Simula

IRENE'S POV

May araw talaga na gusto mo na lang sukuan ang lahat.

Napapikit ako nang mariin nang makita ko ang orasan sa bedside table. "Late na naman ako,” bulong ko habang nagsusuot ng sapatos na hindi ko pa nalilinis simula no'ng nilusong ko 'to sa baha last week.

I didn’t even have time to brush my hair properly, isang hilamos lang, konting pulbo, tapos ayun, binuhol ko na lang ang buhok ko sa likod, wala nang pakialam sa itsura.

Wala akong oras para kumain. Kahit tubig, hindi ko na nainom. Basta na lang ako kumaripas palabas ng apartment na inuupahan ko sa ikatlong palapag.

Naalala ko, ilang linggo na rin akong halos hindi nakakabayad ng renta. Si Manang Juliet sa kabilang pinto, panay ang tanong kung may balak pa ba akong bayaran. Sabi ko, “Next week po,” kahit alam kong wala namang darating na milagro sa susunod na linggo.

Pero baka magkaroon ng himala at magpa-bonus ang boss namin pero imposibleng mangyari 'yon.

Let’s not get ahead of ourselves.

Nagmamadali akong bumaba, nakipag-unahan sa ilang dumadaan habang halos madulas ako sa basang hagdan.

Paglabas ng building, sinalubong ako ng polusyong hangin ng Maynila at tirik na araw, yung klase ng init na parang sumisigaw sa’yo, "Maligayang pagbabalik sa impyerno!"

Ilang hakbang pa lang ako palayo sa gate, at doon ko na-realize ang isang malaking problema.

Wala akong pamasahe.

“Oh God!" Natampal ko ang noo. Nasa loob ng bag ko lahat, laptop, notes, resume—kasi lagi akong handang maghanap ng ibang trabaho kapag nasisante na ako, pero ang pitaka ko?

Naiwan sa kusina. Sa ibabaw ng ref.

Napaatras akong parang tanga, balik sa building, balik sa hagdan, balik sa unit ko. Pagbalik ko sa kalsada, late na late na talaga ako.

And in that company, being late is practically a sin.

Sa jeep, pilit akong huminga ng malalim kahit siksikan, literal na sardinas, eh. Pero ang mas malala, pay amoy putok pa. Kamalas-malas nga naman.

Sa bawat red light, lumilingon ako sa relo ko. Clock-in starts at 8:30. It’s already 8:42.

Kinakabahan na ako. Pinagpapawisan. Hindi ko alam kung dahil sa init, o dahil alam kong masesermonan na naman ako.

Si Tirso Gotiangco. The CEO, creative director, and the golden boy of GT Global. Ang may pinakamaraming award sa buong kasaysayan ng industriya. And the man who hates me for reasons I don’t even understand.

Kapag may mali ako, well, madalas naman akong magkamali pero sinusubukan ko namang itama. Kaso kapag sinisigawan niya ako, nakakapanliit ng pagkatao. Parang ako lagi ang nakikita niya.

“Irene, are you serious?” “This deck is garbage. Redo it.” “Who approved this font choice? Were you drunk?” iyan palagi ang naririnig ko sa kanya.

Kahit tahimik lang ako, kahit gusto ko lang gawin ang trabaho ko, para bang automatic siyang naaalerto kapag ako ang gumawa.

Minsan naiisip ko, bobô ba ako?

Pero eto ang mas weird, kahit gaano siya kabadtrip sa gawa ko, alam ko, siya ang umaayos. Hindi niya sinasabi, but I know. I’ve seen it. I’ve seen the edits. I’ve seen the changes. I’ve seen the work go from garbage to brilliance, because he fixed it.

Pero never niyang sinabi na siya ang gumawa. Never siyang nag-acknowledge. Never rin niyang sinabi sa akin kung bakit niya tinutulungan ang isang tulad kong palpak.

Ewan ko ba sa boss ko na 'yon. Ang labo minsan.

Pagdating ko sa opisina, eksaktong 9:01 a.m. na. Lagot na talaga ako nito.

I swiped my ID in the turnstile, dumiretso sa elevator. Lahat tahimik. Office air is always tense pag late ka.

At pagdating ko sa floor namin, sumalubong ang soundtrack ng keyboard clicks at tahimik na paghinga.

Nilampasan ko ang grupo sa pantry na nagtatawanan ng mahina ngunit no'ng dumaan ako, natahimik sila.

“Oh my God, she’s late again,” bulong no'ng isa.

“Hindi na ako magugulat kung palaging may kaltas ang sahod niya,” dagdag ng isa.

Hindi ko na lang pinagtuunan ng pansin. Sanay naman ako. Laging pinagbubulungan.

Kinuha ko ang mug ko sa drawer at nagtimpla ng instant coffee sa pantry. Kailangan ko ng caffeine pampalakas loob para if ever pagalitan, kayanin ko.

Pagbalik ko sa desk, nakapatong na agad sa table ko ang isang folder na may post-it.

“Deck. Revise. Meeting in 1 hour. —TG”

TG. Tirso Gotiangco. Initials pa lang, nakakakilabot na.

Umupo ako, nilapag ang kape. At sa pagmamadaling ayusin ang mouse, natabig ko ‘yung mug. Diretso sa keyboard. Diretsong tumapon ang mainit-init na kape sa files, desk, at sa kamay ko.

“Shiiît!” bulong ko, at tarantang nagtatanggal ng papel. Pero huli na, basang-basa na.

Sakto namang dumaan si Tirso sa likod ko.

“What the hell happened here?”

Nanigas ako at dahan-dahang lumingon.

Tirso in his lack dress shirt, sleeves rolled up, eyes sharp as always. Nakatitig siya ng mariin sa mesa ko na parang nagkaroon ng crimè scene.

Patay na talaga ako nito!

“I-I spilled coffee,” bulong ko.

“Of course you did.”

Natahimik ako. Gusto ko sanang magpaliwanag at sabihin na hindi ko sinasadya. Pero hindi ko sinabi.

Kasi alam kong kahit ano pang sabihin ko, sarado ang isip niya para makinig.

“Clean that up. Now. And you better have a revised deck in my inbox in 45 minutes. Or I'll punish you."

He didn’t wait for my reply. Nakapamulsa siyang naglakad na para bang nagra-round, tinitingnan kung nagagawa ba ng maayos ang trabaho. Ganun siya ka-strikto na boss.

I cleaned up the mess.

Sinampay ko ang basang printouts sa gilid ng cubicle ko. Tinapunan ako ng tingin ng ilang officemates. Some were disappointed. Some were pitying. Most were indifferent.

And then I opened the deck, revised everything, while my hand stung from the coffee burn, while my stomach growled from not eating, while my chest felt so heavy it might explode.

But I made it.

Nasend ko sa kanya ang bagong file at exactly 9:48 a.m.

At 9:52, tumunog ang slack ko.

Tirso: "Better."

Isang salita lang. Pero pakiramdam ko lumutang ako sa ere.

Why did that word feel like a win?

I looked at his office, glass walls and all. He was staring at his screen, one hand on his chin, unreadable.

Iyong gawa ko ba ang tinitingnan niya? Pero sabi naman niya, "Better" it means, okay na sa kanya.

Pero naisip ko, kahit lagi niya akong pinapagalitan, bakit hanggang ngayon hindi pa rin niya ako tinatanggal sa trabaho?

Napakurap ako at agad na nag-iwas ng tingin nang bigla siyang tumingin sa gawi ko.

Nahuli ba niya akong nakatingin sa kanya?