SI LALAINE ay nakakulong pa rin sa madilim na kahapon. Paulit-ulit siyang binabangungot ng mga masasamang sinapit niya sa sariling ina. Yakap-yakap niya ang sarili, namamaluktot at nanginginig ang buong katawan ng mga oras na iyon. Itinaas ni Knives ang makapal na comforter at dahan-dahang tumabi sa nahihimbing na babae. He hugged Lalaine from behind, her body as warm as an electric heater. Namaluktot si Lalaine at nagpaikot-ikot sa tabi ni Knives na para bang sisiw na naghahanap ang init. Mas lalo nitong isiniksik ang sarili sa katawan ni Knives at para bang ina-absorb ang init ng kanyang katawan. At hindi nagtagal ay naging steady na ang paghinga nito, senyales na mahimbing na itong natutulog. Knives gently raised his large hand to stroke his forehead and see if her fever had subsided. Lalaine is still warm even though he wipes her with a wet towel every now and then and is right on time to take the medicine. Pagkaraan ng ilang sandali, inalis ni Knives ang tingin sa babae at
HINDI naman makapagsalita si Lalaine. Hindi niya alam kung bakit nagkakaganito ang lalaki sa t'wing pinag-uusapan nila si Elijah. Punong-puno ito ng malisya sa tuwing kasama niya ang taong malaki piinagkakautangan niya ng loob. Dapat malaman ni Knives na kilala si Elijah sa bawat lugar na pinupuntahan nito dahil napakarami itong tinulungan. Hindi niya kailanman naramdaman na espesyal ang tingin sa kan'ya ni Elijah dahil sa loob ng tatlong taon na nanirahan ito sa Paco, hindi na mabilang ang natulungan nitong pamilya at isa na ang pamilya niya roon. Nanggagamot ito ng libre sa loob ng tatlong taon. Wala itong sinisingil na maski singko at kadalasan, ito pa nga ang nagbibigay ng pera at libreng gamot sa mga kapus-palad. Ang napakabait na lalaking ito ay lagi na lang iniinsulto ni Knives at pinag-iisipan ng masama kaya hindi niya mapigilan ang sarili na magalit. “Maalaga lang talaga si Kuya Elijah, hindi lang sa'kin kundi sa lahat. Kaya hindi mo dapat s'ya pinag-iisapan ng marumi,” pa
ITINIKOM ni Lalaine ang mga labi dahil ayaw na niyang makipagtalo pa sa lalaki. Natatakot siyang masira na naman ang mood nito ng mga sandaling iyon kapag ipinagpatuloy pa n'ya ang pakikipagsagutan. Isa pa, natatakot din siyang mawala na naman ito sa kontrol at paluin na naman siya nito, bagay na nakakahiya para sa kan'ya dahil matanda na siya para sa bagay na iyon. Inangat ni Knives comforter at saka marahang tumayo mula sa kama. Naisipan din ni Lalaine na sumunod dahil nakaramdam siya ng pagpuno ng kanyang pantog. Subalit nawala sa kanyang isipan na namamaga pala ang kanyang paa. “Aray...” Nalukot ang mukha ni Lalaine nang maramdaman ang pangingirot ng namamagang paa at muling napaupo sa kama. “Where are you going?” kunot-noong tanong naman ni Knives nang lingunin niya ito. “M-Magbabanyo lang sana ako,” sagot ni Lalaine na bakas sa mukha ang sakit na nararamdaman. Nang sumunod na segundo, namalayan na lang ni Lalaine na umangat siya sa sahig dahil kinarga siya ni Kniv
