal sa mukha niya ang hawak kong thin clear book when he suddently moved his chair closer to mine. I can hear the sound roller wheels makes and it's making my heart beat fast like crazy, as I hear it getting closer and closer.

Thankfully, I can contain myself enough.

Tumingin si Mr. Cervantes sa hawak-hawak kong porfolio at sa page na pinili ko. Bumaling naman ang tingin niya sa 'kin at saka ngumiti.

"Are you sure?" tanong ni Mr. Cervantes na para bang alam niya na hindi naman talaga iyon ang gusto kong design.

Halos maramdaman ko na rin ang hininga nito dahil medyo nakalapit at naka-tilt ang ulo nito sa 'kin, habang sinisipat ang clear book na hawak ko.

Hindi ba nito nakikita na masyadong malapit na siya sa 'kin? He's invading my space, but I don't know why I can't say anything about it.

Inatras ko nang kaunti ang mukha ko. "Yeah, I'm sure. May problema ba?" mataray kong sagot dito.

I picked that design, and he told me to pick so why would he still bother to ask if I'm not sure? To be honest, he's making me feel weird, uneasy, and he's starting to get on my nerves at the same time. Big time.

He chuckled, umatras at tumayo na mula sa kinauupan nito. "None."

Pumunta ito sa isang table na may mga tools and such sa pagtatahi. Kumuha ito ng isang mahabang tape measure, humarap sa akin at ngumiti.

"Now, let's start?"

"Sure."

"Okay, then. Could you please take off your blaz—"

Hindi na nito natuloy ang sasabihin nang pinutol ko ito. "Wait, what?" tanong ko rito habang medyo nanlalaki ang mga mata.

Why would he ask me to take off my blazer?

"What do you mean?" inosenting tanong ni Mr. Cervantes sa akin. Nag-tilt pa ng kaunti ang ulo nito na tila parang isang cute na puppy, habang hawak-hawak ang mahabang tape measure.

Aakmang hahakbang ito papalapit sa akin nang pinigilan ko ito gamit ang dalawang braso ko. "STOP! Stop right there."

Pero imbes na tumigil ang lalaki ay mas nilakihan pa nito ang hakbang palapit sa 'kin. "Why would I?"

Naramdaman kong uminit ang dalawa kong pisnge nang makita ko itong nakangisi't nakatitig sa 'kin.

Tinulok ko ito nang marahan. "I-Ikaw ba ang magsusukat sa 'kin?" pikit mata kong tanong.

"Yes."

Bakit siya? May mga employee naman siya sa labas? Seriously?"

"Why? Bakit ikaw?"

"Anong why?"

"Are you dumb? Y-you can't even... even handle simple question?—Why?" napapikit ko pa ring tanong.

For a moment, I thought I've gone deaf. Wala akong narinig na nagsasalita, pero ramdam an ramdam ko naman ang presensya ni Mr. Cervantes. Nakapikit pa rin ang mga mata ko habang naka-extend ang dalawang braso paharap dito.

I can hear my heart beating so fast and it's making me crazy.

Gulat akong napadilat ng mga mata nang maramdaman ang manipis na measuring tape na yumapos sa maliit kong bewang.

Then I heard him speak.

"Don't worry, sweetie. I'll make it quick."