EP4...ยัยปากกานางฟ้า!!

ณ.ห้อง ม.6/2 ซึ่งเป็นวันแรกของการเปิดเทอมหนึ่งในปีการศึกษานี้

“ทำไมมึงชอบวาดตัวการ์ตูนตัวนี้จังวะ วาดจนเต็มสมุดแล้วเนี่ย ถามจริง?”

หย่งหงส์ หรือ หงส์ เป็นเพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียวของเธอ สาวร่างยักษ์แต่ใจโคตรอ่อนไหวและขี้กลัว เธอเป็นนักเรียนทุนด้านกีฬายกน้ำหนักซึ่งเพิ่งจะเข้ามาเรียนที่นี่ตอน ม.ปลาย ขณะที่เธอเรียนมาตั้งแต่ ม.ต้น

“วาดตัวนี้แล้ว รู้สึกมีแพสชั่นน่ะ” ทุกครั้งที่เหนื่อย เศร้า หมดแรง อ่อนล้า หรือกดดันจนเกินจะทนไหว เธอมักจะระบายความรู้สึกเหล่านั้นลงในกระดาษ ผ่านตัวละครเจ้าชายน้ำแข็ง ซึ่งมีต้นแบบมาจากรักแรกของเธอตอน ม.ต้น นั่นเอง

“เขาทำให้กูมีความสุข” เวลาพูดถึง แววตาก็ระยิบระยับสุกสกาว

“มึงเขียนการ์ตูนเรื่องนี้มาสองปีแล้วใช่มั้ย ทำไมไม่จบซะที มีอะไรติดขัดเหรอ???”

“ไม่มีอะไรติดขัดหรอก แค่ไม่อยากให้จบน่ะ”

“ไม่อยากให้จบ หรือมึงหาจุดจบให้ตัวละครไม่ได้”

“กูแค่...” ยังอยากอยู่กับมันไปก่อน...เพราะมันหล่อเลี้ยงหัวใจและจิตวิญญาณของเธอให้แข็งแกร่ง

“เดี๋ยวแฟนการ์ตูนอันน้อยนิดของมึงก็เทกันไปหมดหรอก ยัยปากกานางฟ้า!!”

“ชู่วส์” พร้อมยื่นมือปิดปากเพื่อน “อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวใครได้ยินหรอก กูไม่อยากให้ใครรู้”

หยงหงส์ผลักมือเพื่อนออก “กูรู้แล้ว คิดว่ามีใครสนใจเราสองคนรึไง นั่งโต๊ะหลังสุดเกือบเข้ามุม จนคนคิดว่าเราสองคนเป็นไม้กวาดด้วยซ้ำ!”

ก็จริง...

“ยาหยี!” เสียงเรียกของพวกผู้ชายในห้องดังสนั่นหวั่นไหว เมื่อผู้หญิงที่สวยที่สุดของโรงเรียนกำลังเดินเข้ามาในห้องเรียน พร้อมกับเพื่อนสนิทสาวสวยอีกสามคนที่เดินประกบมาอย่างกับบอดี้การ์ด

“สวยขึ้นนะเนี่ย” เสียงชมเสียงแซวดังโหวกเหวกอย่างกับผึ้งแตกรัง “น่ารักจังเลย...ผิวดีมว๊ากกก หุ่นเป๊ะขึ้นเยอะเลย...เพอร์เฟคสุด ๆ”

คนถูกชมแจกรอยยิ้มตามหน้าที่ ยามโดนห้อมล้อมราวกับเป็นไอดอล “ขอบใจมากทุกคน ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรหรอกนะ ไม่ค่อยดูแลตัวเองด้วยซ้ำ เพราะช่วงเปิดเทอมต้องตะลอนไปต่างประเทศหลายที่น่ะ”