Here na ang season 3, guys. Naku, sana huwag niyong iwan ang story na ito. Promise, gagandahan ko ito lalo para di kayo magsawang magbasa. Support niyo pa rin sana ang story nila Ada at Mishon. God bless you all, mahal kong readers! 🫶🏻
Ada POVPaggising ko sa umagang iyon, agad kong sinilip ang bintana ng hotel. Kita ko ang maningning na araw na sumisikat sa ibabaw ng abalang lungsod ng Maynila. Malinaw pa rin sa akin ang dahilan ng pag-uwi ko dito—ang maging ninang ni Czeverick.Nakakatuwa kasi bagong experience ito para sa akin. First time kong a-attend ng binyag. Si Czeverick ang kauna-unahang baby na magiging inaanak ko.Kahit medyo may jetlag pa ako, naisip ko na hindi ko pwedeng sayangin ang pagkakataong ito. Isa pa, hindi araw-araw na nagkakaroon ako ng pagkakataong maging bahagi ng isang espesyal na okasyon tulad nito. Sa Paris, work lang, puro ganoon, madalang ang party-party at kasiyahan. Samahan pa na may toxic akong family.Kinuha ko ang cellphone ko at tumawag sa mansiyon namin. “Mila, pakisabi kay Mang Ramon na ihanda ang sasakyan. Kailangan ko ng driver mamaya para maghatid-sundo sa akin sa simbahan. Pakisama na rin si Lina bilang personal alalay ko."Agad namang sumagot si Mila, "Opo, Ma’am Ada. Ihah
Mishon POVAng lamig ng aircon sa loob ng private room sa bar, pero para sa akin, hindi ko halos maramdaman iyon. Siguro dahil katabi ko si Ada Hill. Ang Ada Hill na dati ko lang nakikita sa mga billboard at fashion magazines. Hindi ko akalaing magkakaroon ako ng pagkakataong makausap siya nang ganito, sa parehong mesa, nagkakatuwaan at nagkukwentuhan na parang hindi siya isang sikat na modelo.Nakatitig ako sa kanya habang tumatawa siya sa sinabi ni Czedric. Napaka-genuine ng kanyang ngiti, parang hindi bagay sa isang tao na palaging nasa ilalim ng spotlight. Nagmumukha siyang simple, pero ang totoo, siya ang pinakakinang sa lahat ng naririto."You know," sabi ni Ada, habang hawak ang baso ng alak, "people think being a fashion model is glamorous, but there’s a lot more to it than what you see on the surface."Napatingin kaming lahat sa kanya, halatang interesado sa susunod niyang sasabihin."Like what?" tanong ni Marco na nakatingin din sa kanya nang may pagkabilib. May tama na ng a
Mishon POVNakaya pang makabangon ni Ada. Ako na ang napahiga sa kama habang siya naman ay nakaupo at binabana na ang suot kong pantalon. Habang ginagawa niya ‘yon ay nakahawak pa rin siya sa matigas konf pagkalalakë. Sa totoo lang, oo, wild talaga ako at mahilig akong makipag-sëx. Pero pagdating kay Ada hill, iba na ang usapan. Hindi ko puwedeng samantalahin ang pagkakataong ito na wala siya sa wisyo.Iginagalang ko si Ada, higit pa sa anumang nararamdaman ko para sa kanya. Siya ang tipo ng tao na hindi mo dapat nilalapastangan, kahit ano pa ang sitwasyon. Kaya't kahit na parang hinihila ako ng damdamin kong patulan na siya, pinigilan ko ang sarili ko. “Hindi ito tama, matulog ka na, lasing ka na, Ada,” sabi ko at saka ko siya pinahiga gamit ang buong lakas ko.“KJ ka naman, Lucero,” sabi niya ulit kaya naisip ko na baka may syota na siya at ang Lucero na ‘yon ang boyfriend niya.Lumayo ako mula sa kama at inayos ang kumot na nakabalot sa katawan niya."Goodnight, Ada," mahina kong
Ada POVAng alarm ng cellphone ko ang unang bumasag sa katahimikan ng umagang iyon. Madilim pa sa labas, pero kailangan ko nang gumising. Ganito ang buhay ng isang international fashion model—laging maaga ang simula, laging may bagong adventure. Mahirap nung una pero nasanay na ako.Habang papunta ako sa walk-in closet ko, pinakikiramdaman ko pa ang jet lag mula sa pagbalik ko sa Paris kagabi. Napabuntong-hininga ako habang tinitingnan ang mga designer clothes na nakahanay sa harapan ko. Kailangan kong maghanda para sa araw na ito: photoshoot sa umaga, fitting para sa isang couture show sa tanghali, at dinner meeting kasama ang isang kilalang fashion editor mamayang gabi.Pagkatapos kong maligo, isinuot ko ang simpleng ensemble—black wide-leg trousers, a crisp white shirt, at oversized sunglasses. Simpleng elegante, ngunit sapat na para hindi mawalan ng dating kahit sa busy streets ng Paris.Pagdating sa kusina, naroon ang mga kasambahay namin, naghahanda ng kape. "Good morning, Miss
