Chapter seven

Nakakita na siya ng maraming halimbawa ng mga taong nagtagumpay sa sakit na cancer.

"Anak…" Isang mahinang boses ang pumukaw kay Julliane, nagising ang ina nito na nasa kama at mahina suyang tinawag.

“Ma, gising ka na pala!" Hinawakan ni Julliane ang kamay ng ina at sumandal sa kanyang harapan upang makita niya ito ng malinaw.

"Huwag kang matakot, ang huling hantungan ng lahat ng tao ay kamatayan." Mahinang turan nito na medyo ikinainis niya.

“Mama naman wag kang magsalita ng ganyan." Walang ibang masabi si Julliane, hinawakan lang niya ng mahigpit ang kamay nito.

"Ang mabait kong anak, kung mamumuhay ka nang maayos, makakaalis ako nang may kapayapaan ng isip." Sabi pa nito ulit kaya napailing na lang ang dalaga.

Ayaw niyang makarinig ng mga ganitong salita!

Hindi niya nais na mag-isa sa mundo sa hinaharap, tama na yong mag-isa siyang nanirahan sa Amerika ng ilang taon.

"Sabihin mo sa akin, humingi ba ng annulment si Ismael sa iyo?" Pag-iiba na lang nito sa usapan at ito pa ang unang tanong ng kanyang ina.

“Opo ma, at pinirmahan ko na iyon kaagad.“ Sagot nito sa ina alam ni Julliane na hindi niya ito maitatago dito, kaya umupo ito at kinausap siya nang hayagan.

"Okay! Napakabait talaga ng anak ko, why worry about not find someone who loves you? Ang hiwalayan ka ay magiging malaking kawalan niya." Sabi ng ina ni Julliane, hinawakan nito ang mukha ng kanyang anak.

Ngumiti si Julliane sa kanyang ina at nagsalita. "Siyempre!"

“Tama! Kahit anong oras, kailangan mong harapin ito ng masaya, ha?" Inalo siya ng ina at hinigpitan ang hawak sa kanyang kamay.

“Opo mama ko." Masunuring sumang-ayon si Julliane, ngunit alam niya sa kanyang puso na walang napakaraming bagay sa mundo na maaaring harapin nang masaya.

Halimbawa, tumalon ang kanyang ama sa gusali dahil sa problema nito, umibig siya sa isang taong hindi niya dapat mahalin, at iiwan siya ng kanyang ina.

Matagal nang namatay ang lolo at lola ni Julliane, ang mga magulang ng kanyang ina at lolo at lola at mga magulang naman ng kanyang ama, at ang ilang tinatawag na mga kamag-anak nito ay matagal nang nawalan ng komunikasyon matapos hiwalayan ng kanyang ina ang kanyang ama noon.

Nang maglaon, muling nakatulog ang ina ni Julliane, at ang babae ay nanatili sa tabi ng kanyang ina.

Makasarili pa niyang ginusto na mabuhay pa ng ilang taon ang kanyang ina, kahit na ito ay hindi magiging pabor sa ina.

Takot na takot siya na maiwan siyang mag-isa sa hinaharap.

Nakatulog siya sa harap ng higaan ng kanyang ina ng hindi niya namalayan.

Ngunit hindi niya inaasahan na makikita niya si Ismael nang maaga siyang nagising kinaumagahan.

Naghatid na ang mga staff ng likidong pagkain sa ward.

Pinalabas silang dalawa ng ina ni Julliane para mag-usap at uminom na rin ng gamot nito ang ginang.

“Natakot ka ba kagabi?“ Tanong ni Ismael sa kanya.

Mas matanda ito sa kanya ng limang taon, at parang kuya ang tono ng tanong nito sa kanya.

Ngumiti si Julliane sa lalake.

"Natakot ako pero maayos na si mama."

“Pwede mo akong tawagan at hilingin na samahan kita sa susunod.“ Sabi nito mayamaya.

"Maghihiwalay na tayong dalawa Ishmael." Nasabi niya sa lalake.

“Napanood ko ang paglaki mo, Julliane..." Bulong nito kaya napatingin ito sa lalake.

“Hindi matutuwa si Ate Crissia na malapit ka sa akin. Wala rin siya sa mabuting kalusugan. Mas mabuting siya na lang ang samahan mo.“ Sinabi ito ni Julliane sa lalake at sumulyap sa loob.

Pinikit ni Ismael ang kanyang mga dahil sa sinabi ng babae.

