KABANATA 3
Marahas kong nahigit ang hininga ko kasabay ng biglaang pagmulat ng mga mata ko. I coughed—violently. Water came out of my lungs as I gasped and choked. “What the hell were you thinking?!” marahas na boses ang nagpabalik sa akin sa reyalidad. Nilingon ko kung kanino nagmula ang boses na narinig ko at gano’n nalang ang panlalaki ng mata ko. It was him! The man I had a one night stand with! Paano niya ako nasundan? Paano niya ako nahanap? Paano niya ako nakita? Napawi lahat ng iniisip at hiyang nararamdaman ko ng muling umalingawngaw ang boses niya. “Do you think that river was going to save you?! You think disappearing would erase everything?!” bulalas niya. Basang-basa ang suot niya ngunit wala doon ng atensyon niya. “You’re insane!” sigaw niyang muli habang matalim ang mga matang nakatingin sa ‘kin. Hindi ako nakasagot. I just broke down and cried. The sobs that I’ve been holding in came out like a flood–matindi pa sa tubig na muntik nang kumuha sa buhay ko. And then–I just froze for a moment. He pulled me into his arms. Kapwa kami basang-basa ngunit ramdam ko ang init ng katawan niya. Mahigpit. Komportable. Ramdam kong payapa ako sa mga yakap niya. Tuluyan na akong bumigay. “You don’t get to give up,” he whispered in my ears sa pagitan ng aming yakapan. “I won’t let you. Not when I’m here.” ~~ I am soaking wet at kasalukuyan akong nakaupo sa kotse niya. Ramdam ko ang pagdampi ng lamig sa balat ko kahit na nakabalot na sa ‘kin ang makapal na coat na ipinahiram niya kanina. Tahimik lang siya habang nagmamaneho at wala ni isa sa ‘min ang gustong bumasag sa namumutawing katahimikan. Hindi ko alam ang sasabihin ko at pakiramdam ko ay wala na ring boses ang lalabas pa sa bibig ko. The car stopped in an underground parking lot. Mula paglabas ng sasakyan ay wala akong ginawa kundi sumunod lamang sa kaniya hanggang sa makarating kami sa isang marangyang penthouse. High ceiling, spacious, and peaceful. Napatigil sa paglilibot ang mga mata ko nang abutan niya ako ng towel. “Go take a shower and change your clothes first, you’re freezing to death,” inabot niya sa akin ang dala niyang towel at saglit pang natigilan. “You don’t mind using my clothes for a while, do you?” pagkumpirma niya na sinagot ko lamang ng iling na may tipid na ngiti. Dumiretso na ako sa itinuro niyang direksyon kung nasaan ang banyo. Pagpasok ko ay bumungad sa akin ang isang malaking bathroom vanity sink kung saan nakapatong ang mga gagamitin ko. Mataman kong tinitigan ang sarili ko sa malaking salamin na kaharap ko ngayon. It seems like just yesterday when I last looked in the mirror and I looked like a princess from a fairytale. Malayong-malayo sa itsura ko ngayon. Maputla, basang-basa, magulo ang buhok, nanginginig, at mapupula ang mga mata. I appeared to look that I had nothing left to live for. Perhaps that’s exactly who I was. Habang umaagos ang mainit na tubig sa katawan ko ay hindi ko na rin napigilan pa ang sunod-sunod na pagpatak ng mainit na likido mula sa mata ko. Tahimik lamang ang pag-iyak ko kasabay ng putol-putol na paghikbi. Nang matapos ako ay isinuot ko na ang nakahandang loose white shirt at cotton shorts at lumabas na. I caught up with him sitting in the dining room. Mukhang kakatapos lang din niya maligo and there are two cups of coffee already served on the table. When he felt my presence, he looked at me and motioned for me to sit in front of him. Nakuha ko naman ang ibig niyang sabihin kaya tahimik akong umupo kaharap niya. Saglit akong sumimsim sa mainit na kapeng nasa harapan ko, nagbabakasakaling mabawasan noon ang lamig na nanunuot sa balat ko, nang maalala ko ang pinaka unang tanong na pumasok sa isip ko kanina. “How.. How did you find me?” I finally asked. Sandali siyang tumahimik at tumingin sa ‘kin bago sumagot. “I asked my men to look for you,” walang emosyon nitong tugon. “You left money on the bedside table as if I were just a man you hired for one night.” he said bluntly. Napayuko na lang ako sa hiyang nararamdaman. Of course he was offended by what I did! What am I thinking?! “That was not my intention, it's just that..” I paused for a moment, and took a deep breath before continuing. “I just didn’t know how I was going to face you after what happened. And I thought, giving