ตอนที่ 6 ร้ายมาร้ายกลับ (คุณป้ามหาภัย)

 "แค่นี้ก็พอแล้วหล่ะค่ะป้าลิน ขอบคุณนะคะ"ฉันเดินไปกอดแขนป้าลินแบบอ้อนๆ ป้าลินไม่ได้เป็นแม่ของพี่พายุอย่างเดียวแต่เป็นเพื่อนสนิทของม๊าฉันด้วย ท่านถึงเอ็นดูว์ฉันขนาดนี้ไงล่ะ

"คุณแม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"....

|Zelyn Part|

"คุณแม่!!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"พี่พายุเดินออกจากลิฟก็รีบตรงเข้ามาหาป้าลิน

"ซักพักแล้วจ๊ะ"

"แล้วคุณแม่มาทำอะไรครับ ไม่เห็นโทรบอกผมเลย"

"พอดีเมื่อเช้าแม่ออกไปช้อปปิ้งกับเพื่อนๆที่ห้างแถวนี้ พอเสร็จก็เลยแวะมาหาลูกๆ กะว่าจะมาชวนออกไปทานข้าวเที่ยงแต่พาขวัญกับพาคินบอกว่าไม่ว่างแม่เลยขึ้นมารอลูกที่นี่"

"งั้นหรอครับ โอเคครับเดี๋ยวผมขอเข้าไปเก็บเอกสารก่อน เราจะได้ไปทานข้าวกัน"พี่พายุพูดแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้อง ซักพักก็เดินออกมา

"ไปครับคุณแม่"

"จ๊ะๆ ไปทานข้าวด้วยกันนะหนูซีรีน"คุณป้าหันมาชวนฉัน ฉันก็ได้แต่มองหน้าพี่พายุไม่รู้ว่าเขาจะอนุญาติหรือเปล่า เพราะตอนนี้ฉันเป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน

"เออ...คือ ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะคุณป้า"ฉันปฏิเสธ หางตาฉันแอบเห็นนะว่าพี่พายุมีสีหน้าพอใจที่ฉันตอบแบบนี้

"ทำไมล่ะลูก หนูก็พักเที่ยงแล้วนี่หรือว่ามีอะไรที่ป้ายังไม่รู้หรือเปล่า"ป้าลินหันหน้าไปมองพี่พายุ ซึ่งเขาก็ทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไร

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะป้าลิน"

"ไม่มีอะไรงั้นก็ไปกินข้าวกับป้า"ป้าลินไม่รอให้ฉันปฏิเสธอีก ท่านดึงฉันให้เดินตามมาด้วย สุดท้ายฉันก็ต้องยอม

+ห้าง AAA+

พี่พายุขับรถพาฉันและป้าลินมาที่ห้างใกล้ๆกับบริษัท เราเลือกทานอาหารญี่ปุ่นซึ่งเป็นร้านโปรดของป้าลินและฉันด้วยเพราะฉันก็ชอบอาหารญี่ปุ่นเหมือนกัน

"ไม่ได้มาทานอาหารร้านนี้นาน อร่อยเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย"ป้าลินทานอาหารแล้วยิ้มถูกใจ ฉันเองก็ถูกใจเหมือนกันส่วนพี่พายุก็คงถูกใจเหมือนกันมั้ง ไม่เห็นเขาจะทำหน้าอะไรเลยนอกจากหน้านิ่งๆ

ระหว่างทานอาหารป้าลินก็ชวนฉันคุยนู่นคุยนี่ พี่พายุก็มีคุยบ้างแค่ส่วนใหญ่พี่เขาจะกดโทรศัพท์มากกว่าเห็นบอกว่ามีงานด่วนต้องคุยเลขา

"พายุ พายุจริงๆด้วย"อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามานั่งข้างๆพี่พายุ แล้วกอดแขนพี่พายุโดยไม่สนใจว่าฉันกับป้าลินนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

"มีนา คุณมาทำอะไรที่นี่"

"มีนามาทานข้าวค่ะ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอพายุที่นี่"

"ครับ เอ่อ..มีนาครับ นี่คุณแม่ผมครับและนี่ก็ซีรีนน้องสาวของผม"พี่พายุหันมาแนะนำฉันกับป้าลิน

