Chapter six

Lalong nagalit si Ismael, napabuntong-hininga at hindi na nagsalita.

Napahiya rin si Julliane, ibinaba ang kanyang ulo at tumigil sa pagsasalita.

“Ito lang ang masasabi ko sa'yo Ismael, don't think I don't know what you are thinking. I tell you, hangga't nandito ako, hinding-hindi makakapasok ang babaeng 'yon sa bahay natin. Anyway, hindi ko matatangap ang babaeng iyon kahit na kailan.“ Ito ang galit na turan ng ina ng lalaki at kaya diretsong binalaan siya nito.

Mas lalo naman na nagalit si Ismael dahil sa sinabi ng ina.

At dahil mas gusto ng kanyang ina at lola ang babaeng nasa tabi ng mga ito, dito siya lalong nanlumo.

Sa pagkakataong ito ay walang laban ang babaeng gusto niyang pakasalan, laban sa dalawang babaeng ito.

Natahimik sandali ang paligid dahil sa nagpapakiramdaman pa sila ng kanyang ina sa kung sino ang muling magsasalita.

Napatingin ang lalaki sa cellphone nito at ang tumatawag sa kanya ay si Crissia, napaisip siya kung sasagutin ba niya ito o hindi, ngunit hinawakan niya ang telepono at tumingin sa screen,pero naisip nito na hindi ito sagutin.

Ang kanyang ina ay nakaupo sa malapit, tumingin sa kanya at napaismid ito na tila ba alam na kung sino ang tumatawag sa lalake.

"Noon pa man ay gusto kong tanungin ka, Ismael, kapag siya ay namatay, gusto ka niyang isama, kailangan mo bang sumama sa kanya?" Tanong nito na may kasamang galit sa boses.

Biglang tumingala si Ismael sa kanyang ina nang marinig niya ito.

"Ano ang pinagsasabi mo mom?" Hindi makapaniwala na tanong ni Ismael sa kanyang ina na tila hindi nagbibiro sa tanong nito, bagkus ay naghihintay ng kanyang isasagot.

“Umalis ka na, hindi kailangan ng pamilya natin ang anak na walang galang na tulad mo!" Biglang nakaramdam ng hinanakit ang kanyang ina at malapit nang umiyak.

Natakot si Ismael na baka magkaroon ng away kung magtatagal pa siya, kaya tumayo siya at umalis.

Hindi nakatiis ang matandang babae, at tahimik na hinawakan ang kamay ni Julliane.

"Puntahan mo siya!" Utos ng byenan kay Julliane na medyo nag-alangan pa.

Nag-aatubili si Julliane ngunit sa pag-iisip ng hiwalayan, hinabol niya ang kanyang asawa.

Tinanaw na lang ng mag-byenan si Julliane upang habulin si Ismael.

"Hay nako ma, wala na yata pag-asa ang batang iyon!" Nanlulumong turan ng ginang sa matandang babae na nakikinig lang kanina pa.

"Hindi naman na magtatagal pa ang babaeng iyon, at isa pa napakabuting bata ni Lian, hindi magtatagal ay ang anak mo ang maghahabol sa ating prinsesa.“ Muling tumingin sa tv screen ang biyenan at manugang at pinagpatuloy ang panonood ng telebisyon.

Samantala naman sa labas ay natanaw ni Julliane ang asawa.

Umihip ang mainit na hangin sa labas at napahawak ito sa buhok na nilipad ng hangin.

Sabog ang sulok ng damit nito, pati buhok nito, na ikinataranta ng babae.

“Pinapalabas ka ni Lola?" Tanong ng lalake sa kanya nang makita siya nito.

Binuksan ni Ismael ang pinto ng kotse at tinanong siya bago pumasok.

Inilagay muli ni Julliane ang kanyang mga kamay sa kanyang likuran at tumango.

"Oo! Pero ako mismo ang nagkusa na sundan ka." Sagot nito sa lalaki nang marinig ito, kaya tumingin si Ismael sa kanya.

"Gusto kong itanong, kailan tayo maghihiwalay?" Dalawang beses sinubukan ni Julliane at matagumpay na nagtanong dito.

Akala niya ay matatahimik siya kung malalaman niya ang lahat tungkol dito.

Ngunit pagkatapos niyang magsalita, nalaman niya na talagang masakit ang kanyang puso.

Mataimtim na tiningnan siya ni Ismael.