Mishon POVPaglapag ko sa Charles de Gaulle Airport, ramdam ko agad ang malamig na simoy ng hangin kahit tag-init pa. Nakakapagpakalma ang presensiya ng Paris, pero hindi sa gitna ng syudad ang destinasyon ko. Ang tinutumbok ko ay ang lupain ng pamilya namin na nasa labas ng lungsod—isang lugar na halos parang probinsya. Matutupad na ang plano kong magtayo ng wine company, at dito ko gustong simulan ang lahat.Dati, nagsimula lang ako sa panunuod ng mga farmer vlogger na mayroong grape farm at may winery na rin. Hanggang sa maanlig na ako sa kakapanuod at maging pangarap ko na ring magkaroon ng wine company. Pero dahil marami ng ganoon sa Pinas, naisip kong gawin ito sa Paris. At dito na magsisimula ang lahat.Pagkarating ko sa lugar, halos hindi ako makapaniwala sa nakita ko. Ang lawak ng lupa! Halos kasing laki ng isang mall ang sukat nito, na may rolling hills at perfect na tanawin ng kalikasan. Napangiti ako habang iniisip na sa lugar na ito magsisimula ang lahat ng pangarap ko.P
Mishon POVNasa proseso pa ng pagtubo ang mga ubas sa farm ko, kaya naisip kong samantalahin ang oras para gumala sa city ng Paris. Bukod sa pagbili ng mga wine, gusto ko ring makakita ng iba’t ibang diskarte ng ibang vineyards at wineries dito. May halong excitement at curiosity ang nararamdaman ko habang pinaplano ang buong araw. Siyempre, bilang baguhan ay dapat pag-aralan ko ang galawan at product ng ibang mga may-ari ng wine company dito. Kaunti lang naman sila kaya naman kaya ko ring puntahan lahat sa loob lang ng isang araw.Kasama ko si Marlo, ang assistant ko, na laging maaasahan sa ganitong mga lakad. Kung may mabigat na trabaho, siya ang laging katuwang ko. Nang mag-ready na ako, pagkatapos ng isang masarap na breakfast, sinuot ko ang paborito kong tailored suit at sinigurong maayos ang ayos ko bago kami umalis. Paris ito, kaya kahit simpleng araw lang, hindi puwedeng hindi presentable.Sumilip pa ako sa farm, naroon ang mga tauhan na busy sa paggawa at pagtanim pa rin sa i
Ada POVPagbukas ng pinto ng sasakyan, bumungad sa akin ang maliwanag na ilaw ng Lucero restaurant, ang pinaka-main branch nito sa city ng Paris. Ang engrande at eleganteng fasad nito ay tila isang obra na nagpapakita ng tagumpay ni Lucero bilang isang businessman. Napangiti ako habang pababa, hindi dahil sa ganda ng paligid, kundi dahil sa wakas, natuloy din ang dinner na matagal nang inaalok ni Lucero sa akin. Busy siya palagi kaya ang maisingit niya ako sa ganitong dinner ay masyado nang napakadalang mangyari.Nasa gilid ko si Lucero, na palaging mukhang modelo sa tuwing nasa tabi ko. Sa suot niyang dark tailored suit na sakto sa kanyang matipuno at matangkad na pangangatawan, hindi ko maiwasang mag-isip: Ang swerte ko naman at kasama ko siya ngayon. “Let’s go?” tanong niya sa akin sabay abot ng kamay para alalayan akong bumaba.Tumango ako at ngumiti. “Let’s.”May napansin akong lalaki na mukhang lalapit sa akin, medyo hawig siya ni Mishon, hindi ko lang sure kung siya iyon kasi
Mishon POVMainit na ang sikat ng araw nang tumayo ako sa may taniman ng ubas, hawak ang cellphone habang nasa video call kasama si Mama at Papa. Inikot ko ang camera ng phone para ipakita ang malawak na farm na sinimulan ko ilang linggo na ang nakalipas. Nakangiti akong nagpatuloy sa pagpapaliwanag habang pinapakita ang mga punla ng ubas na unti-unting tumutubo mula sa mga buto."See, Ma, Pa? They're growing now. Slowly but surely," sabi ko habang ini-zoom ang camera sa mga baging."Oh, anak, ang ganda! Hindi ko akalaing magagawa mo ‘to nang mag-isa," sagot ni Mama, halatang proud sa boses niya."Talagang sineryoso mo ‘tong farm, anak," dagdag pa ni Papa na nakangiti rin sa screen."Of course, Pa. It's my dream. Someday, dadalhin ko kayo rito para makita niyo nang personal. Or kapag hindi ho kayo busy ay gumala na lang kayo rito.”Kayang-kaya naman nila, sadyang ayaw lang din nilang nawawala sa mga work at company na hawak nila.Nakita kong nagpalitan ng tingin ang mga magulang ko. "
