MasukPagkatapos bayaran ang mga gamit, dumaan si Veronica sa isang malaking salamin sa may pinto ng shop at tumingin. Hindi na siya ang probinsiyana na pinagtatawanan; siya ay isang modernong babae, handa na magtagumpay at ipakita ang kanyang halaga. Ang hitsura niya sa salamin ay nagsilbing paalala ng kanyang paglalakbay—mula sa pagiging mahiyain at walang tiwala sa sarili, hanggang sa pagtanggap at pagmamahal sa bawat aspeto ng kanyang pagkatao.
Habang nagsisimula na siyang maglakad palayo, ang mga salita ng manager ay patuloy na umuukit sa kanyang isipan: “Need niyo rin po i-change ang hairstyle niyo po.” Bagamat hindi pa siya sigurado kung ano ang magiging epekto ng bagong hairstyle sa kanya, nagbigay ito ng isang uri ng lakas ng loob. Sa unang pagkakataon, naramdaman niyang ito ay isang hakbang patungo sa mas positibong pagbabago..ang pagpapakita ng bagong bersyon ng kanyang sarili, hindi lang sa panlabas na anyo kundi pati na rin sa loob.Naglakad siya
Pagkasara ng pinto ng kwarto nila, tila may biglang nag-shift sa hangin.Parang may umusal na lihim.Parang may humabol na init mula sa gabing puno ng ngiti, pahaging ng tuwa ni Madam Venus, at mga tingin ni Jarred na hindi man lang nagtago sa ilalim ng hapag.Tahimik.Mas tahimik pa kaysa sa dapat.At sa katahimikang iyon, unang umatras si Veronica—isang maliit, mabilis na step na parang instinct. Parang may humahabol sa kanya na hindi kalaban, pero sapat para hindi niya kayanin tuwirang abutin.“Jarred… kanina sa dinner… grabe ka. Nakakahiya—”Pero bago pa matapos ang kahihiyan niyang iyon, lumapit na si Jarred.Hindi mabilis.Hindi rin nagmamadali.Mabagal.Intentional.Parang bawat yapak ay may sariling musika.Parang isang lalaking alam ang bawat hakbang niya—lalo na kapag papunta sa babaeng gusto niya.“Bakit ka nahihiya?” bulong ni Jarred, nakatukod ang kamay sa gilid ng pinto, para bang sinasara ang distansya.“Wala naman tayong ginagawang masama.”“W–wala nga…” mahina niyang
Pagdating ng gabi, kumalat agad sa buong mansion ang balita:“Si Sir Jarred, kinarga si Ma’am Veronica sa entrance!”“At muntik nang halikan sa harap ng lahat!”“Si Madam Venus, halos mahimatay sa kilig!”Kaya pagpasok ng dalawa sa dining hall, lahat ng staff may ngiti—at yung iba, may smug look pa na para bang nasa VIP silang audience.Pero pinaka-kilig?Si Madam Venus, nakaupo na sa head chair, naka-pearls, at may wine sa harap.“Apo! Maupo na kayo!” sabay turo sa dalawang upuan na… surprise… magkatabi.Napakurap si Veronica.“Lola… bakit—”“Natural! Asawa mo ‘yan! Ba’t mo gusto umupo sa kabilang dulo? Gusto mo ba long distance relationship kayo?”Sabay hawi ni Madam Venus sa upuan ni Jarred, like a royal decree.Napailing si Veronica, pero nakangiti rin.Si Jarred? Halos hindi maitago ang ngisi.Umupo sila.At bago pa man makuha ni Veronica ang baso niya—hinawakan ni Jarred ang kamay niya, dahan-dahan, parang slow motion.“Relax,” bulong ni Jarred, enough na dinig lang niya.Namu
Pagpasok pa lang nila sa kotse, ramdam na ramdam na ni Marco ang ibang atmosphere.Tahimik ang loob, pero hindi coldkundi sobrang init ng kilig.Veronica was sitting comfortably beside Jarred, halos nakahilig na sa balikat niya.Jarred, the once untouchable CEO, had his arm wrapped behind her, fingers lightly tracing her shoulder as if hindi niya alam na may tao pa sa harapan.Marco, sa driver's seat, halos naluha.Lord… kailan kaya ako magkakaroon ng ganyang love life?Sa Loob ng SasakyanVeronica laughed softly at something Jarred whispered.Not just any laugh.Yung kilig laugh.Yung soft, genuine laugh.Yung tipong pang-MV ang aura nila.Marco glanced at the rearview mirror…At muntik siyang mapamurain the most wholesome way possible.Jarred was brushing Veronica’s hair behind her ear.Tapos hinawakan pa niya ang kamay nito, tinitingnan na parang masterpiece.Marco ehem-ed loudly.“EHEM. EHEM po, Sir. Ma’am. Nandito pa po ako.”Hindi man lang kumurap si Jarred.“Drive,” utos niya
