Chapter 2

"Ano ba ang ginagawa mo buong araw? Sisirain mo ba ang magandang relasyon natin sa pamilya Cabiles?”

Dinuro agad ni Jess si Eloisa, puno ng galit sa kanyang anak. “Ang pamilyang Cabiles ay mayaman at makapangyarihan. Ano bang masama kung magkaroon siya ng ibang babae? Hindi mo ba kayang maging mas mapagbigay? Ikaw pa ang may lakas ng loob na kanselahin ang engagement nang hindi man lang nagsasabi. Gusto mo bang tuluyang bumagsak ang pamilya natin?”

Pakiramdam ni Eloisa ay lalong bumigat ang nangyari. Hindi lamang sa damdamin kundi pati sa kanyang katawan. Nagbitiw siya ng mapait na tanong habang umismid.

“Ma, kung si Cara kaya ang nasa kalagayan ko, papayagan mo rin kaya siyang danasin ang ganitong sitwasyon?”

Natigilan si Jess, ngunit agad na nagbago ang ekspresyon nito. “Gusto mo talagang isisi ang lahat kay Cara kapag may pagkakamali ka! Bakit, kasing-ignorante mo rin ba siya? Kahapon, tumawag siya sa akin at sinabi niyang labis na siyang nangungulila sa kanyang kapatid. Tapos ngayon, ganiyan ang ipinapakita mong ugali?”

Napangiti nang mapait si Eloisa sa sinabi ng kanyang ina.

“Nililinlang ka lang niya gamit ang mga kasinungalingan niya.”

Biglang nanlamig ang mukha ni Jess at sumigaw, “Tama na ‘yang pagiging makitid mo! Mamayang gabi, babalik na ang kapatid mo mula sa ibang bansa. Nararapat lang na dumalo ka sa homecoming banquet bukas. At iimbitahan ko rin ang pamilyang Cabiles!”

Napatingin si Eloisa kay Jess, nangingilid na ang luha sa kanyang mga mata.

“Ma, masama ang pakiramdam ko. Pwede mo ba akong samahan sa ospital?”

Ngunit nanatili lang si Jess na nakatitig sa kanya, malamig ang tingin at walang pakialam.

Halos matawa si Eloisa sa sarili. Pinilit niyang pigilan ang kanyang luha habang mabilis na tumayo at inayos ang sarili. Paakyat siya ng hagdan para itago ang kanyang pagkahiya, ngunit bago siya tuluyang makalayo, narinig niya ang mga salita ni Jess.

“Kung kailan may problema, saka nagpapanggap na may sakit. Paano ko ba napalaki nang ganito ang anak kong ‘to? Kung katulad lang siya ni Cara, hindi sana ako nag-aalala. Ang mabait at maayos kong si Cara ay nagdurusa sa labas. Pero siya? Laging makasarili, sumpungin, at may masamang ugali.

Tama na, uuwi na si Cara. Samahan mo ako sa kusina para tingnan ang sabaw ng manok na inihanda ko para sa kanya.”

Natigilan si Eloisa, hindi makagalaw sa kanyang kinatatayuan.

Mula pa noong insidente noong siya ay labing-anim na taong gulang, unti-unting nawalan ng halaga ang kanyang presensya sa pamilya. Isa na lamang siyang anino sa pamilyang ito.

Ngunit hindi niya ito dinamdam noon dahil may isang taong palaging nasa tabi niya. Laging hawak ang kanyang kamay, magiliw na nakangiti, at puno ng liwanag ang mga mata.

“Eloisa, hindi kita iiwan hanggang sa huli.”

“Simula ngayon, ako na ang pamilya mo.”

“Mamahalin kita kahit anong mangyari.”

Ngunit ang lahat ng pangakong ito ay naglahong parang bula. Napagtanto ni Eloisa na ang sugat sa kanyang puso ay hindi na kailanman maghihilom pa.

Nanghina ang kanyang katawan at napaupo siya sa gilid ng hagdan, niyakap ang kanyang tuhod, at tahimik na umiyak.

Sa sumunod na araw, dumating si Eloisa sa banquet suot ang isang eleganteng berdeng gown. Agad niyang nakuhan ang atensyon ng lahat. Nakalaylay ang kanyang bahagyang kulot na buhok sa likod, mapula ang kanyang labi, at ang kanyang maputing balat ay parang kumikinang sa ilaw.

Sa unang tingin, para siyang reyna.

Hawak ni Jess si Cara habang masayang nakikipag-usap sa ilang mga kilalang panauhin. Napalingon siya kay Eloisa, at saglit na napatigil. Halata ang inis sa kanyang mukha, ngunit bago siya makapagsalita, hinawakan ni Cara ang kanyang kamay.

“Ma, hayaan mo na si Ate Eloisa. Maraming tao ngayon, normal lang na manamit siya nang maganda.”

Bahagyang napangiti si Jess at tinapik ang ilong ni Cara. “Kung naging kasing bait at maayos niya lang ang kapatid mo, wala na sana akong iniintindi.”

Ang mga bisita sa banquet ay nag-usap-usapan ang magkapatid.