Samira POVPagkatapos kong linisin at gamutin ang sugat ni Ahva, hinawakan ko ang kamay niya saglit. “Dito muna kayo ni Mama Ada, okay? Don’t worry, we’ll be back soon,” sabi ko. Tumango lang siya, hawak pa rin ang tela sa sugat niya habang si Mama Ada ay umupo na sa tabi niya, kita sa mukha nito ang pagod at pati na rin ang takot dahil sa nangyaring pag-atake ng mga tauhan ni Vic.“Let’s go,” sabi ni Miro nang masiguro naming sapat na ang mga soldiers niya na maiiwan dito kina Mama Ada at Ahva.Paglabas namin, agad kaming sumakay sa sasakyan. Pinatakbo ito ng driver ni Miro sa pinakamabilis na paraang kaya niya para mabilis kaming makarating sa kinaroroonan nila Ramil.Pero sure akong hindi sila pababayaan ng mga tito namin kahit ma-late kami. Pero para ma-sure, kailangan pa rin naming pumunta dahil baka marami silang sumugod doon.Habang umaandar ang sasakyan, tumahimik muna kaming dalawa ni Miro. Pero, siyempre, dapat alisto pa rin, parehong matatalas ang mga mata namin, nakaabang
Miro POVIto ‘yung ayoko, stress na may kasamang gigil at takot. Pagdating namin sa tapat ng mansiyon kung saan naroon sina Mama Ada at ang kapatid kong si Ahva, halos sabay kaming bumaba ni Samira sa van. Kasunod din ang iba kong mga soldiers.“No more warnings,” mariing sabi ko habang tinitingnan ang paligid. “Take them all down.”Tumango si Samira. “Let’s end this quickly.”Hindi na kami nag-aksaya ng oras. Bago pa man makalapit sa pintuan ng mansiyon, sumalubong na sa amin ang mga putok ng baril. Ang mga tauhan ni Vic, halatang sanay at mabagsik. Pero mas sanay kami, iyon ang dapat kong isipin. Mas determinado dapat kami kaya nag-focus akong mabuti sa mga naging training ko sa kamay ng mga tito ko.Nag-slide kapagdaka si Samira sa likod ng isang sementadong harang habang binunot ang dalawang baril mula sa thigh holsters niya. Sabay niyang pinutukan ang dalawang kalaban na sumisilip mula sa likod ng van.Bang! Bang!Tumama ang bala sa helmet ng isa, sapul ang mukha. ‘Yung isa, sa d
Samira POVPagkatapos ng putukan, halos hindi pa rin humuhupa ang kaba sa dibdib ko. Habang sakay kami sa bulletproof van, mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Manang Cora habang nakahiga siya sa stretcher. May mga balot na ng gasa ang balikat niya pero kitang-kita pa rin ang patak ng dugo na hindi mapigil. Ang mga mata niya, nakapikit at masyado nang maputla. Tahimik lang siya, humihinga ng mababaw. Sa tabi niya, nakaupo si Miro, hawak ang cellphone at panay ang utos sa mga tauhan niya.Nandito na rin sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryz, sila na ang nasa harap ng van, isa sa kanila ang driver.“Make sure the area is clear. Double the guards until further notice,” utos ni Miro habang seryoso ang ekspresyon ng mukha.Habang umaandar ang van papuntang ospital, tinignan ko ang iba pang mga manang na kasama namin sa loob. Tahimik lang silang lahat. Si Manang Luz, nakapikit at tila nagdarasal. Si Manang Luciana, panay ang himas sa palad ni Manang Percy na hindi pa rin makapaniwalang ga
Miro POVKanina pa ako nakatanggap ng report mula sa isa kong soldier. Tumawag siya direkta sa secure line, at sa tono pa lang ng boses niya, alam ko nang hindi ito simpleng ulat lang.“Boss, may dalawang motor at isang van na pabalik-balik sa harap ng mansion. Same plate numbers, same route. Parang minamanmanan ang mansiyon ng mga manang,” sabi niya habang ang boses at klarong nasa ilalim ng tumutubong tensyon. Sila, hindi basta-basta magre-report kung hindi sila siguradong banta ito sa buhay ng mga manang.Hindi na ako nag-aksaya ng oras.“Send reinforcement. Double the guards. I want snipers on the roof and checkpoints within a kilometer radius. Now.”Kaagad akong tumayo mula sa leather chair ko sa opisina. Tinawagan ko rin agad si Samira.“Something’s wrong,” sabi ko ng diretsyo sa kaniya. Bawal maglihim, magagalit siya kaya kahit mag-panic siya, mas okay kasi ang mahalaga, alam niya agad ang nangyayari. “We need to go there. Now.”Hindi na ako nagtaka sa sagot niya.“I’m coming w
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga