“Anong pangalan niya? Oh, Farrah Torres of Torres family.
“Okay, saglit lang ho, Sir. Check ko lang po sa files.” Sagot ng police officer na kausap ng ama ni Farrah.
Maya-maya ay rinig na rinig ang nanginginig na tinig ng tao sa kabilang linya.
“Mukhang nagkamali kayo, Torres—” Tumikhim ito sa kabilang linya. “Wala hong kahit anong nagawang krimen at o anumang tala na tumakas sa kulangan si Ms. Torres, Farrah! Kung tatawag kayo ulit para sa walang kabuluhang bagay gaya nito, ay maaari kayong kasuhan for slandering!”
Tapos biglang naputol ang linya. Natigilan si Juanito, gayun rin si Francia na katabi ng asawa at narinig ang naging usapan ng malinaw.
“Kung tapos na po kayo, Magpapahinga na po ako sa taas.” Ani Farrah na lumakad na papunta sa hagdan.
Nakokonsensiyang pinanood ni Francia ang anak na si Farrah, na paakyat. She felt guilty. Kung tutuusin si Farrah ay kaniyang dugo’t laman at siyang totoong anak.
“Arah, I’m very sorry misunderstanding you.” May himig pagsisisi sa tinig ng ginang. Sa himig ng ina ay hindi maiwasan ng dalaga ang makaramdam ng lungkot. Huminto siya at sandalling nilingon ang ina.
Napabunton-hininga naman ang ama niyang si Juanito at humingi rin ng tawad.
“Anak, patawad. Natakot lang ako para sa ‘yo. Sa takot ko ay nag-aalala ako kaya ko iyon nagawa—pero kalimutan na lang natin iyon. Please forgive me, anak.”
Nangunot ang no oni Farrah, “Hindi niyo na kailangan pang gawin iyan.” Natahimik ang buong kabahayan na binasag ng dalaga noong magsalita siya.
“Akyat na ako sa taas, I have to sleep.” Paalam niya.
“Sandali.” Pigil ni Francia sa anak. “Ano ba talaga ang nangyari sa ‘yo noong araw na iyon? Bakit maraming sumundo sayong mga awtoridad?”
“Sinabi ko na ngang, isang lihim iyon na hindi ko maaarig ibahagi sa ngayon. I will tell you, when I have the chance.” Mahaba at sinserong paliwanag ni Farrah.
Sa narinig ay uminit na naman ang ulo ni Francia at bumalik ang madilim na tingin sa anak. Kaunti na lang ay parang sasabog na naman itong muli at magagalit ng matindi.
Ayaw na ng ginang na kausapin pa ang anak tungkol doon kaya iniba na lamang niya ang usapan.
“Tumawag ang school adviser mo kaninang umaga, sinabi niya na kung patuloy ka pa sa pagliban sa mga klase mo ay baka ma-drop ka na sa school.” Halata ang inis sa tinig ni Francia.
“Ako na po ang bahala roon.” Mabilis na sagot ni Farrah, na walang halong pag-aalala sa sinabi ng ina. Gagawa na lang siya ng paraan na may makatulong sa kaniya tungkol sa bagay na iyon.
“You can solve it? Paano mo magagawa iyon? Ikaw ba ang principal ang paaralan mo? Farrah, h’wag mo sanang masamain pero para s aiyo ang mga sinasabi ko. You are already twenty and yet you’re not done with high school. Kung hindi ka sana laging absent o kung hindi ka huminto sa pag-aaral e matagal ka nang nakatapos ng highschool.” Bakas ang galit at panghihinayang sa tinig ng ginang.
“Tignan mo si Nana, magkaedad lamang kayo pero siya ay nasa ikalawang taon na sa kolehiyo sa isang magandang university sa Mega City. She is two levels ahead of you. Kung ganito ka nang ganito makakapag-college ka pa kaya o makatapos ka pa kaya ng pag-aaral?” mahabang panunumbat ni Francia sa anak.
“Kung magkolehiyo man ako, baka mamaya ay sa mga hindi gaanong kilalang university ako mapunta tapos marami na naman ang mangbu-bully sa akin.” Sabad ni Farrah.
Matagal na niyang naipaliwanag sa mga magulang ang dahilan kung bakit siya noon huminto sa pag-aaral. Ngunit ang sabi ng mga ito ay baka nagsisinungaling o exaggerated lang siyang magkuwento. Kaya napaagod na lamang siyang magpaliwanag sa kanila.
“Huwag kayong mag-aalala, hindi ako magiging kahihiyaan sa college. Papasok ako sa isa sa mga sikat na universities sa Mega City Higher Education. Hindi ako mag-aaral sa basta basta lang na paaralan.” Buo ang loob na sabi ni Farrah.
“Sigurado kang doon ka mag-aaral sa mga sikat na Mega City Higher Education?!” halata ang gulat sa tanong ni Francia.