"Maghintay ka lang kapag naayos na ang annulment natin." Sagot nito kaya napatango lang ito.

"Oh!" Nasabi na lang ng babae na lihim na napalunok.

Nakakunot ang noo ng lalaki at hinintay ang kaharap kung mayroon pa itong ibang kailan.

"May iba pa ba?" Tanong ulit ni Ismael kay Julliane.

Tumingin si Julliane dito at naramdaman niyang puno ng disgusto ang kanyang mga mata, kaya umiling siya, ngunit bago siya sumakay sa kotse, hindi niya maiwasang magtanong.

"Mukhang mas balisa ka kaysa sa akin? Ano bang nangyayari? Pinipilit ka ba talaga ng boyfriend mo?" Tanong nito mayamaya kaya napatitig muli dito ang dalaga.

Tumayo si Ismael mula sa kotse nito at tumayo sa harapan niya kaya medyo nagulat siya.

Hindi nito alam kung ano ang isasagot dahil biglaan lang ito.

Puno rin ng ibang isipin ang kanyang isip dahil sa mga nangyayari.

Sumikip ang puso ni Julliane, at matagal siyang nagsabi ng isang kumpletong pangungusap.

"Hindi, hind siya ganong klaseng lalaki." Sabi ng babae dito na may kaunting kaba sa boses.

Sa katunayan, hindi lang siya ang nag-udyok sa kanya, ngunit si Crissia ay nagpahiwatig din sa kanya ng tatlong beses sa isang araw.

Kahit siya mismo ay hindi alam kung ano ang mali sa kanya.

Hindi talaga sila mag-asawa, at nilinaw na nila nang magpakasal sila, at dapat din silang maging mabilis at mapagpasyahan kapag na-annuled na sila.

Pero hindi pa niya pinipirmahan ang divorce agreement.

Si Julliane ay hindi nangahas na tumingin sa kanya, at mas ibinaba niya ang kanyang ulo nang lumapit siya.

Inis na tumingin sa kanya si Ismael.

"Medyo abala ako kamakailan, maghintay ka ng ilang araw, okay?" Bakas na sa tono niya na galit siya, tumango siya at hindi na naglakas-loob na magsalita pa.

Muling umihip ang hangin, iniihip ang sulok ng bestida nito sa legs nito.

Sumimangot si Ismael sa nakikita, at agad na hinawakan ni Julliane ang laylayan ng kanyang palda.

"Sorry," Mas lalong sumimangot si Ismael matapos makitang sobrang kinakabahan siya, at wala na siyang sinabi pa, tumalikod na ito at sumakay sa kotse.

Gumaan ang loob ni Julliane pagkatapos nitong umalis, at umaasa lang siya na mapirmahan agad nito ang annulment nila sa lalong madaling panahon.

Sa ganitong paraan, hindi niya kailangang mag-alala na hindi niya makontrol ang kanyang puso, tama ba?

Bumalik si Julliane sa loob at dito ay nakatangap siya ng tawag mula sa ospital, at pagkasagot niya ng telepono ay kinabahan siya ng husto, narinig naman ito ng ian ni Ismael at agad siyang pinahatid sa driver ng mga ito sa ospital.

Nakatanggap ng painkiller injection ang kanyang ina, at nang pumunta siya doon, natutulog na ito.

Sa loob lamang ng tatlong taon, nang umalis siya, ang kanyang ina ay payat, ngunit hindi bababa sa isang daang libra.

Pero ngayon...

Ang sakit ay nagpapahirap sa mga tao upang pumayat, at ang kanser ay nagpapahirap sa mga tao hanggang sa punto na hindi na sila makilala pa.

Naghinala siya na wala pa siyang walong put libra.

Umupo si Julliane sa harap ng kama ng ospital bed, iniisip ang sinabi ng doktor sa kanya kanina.

"Kailangan mong maging handa na aalis siya anumang oras." Ito ang malumanay na turan ng doktor.

Ang mga mata ni Julliane ay nagbabadya ng mga luha, ngunit ang luha ay hindi nito hinayaan na mahulog.

Oo, hindi siya iiyak!

Buhay pa ang kanyang ina, ano ang dapat niyang ikaiyak.

Tatlong taon na ang nakalipas, dapat gumaling na ang gastric cancer ng kanyang ina.

Dapat mayroong isang himala, at magdarasal siya kahit tatlo hangang limang beses para lang sa ikakagaling ng pinakamamahal niyang ina.