4- Hello, stranger!

"Miss, lasing ka na," nag-aalalang wika ng bartender na tumangging bigyan pa siya ng alak.

"Hindi ba iyon ang point kung bakit may ganitong establishment? Para maglasing ang mga tao, 'di ba?" tugon ni Mia. Pero sa pagkakaalala niya, she had just a few shots. Hindi pa siya lasing. Ang lasing ay iyong susuray-suray na. Nahihilo siya nang kaunti, pero alam niyang hindi pa siya lasing.

Pagkaalis niya sa condo unit ni Oliver ay umuwi siya sa mansiyon at umalis din na walang ibang dala kundi ang kaniyang sarili lamang. Isinumpa niyang kailanman ay hindi na siya babalik pa roon.

Nagtungo siya sa isang bar upang pansamantalang makalimot. Unang beses niya sa ganoong lugar. Hindi niya naman unang beses na uminom, pero hindi siya sanay uminom.

"Pero, Miss, babae ka, at mag-isa ka lang na umiinom. Nag-aalala lang ho ako sa inyo. Paano kayo uuwi?"

"Wala ka nang pakialam do'n, basta bigyan mo pa ako ng alak!" tugon ni Mia. Napalingon siya nang mamalayang may umupo sa tabi ng kaniyang inuupuan. Isang matangkad na lalaking may matipunong pangangatawan ang umukupa roon. Naniningkit man ang kaniyang mga mata sa kalasingan ay malinaw niyang nakikita ang kagwapuhan nito.

"Whiskey, neat," he ordered.

She could hear the man's voice that seemed to resonate throughout her entire being despite the loud music playing inside the club. His voice is deep and d*mn sexy!

The bartender served him the whiskey.

Mia put her elbow on the service bar and her face on her palm. Hindi niya alam kung bakit biglang parang naging interestado siya sa katabing estranghero. She looked at him like a curious kid. Just when he was about to drink his whiskey, she snatched it from his hand and drank it.

"You drank my whiskey," kalmadong wika ng lalaki. "And you're drunk already." He threw her a piercing eye.

Mia smirked. "Should I pay?" tanong niya. "Blame it on the bartender. He wouldn't serve me another drink."

"And he's doing the right thing," tugon ng lalaki. "You should go home. Nasaan ang mga kasama mo? May kasama ka ba?"

Umiling si Mia. "Wala akong kasama. Ikaw, gusto mo ba akong samahan?" Mapang-akit siyang ngumiti.

The man smirked. "I hope you're aware of what you're saying," he said.

"Of course, I am aware!" tugon ni Mia. "Kalokohan lang naman iyong sinasabi nilang kapag lasing ka, hindi mo alam ang sinasabi at ginagawa mo. I am fully aware of what's coming out of my mouth, stranger!" Sa isang kisap-mata ay nahablot niya ang kwelyo ng puting damit na suot nito. Sa kaunting lakas ay nagawa niyang mapalapit ang mukha nito sa mukha niya. "I need your company." Her voice almost broke.

Napabuntong-hininga ang lalaki. He checked if Mia was carrying anything like a bag or a wallet, but there was none. Tumingin siya sa bartender. "Nakita ko siya nang dumating siya rito kanina. Sumakay lang siya ng taxi," anang bartender.

Napabuntong-hininga ang lalaki. "Ako na ang bahala sa kaniya, Bram," wika niya. Wala na 'to sa katinuan. Baka iba pa ang makapulot dito, mapaano pa."

"Sige," tugon ng bartender. "Alam ko namang ligtas iyan sa iyo." Ngumiti ito.

Dahil sa halatang walang dalang pera si Mia, ang estranghero na lamang ang nagbayad sa lahat ng nainom niya. Naramdaman niya na lamang ang pag-angat niya sa lupa. The stranger carried him like a piece of paper. The next thing she knew, she was inside a car. She was sure it was his car.

"Saan mo ako dadalhin?" tanong niya sa lalaki.

"You asked me to keep you company, so," tugon ng lalaki. He started the car and drove.

Sobrang bigat na ng mga talukap ng mata ni Mia, at hindi na niya kinaya ang antok. Nailing na lamang ang lalaki nang sumulyap ito ng tingin sa kaniya.

Almost half an hour later, the car stopped. Bumaba ang lalaki mula sa kotse at umikot upang buksan ang kabilang pinto para kunin si Mia. Muli nitong kinarga ang dalaga.

Nang naramdamang karga na naman siya ng estranghero ay nagmulat ng mata si Mia. "Sa'n tayo pupunta?" tanong niya.

"Are you afraid now?" ganting tanong ng lalaki. "Sasama-sama ka sa hindi mo kakilala tapos magtatanong ka kung saan ka dadalhin."

"Sino'ng nagsabing natatakot ako? Hoy! Hindi marunong matakot ang isang Amelia Alcantara Ferrer!" She said it with full conviction.