"สวัสดีค่ะคุณแม่สวัสดีจ๊ะน้องซีรีน แต่เอ๊ะ!!มีนาจำได้ว่าพายุมีน้องสาวคนเดียวไม่ใช่หรอคะคือคุณพาขวัญ"ยัยมีนาอะไรนั่นก็ยิ้มแต่ไม่ได้ยกมือไหว้ป้าลิน เอาแต่กอดพี่พายุเป็นปลิง

"ครับ ซีรีนเป็นน้องแต่ไม่ใช่น้องแท้ๆ"พี่พายุอธิบาย ทำไมไม่บอกไปเลยหล่ะว่าฉันแค่นักศึกษาฝึกงาน หงุดหงิดลูกตาชะมัด ทำไมทีแม่นี่พี่พายุถึงยอมให้นางนั่งกอดแขนแบบนี้นะทีกับฉันแค่เปลี่ยนแจกันในห้องทำงานยังโดนด่าเหมือนฉันทำบริษัทเขาล่มอย่างนั้นแหละ

"ค่ะ ว่าแต่พายุจะมาทานอาหารที่นี่ก็ไม่บอกมีนาเลยนะคะ มีนาจะได้ขอมาด้วยเมื่อกี้เราก็เจอกัน"

"ผมพาคุณแม่มาทานน่ะครับ เลยไม่คิดว่ามีนาจะอยากมาด้วย"

"อยากมาสิคะ แค่พายุชวนมีนาก็อยากไปทุกที"ยัยมีนามองหน้าพี่พายุอย่างมีความหมาย

"อะแฮ่ม!!! ขอโทษนะจ๊ะหนู ตาพายุพาแม่กลับได้แล้วหล่ะลูก แม่อิ่มแล้ว"ป้าลินพูดขัดจังหว่ะ พี่พายุเลยแกะมือแม่นั่นออกแล้วจ่ายเงิน

"ผมขอตัวก่อนนะครับ มีนา"

"แต่มีนายังไม่ได้ทานอะไรเลย พายุอยู่เป็นเพื่อนมีนาก่อนไม่ได้หรอคะ"

"เอ่อ...ผมมากับคุณแม่นะครับมีนา"

"ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยววันนี้ก่อนคุณเลิกงานมีนาไปหาคุณที่บริษัทนะคะ"

"เอ่อ.."พี่พายุหันมามองหน้าคุณป้าที่ดูจะเริ่มไม่พอใจแล้ว

"ครับๆ ผมไปก่อนนะครับ"พี่พายุดึงมือผู้หญิงคนนั้นออกแล้วเดินมาหาคุณป้า ก่อนที่เราสามคนจะเดินออกมาจากร้าน

"ตาพายุผู้หญิงคนนั้นเป็นใครแล้วเป็นอะไรกับลูก บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ"พอขึ้นมานั่งบนรถคุณป้าก็รัวคำถามใส่พี่พายุถาดใหญ่

"มีนาเขาเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทเราไงครับคุณแม่ บ้านเธอทำธุรกิจกับเรามายาวนานตั้งแต่รุ่นคุณพ่อจนมาถึงรุ่นผม และเราก็เป็นเพียงแค่คนรู้จักกัน ไม่มีอะไรจริงๆครับ"

"แค่รู้จักกัน แม่มองปร๊าดเดียวก็รู้แล้ว ว่าแม่นางชอบลูกแล้วลูกละคิดอะไรกับเธอหรือเปล่า"ทันทีที่คุณป้าถามจบฉันก็หันไปมองหน้าพี่พายุทันที อยากจะรู้จริงๆว่าพี่พายุจะตอบยังไง คอยดูนะถ้าพี่พายุบอกว่าชอบแม่นั่นฉันจะกระโดดลงจากรถตอนนี้เลย

"เอ่อ..คือ"พี่พายุอ้ำอึ้ง จนฉันเกร็งไปหมด"ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอจริงๆครับ ผมเห็นเธอเป็นแค่ลูกค้าคนนึงเท่านั้น"ฟู่วววว!!!เกือบจะได้กระโดดลงจากรถจริงๆแล้วไหมละฉัน