you money for the trouble I caused is enough,” mas napayuko ako at ramdam ko na ang pag-init ng mukha ko sa kahihiyan. Ipinatong niya ang dalawang siko sa lamesa ‘tsaka pinagdikit ang mga kamay niya at mataman akong tiningnan. “Well, being treated like an item bothers me,” walang emosyon niyang saad. “So, I had my men to look after you and with my connections, it didn’t take long.” he said it in a calm voice but full of power. Nanlaki na lamang ang mata ko sa mga narinig at nalaman ko. “Y-you–What?!” “You thought you could hide from me after that night?” tumikhim siya bago magpatuloy. “I don’t allow people leaving my life without giving me a hint or answer, Miss Syd.” tugon niya pa na mas ipinanlaki ng mga mata ko. “H-how did you–?” hindi na niya ako pinatapos pa. “I’ve already told you. Connections. Now give me the answers I want.” Bumagsak ang tingin ko sa kapeng halos hindi ko pa nababawasan. Unti-unting bumabalik sa memorya ko kung paano ako nauwi sa naabutan niyang sitwasyon kanina lang. “I wasn’t trying to hide from you,” I murmured. “I was trying to escape.” He stared at me for a long second before his voice dropped, quieter this time. “Escape what?” My throat tightened. Iniangat ko sa kaniya ang paningin ko habang may mga luha nang nagbabadyang pumatak mula sa mga mata ko. “Everything.” Agad akong yumuko. I blinked, then again, and again. Fighting the sting in my eyes. “My own father abandoned me. My company got taken away from me. I was thrown away like I was never mattered.” nagsimula nang gumaralgal ang boses ko sa kabila ng pagpipigil na pumatak ang luha ko. “And you think that jumping and throwing yourself into that river will fix everything?” I was stunned by his words. He said it right in front of my face too casually but with the hint of disappointment. “I’ve seen a lot of broken people before, just different stories. They either fight or surrender,” huminto siya sandali ‘tsaka umiling. “You choose the coward’s way.” “So you think duwag ako?” my face tightened. “Nope.” His voice slightly softened. “I think you forgot who you were. And that was worse.” His words silenced me. A sudden realization hit me. He paused for a moment, letting his words sink in before he finally spoke again. “Do you want to get your life back?” Napatingin ako sa kaniya. I didn’t say anything but my eyes says it all. “Do you want your company, your reputation, and your dignity back?” he was dead serious while saying this. “Of course,” I whispered. “But I–” he doesn’t let me finish. His words cut me off. “Then marry me.”KABANATA 28“Ms. Celeste Havens, what can you say about the recent allegations against you?” The voice of the reporter pierced through the thick silence, like a gunshot in the middle of a press conference filled with tension.Flashes exploded from all directions. The media swarmed the entrance of Montelare Holdings’ Manila headquarters like vultures. Nag-zoom in ang mga camera sa mukha ni Celeste, tila gutom sa kung ano mang kisap ng emosyon sa mukha niya. But Draven didn’t flinch.He stood tall in a crisp black suit, cold and commanding. The CEO. The billionaire. The man with power that could bury reputations with a single word.And beside him, Celeste stood frozen. Trembling.Celeste’s downfall wasn’t something I dreamed of. It wasn’t revenge that drove me to stand beside Draven as he faced the media—it was the truth. For weeks, I’d been painted as a manipulative wife who wormed her way into the Montelare empire, using seduction and secrets to gain power.But that narrative was abo
KABANATA 27Maliwanag ang ilaw sa boardroom ng Montelare Group kahit dis-oras na ng gabi. Tahimik, pero punong-puno ng tensyon. Nakaupo ako sa dulo ng mesa, habang nasa kabilang dulo si Draven—seryoso ang ekspresyon, malalim ang titig. Para siyang estranghero.Ang mga department heads, legal team, at si Celeste mismo ay nandito. Nasa tabi ko si Nico na nakatitig sa laptop niya, all systems armed for data reveal.I tried to stay calm, even as a dull ache pulsed in my stomach.‘You’re pregnant, Amara.’For my child’s sake, I won’t be silenced. I won’t be intimidated.[FLASHBACK - 2 DAYS BEFORE]Isang email ang natanggap ni Draven. Isang report mula sa IT security team ng Montelare Group. Nakalagay roon ang isang pangalan na pareho naming hindi inaasahan—Amara Syd.“Access logs show multiple breaches during the period of the leaked files. All traced to Amara Syd’s secure account credentials,” nakasaad doon.Kasabay noon, may mga screenshots ng mga chat logs. Isang burner email na nagpapa