“Opo.” Tumango tango pa si Farrah habang sumasagot.
“Iyon ang pinakatanyag na paaralan sa Mega City, at mga sikat at mga matatalinong mga mag-aaral lang tinatanggap doon.” Dugtong pa ni Francia.
“Para makapasa roon si Nana, ay halos hindi na siya natutulog para lang makapagreview sa entrance exams niya. Samantalang ikaw, lagi ka ngang hindi pumapasok sa paaralan at dalawang beses ka na ring bumagsak. Sa tingin mo ba ay makakapasa ka sa entrance examination?”
“Maging top notcher sa entrance exam, kaya ko iyon.” Confiedent na sagot ni Farrah.
Halos himatayin si Francia sa taas ng kumpiyansa ng anak sa sarili. Nang mahimasmasan siya ay tuluyan nang nakaakyat ang anak na si Farrah sa kanyang kwarto.
Pagod si Farrah sa loob ng dalawang magkasunod na araw dahil sa research na tinapos niya. Ngayon lamang siya ulit makakatulog ng maayos. She was about to prepare for a hot bath when she received a video call from a friend.
Isang gwapong mukha ng lalaki ang nakangiting bumungad sa screen ng kaniyang cellphone.
“Grand Master Farrah, I received an invitation from Yuan Hilario this morning. He wants to play a chess game with you to see who plays better.” Mabilis na naging interesado si Farrah sa binalita ng binata.
“Si Yuan Hillario?” Kitang kita sa mata ng dalaga ang excitement.
“Yes, he is!”
“Sure, I will accept that.” Sagot ni Farrah.
“Great!” Ani Levi Yambao ang malapit na kaibigan ni Farrah. “Masayang match ito, Grand Master Farrah and Master Han, ang pinamahuhusay na Masters ng Chess world. Ang magiging match niyo ay paniguradong gagawa ng ingat sa Chess world. Excited na ako! I will reply and tell them that you agreed.” Excited na anunsiyo nito.
“Okay.” Matapos iyon ay naputol na ang tawag.
Farrah then quickly goes to the bathroom to take a hot and relaxing bath before going to bed and sleep.
"Saludo ako sa'yo sa mga ganitong sitwasyon, Farrah. Napakalmado mo pa rin." "Wala akong oras makupagsabayan sa mga walang kwenta mong pakulo. Kung may sasabihin ka sabihin mo na." Halata sa boses niya ang pagkabot at inip. "Hindi mo ba nauunawaan ang sitwasyon? Nakasalalay sa akin ang buhay mo ngayon, may gana ka pang magsalita ng ganyan sa akin!" "Ikaw, ikaw--" Namula si Sheena sa sobrang galit. Pero naalala niya ang gusto niyang gawin, kaya isinantabi ang galit. "Farrah, sinasabi ko sa 'yo, hindi ka kailan man dapat na lumapit kay Xean!" Sa narinig ni Farrah, naunawaan niya ang sitwasyon. "Nagkakamali ka ata? Si Xean itong habol ng habol sa akin. Nasusuya rin ako sa lalalking iyon na umaasam lang ng pera mula sa mayaman niyang angkan paranipanggastos sa kapricho at mga babae niya. Hinding hindi ako makikipaglaban sa iyo sa nakakasuyang lalaking iyon." "Sino ka para magsabing nakakasuya si Xean!" "Hindi ba? Hindi ako maniniwalang hindi mo alam kung anong klase siyang
Nagbeep ang phone ni Stephen kaya mabilis niya iyong kinuha. At manghang mangha siya sa nakita. "Yes! Yes! She accepted my request! Scholar T, added me!" Sumulyap si Hector kay Stephen bago sumilip sa phone nito, totoong in-accept ang request nito. "Anong nilagay mo nung nagrequest ka?" "Sinabi ko sa message ko na ako si Stephen at close friend mo ako, tapos ayon accepted ang request ko! Diba! Iba talaga ang charms ko!" Sobrang lakas ng tawa ni Stephe na halos nakanganga siya ng matagal. Hindi pa rin makapaniwala si Hector. Pakiramdam nita ay mayroong mali. "Baka nagkamali lang talaga siya ng pindot." Komento ni Hector. "Ganyan lang ba kababa ang tingin mo sa akin?" Malungkot na tanong ni Stephen. "Kung hindi ka naniniwala sa akin, imessage mo na ngayon. Sa tingin mo ba rereplyan ka?" Nagdadalawang isip si Stephen kung susundin ang subestiyon ni Hector, at baka iunfriend siya ni Scholar T pagkasasend nita ng message. Kitang kita ni Hector sa itsura ng mukha ni Stephr