NAKAGAT ni Lalaine ang sariling labi, ang kanyang mga mata ay mapungay, at bagaman nakakaawa ay charming pa rin itong tingnan. May kung ano namang naramdaman si Knives sa kanyang dibdib nang makita iyon. Itinaas niya ang kanyang kamay at inilapit ang sarili kay Lalaine. “Ilabas mo ang dila mo,” utos niya sa paos na tinig. Naguguluhan namang tumingin si Lalaine sa lalaki at nagtatanong ang mga mata. “Ayaw mo bang matapos kaagad? Stuck it out and let me kiss it,” muling utos ni Knives saka matamang pinagmasdan si Lalaine. Nag-init ang punong-tenga ni Lalaine dahil sa kahihiyan pero kimi rin niyang sinunod ang sinabi ng lalaki at inilabas ang maliit na dila. Knives' eyes darkened. He gently pinched her chin and sucked on her pink tongue and gave her a deep and passionate kiss. Hindi naman mapigilang mapaungol si Lalaine dahil sa pagsipsip na ginagawa ng lalaki sa kan'ya dila, kasabay ng mabilis na pag-galaw ng kamay nito sa ilalim ng tubig. “Hmmm~” ungol ni Lalaine. L
SAMANTALA, hindi naman maintindihan ni Lalaine kung bakit ganoon na lang ang galit ni Knives sa kan'ya. “B-Bakit may mali ba? G-Gusto mo bang magtagal ang ganitong sitwasyon natin?” nalilitong tanong ni Lalaine. Ito ay dahil sa pag-asa na kaya niyang magpumilit ng ganoon katagal. Sino bang tao ang gugustustuhing maging laruan habang buhay? “Mali ba ang pagtrato ko sa'yo nitong mga nakaraang araw?” sa halip ni Knives sa malamig na tono pa rin.Sa araw-araw na umuuwi si Lalaine galing sa trabaho, lagi niyang iniisip kung kailan matatapos ang ganoong set-up sa pagitan nila ng lalaki. Ang totoo'y peke lang ang pagiging masunurin niya dahil sa bawat araw na kasama niya si Knives ay nasasakal siya. Para siyang aso na itinali sa leeg at walang kalayaan.Umiling si Lalaine sa tanong na iyon ng lalaki. “H-Hindi naman sa gano'n,” sagot ni Lalaine.Sa kabaliktaran, sa nakalipas na tatlong araw ay naging napakabait sa kan'ya ng lalaki na maski siya ay na-surpresa. Pero alam niyang marahil ay d
MATAPOS ang mainit na eksena sa loob ng banyo, ni hindi na siya hinayaan pa ni Knives na mamahinga sa buong magdamag. Nagbago ito ng estilo at halos lahat ng sulok sa buong suite ay nag-iwan ito ng marka ng kanilang pagniniig.At ang pinakahuli ay sa tapat ng floor-to-ceiling glass window, pinilit ni Knives ang babae na idilat ang mga mata upang makita ang mga nagkikislapang ilaw sa mga kabahayan na makikita sa ibaba ng kanilang gusali. “Baby...magpakabait ka at 'wag mo akong gagalitin,” namamaos na bulong ni Knives habang patuloy ang paggalaw nito mula sa likuran ng babae. Bagaman magandang pakinggan ang pangalang iyon, pero wala itong dating para may Lalaine. Sa halip pakiramdam n'ya para siyang isang alagang hayop na tinutukso nito. Magpakabait? Ano ba ang ibig sabihin ng pagiging mabait? Dapat bang maging proud siya dahil ibinibenta niya ang kanyang sarili sa isang lalaki kapalit ng pera? Sa galit ni Lalaine ay nagtiim ang kanyang mga ngipin at kinagat ang matipunong braso ni
ALAM ni Lalaine ang programang iyon ng St. Claire University, na kung saan taon-taon ay namimili sila ng scholar na ipadadala sa abroad para makapag-aral. Walang gagastusin ang mag-aaral na ipadadala roon dahil sagot ng university ang lahat expenses. Pagkatapos naman ng isang taon pag-aaral, siguradong may naghihintay na magandang kompanya sa mag-aaral na iyon. Ang pag-aaral abroad ay nagsisilbing steppingstone ng mga mag-aaral dahil tiyak na ang pagkakaroon ng magandang kompanya na magpapasukan. Walang estudyante ang hindi papangarapin na mapabilang sa oportunidad na iyon. Sa katunayan, iyan ang naging motivation ni Lalaine para magsumikap sa pag-aaral. Pero ngayong nasa harapan na niya ang oportunidad ay nag-aalinlangan siya.Paano na lang ang kanyang kapatid? Sino ang mag-aalaga at titingin dito habang wala siya?“Thank you, Troy. Pag-iisipan ko,” sagot ni Lalaine sa kausap.Hindi naman inaasahan ni Troy na iyon ang isasagot ni Lalaine. Sandali siyang natigilan bago nagsalita, “O
