4: Pagsisimula

ISANG LINGGO MAKALIPAS ANG PAGKABUWAG NG KUMPANYA NI DOMINIC

Muling nagkaroon ng buhay ang mansyon ng mga Vergara.

Ang dating malamig at tahimik na bahay ay muling umalingawngaw sa halakhakan. Ang tinig ni Lia, mataas at masigla, ay humahalo sa mahinahong tawa ng kanyang kapatid habang tumatakbo silang magkapatid sa sala. Ang hangin na dati ay amoy galit at tensyon, ngayo’y amoy jasmin at mainit na lugaw, gawa ni Natalie, siyempre.

Mula sa pintuan, tahimik na pinagmamasdan ni Theodore ang kanyang pamilya. Ang dating matigas na ekspresyon sa kanyang mukha ay bahagyang lumambot. Sa unang pagkakataon matapos ang anim na taon, muling naramdaman niyang may buhay ang tahanan nila.

Napatingin si Natalie mula sa sofa at nahuli ang titig ng asawa.

“Wag ka lang d’yan nakatayo, Mr. Vergara,” biro niya. “Akala ng mga bata, estatwa ka na.”

Bahagyang natawa si Theodore. “Baka nga mas tumagal sa gulong ‘tong estatwa kaysa sa akin.”

Tumakbo si Lia at hinila ang manggas ng ama. “Daddy, halika na! Sabi ni Mommy, kung sino ang manalo, makakakuha ng chocolate cake!”

Tinaasan ni Theodore ng kilay ang asawa. “Ganun ba? Panunuhol?”

Ngumiti si Natalie. “Hindi panunuhol, tawag d’yan, motibasyon.”

Isang simpleng sandali lang iyon — puno ng tawanan at init ng pamilya — ngunit para kay Theodore, parang panaginip. Matagal na niyang nakalimutan kung ano ang pakiramdam ng makita ang kanyang mga anak na masayang naglalaro kasama ang dalawang magulang.

***

TATLONG ARAW MAKALIPAS, NABASAG ANG KATAHIMIKANG IYON.

Isang pilak na sports car ang huminto sa tarangkahan ng mansyon. Mula rito’y bumaba ang isang babaeng naka-disenyong takong, pulang-pula ang labi, at may ngiting parang punyal.

“Matagal din tayong ‘di nagkita, Theodore,” aniya.

Si Mika Lim — matagal nang kaibigan ng pamilya, magalang sa labas ngunit lason sa loob. Siya ang kapatid ni Paolo Lim, kaibigan ni Theodore, na inutusan nitong maghanap ng nutritionist para kay Nathan. Mukhang si Mika mismo ang ipinadala dahil isa itong nutritionist mula sa ibang bansa.

Mula sa itaas ng hagdanan, lumitaw si Natalie. Kalma ang kanyang tindig, malamig ang mga mata. “Ikaw siguro ‘yung Mika na palaging nagpapadala ng liham sa asawa ko taon-taon,” sabi niya. “Welcome. Nasa kanan ang basurahan.”

Natigilan ang mga katulong, pigil ang tawa. Napatigas ang ngiti ni Mika. “Gaya pa rin ng dati, bastos ka pa rin.”

Ngumiti si Natalie ng malamig. “Bastos lang ako sa mga ahas na hindi marunong lumugar.”

“Dumating ako para kamustahin ang mga bata,” ani Mika, pilit nananatiling kalmado. “Kailangan nila ng tamang kalinga, lalo na mula sa isang propesyonal na kagaya ko.”

Lumalim ang tinig ni Natalie. “Mabuti na lang at buhay pa ang ina nila. Dahil walang sinuman ang kayang pumalit sa isang ina.”

Bago pa man makasagot si Mika, tumakbo si Lia at niyakap ang binti ni Natalie. “Mommy, sino po siya? Ang weird magsalita!”

Tahimik ngunit mahirap itago ang halakhakan ng mga kasambahay. Pula ang mukha ni Mika.

Lumapit siya kay Theodore, umaasang kakampihan siya nito. Ngunit malamig lang ang sagot ng lalaki. “Umalis ka na, Mika. Abala kami.”

Nanlaki ang mata ni Mika. “Pero Theodore, iniwan ko ang pag-aaral ko sa abroad para tulungan ka! Para alagaan si Nathan! Kailangan mo ng nutritionist, ‘di ba?”

Nanatiling kalmado si Theodore. “Pag-uusapan natin ‘yan sa ibang araw. Sa ngayon, umalis ka muna.”

