Save and take

***

MONTHS AGO...

"Trauma Team report to ED... Dr. Mancini, Dr. Lombardi, Trauma Team to ED, stat." Umalingawngaw ang boses ng isang nurse sa paging system na pumukaw sa dalawang lalaking seryosong nag-uusap sa isang opisina.

Huminto ang mga ito at nagtitigan.

"Are you sure you're ready to do surgeries again?" Dr. Rozzwell Lombardi, his assistant surgeon, his best friend and protector asked.

Nasa kulay kapeng mga mata nito ang pag-aalala. And he just gave him a confident smile.

"Don't worry about me, Rozz. After a long vacation, I'm perfectly fine now. I have to. My hospital is counting on me."

Tumayo siya suot ang kampanteng mukha. May tiwala naman si Rozz sa kaniyang salita. Nagkaproblema man siya noon, pero hindi pa siya kailanman nagkamali sa operasyon. Ngunit hindi pa rin nito mapigilang mag-alala. Rozzwell knew him too well, especially his past trauma.

Ten years ago, they relocated to the Philippines after a family tragedy. They're both Italian by blood, both handsome and tall, at hindi maikakaila na agaw-pansin lalo na sa kababaihan ang angking likas na alindog at kagwapuhan nila. But behind those good looks, may isang lihim ang pilit nilang itanatago sa dilim.

Sa corridor, habang naglalakad ay halos mabali na ang leeg ng bawat empleyado at ibang panauhin kakasunod ng tingin sa pagdaan nila. Nagkikislapan ang mga mata ng mga ito na para bang mga dyamante ang nakikitang dumaan sa harapan. Ngunit ni isa sa mga ito ay wala man lang silang sinulyapan.

"Hala, sina doctor Mancini at doctor Lombardi!" sambit ng isang staff na babae.

Hindi ito nakapagpigil at impit na napatili sa kagwapuhan ng dalawang nagtatangkarang mga Doctor. Matagal na ito roon ngunit tila hindi pa rin nasasanay sa presensya nila. Ganoon lahat ng mga staff roon, mapamatanda man o dalaga, halos araw-araw ay naninibago, nasasabik na masilayan ang gwapong mukha nila. Kung alam lang ng mga ito kung ano'ng klaseng tao ang hinahangaan, malamang ay gugustuhin na lamang ng mga itong mag-resign.

"What's the situation?" tanong agad ni Lionzo sa kaniyang team.

"Male, mid-40s, gunshot wound from .45 caliber, vital signs unstable," mabilisang sagot ng isang nurse na babae.

His attention was focused on the stretcher bed where the said male patient was lying, unconscious. Halos hindi ito makahinga nang maayos, eyes tightly closed as his arms and legs trembled. His skin is pale and sweaty. Kunti na lang ay mukhang kakalabitin na ito ni kamatayan.

"Get him to the OR 3 stat," malakas niyang utos.

"Let's move, team! Time to save a life," malakas na sambit ni Rozz, nahawa naman ng energy nito ang iba pa.

Ganado ito dahil sa pagbabalik niya, pagkatapos ng mahabang panahon ng pagkawala niya upang magpagamot sa ibang bansa.

"Prepare for emergency thoracotomy," seryoso ang mukha na saad ni Lion.

Their hospital boasts a team of highly skilled staff, from doctors to support personnel. Everyone is well-trained. At sa katunayan nga niyan, his hospital was ranked as one of the leading private hospitals in Manila, ayun sa ulat sa taong iyon. Iniingatan niya ang reputasyon ng kanilang hospital, kaya bawal sa kaniya ang magkamali. Bawal masira ang kaniyang iniingatang pangalan. Kapag narumihan pati iyon, wala na siyang makakapitan pa para manatiling matino.

INIHANDA na muna ni Lion ang sarili at ang lahat ng kinailangang suotin bago tumuloy.

Pagpasok nila sa operating room ay bumungad agad sa kaniya ang hanging may dalang amoy ng pinaghalong dugo at disinfectant. The scent of blood stirred up old memories... Mga alaala na makailang ulit niyang sinubukang alisin sa kaniyang utak ngunit nanuot na hanggang sa kaniyang sistema.