KABANATA 26Three days.It’s been three full days since I last stepped out of this room. Not because I’m weak. Not because I’m sick. But because I refused to witness them together again. Every hallway in this mansion echoes with her laughter. Every corner, her perfume. Every glance from Draven—was never mine.And yet, I am here. Carrying his child. His name. His ring. But somehow, not his attention.But tonight, something shifted. Habang nakahiga ako’t nakatitig sa kisame, isang katotohanan ang tumama sa ‘kin.I am still here.I am still his wife.And I refuse to be a shadow.I don’t need to be glamorous para maramdaman ang halaga ko. Hindi ko kailangang ipagsigawan ang presensya ko para lang makipagkompetensiya sa ex na hindi pa rin maka-move on.I was done playing the quiet wife.“Kung multo ako sa bahay na ‘to,” I whispered to myself. “Then I’ll be the most haunting one.”Kinabukasan, maaga akong nagising. Pagkatapos ng tatlong araw, sa wakas ay may lakas na rin akong tumayo. Nalig
KABANATA 25Hindi ko alam kung bakit parang mas mabigat ang hangin ngayon sa mansyon. Kahit walang nagsasalita, kahit walang lumalapit, ramdam ko ang paninimbang. Parang lahat ay nag-aabang ng susunod na hakbang—ng sunod na pagkilos, ng tahimik na pagsabog.At ang sentro ng lahat ng ito?Si Celeste.She stayed.Kinabukasan, pagkagising ko, hindi ko inaasahan na ang unang babati sa ‘kin ay hindi si Manang Fely, hindi rin ang aroma ng breakfast mula sa kusina.Kundi si Celeste—nakatayo sa counter sa may kusina, may hawak na kape, naka-suot ng robe—and that robe..“You’re up,” bati niya ng maramdaman ang presensya ko. “Draven just left. He needed to take a call. Maaga siyang gumising today.”Bakit nandito pa siya? Akala ko ba ay napadaan lang siya? Bakit suot niya ang robe na nasa kwarto ni Draven? Did she also sleep with him last night? Maaga akong binagabag ng mga tanong at pagdududa sa isip ko.Mula sa likod ko, narinig ko ang yapak ni manang Fely. “Ma’am Amara, gusto niyo po ba ng a
KABANATA 24Hindi ko na alam kung kailan nagsimulang maging mas tahimik ang gabi. Hindi ko rin matukoy kung kailan nagsimulang maging mas maingay ang loob ko tuwing wala siya sa tabi ko.Mula nang umalis kami sa Batangas, para bang naiwan din ang katahimikan sa dalampasigan. Sa tuwing pipikit ako ay hinahanap ko ang preskong simoy ng hangin, ang tunog ng alon, at higit sa lahat.. ang presensya ni Draven.Nakakainis aminin pero iyon ang totoo.Lumipas ang buong byahe na wala kaming imik. Pero hindi ‘yung awkward na katahimikan kundi ‘yung magaan, may kung anong aliwalas. Hindi namin kailangang magsalita. Hindi kailangan ng kahit anong kumpirmasyon. Parang sapat na ‘yung katahimikan para sa isang kasunduan na hindi pa rin malinaw kung kailan at paano nagsimula.Hindi ko alam pero kahit na walang mapusok na halikang nangyari, walang malalim na usapan, pero naramdaman kong may binabago siya sa mundo ko.And that alone.. scares me.Parang may nabuksang pinto na hindi ko alam kung saan at p
KABANATA 23Amoy alcohol. Puting ilaw. Maingay na monitor. Lamig ng aircon. Masakit na katawan. Mabigat ang loob. Pero higit sa lahat, may kirot sa puson na parang humihiwa sa kaluluwa ko. Mabigat ang bawat paghinga ko, pero mas mabigat ang takot na gumagapang sa dibdib ko.Naramdaman kong may kamay na humawak sa akin. Mainit, mariin, parang takot na mawala ang hawak. Nang dumilat ako, bumungad ang pamilyar na mukha ng isang lalaki—si Draven, maputla, magulo ang buhok, namumugto ang mga mata. Hindi siya nagsalita agad. Pinagmamasdan lang niya ako, para bang tiniyak kung gising na talaga ako.“Hey,” mahinang bulong niya. “You’re okay. You’re both okay.”Iginala ko ang paningin sa paligid. Nasa ospital ako, may swero ang kamay. May monitor. At ramdam ko pa rin ang panghihina. Pero hindi ko ininda iyon, dahil ang unang inalala ko ay ang anak ko.“‘Y-yung baby ko?” I asked weakly.Tumango si Draven. “Stable na raw. But you still need to rest. Bed rest. Kailangan nating iwasan ang kahit an