"ก็ดี!! คนอะไรไม่มีมารยาทเลย รู้ทั้งรู้ว่าแม่เป็นแม่ของพายุแต่ไม่คิดจะยกมือไหว้เลย เอาแต่พูดสวัสดีปากเปล่าแถมยังกอดรัดลูกแม่จนเหมือนอยากจะสิงต่อหน้าแม่อีก แม่รับไม่ได้"

"จริงๆค่ะคุณป้า ซีรีนก็รับไม่ได้"ฉันยิ้มแล้วสมทบกับคุณป้า แค่นี้แม่นั่นก็แทบจะหมดโอกาศในตัวพี่พายุแล้ว แม่สามีไม่ชอบความรักครั้งนี้ยังไงก็เป็นไปไม่ได้ มีความสุขจริงๆวุ้ย

ฉันนั่งยิ้มไปมองทางไปเหมือนคนถูกหวยจนมาถึงบริษัท

"ขอบคุณสำหรับอาหารกลางวันนะคะคุณป้า"ฉันยกมือไหว้ขอบคุณหลังจากที่เดินขึ้นมาข้างบน ก่อนที่ฉันจะแยกไปทำงานต่อ

"ไม่เป็นไรลูก วันนี้ถ้าไม่มีซีรีนไปด้วยอาหารกลางวันของป้าคงไม่อร่อย"

"ค่ะ งั้นซีรีนไปทำงานก่อนนะคะ"ฉันยิ้มให้คุณป้าแล้วเดินมาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วตั้งหน้าตั้งตาทำงานตลอดช่วงบ่าย

เปลี่ยนมานั่งตรงนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะโต๊ะฉันตั้งตรงกับกระจกเล็กๆที่จะสามารถมองทะลุเข้าไปในห้องพี่พายุได้ ฉันเลยได้แอบมองเขานั่งทำงานบ่อยๆ

"ซีรีนจ๊ะ พี่ฝากโต๊ะแปปนึงนะ พอดีพี่ต้องลงไปประชุมกับฝ่ายการเงินแทนท่านประธาน"

"ได้ค่ะพี่สร"ฉันพยักหน้าให้พี่สร ก่อนที่พี่เขาจะลงลิฟไปที่ห้องประชุมข้างล่าง โอกาสนี้สินะที่ฉันจะได้ดูแลพี่พายุ ฉันปิดแฟ้มงานในมือ เพราะนี่ถึงเวลาที่ต้องเสริฟของว่างตอนบ่ายแล้ว ฉันลุกขึ้นกำลังจะไปจัดขนมในครัว

"เธอ เธอนั่นแหละ"ยัยมีนาชี้นิ้วมาที่ฉัน

"คะ"

"พายุอยู่ไหม ฉันมาพบพายุ"

"มะ..."ฉันกำลังจะตอบว่าไม่อยู่ แต่แม่นางก็ไม่ฟังเดินไปเคาะประตูห้องพี่พายุ แล้วเดินเข้าไปเฉยเลย ถ้าจะทำแบบนี้แล้วจะมาถามฉันทำไมว่าพี่พายุอยู่ไหม ยัยบ้า!!

ฉันกำลังจะเดินตามยัยนั่นเข้าไปในห้องพี่พายุแต่นึงขึ้นได้ว่าอาจจะโดนพี่พายุดุได้ถ้าเข้าไปโดยไม่มีธุระอะไรเลยเดินเลี่ยงเข้าไปในครัวแล้วไปเตรียมชากับขนมให้พี่พายุ

ก๊อกๆ ฉันเคาะประตูแล้วยืนรอซักพักก่อนจะเปิดประตูเข้าไป โดยไม่รอให้คนข้างในอนุญาติ แต่ภาพที่ฉันเห็นทำให้ฉันแทบจะโยนถาดขนมใส่ทั้งคู่ ที่ก็มีตั้งเยอะแยะไม่รู้จะไปนั่งเบียดกันทำไม

"ของว่างค่ะ"ฉันเดินกระแทกเท้าเข้าไปวางถาดขนมที่โต๊ะกลาง

"ทำไมยกเข้ามาเอง คุณสรละ"พี่พายุเงยหน้าขึ้นมาถามฉัน

"พี่สรลงไปประชุมข้างล่างค่ะ"

