7. SHE'S MY BODYGUARD

SAKTONG pagbaba nila sa harap ng gate ng bahay niya ay naroon na agad si Sebastian, ito na ang nagbukas ng gate at nagpapasok sa kanila. Umalis na rin kaagad si Apolo sakay ng sasakyang minamaneho nito nang makababa na sila upang makabalik na sa opisina.

"Sebastian, nabili mo ba ang lahat ng mga sinabi kong bilhin mo?" tanong kaagad ni Matthew sa sekretarya niya. Kalong-kalong niya si Cynthia sa kanyang mga bisig.

"Yes... nabili ko namang lahat. Kumusta naman si Cynthia? Okay lang ba siya? Sigurado po ba kayo na hindi na natin siya kailangang dalhin sa ospital?"

"Ayaw niyang magpadala sa ospital. Ihanda mo na lang ang guest room ko… doon niya gagamutin ang sarili niya," sagot naman ni Matthew sa sunod-sunod nitong katanungan habang karga pa rin ang dalaga na noo'y hinang-hina na.

"P-Pero, sir—"

"Sebastian!" sigaw ni Matthew sa lalaki na may kasamang matalim na titig.

Doon ay umakyat na nga sila sa itaas ng bahay—sa guest room, kung saan dali-daling inayos ni Sebastian ang higaan. Inilapag niya roon ang dalagang noo'y halos maghingalo na dahil sa patuloy na pag-agos ng dugo nito. Nang makita ni Sebastian ang kalagayan ni Cynthia ay nag-alala rin ito.

"Sir, kung tawagan ko kaya si Dra. Cesil Bustamante?" wala sa loob na naimungkahi nito ang kaibigan din nilang doctor.

"H-Huwag na… kaya kong gamutin ang sarili ko; b-baka mapahamak pa kayo," mahinang sambit ni Cynthia. May malay na pala ito noong mga oras na ‘yon, at dahang-dahan nang bumabangon.

"P-Pero sigurado ka bang kaya mong gamutin ang sarili mo? Hindi ako mapapalagay kung mapapahamak ka.” Umiiling pa si Matthew sa dalaga.

Bahagyang nakabangon na si Cynthia. Sumandal siya sa sandalan ng kama, at tumingin sa kanya bago bahagyang ngumiti at saka nagsalita, "Kung makakaligtas ako ngayon, ibig sabihin ay hindi ko pa oras para mamatay. Okay lang ako. Kaya ko ‘to kaya lumabas na kayo para makapagsimula na ‘kong gamutin ang sarili ko.”

Mabilis na silang lumabas ngunit hindi umalis si Matthew sa labas ng silid. Nanatili siya roon at naghihintay. Ilang minuto rin ang lumipas nang balikan siya ni Sebastian.

"Sir, magkape ka muna." Inabutan siya nito ng isang tasang may laman na mainit na kape.

Marahan naman niyang kinuha iyon at pinadako sa kanyang bibig. Ilang sandali pa ay nakadama nang init ang kanyang sikmura.

"Ano na kayang nangyayari sa kanya?" wala sa loob na naitanong ni Matthew.

"Wala ka bang naririnig simula kanina?"

"Wala eh—ahh… kanina, may mahinang sigaw; halatang tinitiis niya ang sakit."

"Sir, hindi sa pagmamarunong, pero sa palagay ko hindi siya ordinaryong babae o basta-basta lang. Maaaring may malaking grupo o sindikato ang nasa likuran niya. Maari kang madamay kapag nagkataon," sabi ni Sebastian, na alam naman niyang nagmamalasakit lang  sa kanya.

"Alam ko ‘yan… pero bago ako madamay, siya ang unang nadamay sa mga problema ko. Simula nang tinulungan niya ako at sinagip sa mga grupong nais din na pumatay sa akin, wala akong choice kundi ang tulungan siya," paliwanag pa niya.

"Iyon lang ba talaga ang dahilan? O may iba pa?" Makahulugang tumingin sa kanya si Sebastian kung saan ay natapik lang niya ito sa balikat.

Kinabukasan, nang bumaba siya sa sala at tuloy na nagtungo sa kusina, napatigil siya nang may makitang babae roon habang nagluluto.

"S-Sino ka?" pagulat niyang tanong, kahit pa alam naman niyang si Cynthia ‘yon.

Lumingon naman sa kanya si Cynthia at ngumiti. "Pasasalamat ko sa ‘yo ‘to… sa paglilitas mo sa akin.”

