Shameless Hours (Tagalog)

Note

Ang pagkakahawig o pagkakapareho ng mga pangalan sa nasabing lugar na na sa kwento ay hindi binabase sa totong buhay. Ito'y kathang-isip lamang.

*In reading the story please be responsible in every words you are reading. More vulgar words in other chapter is prohibited.

* No to plagiarism.

Thank You.

Simula

Every beat of the loud music that came from the big speakers in front of us, the DJ that manipulates the gadgets produces a fine tune. Ang mga tao'y mistulang mga baliw na umiindayog at sumasabay sa musiko na binibitawan ng bawat mekanismo na nagmamaneobra ng mga nakakaindak na awitin.

A dim light room that only disco lights enlightened the whole room. There's a bartender that mixes all the liquor what people suggested to.

While dancing in the middle of this floor. I never stop roaming my eyes. I felt that someone is looking at me from a far. This is not new to me.

I was never a girl. I am now a woman with dignity. I don't want people judge me of what they think for who I am. Because before I did not do things like I did now.

Parties, Disco, and other related events that were like this wasn't my life that I lived before when I was a minor.

Paano ko naman hindi gagawin kung mismong mga tao ang nagtutulak sa aking gawin ang mga bagay na multo para sa'kin. Ni hindi nga ako nakikipaghalubilo. Ni hindi nga ako nakikipagkaibigan sa ibang tao dahil alam ko. Ang paniniwala ko. Walang sinuman ang mapagkakatiwalaan kung 'di ang sarili mo.

Maraming tanong na laging bumabagabag sa aking isipan. Kung paano ako naging ganito. Paano nila nagawa sa akin ang lokohin at paglaruan ang aking damdamin.

Hindi natapos ang pag-iisip ko ng mga bagay-bagay ng may biglang humigit sa aking kamay.

"Ano ba! Ano bang problema mo ha?" galit kong tanong.

"Uuwi na tayo." kalma n'yang sabi.

"Anong uuwi? At sino ka para pauwiin ako? I don't need your authority about going home---because since the day that you dumped me. Was the day that I already cursed you to death!" sigaw ko sa kanya na galit ang tono.

Nag-igting ang panga n'ya. Kahit madilim ay tanaw ko pa rin ang mukha n'yang dati ay inaasam-asam kong makita ng malapitan. His pointed nose, kissable lips, chinito eyes with mahahabang pilik mata, his thick eyebrows. His jaw that gave shaped to his face that makes him manlier.

"Please, we’ll go home," hila n'ya sa 'kin at tinatabig n'ya ang mga taong nakaharang sa daraanan n'ya. Habang hila-hila n'ya ako sa may palapulsuhan ko ay ang puso ko nama'y parang tambol na nag-uunahan sa pagkabog.

Sa nakalipas na ilang taon. Ganito pa rin ang epekto niya sa akin. Kahit may pagkamuhi ang aking damdamin sa kanya. Kahit gaano ko pa siraan ang sarili n'ya sa isipan ko. Pero sa puso ko ay walang nagbago. Pero ang pagkamuhi ko sa kanyang ginawa sa 'kin noon ay nagmarka na sa puso at isipan ko.

Nakarating na kami sa parking area.

Pero nakahawak pa rin siya sa kamay ko ngayon. Itinabig ko ang kamay n'ya para mabitawan ako.

"Bitiwan mo na nga ako, ano bang problema mo ha?" sigaw ko pa rin sa kanya.

"What do you think?” kalmado pa rin n'yang sabi.

"'Wag mo kong e what do you think, 'di ako manghuhula para hulaan kung anong sa tingin ko ang iniisip mo." gigil kong sabi.

"Care to explain kung bakit ka nagkagaganyan o bakit ka nandito? Anong nangyari sa ‘yo? You are not my Ellena anymore. Because my Ellena is not like what I saw exactly now to you." clenching his jaw while his Adams apple goes up and down.

"Explain? Oh come on. Sino ang niloloko natin dito? Sarili natin? Don't you know? I'm not yours since then.  And you only own me physically but not the whole me. Kaya 'wag mo na akong pakialaman kung ano ang gagawin ko dahil 'di mo ako pag-aari, at 'di kita kailangan." I exploded my anger into him.

I am really drown by his words. His words was like a sword that stabbed in my heart so deep. Ang sakit pa rin pala marinig sa kanya. Kahit sa ilang taon naming walang komunikasyon ay 'di ko pa rin mawala sa aking sistema ang kung ano ang namamagitan sa amin noon.

Nagtitigan kaming dalawa. 'Di ko mawala sa isipan ko ang mga nangyari sa amin noon. Hindi ko man maamin sa sarili ko na may nararadaman pa rin ako sa kanya. 'Di ko lang alam kung bakit n'ya pa ako nasundan kahit pilit ko ng itinatago ang sarili ko sa kanya.

Takot akong maulit muli ang pagkakamali. Ayaw kong muling gamitin ng kahit sa isang taong minahal ko. At alam kong mahal ko pa.

Siguro tanga nga ako. Dahil kahit alam kong imposible pero pinasokan ko pa rin. Problemang alam kong ako lang ng makareresulba.

Sa ilang minutong pagtitig n'ya sa akin ay siniil n'ya ako ng halik. Halik na marahas, naiiyak ako sa sakit ng bawat paglapat ng kanyang labi sa akin. Parang mga karayom na tumutusok ang hatid na pait ng kanyang marahas na paghalik.

Tumulo ang luha ko. Tumulo ito dahil sa sakit at pagkamuhi ko sa aking sarili dahil pinabayaan ko lang s'yang halikan ako.

Ang sakit ng kahapon na pilit kong inaalis sa aking nakaraan.

Bigla n'yang tinigil ang paghalik sa akin at 'di maitago ang pag-uunahan namin sa paghinga ng malalim dahil sa ilang minutong halikan.

Nang nakabalik ako sa aking ulirat at bigla ko na lang s'yang nasampal. 'Di ko matantya kung ano ang nais kung iparating ng sampal ko sa kanya, ang alam ko lang ay dismayado ako sa aking sarili. Dahil nagiging tanga na naman ako.

Tumakbo ako papalayo sa kanya. 'Di ko na s'ya nilingon pa. Kumirot ang puso ko dahil ni tawag man lang sa pangalan ko ay 'di n'ya ginawa. Akala ko pipigilan n'ya akong muling tumakbo. Akala ko 'di na n'ya gagawin ang ginawa n'ya noong pagbitiw sa 'kin.

Ano nga bang inaalala ko? Na, na sa isang malaking telebisyon ako at dumadrama lamang ng tanga-tangahan?

You will be as much value to others as you have been to yourself.

Iniisip ko lamang na hindi ako ang nawalan. Kung 'di siya.