LOGINThree days later…
"Ma'am China, may dumating pong legal envelope mula sa Buenavista Group." Bungad ng guard nila pagpasok niya ng lobby.
Her breath caught as the guard handed her a sleek black envelope with a gold-pressed V logo.
She already knew what it was.
The marriage certificate.
Notarized. Registered. Legal.
China Asuncion was, by all rights, the wife of Gabriel Buenavista.
But no one could know.
"You’re insane," bulong niya sa sarili habang pinagmamasdan ang document na parang susi ng isang selda.
Hindi pa rin siya makapaniwala sa pinasok niya.
One moment, they were two broken people in a stolen night. The next, he was offering her a secret life—hidden behind boardrooms, glass walls, and power plays.
A wife without a ring.
A queen without a crown. A heart that didn’t know if it was owned or simply… claimed.Flashback: The Night of the Wedding
The ocean breeze was cold, but his hand was warm as he laced his fingers through hers on the deck of the yacht.
“No cameras. No media. No pressure,” Gabriel said, holding a small black velvet box.
Sa loob ay isang manipis na silver band. Walang brilyante. Walang engraving. Wala man lang pangalan nila.
“Simple,” he said. “Like the kind of love I can afford to give.”
Her chest ached. Ang tindi.
She wanted to protest. She wanted something more. But when she looked into his eyes—damaged and pleading—she saw a kind of truth she couldn't deny.
She said yes.
Back in reality, China stared at her reflection. The same old face. The same soft eyes. But everything had changed.
She was no longer just the assistant. She was Mrs. Gabriel Buenavista.
But he told her, "No one must know. Not yet."
So she just took the ride.No buts.No choice.
Monday. Office. Chaos.
China wore her usual business attire—modest, muted, invisible. As she entered the glass building of Velez Corp, the world continued as if nothing had happened.
No congratulations.
No new title.
No Mr. and Mrs. Buenavista.
Only a memo: “All assistants are to report directly to Mr. Buenavista’s new Chief Operations Liaison.”
China blinked.
New position?
She had been promoted overnight.
But no one knew why.
Pagpasok niya sa opisina ni Gabriel nandoon na siya. Nakasuot ng dark blue suit, hawak ang tablet, at busy sa pag-check ng financial charts. As always, his face was unreadable.
Pero nang lumapit siya, napansin niyang bahagyang lumambot ang mga mata nito. Subtle. Halos hindi halata. Pero China knew better.
"You got the envelope?" tanong nito, hindi tumitingin.
"Yes."
"And?"
"I signed it. I’m legally your ghost now."
He smirked. “Good.”
“Do you always propose in boardroom terms?” she asked softly, arms crossed.
Gabriel leaned back on his chair. “It’s the only language I know.”
Despite the vow, nothing changed between them—at least on the surface.
Still no office affection.
Still no lingering stares in public.
Still no label.
At kung minsan, pakiramdam ni China, she married a man who didn’t even want a wife—he just wanted control.
Then came the first rule.
“Your salary will double. You will move to a Buenavista property. You’ll have your own car, driver, guard, and a burner phone.”
“Burner phone?”
“In case someone tails you. I have enemies.”
She raised a brow. “That’s romantic.”
“I’m not romantic,” Gabriel replied flatly. “I’m territorial.”
She moved into a luxury condo the next day.
It was massive—three bedrooms, skyline view, top-floor access, and… loneliness.
Gabriel visited only once.
They had dinner. Silent. Cold.
He kissed her on the forehead before leaving.
Then she didn’t hear from him for five days.
The next week, China walked into a different kind of storm.
"Sino 'yang babae kay Gabriel kagabi?"
“Check mo T*****r! May mystery girl siyang kasama sa gala!”
China felt the blood drain from her face.
She clicked the post. Gabriel. Black tux. Elegant gala. A woman in red clutching his arm.
Not her.
Not even close.
The caption: “Power Couple Alert? Gabriel Buenavista spotted with heiress Celina Chiu!”
She stared at the screen.
Wife. But not the seen wife.
China marched to his private floor. Pinigilan siya ng secretary, pero hindi siya tumigil. Diretso siya sa opisina ni Gabriel ,walang pakialam kung may pulong ito.
“You took someone to a gala?” she said sharply.
Gabriel dismissed the executives and closed the blinds with a press of a button.
“It was business.”
“And I’m your what? Secret mission?”
He sighed. “If I had taken you, the entire world would dig into your past. Your family. Your debts. Your ex. Everything.”
“That doesn’t make it right.”