"Ah... So, Amelia pala ang pangalan mo."

"Mia, for short," tugon ng dalaga.

"Okay, Mia." He chuckled.

"Tinatawanan mo ba ako?" anang dalaga. Nakaramdam siya ng bahagyang pagkaasar.

"Sino'ng 'di matatawa sa'yo ngayon, Mia?" Binigyang diin ng lalaki ang pangalan niya. "Hindi ka ba naturuan ng mga magulang mo na huwag sumama sa hindi mo kakilala?"

"Eh 'di magpakilala ka. Problema ba iyon?" Tumaas ang kilay niya.

Muling natawa ang lalaki. "You're one hell of a pain in the ass," anito. "I'm Jacob," he said anyway.

"Jacob, huh!" ani Mia. "Ang gwapo ng pangalan mo. Kasing-gwapo mo."

Nailing na lamang si Jacob. Hindi siya makapaniwalang umuwi siyang may bitbit na lasing na babae. Pumunta lang naman sana siya sa bar para mag-unwind. And now, he has to deal with this noisy woman.

He reached the front of his house. Kinailangan niyang ibaba muna si Mia upang mabuksan ang pinto ng bahay. Nailing siya nang bigla na lamang humiga si Mia sa semento. Kaagad niya itong binuhat pagkabukas niya ng pinto. Kinarga niya ito deretso sa kaniyang kwarto. Dahan-dahan niya itong inihiga sa kaniyang kama.

"Stay here. Kukuha lang ako ng pamunas nang mahimasmasan ka naman kahit papaano," bilin niya sa dalaga. Nang akmang hahakbang na siya ay nahawakan ni Mia ang kaniyang kamay.

"Stay, please!" nagmamakaawang wika ni Mia.

Biglang nakaramdam si Jacob ng pagkahabag sa dalaga. And so, he stayed. Nang makita niya si Mia kanina sa bar, naramdaman niyang malungkot ito sa kabila ng mga ngiti nito sa labi habang nakatingin sa kaniya. It showed in her eyes. She's a lonely and hollow soul. "Pwede mong sabihin sa akin kung ano ang problema mo. I won't judge," wika niya.

"I don't like drama, Jacob. I just need your company," matabang na tugon ng dalaga.

"I see," tugon ni Jacob.

"What do you see?"

"You're holding back."

"Holding back from what?"

"You're holding back from what you're feeling," tugon ni Jacob. "I get it. Ikaw ang tipo na ayaw na makita ang kahinaan. Ikaw iyong tipo ng taong hindi umiiyak sa harap ng ibang tao. Don't be so hard on yourself."

Napalunok si Mia. "You don't know me," aniya.

"Yeah, I don't. But I'm right, right?"

Inilihis ni Mia ang kaniyang paningin.

"You see, Mia, it's okay to show weakness. It's okay to cry. Not showing weakness doesn't make you strong. It just makes things heavier."

For the first time in her life, Mia let her tears fall. Ilang beses niyang ikinurap-kurap ang kaniyang mga mata para mapigilan ang mga susunod pang luha. Naramdaman niya ang paglapat ng mga daliri ni Jacob sa kaniyang baba.

"It's okay..." Jacob whispered. He made her face him. "You can cry, Mia."

Sa puntong iyon ay hindi na napigilan ni Mia ang humagulhol. She pulled him close and hugged him tight. "I don't deserve this!" wika niya.

Hinaplos ni Jacob ang likuran ng dalaga. "Sige, umiyak ka lang hanggang sa gumaan ang pakiramdam mo," aniya.

"Buong buhay ko, wala akong ibang ginawa kundi trabahuin ang lahat ng bagay na gusto ko. Wala akong nakuha nang madali. Pero lahat ng pinaghirapan ko nawala sa isang iglap lang. It's so unfair!"

"Life is unfair, Mia."

Kumalas si Mia sa pagkakayakap kay Jacob. "But does it have to be this cruel to me?" aniya.

Jacob cupped her face. He gently wiped her tears. "Naniniwala akong hindi mo deserve kung ano man ang nangyari sa iyo. But things pass. Magiging okay rin ang lahat."

"Sinasabi mo lang iyan kasi wala ka sa sitwasyon ko. At hindi mo alam kung ano ang pinagdadaanan ko."

"I am not invalidating your feelings, Mia. That's why I'm listening. Sabihin mo sa akin ang lahat kung makakatulong iyon para mapagaan ang nararamdaman mo."

"Hindi gagaan ang pakiramdam ko, Jacob, kahit sabihin ko pa ang buong kasaysayan ng buhay ko sa'yo."

"Kung gano'n, paano kita matutulungan?"

Isang maikling katahimikan ang namayani sa pagitan nilang dalawa. Now that she lost all and she's let down her walls, what's left of her?

"Take what's left of me," nangingilid ang mga luhang tugon niya. She saw confusion in Jacob's eyes. "Take me..."