"What's the update?" tanong niya. Nauna na roon ang kaniyang Pilipino anesthesiologist na si Dr. Malindig, kasama ang dalawa pang nurse sa kanilang team.

"Naka-prep na po ang pasyente, Dok. Anesthesia ready na rin," sagot ng nurse.

"General anesthesia administered na, Dok," wika naman ni Dr. Malindig.

Nakatayo siya sa operating table, scrubbed in and ready at ganoon din ang kaniyang buong team.

Mataman niyang tiningnan ang pasyente. Nagpang-abot ang kaniyang mga kilay nang makita ang kalagayan nito. Sira ang balat nito sa may dibdib at may butas ng bala. Blood flows from the wound, showing serious damage to the nerves and tissues. Sanay na siya sa ganitong tagpo ngunit dahil sa nangyari noon, tila binabangungot siya sa tuwing nakakakita ng ganito kalalang dugo at sugat sa katawan. He could handle all emergencies.  Anything was a cakewalk but not gunshot wounds, because they always reminded him of what happened before.

"Scalpel."

Inabot sa kanya ng Surgical Tech ang instrumento. "Scalpel, Dok."

Mahigpit na hinawakan ni Lion ang scalpel, sinipat pa niya ang sariling kamay kung nanginig ba iyon. Nakahinga siya nang maluwag nang matantong kalmado pa rin naman ang nerves niya.

Mataman na nakamasid ang buong team sa pagbubukas niya ng sugat ng pasyente. Lalong-lalo na si Rozz. Naroon ang tensyon nito, na sa bawat paghinga ay may halong kaba na baka atakihin siya ng kaniyang trauma at magkamaling bigla.

"Retractors," mayamaya'y sabi ni Rozz na agad namang tinuguan ng ST.

"Retractors ready, Dok."

Maingat na ipinasok ni Lion ang mga retractor at dahan-dahan na hinihila pabalik ang tissue. He is careful and precise in his procedures while his team is alert, waiting for his next command.

After two years, ngayon lang ulit siya sumalang sa operasyon at critical na agad ang sitwasyon. Medyo pinagpapawisan na siya ngunit nanatiling kalmado ang paghinga. He also kept checking his hands. Bawal nga kasi, bawal siyang manginig, bawal magkamali, bawal, bawal, bawal! He kept telling that to himself. Mabuti na lang din at umepekto na ang ininom niyang gamot kanina.

"Expose the wound," aniya habang ang mga mata ay nanatiling nakatuon sa sugat.

Titingnan niya ang loob upang hanapin ang bala while Rozz assists him by applying pressure to stop the bleeding.

"BP 120/80, Dok," mahinahong sabi ng nurse na nakasubaybay sa vital signs ng pasyente.

Tumango siya. "Continue monitoring."

The team worked flawlessly. At habang seryuso siya sa ginagawa, his team was silent, ears open, eyes alert, and mouths shut. Wala siyang ibang naririnig doon kundi ang tunog ng heart monitor.

Nakita na niya ang bala ngunit tumindi ang pagdurugo. Damn! Kumupas na ba ang galing niya?

"Clamp!" biglang utos niya na bumasag sa pananahimik ng kaniyang team.

"Clamp, Dok!" tugon naman agad ng nurse.

Napansin ni Rozzwell ang pagbigat ng hininga niya. Rozz knows he is good at this job but he also knows his hidden agony. The sight of flooding blood brings back the nightmares of his past, triggering his trauma. Still, pinilit niyang nilabanan iyon.

'Come on, Lion!' sa isip niya habang abala ang kaniyang mga kamay.

Tagaktak na ang kaniyang pawis at nagsimula nang manlabo ang kaniyang paningin. Unti-unti ring namuo ang masipang sigaw na umalingawngaw sa kaniyang pandinig, ang miserableng hikbi at pagmamakaawa ng isang boses na halos gabi-gabi niyang naririnig sa kaniyang panaginip.