HINDI masyadong nakakain si Lalaine ng dinner ng gabing iyon. Hindi rin niya alam kung paano sasabihin kay Ms. Ayah na magkakilala sila ng boyfriend nito, o mas tama bang h'wag na lang. Sa tuwing pinagmamasdan niya kasi si Ms. Ayah ay nangingislap ang mga mata nito at puno ng pagmamahal habang nakatingin kay Benjamin. Narinig din niya sa kanyang mga katrabaho na nagsasama na sa iisang bubong ang mga ito. Pero dahil birthday ni Ms. Ayah ng araw na iyon, nagdesisyon si Lalaine na huwag sirain ang masayang araw nito at ipagpabukas na lang ang nais niyang sabihin dito. Sa kalagitnaan ng kasiyahan, ay nagdesisyon na si Lalaine na magpaalam na uuwi kay Ms. Ayah at sa mga kasamahan. Nagdahilan na lang siya na hindi maganda ang kanyang pakiramdam at kailangan niyang magpahinga nang maaga. Nang marating ni Lalaine ang hagdan pababa sa lobby ng naturang hotel, isang pamilyar na pigura ang nabistahan niya mula sa malayo. Ang lalaki ay nakasuot ng itim na long-sleeve shirt, maganda ang tindi
KINABUKASAN, magkakaharap na dumulog sa dining table para sa breakfast sina Abby, ang best friend niya, si Tito Kenji at ang Kuya Kairi nito. Ang dalawang sobrang cute na anak ng kanyang best friend ay natutulog pa kaya hindi nila kasabay sa almusal na iyon.Hindi magawang tumingin ni Abby sa lalaki dahil hiyang-hiya pa rin siya kaya habang kumakain ay para siyang tangang nakayuko lang at halos dumikit na ang mukha sa plato.“Hija, what's wrong? Ayaw mo ba ng pagkain?” puna ni Kenji sa dalagang si Abby nang makita niyang nakayuko lang ito at tulala.Napilitang nag-angat ng tingin si Abby dahil sa sinabing iyon ng matanda. Ayaw niyang isipin nito na bastos siya o kaya naman ay nag-iinarte sa pagkain. “H-Hindi po, Tito Kenji. May naalala lang po ako,” sagot niya na may pilit na ngiti sa labi.“Tungkol ba kagabi? Don't worry, hindi naman big deal 'yun para kay Kairi. Right, son?” saad naman ni Kenji sabay tingin sa anak na tahimik lang na kumakain.Dahil sa narinig ay wala sa sariling
“BRUHA... Grabe! Hiyang-hiya ako sa katangahang ginawa ko kanina. Kung p'wede lang akong magpalamon sa lupa, ginawa ko na.”Kasalukuyan nasa pool area si Abby at ang best friend niya dahil nagyaya itong mag-night swimming habang umiinom ng wine. Pinaunlakan naman niya ito pero hati pa rin ang isip niya ng mga sandaling iyon dahil sa nangyaring eksena kanina.Hiyang-hiya talaga siya sa nagawa at Hindi niya alam kung ano ang gagawin. Ano na lang ang mukhang ihaharap niya sa lalaki pagkatapos ng kagagahang ginawa niya? Paano niya ito haharapin pagkatapos ng lahat? “Don't mind him. Masungit lang talaga si Kuya Kairi pero mabait naman ang isang 'yun,” nakangiting sagot naman ng kaibigan niya habang tumitipa sa kaharap na laptop.Mangiyak-ngiyak naman si Abby sa narinig. “Paanong 'wag intindihin? Galit na galit s'ya sa'kin, bruh! Sinabihan ko siyang magnanakaw at maniac!” bulalas pa ni Abby napahawak sa kanyang noo na parang stress na stress.“Well kahit ako naman magagalit,” pagbibiro nam
