Chapter 1

Sa loob ng apartment ni Amara, nakaupo si Paula habang isa-isang sinusuri ang mga papeles na kakailanganin niya para sa paghahanap ng trabaho. Isang independent woman si Paula Louise Ocampo, tatlong buwan na siyang nakatira pansamantala sa apartment ng kaibigan ngunit hanggang ngayon, palamunin pa rin siya nito. Bagaman bihira lang umuwi si Amara, siya ang tumutustos sa lahat ng pangangailangan ni Paula.

Hiniling lang naman ni Paula na magkaroon ng pagkakataong makapagsimula ulit. Dating pangarap niya ang maging accountant, ngunit hindi siya sinuportahan ng kanyang mga magulang kaya’t naglayas siya noong 21 years old siya. Nagtrabaho siya bilang call center agent sa gabi habang nag-aaral sa umaga. Kahit anong sikap, tila hindi umayon ang kapalaran.

Nasa ikalawang taon na siya sa kursong Accountancy nang masangkot siya sa isang gulo sa paaralan—hindi naman siya kasali, pero nadamay siya. Ang insidenteng iyon ay nagresulta sa kanyang pagka-dropout at pagkawala ng scholarship. Napilitan siyang huminto sa pag-aaral at mag-focus na lang sa trabaho, ngunit hindi rin nagtagal ang kanyang kapayapaan.

Pinasara ng NBI ang kumpanyang kanyang tinatrabahuan matapos makatanggap ng tip tungkol sa mga ilegal na gawain. Hindi siya nasama sa mga regular na empleyado kaya’t hindi siya na-reinstate sa ibang kumpanya. Naubos ang lahat ng kanyang naipon at wala siyang ibang matakbuhan kundi ang kaibigang si Amara. Si Amara ay matalik na kaibigan ni Paula, ang palaging to the rescue tuwing nagigipit siya. Galing siya sa isang maimpluwensyang pamilya, kahit na lumaki sa marangyang buhay, hindi naging arogante si Amara. Siya ang tipo ng kaibigan na laging handang dumamay at tumulong kay Paula sa oras ng pangangailangan.

Habang abala si Paula sa pagsuri ng kanyang mga papeles, biglang tumunog ang doorbell. Agad siyang tumayo at binuksan ang pinto. Tumambad sa kanya ang malungkot na mukha ni Amara, na tila may dinadalang mabigat na problema.

“Amara, okay ka lang? May sakit ka ba?” tanong ni Paula, puno ng pag-aalala.

“Paula... ayaw kong magpakasal sa iba,” umiiyak na sabi ni Amara.

Natigilan si Paula sa narinig. “Anong ikakasal sa iba? Amara?”

“My family wanted me to marry the elder son, the CEO of Conjuangco's,” paliwanag ni Amara habang patuloy ang pag-iyak.

Naalala ni Paula ang Conjuangco's—isang makapangyarihan na kumpanya. Kilala ang pamilya Conjuangco sa Pilipinas, ngunit wala siyang narinig tungkol sa panganay na anak ng mga ito.

Matagal ng kinu-kwento ni Amara kay Paula na may plano na ang pamilya niya na ipakasal siya sa isang maimpluwensyang angkan. For them, it's tradition—something na kailangan nilang sundin para maging mas powerful at respected ang pamilya nila. Ever since Amara was young, parang na-set up na ang lahat. Amara was raised knowing that her future wasn't hers to decide, kasi para sa kanila, duty comes first.

The whole idea of the arranged marriage? It's not about love. It's about power, influence, and connections. The bigger picture always mattered more. Kahit pa sabihing mayaman at marangya ang buhay ni Amara, deep down, it felt like she was trapped—like a puppet na sinusunod lang kung anong gusto ng pamilya niya.

“Kung magpapakasal ka sa isang Conjuangco, paano si Troy?” tanong ni Paula, na naguguluhan. Si Troy, ang boyfriend ni Amara. Saksi si Paula sa pagmamahalan ng dalawa.

“I don’t know what to do, Paula,” ani Amara, habang sumasandal sa balikat ng kaibigan. Pinakalma ni Paula si Amara at hinayaang maglabas ng sama ng loob.

“Alam na ba ni Troy ang tungkol dito?” tanong ni Paula.

