Slave to His Slave のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

"Kneel, Belleza," maawtoridad na utos ng matangkad na lalaking nakatayo sa harap niya. Bakas na sa gwapong mukha nito ang pagkadismaya nang husto sa ginawa niya kanina sa harap ng ibang tao kaya gusto siya nitong parusahan. Gusto siya nitong turuan ng leksyon upang magtanda. He is Lionzo Mancini. Dominant and aggressive, feared and known by enemies as ruthless and heartless. Pero imbes na matakot ay taas-noo niyang sinalubong ang abuhing mga mata nitong parang punyal kung makatingin. Hinding-hindi siya yuyuko, ni luluhod sa harap nito, gaya ng iniutos nito sa kaniya. "Don't make me say it twice." Nagtagis ang bagang ni Lion nang hindi pa rin siya sumunod. His piercing gray eyes locked onto hers, reminding her who was in control between the two of them. But she's not even threatened. "Know your place, woman! Kneel!" asik nito. Sa halip na sundin ito ay isinampa niya ang sariling pwetan sa ibabaw ng mesang nasa likod niya. Dahan-dahan niyang itinaas ang laylayan ng kaniyang puti

Hingang malalim... Hingang malalim. Bahagyang umawang ang mga labi ni Belleza at dahan-dahan na bumuga ng hangin. Mahigpit ang hawak ng isang kamay niya sa bow ng pana samantalang sa kabila naman ay unti-unting lumuluwang ang kaniyang mga daliri para sa pagbitaw ng string. Isa... dalawa... Bumulusok ang palaso patungo sa direksyon ng kaniyang target at sapul ang isang maliit na nilalang. Bago pa man iyon bumagsak sa lupa ay nawalan na ito ng buhay. "Tang!" biglang sigaw ni Belleza sa tuwa. "Tinamaan ko ang ibon! May lechong ulam na tayo! Ang galing po, diba?" Unang beses siyang isinama ng kaniyang ama sa pangangaso kaya ganoon na lamang ang tuwa niya, lalo pa't nakahuli agad siya ng pang-ulam nila. "Belleza, anak. Ang galing mo," natutuwang sambit ng singkwenta anyos na lalaki, matipuno, nasa 5'5" ang taas at bagaman mestizo ay sunog naman ang balat sa araw. Siya ang kaniyang ama, ang natatangi niyang kayamanan sa mundo. "Nagbunga ang madalas kong pag-eensayo sa paggamit ng

TAKBO BELLEZA! Iyon ang isinisigaw ng isip niya. Pero paano pa siya makakatakbo kung naninigas na ang mga paa niya? Wala pa man ay hinihingal na siya. Parang nakikipaghabulan na siya kay kamatayan. Para nang nilulunod ang kaniyang puso ng mabilis na pagtibok no'n. Matatakasan pa ba niya ang mga lalaki? Nagsimula nang lumakad ang dalawang lalaki patungo sa direksyon niya, mabibigat ang mga hakbang na para bang sa bawat pag-apak sa lupa ay may kaakibat na kapahamakan. 'Hindi pwede 'to. Kailangan kong tumakas!' Kahit nangangatog ang mga tuhod ay sinikap niyang maihakbang ang paa paatras. Pagpihit niya ay diretso na agad siyang tumakbo nang biglang-- BANG! Parang ipinako sa lupa ang mga paa niya dahil sa putok na iyon. 'Binaril ba ako? Saan banda ang tama ko?' Nakapa niya ang sarili. "Move and the next bullet will bury in your head," sigaw sa kaniya ng isang lalaki. Brusko ang boses. Hindi iyon si Lionzo. Tiyak niyang ang kasamahan ito na siyang unang nakakita sa kaniya

"BELLEZA..." She froze at the dining room entrance, her eyes locking with Lionzo's intense gaze that seemed to strip her bare. "Stunning," nakangiti nitong sabi. She was wearing a v-cut sleeveless dress in fiery red, complemented by the bold red stilettos that elevated her presence. Bagay sa kaniya, at lingid sa kaniyang kaalaman, pinupuri na ngayon ni Lionzo ang sarili dahil ito mismo ang pumili ng outfit niyang iyon. Dahan-dahan siyang humakbang dahil hindi sanay sa matataas na takon ngunit lalo lang niyang napukaw ang pagkalalaki nito sa kaniyang maingat na galaw. Nakapwesto si Lionzo sa kabisera na parang prinsepe. Maayos ang suot, parang iyong nakita niya noon sa mga magazine ng dati niyang kaklase. Pictures of wealthy men, celebrities, and businessmen in tuxedos, formal attire, and expensive watches on their left wrists. Hindi niya namalayang nakatunganga na pala siya sa mukha nito, na tila isang obra maestra ng magaling na manlilikha. Ang matibay na panga nito, perpektong

*** TATLONG araw nang hindi nagpakita ang Lionzo na iyon. Tatlong araw na rin siyang nakakulong sa isang kwarto. Maganda ang loob no'n, malamig ang Aircon at malambot ang higaan na ni minsan ay hindi niya pa naranasang magkaroon simula nang siya ay isilang. Isang komportableng kwarto ngunit para sa kaniya, isa yung nakakasakal na kulungan! The room is bleak, with grey walls, no windows, and a door locked from the outside. Escape seems hopeless. Dagdagan pa ng dalawang armadong lalaki na may malalaking katawan ang nakabantay sa labas ng pinto ng silid. "Agh--aray!" Nakangiwi niyang sinilip ang kanang paa at halos maiyak siya sa lungkot nang makitang lumala ang pamamaga ng sugat niya. Ginamot na iyon ni Rozzwell, binigyan din siya ng antibiotics pero hindi niya iniinom. Katangahan mang isipin pero umaasa siya na kapag lumala ang kondisyon niya ay maisipan ng mga itong pakawalan siya o dalhin sa hospital. Pinagplanuhan niya na ang kaniyang pagtakas sa oras na ilabas siya ng mga ito