Nagtataka niyang hinila ang isang upuan at tiningnan lang ang babae. Mahirap para sa kanya na ngumingiti ito, para na rin kasi siyang nahuhulog sa kilig.

"Ah, ‘yon ba? Bago ko ginawa ‘yon, ikaw naman ang unang nagligtas sa akin,” sabi pa niya habang pinagmamasdan ang dalaga. “Pero teka… okay ka na ba? Bakit ka nagluluto kaagad; paano ang mga sugat mo? Ang dami ring dugong nawala sa ‘yo…  buti hindi na kailangan ng medic," sunod-sunod niyang tanong dito dahil sa pag-aalala pa rin niya sa mga tinamong sugat ng dalaga.

"Hindi, okay na ako. Marami kang hindi nalalaman tungkol sa 'kin kaya pagkatapos nito… kinakailangan nating mag-usap nang masinsinan," sambit nito sa kanya.

Tinapos na nga ang pagluluto at inihain ang lahat ng mga pagkain sa lamesang nasa harapan nila. Nagsimula naman siyang sumandok ng mga pagkaing iyon at inilagay sa kanyang pinggan. Napapaisip pa siya habang ginagawa iyon. Iniisip niyang kahit ano pa ang lihim ni Cynthia, handa siyang tanggapin ito at tulungan. Kahit pa nga mukhang tama si Sebastian sa mga sinabi nito sa kanya, wala siyang pagsisising nadarama sa puso niya.

"Kain ka na," mahinang sambit ng dalaga nang mapansin nitong natutulala siya.

"Ahh, oo… sige, alam kong masarap ang lahat ng mga niluto mo," sambit pa niya na natitigilan.

Simpleng lutuin lang iyon para sa kanya, pero hindi nito alam kung gaano iyon nagbibigay sa kanya nang lubos na kasiyahan.

Matapos nilang kumain ng agahan, hindi siya gumayak para pumasok sa kanyang opisina. Alam ni Matthew na kinakailangan muna nilang magpahinga at pag-usapan ang mga naganap.

"Handa ka na bang magpaliwanag sa 'kin?" mahina niyang tanong sa dalaga. Nakita niya itong nakatayo sa harap ng bintana, sa may living area.

"Kailangan ko nang umalis… ayokong madamay ka pa sa mga probelama ko,” bigla nitong nasabi sa kanya.

"Gano'n na lang ba ‘yon?" tanong pa niya habang lumalapit sa dalaga, nakasuksok ang dalawang palad niya sa bulsa ng suot niyang jogger.

"Matthew, hindi mo nauunawaan ang kalagayan ko."

"At ako, nauunawaan mo ba ako? Paano na ‘ko? Hindi ba kaya nga kita kinuhang bodyguard dahil nasa panganib ang buhay ko?" Turo pa niya sa kanyang sarili.

"Mas lalo kang malalagay sa panganib! Hindi mo ‘ko kilala; hindi mo alam kung saan ako nanggaling!" mariing sambit ng dalaga.

"Pwes ipaalam mo sa akin! Gusto kong malaman! Gusto kong maunawan kung anong sitwasyon ang meron ka? Kahit gaano pa ‘yan ka delikado, alam kong ikaw at ako lang ang makapagtutulungan!” Naimuwestra pa niya ang mga kamay niya nang paturo sa kanilang dalawa.

"Aalis na ako. Alam kong hindi ka naman talaga mahina gaya ng inaakala ko at nang ibang tao. Alam kong matalino ka, at magagawa mong ipagtanggol ang sarili mo." Nagsimulang tumalikod si Cynthia at akmang lalayo na sa kanya.

"Takot ako sa putok ng baril... may trauma ako! Kahit na pag-aralan ko pa ‘yan, o kahit na anong klaseng martial arts pa ‘yan… kung makakarinig naman ako ng putok ng baril, wala pa rin. Hindi ko pa rin maipagtatanggol ang sarili ko," sambit niya sa dalagang ipinapanalangin niyang huwag siyang iwan.

“Alam mo Matthew, mahirap ito para sa ‘kin. Ayokong may madamay na ibang tao dahil sa pinasok kong gulo. Alam kong una pa lang hindi na dapat kita tinulungan… ‘yan tuloy ngayon nadadamay ka. Pero hindi ko pinagsisisihang iniligtas kita! Dahil sa buong buhay ko, iyon lang ang pinakatamang ginawa ko.” Sabay talikod nito sa kanya.