“Hindi pa. Hindi ko alam kung paano sasabihin,” sagot ni Amara nang may mapaklang ngiti.

“Pwede mo pa bang atrasan 'yan, Amara?” tanong ni Paula, pilit na pinapalakas ang loob ng kaibigan.

“Kung pwede lang, pero hindi. Nakatakda ang kasal sa March 2,” sagot ni Amara, na parang lalo pang nadurog ang puso.

“March 2? My gosh, Amara! Agad-agad? Isang buwan na lang pala ang paghahanda niyo. Kung may magagawa lang ako para matulungan ka...” buntong-hininga ni Paula.

Napatingin si Amara sa envelope sa mesa, kung saan naroon ang mga papeles ni Paula para sa pag-aapply ng trabaho.

“Are you looking for a job, Paula?” tanong ni Amara.

“Oo, kasi nakakahiya na sa’yo. Nakikitira na nga lang ako, tapos ikaw pa ang gumagastos para sa lahat ng kailangan ko,” sagot ni Paula.

“May inaapply-an ka na ba?”

“Wala pa nga. Kung saan-saan lang ako maghahanap basta magkaroon ng trabaho,” sagot niya.

“Paula, can you help me? Postpone the wedding?” biglang sabi ni Amara, puno ng pag-asa.

“Gusto kong tumulong, Amara, pero hindi ko alam kung paano,” malungkot na sagot ni Paula.

Biglang kinuha ni Amara ang envelope mula sa mesa. “Here!” sagot niya, puno ng determinasyon.

Napatitig si Paula kay Amara, litong-lito sa ideya nito.

"Anong magagawa niyan?" tanong niya habang tinuturo ang hawak na envelope.

"Mag-apply ka sa Conjuangco’s Construction Company bilang secretary ni Akihiro Conjuangco," seryosong sagot ni Amara.

Natawa si Paula, tila hindi makapaniwala. "Seriously? Ano namang magagawa ko?"

"Nakakahiya mang hingin, Paula, pero... ito lang ang naisip kong paraan para ma-postpone ang kasal. Paiibigin mo lang siya," sagot ni Amara.

"Paiibigin si Akihiro Conjuangco? Paano naman?" tanong ni Paula, hindi pa rin sigurado kung seryoso ang kaibigan.

"Paula, maganda ka. Alam kong kaya mo siyang maakit. Dahil kung ang isang lalaki ay may gusto sa isang babae, gagawin niya lahat para mapasakanya ito, kahit komplikado," paliwanag ni Amara.

"Paano kung... ako ang mahulog?" pabirong tanong ni Paula habang pinipilit maging positibo.

Napangiti si Amara at tumawa nang bahagya. "Paula, you’re one of the strongest women I know. Kung mahulog ka man sa kanya, sigurado akong in love na rin siya sa’yo bago pa iyon mangyari."

Nagpatuloy si Amara, halos nagmamakaawa. "Please, Paula. Do me this favor. Seduce Akihiro Conjuangco para matigil ang kasal."

Napatigil si Paula. Malaki ang utang na loob niya kay Amara, at isa pa, desperado na rin siyang magkaroon ng trabaho. Sa huli, napabuntong-hininga siya at tumango. "Sige, I’ll do it for you!" sagot niya.

Nagliwanag ang mukha ni Amara sa saya. "Talaga? Magbihis ka na, ihahatid na kita!"

"Ngayon na?" naguguluhang tanong ni Paula.

"Oo, ngayon na! Isa lang ang slot para sa secretary, at marami kayong mag-aapply. Kailangan mauna ka," giit ni Amara.

Dahil sa sinabi nito, agad na nag-ayos si Paula. Nagsuot siya ng off-shoulder long sleeve na black top, pinartneran ng pencil skirt at silver sandals. Nilagyan niya ng bahagyang makeup ang mukha at nag-spray ng kanyang pinakamabangong pabango.

"Ayan, perfect!" masayang sabi ni Amara nang makita ang outfit ng kaibigan.

Pinaupo niya si Paula sa harap ng salamin at inayos ang buhok nito sa isang eleganteng istilo. Pagkatapos ay hinatid niya ito sa Conjuangco Building.

Habang nasa biyahe, pakiramdam ni Paula ay sasabog ang dibdib niya sa kaba. Pagdating nila sa harap ng building, napatitig siya sa napakataas na gusali na may malaking nakaukit na "Conjuangco."