"อืม.."พี่พายุพยักหน้าแล้วอ่านเอกสารในมือต่อ

"เสริฟเสร็จแล้วก็ออกไปสิจ๊ะ จะมายืนอยู่ทำไม"ยัยมีนาพูดไล่ฉัน เอาไงดีว่ะยืนเฉยๆสุดท้ายก็คงต้องออกไป แต่ฉันจะทิ้งให้พี่พายุอยู่กับแม่นี่สองต่อสองไม่ได้

"เอ่อ.."ฉันหมุนตัวดูรอบๆห้อง ว่าจะเอาอะไรขึ้นมาอ้างดี

"เออ...ซีรีนเดี๋ยวออกไปเอาน้ำส้มมาให้คุณมีนาด้วยนะ"พี่พายุสั่งแล้วลุกเดินไปที่โต๊ะทำงาน

"ค่ะ!!"ฉันรับคำแบบไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็เอาว่ะอย่างน้อยฉันก็ยังมีข้ออ้างที่จะเข้ามาในนี้

ฉันเดินออกมาที่ห้องครัวแล้วรินน้ำส้มใส่แก้วให้ยัยมีนาก่อนจะคิดอะไรแผลงๆ ตักเกลือช้อนใหญ่ใส่ผสมลงไปในแก้ว แล้วยกเข้ามาให้ที่ห้องพี่พายุ

"ขออนุญาติค่ะ"ฉันยกแก้วน้ำส้มไปวางไว้ให้เธอ แล้วมองหาพี่พายุแต่ปรากฏว่าพี่พายุไม่ได้อยู่ในห้องมีแม่นี่นั่งอยู่คนเดียว

"ขอบใจนะจ๊ะ คนเรามันคนละชั้นกันก็แบบนี้แหละ"

"หมายความว่าไง ป้า!!"

"ป้าหรอ!! แกสินังเด็กเมื่อวานซืน ฉันมองออกนะว่าแกชอบพายุ แต่คนแบบเขาไม่มีทางมองเด็กแบบแกหรอก ต้องฉันนี่เหมาะสมกับเขาทั้งหน้าตาฐานะและหน้าที่การงาน เป็นแค่เด็กฝึกงานอย่าคิดมาเทียบชั้นกับฉัน"ยัยป้ามีนาลุกขึ้นแล้วชี้หน้าด่าฉัน ยัยนี่ไม่รู้อะไรจริงๆสินะ ถ้าฉันเป็นแค่เด็กฝึกงานทั่วไป ฉันจะได้ไปนั่งร่วมโต๊ะกับพี่พายุและป้าลินได้ยังไง

"ป้าลองคิดดูนะ ถ้าหนูเป็นแค่เด็กฝึกงานจริงๆหนูคงไม่ได้ไปนั่งร่วมโต๊ะกับท่านประธานแล้วแม่ท่านประธานแบบนั้นหรอก แต่หนูต้องเป็นอะไรน้า คุณแม่พี่พายุถึงได้เอ็นดูว์ขนาดนั้น"ฉันเล่นเสียงอยากให้ยัยป้าโมโห และมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดเพราะยัยป้าโมโหจนเดินปรี่เข้ามาหาฉัน

"แม่เขาเอ็นดูว์ก็ไม่ได้หมายความว่าพายุเขาจะเอาแกนะ"ยัยป้าเริ่มกดเสียงต่ำ

"อืม...ไม่รู้เหมือนกันนะป้า แต่พอหนูบอกว่าอยากมาฝึกงานที่นี่ พี่พายุเขาอนุญาติทันที ถ้าพี่เขาไม่ได้คิดอะไรจริงๆจะยอมให้หนูมาอยู่ใกล้ๆทำไมนะ ไม่เอาละๆหนูไม่กวนป้าดีกว่า ปล่อยให้ป้าสูดอากาศในห้องนี้ให้เต็มปอดเพราะอีกไม่นานป้าอาจจะไม่ได้เข้ามาหรืออาจจะไม่ได้มาเหยียบที่นี่เลยก็ได้"ฉันส่งยิ้มไปให้แล้วเดินสะบัดผมออกมาจากห้อง ยัยป้าก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่กรี๊ดตามหลังมา

คนอย่างซีรีนดีมาดีกลับ แต่ถ้าร้ายมาซีรีนจะร้ายกลับยิ่งกว่า...