Namula si Mika sa inis at nagbanta, “Pagsisisihan mo ‘to, Natalie.” Pagkatapos ay naglakad palabas, galit na galit.

Pinanood lang ni Natalie ang pag-alis ng kotse, walang pagbabago sa mukha. “May mga taong ayaw pa ring tanggapin na tapos na ang laban.”

KINAGABIHAN, MULING UMULAN.

Tahimik na nakatayo si Natalie sa tabi ng bintana, pinagmamasdan ang kidlat na humahati sa langit. Dapat ay masaya siya — natalo na si Dominic, napahiya si Mika, ligtas ang mga bata. Ngunit may kakaibang kirot sa dibdib niya, tila may kulang.

Narinig niya ang mga yabag sa likod. Paglingon niya, nandoon si Theodore, may hawak na dalawang tasa ng tsaa. “Di ka pa rin makatulog?”

“Maingay ang ulan,” sagot niya. “O baka ako lang ang maingay sa isip ko.”

Tahimik silang dalawa sa loob ng ilang sandali. Hindi na malamig ang katahimikan sa pagitan nila, ngunit mabigat — puno ng mga salitang hindi masabi.

“Nabanggit ni Lia na tinuruan mo siyang muli magdrawing,” sabi ni Theodore. “Ipinakita niya sa akin ang ginawa niya. Tayong apat daw ‘yun, pamilya.”

Ngumiti si Natalie. “Mas matapang pa siya kaysa sa atin.”

Tinitigan siya ni Theodore. “Natalie… may gusto ka bang sabihin sa akin?”

“Sabihin? Tungkol saan?”

“Tungkol sa’yo. Alam kong anak ka ng pamilya Flores, pero bakit nito ko lang nalaman na isa kang doktor?”

Bahagyang napayuko si Natalie. “Siguro sa sobrang galit mo noon, hindi mo na napansin kung sino talaga ako.”

Pinanood lang siya ng lalaki, mabigat ang titig. “Ang kumpanya ng pamilya mo, matagal nang nawala. May kinalaman ka ba sa bagong Flores Enterprises na lumitaw para pabagsakin si Dominic?”

Tumitig siya pabalik. “Kung sasabihin kong meron, maniniwala ka ba?”

Hindi ito sumagot. Pareho nilang alam ang sagot. Hindi naniniwala si Theodore dahil sa anim na taong pagsasama nila ni Natalie, tanging si Dominic lang ang bukambibig nito. Ang pabagsakin si Dominic ay wala sa bukabularyo ni Natalie.

Lumakas ang ulan sa labas, tila sumasabay sa tibok ng kanilang dibdib.

“Minsan tinanong mo kung sino talaga ako,” bulong ni Natalie. “Hanggang ngayon, hinahanap ko pa rin ang sagot. Pero kung ang tanong mo ay kung mahal ko ba ang mga anak natin, kung mahal ko ba ang tahanang ito…” Tumigil siya, kumislap ang luha sa kanyang mga mata. “Oo, mahal ko.”

Kumilos ang kamay ni Theodore, parang gusto niyang abutin ang mukha niya, pero umatras din. “Matulog ka na,” mahinahon niyang sabi.

KINABUKSAN, BANDANG HAPON, matapos matulog ang mga bata kalalaro, tumayo si Natalie sa harap ng silid-aklatan ni Theodore. Sandaling nag-alinlangan bago kumatok.

“Pasok ka,” sabi ni Theodore na busy sa pagbabasa ng mga papeles.

Nakita niyang abala ito, nakataas ang mga manggas at bahagyang nakangiti nang makita siya. “Hindi ka pa rin makatulog?”

“Hindi,” mahinahon niyang sagot. “May gusto lang akong sabihin.”

Lumapit siya, halos nanginginig ang kamay ngunit matatag ang tingin.

“Kung nagkamali ako noon,” sabi niya, mababa ang boses, “kung naging bulag, masama, o hangal man ako, hayaan mong gugulin ko ang natitirang buhay ko para itama lahat ng ‘yon.”

Matagal na natahimik si Theodore bago marahang lumapit. “Sana nga'y totoo ang mga sinasabi mo, Natalie. Dahil gusto ko... gustong-gusto kong magbago ka hindi lang para sa akin, kundi para sa mga anak natin. Gusto kong makasama muli ang babaeng minahal ko anim na taon na ang nakalilipas.” bulong niya.

Sa labas, unti-unting humina ang kulog, hanggang sa tuluyang maglaho sa tahimik na gabi.