Nagmamadali si Xean na humakbang para maabutan si Farrah, mabilis niyang hinatak sa balikat ang dalaga. Galit na humarap si Farrah at hinabloy ang kamay ng binata sa balikat niya at binalibag ito, tumama ito sa isang lamesa at bumagsak sa sahig pati ang lamesa. "Aww." Malakas na sigaw ni Xean. Parang diring diri na pinagpag ni Farrah ang balikat niya na animo basura ang humawak doon kani-kanina lang. Sa huli, walang sulyap sulyap kay siya na lumabas siya ng cafe at umalis. Wala pang isang minuto ng makaalis si Farrah ay sumungaw ito mula sa isang sulok. Noong mga oras na iyon, ay malamig ang mga titig na pinupukol ni Sheena sa papaalis na si Farrah. Kung hindi pala siya sumunod sa lugar na iyon ay hindi niya pa niya malalaman na may gusto ang boyfriend niya kay Farrah. At gusto pa talaga niyang pakasalan ang dalaga. Si Xean ay mula sa mayamang pamilya na gusto niyang mapangasawa, kaya hindi siya papayag na agawin na lang ito sa kanya ni Farrah. Sa isiping iyon ay mabil
Kabado ang buong klase kaya gumawa sila ng private na meeting at hindi kasama si Farrah. "Anong gagawin natin? Paano kubg totoohin ni Farrah ang pustahan. Wala na tayong mukhang ihaharap sa mga tao." "Hindi ba sobrang sama ni Farrah?" "Walang puso iyang si Farrah, 'yan ang sinasabi ko inyo. Si Farrah lang ang wala sa grupong iyon. At ang rason kung bakit tahimik ang lahat ay dahil nag-iba ang takbo ng usapan. Sa kabilang banda, alam ni Farrah na pinag-uusapan na siya ng hindi maganda ng mga kaklase sa likod niya. Sa huli, nakaisip ang lahat ng maaaring gawing solusyon. "Pres Sheena, patulong kaya tayo sa boyfriend mong si Xean? Baka masolve niya ang problema natin." Samo't saring reaksyon ang lahat. Napaisip rin si Sheena sa isinuhestyon ng kaniyang kaklase, kaya mabilis niyang kinuha niya ang phone at tinawagan ang boyfriend. "Honey, baka puwede mo akong bigyan ng pabor." Noong sumunod na araw, pumunta si Farrah sa lugar kung saan sinabi ni Sheena na makikipagki
【Nabalitaan kong ikaw ang top scorer sa college entrance exam?】 Mukhang nakabalita ito. [Hmm] Simpleng sagot ni Farrah. 【Congratulations!】 [Salamat.] Tipid na sagot ni Farrah. 【Anong gusto mong kainin for dinner? My treat as celebration.】 [May celebration kasi kami ng ng mga magulang ko mamaya, kaya hindi pa ako makakauwi.] Nangunot ang noo ni Hector. Sa mga oras natin iyon, ay nagsalita si Stephen. "Isang buwan lang ang usapan niyo, at sampung araw na ang lumipas. Bawat araw na natitira ay mahalaga! Hector, sabihan mo si Farrah, na kailangan niyang bumawi sa mga araw na wala siya rito kapag dumating siya." "Parang hindi naman iyon tama?" Malungkot na sagot ni Hector, halata ang lungkot sa kaniyang mga mata. "May mali ba? Nahihiya ka ba? Ano ba? Bakit kailangan mo mahiya para sa mapapangasa mo?" Sa sinabing iyon ni Stephen nakita niya na mabilis na nagtype ng message si Hector at sinend iyon agad. Sumilip siya at biglang napangiti sa nabasa. Ang mensaheng pinadala ni
Sa mga oras na iyon, nagbago ang mga mukha ng lahat ng naroroon, hindi na sila sigurado sa mga nangyayari. Ang iba ay nadidismaya at hundi na nakapaniwala. Sa nakikitang reaksyon nibQuina ay lalo siyang naging balisa at umiyak ng ubod ng lakas. Para siyang batang umaatungal. "Faith, paano mo nasasbi 'yan? Nag-aaalala lang ako sa grades na makukuha ng kapatid ko. Isa pa, nakita ko lang naman ang admission ticket niya nh hindi sinasadya noong isang araw..." patuloy pa rin sa pag-iyak ang dalaga. "Ganun lang? Aksidente mo lang na nakita tapos kinuhanan mo pa ng picture gamit ang phone mo. Anong intensyon mo?" Tanong ni Faith. "Ah-ah Faith, you disappoint me so much. Pinagkatiwalaan pa naman kita kaya ko sinabi 'yan sa 'yo. Pero may lihim kang galit sa amin dahil kina Papa ipinamahala ang family business nina Lolo at Lola. Gusto mo silang mapahiya dahil umaasa ka pa rin na kayo ang mamamahala roon. Kaya nagpumilit kang idisplay ang resulta sa lahat.""The heck! Quina, may hiya ka pa b