Gabriel looked her dead in the eye. “It makes it smart.”
“And what about Celina Chiu? Was that smart too?”
“Her father controls the Chiu-Pharma Holdings. If I lose their trust, I lose three hospitals. And if I lose three hospitals, I lose access to the Buenavista medical research for this quarter.”
“Gabriel, I’m not asking for your trade secrets,” China snapped. “I’m asking if I matter.”
Silence.
Then Gabriel whispered, “You matter enough for me to hide.”
That night, China cried herself to sleep in a penthouse that didn’t feel like home.
Days passed.
A bouquet arrived.
Peonies.
Her favorite.
No note. No signature. But she knew it was him.
The next morning, Gabriel showed up at her condo—soaked in rain, no guards, no armor.
“I don’t know how to be a husband,” he said.
“I don’t know how to be a secret,” she replied.
They stood inches apart.
Then he did something unexpected.
He knelt. Not with a ring.
But with his bare heart.
“I married you to protect you. But maybe I’m the one who needs saving.”
China looked down at him, soaking wet, broken, and human.
Her hand reached for his face.
She kissed him.
Not because he asked.
But because, finally, he let her see the man behind the monster.
The next day…
They went back to pretending.
But something had changed.
He would text her late at night: “Are you okay?”
She would reply: “Only if you are.”
He would slip his hand into hers in the elevator when no one was looking.
And every morning, there would be peonies.
Always peonies.
But secrets don’t stay buried forever.
And one night, a figure stood across the street from her condo.
Watching.
Waiting.
Then lifted a camera and took a photo.
China’s silhouette was clear from the glass balcony.
And beside her?
Gabriel Buenavista.
Ang gabi sa yacht ay parang isang hiningang matagal naming hinintay. Tahimik. Malalim. Hindi yung katahimikang puno ng kaba...kundi yung uri ng katahimikan na nagsasabing ligtas ka na. Ang alon ay banayad na humahaplos sa katawan ng barko, paulit-ulit, parang tibok ng pusong hindi nagmamadali. Sa itaas, ang mga bituin ay nagkalat sa kalangitan...parang mga mata ng langit na tahimik na nagmamasid sa amin, parang mga saksi sa lahat ng pinagdaanan namin.Huminga ako nang malalim.Ramdam ko ang kaba sa dibdib ko...hindi dahil sa takot, kundi dahil sa bigat ng kahulugan ng sandaling ito. Ang bawat paghinga ko ay parang musika na may sariling ritmo, mabagal pero sigurado. At sa harap ko, nakatayo si Gabriel.Hindi siya naka-armor.Hindi siya ang lalaking kinatatakutan ng mundo.Hindi siya ang hari ng digmaan o ng imperyo.Isa lang siyang lalaki ngayong gabi...matatag, tahimik, napakaseksi sa paraan na hindi niya kailangang subukan, at… sobrang minahal ko.Ang ilaw ng mga bituin ay humahalik
Tahimik ang lungsod sa labas—nakakatakot na tahimik, parang ang buong mundo ay humihinga nang sabay-sabay, naghihintay ng isang pagsabog na matagal nang itinago sa ilalim ng lupa.Nakatayo ako sa harap ng floor-to-ceiling glass ng Buenavista Tower, tanaw ang ilaw ng siyudad na parang libo-libong mata na nakamasid sa amin. Sa gabing ito, alam kong hindi lang reputasyon ang nakataya—kundi ang mismong kaluluwa ng lahat ng itinayo namin ni Gabriel.Huminga ako nang malalim, pero kahit anong gawin ko, hindi ko mapigilan ang panginginig ng mga kamay ko.Hindi ito takot lang.Ito ang bigat ng katotohanang matagal naming hinabol.Ito ang gabi kung saan babagsak ang anino ng imperyo.“China…”Narinig ko ang boses ni Gabriel sa likod ko—mababa, kontrolado, pero ramdam ko ang tensyon sa bawat pantig. Lumapit siya, at bago pa man ako makalingon, naramdaman ko na ang init ng kanyang presensya, ang bigat ng kanyang kamay na dahan-dahang humawak sa bewang ko.Parang paalala.Hindi ako nag-iisa.“Are
