LOGINHindi ko agad namalayan na umaga na, not until sumayad ang unang guhit ng liwanag sa mukha ni Liza. She’s curled against my chest, quiet, breathing steady, hair nakakalat sa braso ko. And for a moment—maybe the first in years—I felt something dangerously close to peace.Hindi ako dapat nakakaramdam nito.Hindi ako sanay gumising nang may kasama.Hindi ako sanay na may babae sa dibdib kong nakahiga na parang… akin siya.Pero eto ako, hawak-hawak ang babaeng ilang taon ko nang sinusubukang iwasan—at ilang linggo ko nang hindi kayang bitawan.“Drake…” bulong niya habang gumagalaw nang konti, parang ina-adjust ang sarili.Shit. I pulled her,niyakap ko siya closer to me, automatic, parang reflex.I shouldn’t. Pero ginagawa ko pa rin.Huminga siya nang malalim, then nagmulat ng mata—slow, groggy, soft.“Good morning,” she whispers.And God help me — gusto kong ulitin ‘to every morning.“Morning,” sagot ko, boses ko mas mababa kaysa dapat. “You okay?”She nods gently. “Yeah… surprisingly.”S
Tinitigan ko si Liza habang nakatayo siya sa harap ko. Ramdam ko ang bigat ng sikreto na matagal ko nang dinadala—mas mabigat pa sa kahit anong desisyon sa boardroom. Basa pa ang buhok niya, dumadampi sa balikat niya na parang silk, at ang kurba ng leeg niya… hindi ko maiwasang titigan. Gusto kong hawakan siya, damhin ang init niya, pero alam ko… hindi ito tungkol sa pagnanasa lang ngayon.“Liza…” bumulong ako, mababa at rough ang boses ko. Parang kung masyado kong tataas, baka masira ang tahimik na hangin sa kwarto. Tinitingnan niya ako, at alam kong nakikita niya ang bawat pader na matagal ko nang itinayo sa paligid ko.Lumapit siya ng kaunti. “Ano ‘yon, Drake? Natatakot ako eh.”Lumunok ako nang malalim. “Kailangan mong malaman ang katotohanan,” sabi ko, bawat salita mabigat, deliberate. “Tungkol sa akin… sa ginawa ko… ilang taon na ang nakalipas. May kinalaman sa isang ilegal na bagay. Akala ko noon kaya kong kontrolin… pero mali ako. At maaaring maapektuhan ka. Ikaw ang huling ta
Hindi ko alam kung mas malakas ang tibok ng puso ko o ang pag-ikot ng makina sa labas.Pero ang sigurado ko?Hindi na ako puwedeng bumalik sa dati.Hindi na ako puwedeng maging passive, tahimik, diplomatic CEO na nagpapadala sa sistema.Dahil muntik nang mamatay si Liza ngayong gabi.Dahil sa kagagawan ni Mirielle.Hindi ito business war.Hindi ito rumor game.Hindi ito blackmail.This.Is.Hunting.At ako ang maghuhunting.Pero bago ko harapin ang demonyo sa labas, hinarap ko muna ang liwanag sa harap ko.Si Liza.Duguan ang kaliwang braso niya, may gasgas sa tuhod, at nanginginig ang dibdib niya sa takot na hindi niya inaamin.She’s strong.But I can read through the cracks.Lumapit ako.Hinawakan ko ang panga niya.Marahan.Pero may galit na nakatago sa likod ng bawat hinga ko.“Liza… may sugat ka,” sabi ko, mababa, pigil, parang isang tali na puputok na.Napatingin siya sa braso niya na parang doon niya lang napansin.“Oh,” mahina niyang sabi, nanginginig. “Akala ko pawis lang.”G
Kung may tunog na kayang bumiyak ng kaluluwa ng isang tao, ‘yun ang tunog ng salamin na bumagsak sa likod namin.A split second.Isang iglap.Pero sapat para bumalik lahat ng trauma—lahat ng hindi ko nasabi kay Liza, lahat ng hindi ko na kayang mawala ulit.At ang una kong instinct?Iharang ang katawan ko sa harap niya.Hinila ko siya, mabilis, mahigpit, parang automatic function ng katawan ko na hindi ko kayang pigilan.Narinig ko ang pag-iyak niya, hindi dahil sa salamin, pero dahil hinigpitan ko siya nang sobra.“Talikod ka sa’kin,” bulong ko, mababa, halos growl.“Liza, tingnan mo ako. Sa akin lang.”Nanginginig ang boses niya.“D-Drake—ano ‘yan? May tao ba? Sino—”“Shh.”Inangat ko ang kamay ko, pinisil ang panga niya nang marahan pero kontrolado.“Basta tumalikod ka sa’kin. Ako bahala.”She obeyed.God—she obeyed.Para ‘yun ‘yung nag-trigger ng isang bahagi ko na hindi ko dapat pinapakawalan.‘Yung parte kong kaya pumatay pag may sumaling kahit hibla ng buhok niya.Humugot ako n
Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatitig lang kay Drake habang hawak niya ang magkabila kong braso. Ang lakas ng ulan sa labas, bumabagsak sa marmol na parang background music ng isang thriller film. Pero ang pinaka-maingay… ‘yung tibok ng puso niya sa ilalim ng kanyang damit—ramdam ko dahil sobrang lapit niya.“Liza…” bulong niya, mababa, halo ng takot, galit, at… relief.“Why are you—why are you coming home like this?”Hindi ko mabuka ang bibig.Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya.Na muntik na akong makuha.Na may binitawan ng warning si Mirielle.Na hindi na ito investigation na parang laro-laro lang.Life and death na.At nasa kamay ko—literal—ang dahilan. ‘Yung flash drive na parang mas mabigat pa sa kasalanan.“Drake…” bumagsak ang boses ko.“Nahuli nila ako. Hinabol nila ako. They tried to take this—”Lumingon siya sa kamay ko, sa maliit na metal, nanginginig.At parang may sumabog sa mga mata niya.Hindi galit sa akin.Pero galit na parang gusto niyang sirai
Hindi ko pa man naririnig ang yabag niya, ramdam ko na ang presensya niya—parang may hangin na humaplos sa balat ko, malamig at malagkit, nagbabadya ng panganib.Pero hindi ko inaasahang panganib mismo ang itsura niya.“LIZA?”Halos mabasag ang boses ko nang makita ko siyang nakatayo sa may foyer, duguan ang braso, may hiwa sa tuhod, nanginginig ang mga daliri habang hawak nang mahigpit ang isang maliit na itim na flash drive.Para siyang galing sa impiyerno.Para akong sinuntok sa dibdib.Lumapit ako. Hindi lakad. Takbo.Paglapit ko sa kanya, bumagsak bigla ang tuhod niya—at napahawak siya sa dibdib ko, humihingal, parang mauubusan ng hininga.“Dr-Drake…” bulong niya, paos, takot, parang nagmamakaawa nang hindi sinasabi.Putang— hindi ko na tinapos ang sumpa sa isip ko. Hinila ko siya papasok, inalayang parang siya ang pinaka-madaling mabasag na bagay na nahawakan ko sa buong buhay ko.“Anong nangyari sa ’yo? Sino ang gumawa nito? Liza, tumingin ka sa ’kin.”Ayaw niya. Nagpupumiglas







