Chapter 5

Sa sumunod na araw, maagang dumating si Paula sa opisina—mas maaga pa sa mga janitor. Nagpakita siya ng sipag at dedikasyon, hindi lang para kay Akihiro kundi para mas lalong mapalalim ang tiwala nito sa kanya. Naka-neutral makeup siya, naka-sleek ponytail, at suot ang puting blouse na may light lavender na detail—professional pero may konting personality.

Pagpasok ni Akihiro bandang 8:45 AM, nadatnan niya si Paula na abala sa pag-aayos ng mga papeles sa desk.

“Good morning, sir,” bati ni Paula na may mahinhing ngiti.

“Morning,” tipid na sagot nito, pero muling sumulyap sa kanya bago pumasok sa opisina.

Napansin ‘yon ni Paula. Mabilis, subtle—but it happened. Isa na namang maliit na piraso ng puzzle.

Ilang oras ang lumipas, tumawag si Bela mula sa marketing department.

“Paula! May pitch presentation kami kay Mr. Conjuangco later. Pwede ka ba samahan to coordinate tech stuff? Nasa conference room 3 kami mamaya.”

“Copy. I’ll be there,” sagot ni Paula habang binubuksan na ang internal scheduling system para i-block off ang oras ni Akihiro.

Habang naglalakad siya papuntang conference room 3, sinamahan siya ni Bela.

“FYI, medyo allergic ‘yan sa marketing talk. Gusto niya diretso sa point. Huwag masyadong pa-showbiz. Kung makikita niyang well-organized ang presentation flow natin, good mood siya.”

“Thanks for the heads-up. I’ll manage the screen and the pacing. You focus on the pitch,” sagot ni Paula, calm but alert.

Nang dumating si Akihiro, pumasok ito sa conference room na parang energy shift agad sa buong kwarto. Tahimik ang lahat habang naupo ito sa head of the table.

“Let’s start,” maikling sabi niya.

Habang nagpi-present si Bela at ang team, si Paula ang tahimik na tagamanage ng slides. Tinitimpla niya ang tempo, ina-adjust ang visuals, at pinapanatiling seamless ang takbo ng presentation.

Napatingin si Akihiro sa kanya ilang beses—hindi para magreklamo, kundi para kumpirmahing naintindihan nito ang flow. At sa bawat tingin, mabilis siyang tumutugon. Walang sablay.

Nang matapos ang pitch, tahimik si Akihiro ng ilang segundo bago nagsalita. “Good structure. Straight to the point. No fluff. Keep it that way.”

Tumango si Bela. “Thank you, sir.”

At bago umalis si Akihiro, sumulyap ulit ito kay Paula. “Well done.”

Hindi ito malakas ang boses, pero sapat na para marinig ng lahat.

Paglabas niya, bulong agad ni Bela kay Paula, “Grabe ka. First time niyang nagsabi ng ‘well done’ in front of the team. Usually tahimik lang ‘yon or parang robot.”

Ngumiti lang si Paula. “Just doing my job.”

Pero sa loob niya, alam niyang unti-unti na niyang nababasag ang pader ni Akihiro.

Sa hapon, habang inaayos niya ang mga leftover documents mula sa meeting, biglang lumapit si Akihiro sa desk niya.

“Cancel my 4 PM with Legal. Resched it tomorrow. Something came up.”

“Yes, sir,” sagot niya agad. “Anything else you need?”

Napatingin ito sa kanya saglit. “Coffee. Same as yesterday.”

Hindi na kailangan pang ipaliwanag kung anong klaseng kape. Alam na ni Paula.

Pagbalik niya ng pantry, si Bela ulit ang naabutan niya roon.

“Nak ng... coffee order ka na naman? May something na yata, ah,” panunukso nito.

“Wala. Observant lang siya. He likes people who take initiative. I’m making the most of it.”

Bela smiled. “O sige. Pero if he starts requesting you for meetings na ikaw lang ang kasama, text mo ‘ko. Kailangan nating mag-coffee run ng sabay.”

Tumawa si Paula pero hindi na sumagot. May point si Bela. Pero iba ang iniisip ni Paula.

This wasn’t just about coffee, or schedules, or notes. This was about building something. Establishing trust. Slowly breaking through his armor.

Pagbalik niya sa opisina, iniabot niya ang kape.

“Here you go, sir.”

Inabot ito ni Akihiro, pero bago siya tumalikod, nagsalita ito.