“Napakabuti talaga ng puso mo Julliane…” Bulong nito na sumilip rin sa loob.

“So inaalagaan mo ang nanay ko dahil kay Ate Crissia?" Hindi napigilan na magtanong si Julliane sa lalake.

“Legal na asawa kita, at ang pamilya mo ay pamilya ko na rin." Sabi naman ng lalake dito.

Naantig pa rin ang puso ni Julliane sa sagot nito, ngunit hindi magtatagal ay mawawalan na rin sila ng koneksyon.

Hindi na sila magiging pamilya dahil tanging ang kasal lang nila ang kumukonekta sa bagay na ito.

At alam niya na kapag napirmahan nito ang kanilang annulment ay mawawala na iyon.

————

Tumingin si Ismael sa kailaliman ng corridor, at may mga tao na rin na marahil ay bisita ng mga pasyente dito.

Tumayo naman si Julliane sa upuan, pero biglang nagdilim ang kanyang paningin.

Ibinaba niya ang kanyang mga mata upang tumingin sa kanya.

Itinaas ni Julliane ang kanyang ulo at tumingin sa kanya ng malinaw na mga mata.

Medyo may distansiya lang sa kanilang dalawa.

Dito ay lumabas na ang nurse sa loob at napatingin ito sa kanilang dalawa.

“Pwede na kayong pumasok sa loob.“ Sabi nito sa kanila ni Julliane.

“Salamat.“ Sabi ni Ismael sa nurse at naunang pumasok sa ward.

“Ikaw na lang ang pumasok hindi na ako babalik sa loob.“ Sabi ng babae na ikinakunot ng noo ng lalaki pero agad naman itong napatango.

Ayaw ni Julliane na makita niyang muli ang kanyang ina, at ayaw niyang magkunwaring nakikitungo ito sa kanya ng maayos.

Kung tatapusin ang isang relasyon, dapat itong wakasan nang buo.

Gusto niya yong sinasabi ng iba, na after break up, hindi na sila magko-contact.

Nang pumasok si Ismael sa loob ay agad nitong binati ang ginang na nakangiti dito.

Pero mayamaya lang ay bumukas ang pinto at pumasok pa rin si Julliane na hindi pa rin natiis ang ina.

“Mga anak dapat kahit hiwalay na kayo ay maging mabuti pa rin kayong magkaibigan.“ Sabi ng ginang sa dalawa na ikinakunot noo ng lalaki.

Tumingin si Juanita kay Ismael, ang kanyang mga mata ay nagpapakita pa rin ng katalinuhan.

"Oo naman po Mama Juanita."

Tumingin si Ismael sa ginang at sa kay Julliane na lumapit sa kanya, at ang kanyang puso ay may halong iba't ibang uri ng emosyon.

"Mabuti naman at kasama mo siyang lumaki, at hindi mo siya dapat ipahiya kapag nawala ako. Syempre bilang ina, sana matulungan mo pa rin ang anak ko kapag nahihirapan siya."

Nagpatuloy si Mama Juanita sa pagsasalita.

"Mama! Anong pinagsasabi mo?"

Biglang nagalit si Julliane, na para bang ipinapahiwatig na talaga nito ang pag-alis.

“I told you that life and death is normal, you have to be calm, otherwise, kung wala na si nanay, anong gagawin mo mag-isa?"

Nag-alala si Juanita, nag-aalala na baka hindi makayanan ng kanyang anak, kaya sinadya niya itong sabihin sa harap ni Ismael.

Si Julliane, gayunpaman, ay napaluha nang marinig niya ito, at matigas na sinabi.

"Hindi ka aalis mama, hindi sa ngayon." Sabi dito ng anak.

“Ayoko ring umalis, pero hindi ako papayagan ng Diyos. Dalawang beses akong nagkaroon ng cancer, at maswerte akong nakatakas sa unang pagkakataon. Sa pagkakataong ito..."

Tiningnan ni Mama Juanita ang kanyang mga payat na kamay at alam niyang malapit nang magwakas ang kanyang buhay.

"Huwag kang mag-alala, pamilya tayo sa lahat ng oras, ako na ang bahala kay Julliane." Mahinang turan ni Ismael sa ginang at biglang hinawakan ni Ismael ang kamay nito.

Napaluha naman si Julliane ng tuluyan, at dito ay naramdaman ng babae ang kamay ng lalake na mahigpit na humawak dito.