“WHO the hell are you?”Awtomatikong nanigas ang katawan ni Abby nang marinig ang baritonong boses na iyon ng lalaki na nasa ilalim niya. At dahil tanging lampshade lang ang nakabukas na ilaw sa kwartong iyon kaya umahon ang matinding takot sa kanyang dibdib dahil sa pag-iisip na baka masamang tao iyon. “I-Ikaw sino ka?! Bakit ka nandito? Magnanakaw ka ba?!” bulalas ni Abby saka nagpa-panic na tumayo mula sa kandungan ng lalaki pero nanlaki ang kanyang mga mata nang hapitin siya nito sa kanyang baywang. Hindi lang iyon, naramdaman pa niyang ang pagkabuhay ng pagkalalaki nito sa kanyang pang-upo.“This is my fucking house! Who are you? Are you a thief?”sigaw naman nito na hindi pa rin siya pinakakawalan.Ginawa ni Abby ang lahat para makawala sa lalaki pero dahil malakas ito kaya hindi nito ininda ang pagpupumiglas niya. Takot na takot na si Abby kaya dahil sa pagiging desperado, ang tanging naisip niyang gawin ay kagatin ito sa kamay.“What the fuck!” bulalas naman ni Kairi saka wala
“BRUH!”Mangiyak-ngiyak na tumakbo si Abby papalapit sa kanyang best friend na si Keiko. Niyakap niya ito nang mahigpit dahil sa wakas, nagkaroon na rin siya ng kakampi.“Bruh, how are you? Bakit gan'yan ang itsura mo?” nag-aalala namang tanong ng kanyang kaibigan habang kumot nakatingin sa kan'ya.Alam naman ni Abby kung ano ang tinutukoy nito. Malaki na kasi ang ipinagbago niya simula noong naghiwalay sila nito. Bumagsak ang kanyang katawan dahil sa stress at nanlalalim at kanyang mga mata dahil may mga gabing nahihirapan siyang makatulog kapag naiisip niya ang kahayupan ni Henry.Nagbitiw sa pagkakayakap ang dalawa matapos ang ilang sandali. Matagal silang hindi nagkita kaya sobrang na-miss nila ang isa't-isa.Nang hindi sumagot si Abby sa tanong ng best friend niyang si Lalaine ay inakay siya nito paupo sa mahabang sofa at puno ng pag-aalalang pinagmasdan siya. Pero ang isip ni Abby ay kasalukuyang lumilipad sa kabuohan ng opisina ng kanyang kaibigan. Hindi niya akalain na magigi
“I'M sorry, Kairi. I can't marry you...”Naomi returned the ring to Kairi with tears in her eyes. Kairi couldn't understand why her fiancé did that. They were planning to get married but why is she suddenly returning the ring to him now? What the fuck is really happening?“But why? Did I do something wrong, babe?” gulong-gulo na tanong ni Kairi sa nobya saka hinawakan ang kamay at bakas ang matinding pagtatanong sa mga mata.Pero iwinaksi ni Naomi ang kamay na hawak ng nobyo at saka tinakpan ang mukha gamit ang palad at umiyak. “Akiko-san to no o miai ga kimarimashita. Gomen'nasai, Kairi. (My arranged marriage meeting with Akiko has been arranged. I'm so sorry, Kairi.)”Nang marinig iyon ni Kairi ay natigilan siya. Si Akiko ay ang lalaking gusto ng mga pamilya ng kanyang nobya para rito. Kairi thought the man had completely backed out of the agreement, but why would the two get married now? No! Hindi siya makakapayag. Noong una pa lang niyang makita si Naomi, alam niyang ito ang baba
“MASAKIT ba, hija? Pasensya ka na. Wala akong magawa sa t'wing sinasaktan ka ni Sir Henry. Natatakot din kasi akong baka pag-initan n'ya ang pamilya ko.”Mula sa kawalan ay bumaling ang tingin ni Abby kay Manang Ising. Kasalukuyan niyang nilalagyan ng ointment ang sugat niya sa bibig, braso, at binti na katulad ng dati ay tinamo niya mula sa pagmamaltrato ng demonyong si Henry.Her whole body was covered in bruises and scratches, a sign of Henry's sadism. Mas lalo kasi siyang ginagahan kapag nakikita niyang nagmamakaawa ang dalaga sa kan'ya. He feels like he's the lookking and she's his slave. “O-Okay lang po, Manang Ising. Naiintindihan ko po kayo,” saad ni Abby na pilit ngumiti sa matanda.Muling kumuha ng cotton buds si Manang Ising at muling nilagyan ng ointment saka magaang ipinahid sa mga sugat ng kawawang dalaga. Habag na habag siya rito pero wala naman siyang magawa para matulungan ito.“Bakit ba kasi hindi ka na lang umalis? Magpakalayo-layo ka. Magtago ka kahit saan. Basta