"Ready ka na?" tanong ni Amara.

Huminga nang malalim si Paula bago sumagot. "Handa na."

Ngumiti si Amara at hinawakan ang kamay ng kaibigan. "May klase pa ako, kaya iiwan na kita. Pero may tiwala ako sa’yo, Paula. You’re one of the best accounting students I know." Nagbeso sila bago tuluyang umalis si Amara.

Pagpasok ni Paula sa building, sinalubong agad siya ng isang security guard.

"Good morning, Ma’am. Welcome to Conjuangco's. Ano pong atin?" magalang na tanong nito.

"Good morning, Sir. I’m an applicant for Mr. Conjuangco's secretary," sagot ni Paula habang bahagyang ngumiti.

"Sa 50th floor po ang opisina ni Sir. Pumunta po kayo doon, at may representative na sasalubong sa inyo para sa interview," sagot ng guard.

Sumakay si Paula sa elevator, at pagdating niya sa 50th floor, natanaw niya agad ang desk sa labas ng opisina ng CEO. May tatlong babae na naka-pila roon, halatang naghihintay rin para sa interview. Napalunok si Paula habang iniisip ang gagawin, dama ang kaba sa dibdib.

Pagpasok ni Paula sa opisina, sinalubong siya ng isang lalaking staff na may malapad na ngiti.

"Applicant ka rin ba for secretary, Miss?" tanong nito.

"Opo," sagot ni Paula, sinubukang iwaksi ang kaba sa kanyang boses.

"Pila ka doon for the interview. Bigay mo sa akin ang papers mo, ihahatid ko kay Sir," sabi nito.

Inabot ni Paula ang kanyang mga dokumento. Tinitigan ito ng staff bago ngumiti. "Good luck," dagdag nito.

Pagkatapos ng ilang minutong paghihintay, naramdaman ni Paula na lalong bumibigat ang kaba sa kanyang dibdib. Ilang beses na niyang pinunasan ang pawis sa kanyang mga palad habang pinagmamasdan ang dalawang babaeng nasa unahan niya na nagkukunwaring kalmado pero halatang kinakabahan din. Nang marinig niyang tinawag ang pangalan ng pangalawang babae, napalunok siya.

“Miss Paula Rivera?” tawag ng staff na nagbigay sa kanya ng ngiti kanina. Tumayo siya nang mabilis, iniipit ang kaba para hindi mahalata. "Please follow me. Mr. Conjuangco will see you now."

Dahan-dahang sumunod si Paula sa staff papunta sa opisina ni Akihiro Conjuangco. Pagpasok niya sa loob, napansin agad niya ang malawak na opisina na punong-puno ng sophistication. Malalaking bintana ang nagbibigay ng panoramic view ng siyudad, habang minimalist pero mamahalin ang mga muwebles. Ngunit higit sa lahat, ang umagaw ng pansin niya ay ang lalaking nakaupo sa harap ng glass desk.

Nakataas ang tingin ni Akihiro mula sa laptop niya, ang mga mata nitong sharp at kulay dark brown na halos parang sumisiyasat sa kanya. Gwapo ito—hindi lang basta gwapo, pero tipong classic masculine beauty. Matalas ang panga nito, matangos ang ilong, at makinis ang maputing kutis na lalong bumagay sa dark suit na suot nito. Ang buhok niyang kulay dark brown ay maayos na naka-style, parang laging handa para sa isang magazine cover. Matangkad at fit din ito—halatang naggi-gym regularly. Lalo pang nagpatindi sa presence niya ang natural na aura ng authority at power.

Napakurap si Paula nang bumagsak ang tingin ni Akihiro sa kanya, na para bang tinatantya siya mula ulo hanggang paa. Medyo napahawak siya sa kanyang palda para lang pakalmahin ang sarili.

“Take a seat, Miss Rivera,” malamig pero mababa ang tono ng boses ni Akihiro. Kahit simple lang ang sinabi, nakakapagpakilabot ito—at hindi niya alam kung sa kaba o sa… ibang bagay.

