Tumunog ang cellphone ni Gabriel. Agad siyang bumangon at kinuha ang telepono sa mesa. Nang makita niya kung sino ang tumatawag, nagdilim ang mga mata niya.“Who is it?” tanong ni China, ramdam ang biglang pagbago ng tensyon sa paligid.“An informant,” sagot ni China, mababa ang boses. “We might have a problem.”Tumalikod ito habang nakikipag-usap, ngunit malinaw kay China ang bawat salitang narinig niya. “She’s here. The woman from Project Vendetta… she found out about China.”Nang marinig niya iyon, para bang bumigat ang hangin sa paligid. Muling bumalik ang takot na pilit niyang nilimot kagabi.Paglingon ni Gabriel, seryoso na ang mga mata nito. “China… we need to leave. Now.”At doon nagsimula ang umaga na magbubura sa katahimikan ng gabing iyon.Mabilis na nagbihis si Gabriel halos hindi na siya tumitingin kay China. Kita sa kilos nito ang urgency—parang bawat segundo ay may katumbas na panganib.“Gabriel, ano bang nangyayari? Sino ‘yung babae?!” Hindi niya napigilang tanungin
Mahina ang langitngit ng kahoy na nasusunog, at sa bawat tibok ng puso ni China, ramdam niya ang bigat ng katahimikan.Nasa gilid siya ng malaking bintana, nakatingin sa malawak na tanawin ng lungsod sa ibaba. Ang mga ilaw nito ay kumikislap na parang mga bituin na bumaba sa lupa, pero kahit gano’n kaganda ang view, hindi iyon sapat para mapawi ang bigat sa dibdib niya.Sa likod niya, tahimik lang si Gabriel na nakaupo sa couch, hawak ang baso ng whisky. Ilang beses niya itong nakitang ganito — tahimik, malalim ang iniisip, pero ngayong gabi ay ibang klaseng bigat ang nararamdaman niya mula rito.“China…” tawag ni Gabriel ,mababa at parang may bahid ng pagod ang boses.Dahan-dahan siyang lumingon. “Hmm?”Tumingin si Gabriel sa basong hawak niya, paikot-ikot ang amber liquid sa loob bago ito nagpatuloy. “Minsan… natatakot ako na kahit anong gawin ko, may mga bagay na hindi ko kayang kontrolin. Na baka… may isang araw na mawala ka at ang magiging anak natin...sa ’kin.”Napalunok si Chin
They stayed like that for a while, letting the quiet blanket them. But deep down, they both knew the world outside wouldn’t stay still for long. And somewhere in the city, in the shadows they couldn’t see, someone else was already planning their next move. Pagkatapos ng mga napagdaanan nila nitong mga nakaraan ay ramdam ni China na may naging kakaiba sa kanyang instincts kaya kahit gusto niyang magpaalipin sa damdamin ay ayaw niyang magpakakampante sa nararamdamang nakaabang na pamganib. Katatapos lamang niyang magshower after their sweet romance..kasalukutan siyang nagtutuyo ng buhok. Airconed ang room nila pero may kakaibang init na muling niyang naramdaman. Mabilis na nag-init ang hangin sa loob ng silid nang magkalapit ang kanilang mga tingin. Gabriel’s gaze was sharp, intense—para bang kaya nitong tunawin lahat ng pangamba ni China pero sabay din, may dalang panganib na baka lamunin siya nang buo. "Gabriel…" mahina ngunit nanginginig ang boses niya, parang isang sigaw na pini
The night was eerily still, the kind of silence na parang pinipigilan ang hininga ng paligid. China stood by the floor-to-ceiling window of their penthouse, looking down sa glittering city lights. Her fingers traced the faint scar sa braso niya — a silent reminder of what they had just survived. Project Vendetta may have been destroyed, pero alam niyang hindi pa tapos ang laban.Behind her, Gabriel 's footsteps were soft, deliberate. Ramdam niya ang mainit na presensya nito kahit hindi pa lumalapit.“Love,” Gabriel's deep voice broke the stillness, low and husky. “You’ve been standing there for too long. Come here.”She turned halfway, eyes meeting his. There was something in his gaze — a mixture of relief, desire, and a hunger na hindi lang pisikal. “Hindi pa rin ako makapaniwala na buhay pa tayo,” she whispered.Gabriel walked to her, placing both hands on her waist. “You’re my wife, China. As long as I’m breathing, no one touches you. No one takes you from me.”The possessiveness i
The next morning, maaga pang gising si Gabriel .Tahimik niyang isinuot ang kanyang itim na suit, habang si China ay mahimbing pa ring natutulog. Sa bawat tingin niya sa asawa, mas tumitindi ang determinasyon niyang tapusin ang laban bago pa ito madamay.Lumabas siya ng kwarto, hawak ang cellphone at mabilis na nag-dial."Damien, meet me at the docks. We need to move now."Meanwhile…Nagising si China sa malamlam na liwanag na sumisilip mula sa bintana. Humawak siya sa gilid ng kama—walang Gabriel. Agad siyang nakaramdam ng kaba. Bumaba siya sa kusina, hoping to see him, pero ang nadatnan niya ay si Mariana na nakaupo at may hawak na tasa ng kape."Good morning, Ma’am China," bati nito. Pero ramdam ni China a ang kakaibang titig ng babae—parang sinusukat siya."Where’s Gabriel?" tanong niya kaagad."May inasikaso lang po, pero babalik din."Pero hindi kumbinsido si China. Lumapit siya kay Mariana. "Tell me honestly… alam mo kung saan siya pumunta, di ba?"Tumikhim lang si Mariana, saka
Mainit ang hininga ni China habang nakasandal siya sa malamig na salamin ng sasakyan. Papalapit na sila sa mansyon ng mga Velez matapos ang ilang linggong pagtago sa isang safelab bago pansamantalang nanatili sa penthouse. Alam niyang hindi lang physical wounds ang dala niya mula sa mga nangyari—mas mabigat ang sugat sa loob na hindi basta-basta maghihilom.Tahimik lang si Gabriel habang nagmamaneho, pero ramdam niya ang tensyon sa bawat kapit nito sa manibela. Malamig ang tingin nito sa kalsada, parang may hinahabol o tinatakasan.“Gabriel…” mahinang tawag ni China, halos pabulong.Bahagyang lumingon ito, pero hindi binago ang ekspresyon. “We’re almost home.”“Home?” may bahid ng pangungutya sa tono niya. “Do we even have that now? After everything?”Humugot ng malalim na hininga si Gabriel. “As long as I’m here, as long as I’m breathing… you have a home.”Napalunok si China. Hindi na siya sumagot. Sa halip, pinagmasdan niya ang kamay nitong mahigpit ang hawak sa manibela—parehong ka