Ang bunsong anak na babae ng pamilyang Ferrer ay kilala bilang mahinhin, magalang, at matalino. Sa murang edad, nakamit niya ang titulong bise-presidente ng International Piano Association.

Ngunit si Eloisa, ang panganay, ay palaging tampulan ng intriga at maling akala. Sa kabila nito, ang kanyang ganda at tindig ay hindi matatawaran.

Si Eloisa naman ang natatanging kataliwasan.

Mayroon siyang malakas na personalidad na kakaiba sa lahat. May ilang eskandalo rin siyang kinasangkutan, tulad ng pambu-bully sa mga kaklase niya at pati na rin sa kaniyang kapatid.

Bahagyang kumislap ang mata ni Cara bago mapait na ngumiti. “Parang hindi masaya si Ate. Pupuntahan ko siya para samahan.”

Nanatili ang tingin ni Eloisa habang pinagmamasdan ang bawat kilos ng mga tao. Nang mapansin niyang papalapit si Cara, ibinaba niya ang hawak na wine glass at tumalikod para umalis.

"Ano ba naman 'to. Kapag lumapit si Cara, baka bigla na lang siyang matapilok at banggain ako, tapos itatanong pa kung bakit ko siya tinulak," bulong niya sa sarili.

Plano niyang pumunta sa banyo para ayusin ang lipstick niya. Pero pagdating niya sa pinto, narinig niya ang kakaibang ungol mula sa loob.

Napahinto si Eloisa at kuryosong sumilip sa siwang ng pinto, kung saan natatakpan ng kurtina ang bahagi ng silid.

Isang magandang babae ang nasa braso ng isang lalaki. Namumula ang mukha ng babae, at bahagyang nakababa ang kaniyang suspender skirt, kaya kita ang malaking bahagi ng kaniyang balat. Ang lalaki naman, na nakatalikod, ay kitang-kita ang tangkad at balingkinitang pangangatawan.

Papalayo na sana si Eloisa nang marinig niyang nagsalita ang babae, "Mr. Cabiles, natapilok yata ako. Puwede mo ba akong tulungang tingnan ito?"

"Mr. Cabiles?"

Napahinto si Eloisa at hindi makapaniwala. Sa pamilyang Cabiles, ang tanging tinatawag na "Mr. Cabiles" ay ang misteryosong president ng pamilyang Cabiles, si Josh Cabiles, tiyuhin ni Khalil.

Hindi siya makapaniwalang naroon si Josh, ang lalaking bihirang dumalo sa mga ganitong pagtitipon.

Ayaw sana niyang makialam, kaya’t maingat siyang umalis. Ngunit biglang nag-vibrate ang phone niya.

“Simula ngayon ay kaya ko nang pumunta sa banyo nang mag-isa. Ma, Pa, ‘wag niyo akong maliitin.”

Namula si Eloisa sa hiya at dali-daling ibinaba ang telepono. Pagtingala niya, nagkataon namang nagtama ang tingin nila ni Josh.

Nakaupo si Josh sa liwanag, ang anino niya ay nagbigay-diin sa matalas na mga mata at malamlam na ekspresyon.

Nanlamig si Eloisa, tila ba may dumagan sa buong katawan niya. Nang makaharap niya si Josh, bahagya siyang nagsalita, “Mr. Cabiles, kararating ko lang. Wala akong nakita…"

Pagkasabi niya nito, gusto na niyang kagatin ang sariling dila. Para bang lalo pa niyang ipinahamak ang sarili niya.

Tiningnan ni Josh ang babaeng nasa braso niya bago malamig na nagsalita, “Umalis ka na.”

Namutla agad ang babae at mabilis na umalis. Tumalikod si Josh at dumaan sa tabi ni Eloisa. Bago tuluyang lumakad palayo, tumingin siya saglit kay Eloisa, na parang sinusuri ito.

Pagkatapos ng tensyon na iyon, dumiretso si Eloisa sa banyo upang ayusin ang sarili. Pagkalabas niya, sinalubong siya ng malamig na ekspresyon ni Jess.

“Kababalik lang ng kapatid mo, pero hindi mo man lang siya binati. Tinatawagan kita kanina, pero hindi mo sinasagot. Ano ba ang balak mo?” tanong ni Jess na halatang naiinis na.

Tamad na tumingin si Eloisa at ngumiti, “Hindi ba’t sinabi mong ang pangunahing layunin natin ngayong gabi ay si Khalil? Bakit ko pa kailangang hanapin si Cara?”

Galit na pinagalitan ni Jess si Eloisa, ngunit sa huli, hinila niya ito para hanapin ang pamilya Cabiles.

Nang makita ni Khalil ang suot na magarbong berdeng damit ni Eloisa, dumilim ang kaniyang ekspresyon. Nagkatinginan ang dalawa, ngunit ilang segundo lang ay umiwas na rin si Eloisa at magalang na binati ang mga miyembro ng pamilya Cabiles—maliban kay Khalil.

Tinukso ng matatanda si Eloisa, “Normal lang sa magkasintahan ang hindi pagkakaunawaan. Lilipas din ‘yan.”

Nakangiting tinakpan ni Eloisa ang bibig niya at sumagot, “Alam n’yo ba kung bakit ako naka-dark green dress ngayong gabi?”