Samantala…Sa sariling opisina ni Kenny Bill, hindi na niya mapigilang mag-walkout sa inis.Kanina pa paulit-ulit na bumabalik sa utak niya ang tanong:Bakit gano’n kumilos si Jarred?At bakit… bakit sumunod agad si Veronica?Naupo siya sa swivel chair niya, bagsak ang balikat, pero matalim ang tingin.He clenched his jaw.He slammed his fist on the desk.“Hindi puwedeng sa kaniya lang si Veronica…” bulong niya, halos umuusok ang katahimikan sa paligid.“Hindi… hindi ko hahayaang maagaw niya ulit.”Humugot siya ng malalim na hininga, then grabbed his phone.Dial.Ring.“Boss?”Boses ng tauhan niya—si Ruel—ang sumagot.Kenny’s tone turned cold.Calculating.Dangerous.“Hanapin mo ang address ng magulang ni Veronica,” utos niya, walang paligoy-ligoy.“Ngayon na.”“Boss… sigurado po ba kayo? Asawa na ‘yun ni—”“Hindi ko tinatanong kung sigurado ako,”putol ni Kenny, mas mabigat, mas delikado.“Pinapagawa ko.”Tahimik.May konting kaba sa kabilang linya.“O-opo, boss. Sige—hanapin ko.”“R
Samantala, sa opisina ni Jarred…Tahimik ang buong room.Pero hindi tahimik ang pagitan nila.Jarred stood in front of Veronica, his chest rising and falling slowly dangerously. His eyes were fixed on her, sharp, searching, hungry for truth.“Tell me, Veronica…” bulong niya, dahan-dahang lumalapit, “…honestly. Do you love me?”Her breath hitched.Napaatras siya nang kaunti—pero hindi niya kinayang tumingin sa iba. The world shrank until it was only them, only that question, only his heat.“I— I love you,” mabilis niyang sagot, halos pabulong, pero narinig iyon ng buong kaluluwa ni Jarred.Parang tumigil ang oras.Jarred lifted her chin gently, pero ramdam sa bawat galaw niya ang kontrol na parang kayang lamunin ang buong mundo.“So ibig sabihin…” bulong niya, inches away from her lips,“…kung mahal mo ako…”“…sino sa buhay mo si Kenny Bill?”Namula si Veronica, ramdam niyang parang sinusunog siya ng intensity ng tanong. Sa gilid, si Lorie na nag-aayos ng files kanina ay namula rin—dah
Later that afternoon, si Veronica was finally sitting at her desk, trying to catch up on emails and reports. The bouquet of pink roses was still on her side table, ignored. Her fingers lingered over the petals briefly, remembering Jarred’s words: “So he doesn’t even know you. Not really.”Suddenly, a soft knock.“Miss Veronica, Sir Jarred is in the boardroom,” Marco said quietly, “He wants you there… alone.”She hesitated. Alone with Jarred. Heart racing. Breath shallow.As she walked toward the boardroom, Kenny’s presence lingered in her peripheral vision. He smiled, just a slight tilt of the lips. Parang nagha-hint ng challenge.But Veronica’s attention was all on Jarred. She entered the boardroom.Jarred was already there, standing by the floor-to-ceiling window, looking out over the city skyline. Naka-dark gray suit siya, open collar, sleeves rolled slightly. Hands in his pockets. Breath controlled. Dangerous, powerful, yet… quietly tender.When he turned to her, his eyes softened