Umupo si Paula sa harap ng desk nito at pinilit ngumiti. “Good morning, Sir,” sabi niya nang maayos. Boses pa lang ni Akihiro kanina, parang gusto na niyang umatras. Pero hindi—kailangan niyang kayanin ‘to. Para kay Amara, para sa trabaho, at… well, para sa challenge.

Akihiro leaned back on his leather chair, crossing his arms habang tinitigan siya nang diretso. “You’re here to apply as my secretary?” tanong nito.

“Yes, Sir. I came prepared,” sagot ni Paula, sabay ngiti na sinubukan niyang gawing disarming. Sabi nila, a good first impression is everything, at ito na ang perfect time para ipakita ang charm niya.

Nagtaas ng kilay si Akihiro. “Your credentials seem… decent,” sabi niya habang hawak ang papel ni Paula. “Pero bakit ang daming gaps sa work history mo?” Diretso ang tanong nito, walang paligoy-ligoy.

Napatigil si Paula sandali pero hindi siya nagpatinag. Ngumiti siya nang bahagya, itinapon ang buhok sa isang balikat, sabay sambit, “I had to take care of… personal matters, Sir. But I assure you, I’m ready to fully commit to this position.”

Tinitigan siya ni Akihiro na para bang sinusukat ang bawat salitang binitawan niya. “What makes you think you’re fit for this role, Miss Rivera?”

“Simple lang po, Sir,” sagot ni Paula, in a tone na sinubukan niyang gawing sweet pero professional. “I’m smart, hardworking, and I know how to handle pressure. Plus,” she added with a subtle smile, “I’m very good at keeping up with demanding bosses.”

Hindi niya alam kung tama bang i-drop ang huling linya na iyon, pero nakita niyang bahagyang nag-iba ang tingin ni Akihiro—parang may nanlisik pero sa parehong oras, amused.

“You sound confident,” ani Akihiro, sabay sandal ulit sa upuan niya. “Confidence is important, Miss Rivera. Pero I need more than words. I need results. How do I know you won’t waste my time?”

Pinigil ni Paula ang tawa niya sa loob. Napaka-stern talaga ni Mr. Conjuangco—pero ayos lang, challenge accepted. Lumapit siya ng bahagya at tumingin nang diretso sa mga mata nito. “You can test me, Sir,” sagot niya, ang boses niya ay mababa at steady. “Let me prove myself. I’m confident that I won’t disappoint you.”

Nagtagpo ang mga mata nila at parang tumigil ang oras. Si Akihiro ang unang bumaba ng tingin, na para bang hindi inaasahan ang tapang na ipinakita niya.

“Interesting,” mahinang sabi ni Akihiro. Tumayo ito, dahilan para makita ni Paula ang kabuuan ng tangkad at tindig nito. Lumapit siya sa gilid ng desk at tumayo malapit kay Paula, na halos makakapa niya ang init ng katawan nito mula sa distansya.

“This isn’t an easy position, Miss Rivera,” sabi ni Akihiro habang tinitigan siya mula itaas. “You’ll be on call 24/7, managing my schedules, projects, and sometimes… even personal matters. Kaya mo bang makipagsabayan?”

Ngumiti si Paula nang matamis at tumayo rin mula sa upuan niya, inangat ang mukha para tignan si Akihiro sa mata, kahit na ilang pulgada ang taas nito kaysa sa kanya. “I’m tougher than I look, Sir,” sagot niya, bahagyang pinapakita ang flirtatious side niya. “You’ll see.”

Saglit na katahimikan ang bumalot sa pagitan nila, pero naramdaman ni Paula ang tension sa ere. Napansin niyang may bahagyang ngiti sa gilid ng labi ni Akihiro—isang bagay na siguradong bihirang makita ng kahit sino.

“Fine,” ani Akihiro, sabay talikod at bumalik sa kanyang desk. “You’ll start tomorrow. Be here at exactly 7 a.m.”

Napasinghap si Paula pero agad niyang tinakpan ito ng ngiti. “Thank you, Sir! You won’t regret this.”

Hindi sumagot si Akihiro, bumalik lang sa pagbabasa ng kanyang mga papeles. Pero bago siya lumabas, narinig niya ang malamig ngunit may halong amusement na tinig nito. “Don’t be late, Miss Rivera. I don’t tolerate tardiness.”

“Noted, Sir,” sagot ni Paula habang palabas, at sa isip niya, napangiti siya nang matamis.