“Stay for a moment.”

Nagulat si Paula, pero agad siyang tumalima. Pumasok siya sa opisina at tahimik na naupo sa visitor’s chair. Ilang segundo ang katahimikan habang binubuklat ni Akihiro ang folder sa desk.

Then he looked at her.

“I’m not an easy person to work with.”

“I know,” sagot ni Paula, diretso ang tingin.

“And yet, you adapt well. You don’t just follow—you observe.”

Ngumiti si Paula. “I believe being a good secretary means anticipating needs, not just reacting.”

Tumango si Akihiro, tila impressed. “If you keep this up, you might just last longer than the last three.”

Napakislot ang kilay ni Paula. “Three?”

“Three secretaries in six months,” sagot ni Akihiro habang muling bumalik sa pagbabasa.

“Challenge accepted then,” bulong ni Paula, sabay ngiti.

And with that, she stood, exited the room, and closed the door quietly behind her.

Sa likod ng propesyonal na anyo, may laro na ngayong unti-unting umiinit. At para kay Paula, she wasn’t just playing to survive—she was playing to win.

Gabi na nang matapos si Paula sa opisina. Tahimik na ang buong floor, iilang ilaw na lang ang bukas. Habang inaayos niya ang kanyang bag, napatingin siya sa opisina ni Akihiro—naka-on pa rin ang ilaw.

Hindi na niya ito pinansin at lumabas na ng office, pero sa pagbaba niya ng elevator papunta sa lobby, isang alert ang pumasok sa phone niya.

From: Mr. Conjuangco

Still in the building?

Napakunot-noo si Paula. Nag-reply siya agad.

Paula:

Pa-exit na po ako. May naiwan po ba kayong ipapagawa?

Hindi pa siya nakakalayo sa lobby nang bumukas ang elevator—at doon lumabas si Akihiro, naka-suit pa rin, pero medyo nakakalas na ang tie.

“Good, nandito ka pa,” sabi nito habang nilalapitan siya.

“Sir?” tanong niya, nagtataka.

“I need coffee,” sagot ni Akihiro na parang walang pakialam kahit off hours na. “Come with me. Malapit lang.”

Nag-aalangan man, sumunod si Paula. Hindi niya ito ini-expect—hindi ito utos bilang boss. Parang spontaneous… personal.

Habang naglalakad sila papunta sa isang tahimik na café a few blocks from the building, tahimik lang silang dalawa. Night breeze, city lights, at konting tension ang kasama nila.

Pagdating sa café, sila lang ang customer. Umorder si Akihiro ng black coffee, at si Paula naman ay cappuccino.

Tahimik ulit. Hanggang sa biglang nagsalita si Akihiro.

“Why did you accept the job?”

Nagkibit-balikat si Paula. “Because I needed a new challenge. And a bigger paycheck.”

Akihiro smirked. “At least you’re honest.”

“Why? Did you expect me to say it’s because of the company’s values or reputation?”

“Most people do. I don’t believe them.”

“Then maybe you should hire more people who are blunt,” sagot ni Paula, sabay lagok ng kape.

Napatingin si Akihiro sa kanya. Hindi siya sanay na may sumasagot ng ganito. But for some reason, hindi siya na-offend. In fact, it intrigued him.

“Three secretaries gave up,” sabi nito, bahagyang seryoso. “They said I was impossible to work with.”

“And are you?” tanong ni Paula, di nawawala ang eye contact.

“Maybe. Or maybe I just don’t have time for mediocrity.”

Tahimik si Paula saglit, bago siya ngumiti ng bahagya. “Then I guess I’m in trouble, because I don’t plan on being mediocre.”

Nagtagal ang tinginan nila. Walang salita, pero may tension—hindi hostile, kundi mabigat. Yung tipong parehong aware na may boundary, pero may curiosity kung anong nasa kabila nito.

“You’re different,” sabi ni Akihiro sa wakas.

“I get that a lot.”

Tumango lang siya, at muli silang natahimik.

Pagbalik nila sa building, sabay silang pumasok sa elevator. Walang ibang tao, at ang katahimikan ay mas naging intense.

Bago bumukas ang pinto sa floor ni Paula, nagsalita si Akihiro.

“Next time I say I want coffee, don’t assume it’s just about the drink.”

Tumigil si Paula, napatingin sa kanya. “Then what is it about?”

But the door had already opened. And Akihiro didn’t answer.

He just walked away.