ALAS-SINGKO ng hapon ang eksaktong labas ni Abby, at awtomatikong nanginig ang kanyang mga kamay nang makita ang isang itim na Rolls Royce na naka-park sa tapat ng banko kung saan siya nagtatrabaho. Isang bodyguard ang nakatayo sa labas habang hinihintay siya. Habang papalapit ay nanlumo si Abby dahil alam niya na kahit anong gawin niya ay hindi na siya makakatakas pa sa kamay ni Henry Scott. Ni mga pulis ay ayaw tumulong sa kan'ya dahil marinig lang ang pangalan nito ay parang asong nababahag ang buntot.Gustuhin man niyang tumakbo at tumakas kay Henry ng mga sandaling iyon, alam ni Abby na magiging useless lang ang lahat dahil magkikita't makikita din siya nito. Nang minsan ngang sinubukan niyang magtago, sa halip na hanapin siya ay ang kanyang pamilya sa Capiz ang pinuntahan ng mga ito. Sa takot niya na may mangyaring masama sa pamilya ay kusa na siyang lumabas sa pinagtataguan.“Good evening, Ms. Del Rosario,” bati ng bodyguard ni Henry sabay bukas ng pinto ng back seat. Doon, ki
“LET'S break up, Abby. I can't do this anymore...”Tila pinagbagsakan ng langit at lupa si Abby sa narinig. Ang mga salitang iyon ay para bang kutsilyo na paulit-ulit na sumasaksak sa kanyang puso. Maging ang kanyang luha ay biglang bumalong na para bang isang ulan na walang tigil sa pagbuhos.Paano na lang siya kung iiwan siya ni Jake? Si Jake na lang ang tanging kakampi niya pero iiwan pa siya nito. Bakit? Paano nito nagagawang makipaghiwalay sa kan'ya gayong pitong taon na sila nito? Ganoon lang ba talaga kadali para kay Jake na iwan siya pagkatapos ng lahat? Ang akala niya ay tanggap siya nito, tanggap nito ang pagkatao niya. Pero bakit bigla na lang itong makikipaghiwalay sa kan'ya? Did she do something wrong? Aren't they planning to get married? Hinawakan ni Abby ang kamay ng nobyo habang umiiyak. “Jake naman. Seven years na tayo. B-Bakit ngayon ka pa makikipaghiwalay sa'kin? Did she do something wrong? Don't you love me anymore?” umiiyak niyang tanong. Nagulat si Abby nang
•••••“ANAK, sigurado ka na ba? Pwede namang dito ka na lang sa probinsya natin maghanap ng trabaho habang nag-aaral. Bakit kailangang sa Maynila pa? Ang balita ko, maraming masasamang tao doon sa Maynila,” nag-aalalang tanong ni Letisha sa anak na si Abby. Matamis na ngumiti si Abby sa kanyang Nanay Letisha. “Naku nay! Kung kailan naisangla na natin ang lupang sakahan, saka mo pa sasabihin sa'kin 'yan? Paano ko matutubos ang lupa natin kung aatras ako?” pabirong sagot naman ni Abby.Ang totoo, nasasaktan si Abby dahil ang lupang iyon ang tanging alaala ng kanilang tatay na maagang nawala dahil sa pneumonia. Kaya naman bilang panganay, ipinangako niya sa sariling magsisikap siya at magtatrabaho nang sa gayon ay matubos nila iyon sa lalong madaling panahon.“Nag-aalala lang naman ako sa'yo, anak. Mag-isa ka lang doon. Paano ka na lang kapag may sakit ka? Sinong mag-aalaga sa'yo?” Hindi pa rin mapalagay ang puso ni Letisha para sa pag-alis ng panganay na anak, dahil iyon ang unang be