Ang araw na iyon… iba ang bigat. Iba ang lamig. Para bang may humihinga sa batok ko — hindi hangin, hindi paranoia — kundi isang presensya na nagbabadya ng unos.At nararamdaman ko iyon hanggang sa buto ko.Gabriel walked beside me habang naglalakad kami sa corridor ng Buenavista Tower, pero ramdam ko na hindi siya basta naglalakad. He was scanning — every corner, every shadow, every reflective glass panel. Ang kamay niya ay nakahawak sa braso ko, hindi mahigpit… pero sapat para ipaalam sa mundo na:Mine.My wife.My life.Touch her and you die.His ruthless billionaire stance.Hindi niya kailangang magsalita para maramdaman ang gano’n.Pero nagsalita siya.“China… we need to be alert,” bulong niya, halos hindi gumagalaw ang labi, parang sanay na sanay sa tahimik na command. His tone was low, deep, protective.Tumango ako, kahit kumakabog ang puso ko. “Alam ko,” sagot ko. “Pero hindi ako takot. Hindi habang kasama ko kayong dalawa.”Napatingin siya sa akin — mismong tingin na nagpapal
Ramdam ko ang kabuuan ng kapangyarihan namin ni Gabriel—hindi lang sa negosyo, kundi sa puso, sa pamilya, sa bawat aspeto ng buhay. Parang bawat hakbang namin sa elevator ay may bigat ng responsibilidad, pero kasabay nito, may kilig na hindi ko maipaliwanag. Ang bawat kisap-mata niya ay parang may lihim na pangako, at ramdam ko iyon sa buong katawan ko.“China, ready ka na ba?” bulong niya sa akin, hawak ang kamay ko. Hindi lang basta hawak—parang pinapadala niya ang buong lakas at tiwala niya sa isang simpleng pagkakahawak. Ang titig niya ay may halo ng pride, halong pang-aasar na nakakakilig.“Always, Gabriel,” sagot ko, napangiti, ramdam ang init ng kanyang hawak na naglalakbay sa dugo ko. Sa bawat segundo, parang sinasabi niya sa akin, we’ve come so far, and we’re not turning back.Pumasok kami sa boardroom, at ramdam ko ang bigat ng mga mata sa amin. Ngunit sa halip na takot, may halong respeto at anticipation sa paligid. Ang dating tense na atmosphere—yung parang bawat tao ay na
Huminga ako nang malalim, ramdam ko pa rin ang init ng adrenaline sa dibdib. Nakaupo ako sa armchair sa sala, nakatingin sa tulog na tulog si China sa kama, ang buhok niya nakalugay sa unan, napakaganda ng mukha niya sa liwanag ng buwan na pumapasok sa bintana.Hindi niya alam… hindi niya alam kung gaano ako kinakatakutan sa loob. Sa bawat segundo na lumilipas, iniisip ko kung anong gagawin ni Eleanor kung makakalapit siya. Kung makakakita siya sa asawa ko nang walang proteksyon. Kung may mangyari sa kanya kahit saglit lang…“Hindi ko siya papayagang masaktan,” bulong ko sa sarili ko, halos may panginginig. “Hindi.…”Hinawakan ko ang kamay niya, malambing at matindi. Kahit tulog pa siya, ramdam ko ang init niya sa aking palad. Parang nagpapaalala sa akin: ito ang buhay ko. Ang pamilya ko. Ang babaeng hindi ko kayang mawala.Hindi sapat ang sarili ko lang. Alam ko. Kailangan ko ng strategy, precision, at lakas. Tumayo ako, dahan-dahan, hindi ginising si China, at kumuha ng phone.“Rocc
Humigpit ang hawak ko sa manibela habang minamaneho ko pabalik ang kotse papuntang Buenavista Tower. Hindi ko na ramdam ang pagod, ni ang lamig ng gabi — puro adrenaline, galit, at takot para kay China ang umiikot sa buong sistema ko. “Damn it…” bulong ko, mariin, halos paos. “Kung may nangyari sa’yo habang wala ako…” Hindi ko na tinapos ang sentence. Hindi ko kaya. Hindi ko gustong i-imagine kahit isang segundo. Tumawag ako agad kay Rocco. “Status,” utos ko. “Sir, China is inside. Safe. Nakalock ang lahat ng access points. Nasa panic room ang bata,” mabilis na sagot niya. Pero hindi ako mapalagay. Hindi kahit isang porsyento. “Anong ginagawa niya ngayon?” Tahimik si Rocco ng ilang segundo. Para bang nagdadalawang-isip kung sasabihin ba niya. “Sir… she keeps asking if you’re okay. Paulit-ulit.” Napapikit ako ng mariin. Tangina. China. “Copy,” mahina kong sagot bago ibinaba ang tawag. Kasabay noon, tumunog ang phone ko. China. Napabilis ang tibok ng puso