"Lionzo! Help! Aiutami per favore! Aghck! L-Lionzo, mi fa male! Aiutami, m-mi stanno fa-facendo male!"

Ipinilig niya ang ulo at mariin na pumikit kasabay ng paghinga nang malalim. Pagdilat niya ay nawalang bigla ang mga naririnig niya.

"Doctor Mancini?" sambit ni Rozzwell na sa kabila ng pag-aalala ay nanatiling pormal sa harap ng lahat.

"I'm fine," sagot niya nang hindi man lang ito sinulyapan.

Surgeon is his passion, ngunit hindi ni Rozz. Pero dahil sa malasakit at pag-aalala nito sa kaniya ay nag-switch ito noon ng kurso para lang makasama siya at mabantayan ang bawat kilos. Rozz is his best friend, kababata na mas nakakakilala sa kaniya at nakakaalam ng itinatago niyang totoong katauhan.

Maingat niyang ipinasok ang forceps sa loob ng sugat, at dahan-dahan na inipit saka niya buong ingat na hinila ang bala palabas.

Lumuwag ang kaniyang paghinga nang magtagumpay siya.

"Bullet removed," sabi niya, habang inilalagay ang bala sa isang tray.

He made it! Isang buhay na naman ang nailigtas. Halos kasabay niya ay lihim ding napabuga ng hangin ang mga kasamahan niya.

Another successful surgery! At lahat sa loob ay tila nabunutan ng tinik.

"Good job, everyone!" sigaw ni Rozz sa mga kasama pagkatapos ay binalingan siya. "Welcome back, doctor Mancini. Welcome back to the old you."

Ngumiti siya at hinubad ang suot na glove.

Paglabas nila ng silid ay agad silang sinalubong ng kamag-anak ng pasyente. Sininyasan niya si Rozz.

"Sa opisina na ako. I'll take care of the surgery report." 

"Go ahead, ako na ang bahala rito," sagot nito.

LIONZO took a glass of water bago siya tumuloy sa opisina at ginawa ang nasabing report. Pagkatapos ay naglakad siya palapit sa wall to ceiling na salaming bintana.

Mayamaya lang ay narinig niya ang pagbukas ng pinto at pumasok si Rozz, hawak ang phone na nakalapat sa tainga.

"Pronto." Suminyas ito sa kaniya. "It's Brook."

Tumango siya at muling itinuon ang paningin sa labas ng bintana kung saan makikita ang abala na daan ng ka-Maynilaan.

Mataman na nakikinig si Lion habang nakapamulsa sa suot na pantalon, at tuwid na nakatayo roon.

"D'accordo, informerò Lionzo," rinig niyang sabi ni Rozz.

Tinapos nito ang tawag saka bumuntong-hininga.

Nang tuluyan siyang humarap dito ay nakasalubong niya ang seryoso nitong mukha.

"The traitor's been exposed," nagtagis ang bagang na sabi nito.

Tumaas ang kaniyang isang kilay, inaabangan ang pinakamahalagang bagay na nakahanda nang masiwalat.

"It's Tiongzon."

Tiongzon was one of his associates, his trusted man in his underground operation. Ngunit kamakailan lang ay nagkaroon ng sunud-sunod na problema sa kanilang mga nagdaang transactions. Kung hindi sila nahuhulog sa patibong ng mga kalaban ay nakukumpiska naman ng pulisya ang mga kargamentong ibinabyahe ng mga tauhan niya sa iba-ibang parte ng probinsya sa Pilipinas. And now, finally, the answer he had been seeking was out.

"Hmm." Humigpit ang kaniyang panga. Ang tarantadong Tiongzon, hindi man lang nangiming traydurin siya. "Well, Mr. Tiongzon, let's see how far you can hide."

Lumapit siya sa kaniyang table, hinatak ang drawer at inilabas ang nakatago niyang baril.

Itinaas niya iyon sa harap ng kaniyang mukha, pinasadahan ng tingin bago binalingan si Rozz.

"We've saved a life, it's time to take one."