บทที่7

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน ดวงตาของเขาแดงก่ำเมื่อลูกน้องที่คอยติดตามหญิงสาวส่งข่าวมาพร้อมกับรูปถ่ายให้ชายหนุ่มได้ดู

รอยยิ้มที่เธอมอบให้เขาตอนนี้เธอกลับแบ่งปันไปให้คนอื่นอีกด้วย ชายหนุ่มเดินก้าวเข้าไปใกล้ก่อนจะใช้ฝ่ามือใหญ่ยื่นไปคว้าท่อนแขนอวบอิ่มของเซลีนออกแรงบีบจนเธอรู้สึกเจ็บ

หมับ

"ราล์ฟ เราเจ็บ"

"กูถามว่ามึงกับไอ้สงครามคิดจะสวมเขาให้กูใช่ไหม"

"มะ...ไม่ใช่ โอ๊ย เรากับสงครามเราสองคนไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลยนะราล์ฟ"แรงบีบตรงบริเวณต้นแขนทำให้เซลีนรู้สึกเจ็บจนน้ำตาแทบไหล ลมหายใจของเธอเริ่มติดขัดเมื่อกลิ่นบุหรี่กำลังเล่นงาน

"ถ้าพวกมึงสองคนไม่คิดจะสวมเขาให้กู แล้วมึงนั่งรถไปกับมันทำไมฮะเซลีน"

"..."

"ตอบกูมาสิวะ ว่ามึงไปกับมันทำไม ทำไมไม่กลับห้องมึงไปกับมันทำไมฮะ"

"แล้วราล์ฟจะให้เรารีบกลับห้องมาเพื่ออะไร ในเมื่อราล์ฟก็ไม่เคยอยู่สนใจเราเลยสักนิด"ความอดทนของเธอเริ่มหมดแล้วจริง ๆ เซลีนกระชากแขนของตัวเอกออกมาจากฝ่ามือใหญ่ ดวงตากลมโตที่เคยสุกใสบัดนี้กลับหม่นหมองไม่มีชีวิตชีวา

"เรากลับห้องราล์ฟก็เอาแต่ออกไปข้างนอก ทิ้งให้เราต้องอยู่ในห้องเพียงคนเดียว"

"..."

"ราล์ฟไม่เคยสนใจว่าเราจะรู้สึกยังไง จะเหงาไหม หรืออยากให้ราล์ฟอยู่ใกล้ ๆ เราหรือเปล่า"

"..."

"ตลอดเวลาสองปีที่เราแต่งงานด้วยกัน ราล์ฟเคยสนใจเราบ้างไหม ไม่ ราล์ฟไม่เคยสนใจเราเลยเพราะคนที่ราล์ฟให้ความสนใจให้ความสำคัญคือน้ำเหนือ ไม่ใช่เซลีนคนนี้"กำปั้นหนัก ๆ ของหญิงสาวทุบลงกลางอกของตัวเอง เธอระบายสิ่งที่อยู่ในใจมาตลอดสองปีออกมาจนหมด

"ถ้าราล์ฟมองมาที่เราสักนิด ราล์ฟก็จะเห็นว่าเรายังคงยืนอยู่ตรงนี้ ยังคงรักราล์ฟเหมือนเดิมไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับผู้ชายคนไหนเลย"เธอมองหน้าเขาด้วยแววตาตัดพ้อน้ำตารินไหล

"เซลีน"

"ขอตัวก่อนนะ วันนี้เราเหนื่อยแล้วจริง ๆ "

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

ไม่ทันที่เซลีนได้หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องนอน หน้าจอโทรศัพท์ของราฟาเอลก็สว่างวาบเมื่อมีสายเรียกเข้า

'น้ำเหนือ'

หญิงสาวเจ้าของหัวใจของชายหนุ่มต่อสายเข้ามา เซลีนมองหน้าราฟาเอลผ่านม่านน้ำตาด้วยความปวดใจ

ชายหนุ่มมองหญ้าหญิงสาวสลับกับมองหน้าจอโทรศัพท์พลางคิดหนักว่าเขาควรจะให้ความสำคัญในตอนนี้กับใคร และเพียงแค่ชั่วอึดใจน้ำตาของเซลีนก็ไหลออกมาราวกับสายน้ำเมื่อคนที่ราฟาเอลเลือกเป็นอันดับแรกอยู่เสมอยังคงไม่ใช่เธอ

"ฮัลโหลครับ น้ำเหนือ"เขามองหน้าเธอแค่เพียงวูบเดียวก่อนชายหนุ่มจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เขายังให้ความสำคัญต่อน้ำเหนือเหมือนทุก ๆ ครั้ง และก็ยังเป็นเธอเหมือนเดิมที่เขาไม่เคยให้ความสำคัญอะไร

ภายในห้องนอนโทนสีขาว บรรยากาศราวกับมีเมฆฝนห่าใหญ่ปกคลุมหัวใจขอคนในห้อง เซลีนล้มตัวลงนอนบนเตียงพลางกอดหมอนนอนร้องไห้ หัวใจดวงน้อยของเธอรู้สึกเจ็บจนแทบจะทนต่อไปไม่ไหว ความรู้สึกข้างในมันพังย่อยยับครั้งแล้วครั้งเล่า

สองปีที่ผ่านมาในสถานะสามีภรรยาเธอไม่พังทลายกำแพงหัวใจเพื่อที่จะก้าวเข้าไปอยู่ในหัวใจของราฟาเอลได้ เขายังคงปักรักปันใจให้กับน้ำเหนือผู้หญิงที่เปรียบเหมือนเจ้าหญิงในชีวิตของเขา

เจ้าหญิงรูปงามกับเจ้าชายรูปหล่อมันชั่งดูเหมาะสมยิ่งกว่าอะไร คนแคระรูปร่างหน้าตาอัปลักษณ์อย่างเธอจะไปสู้อะไรกับเจ้าหญิงอย่างน้ำเหนือได้

ปึง

เสียงประตูห้องด้านนอกถูกปิด ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าราฟาเอลคงจะออกไปหาคนรักของเขาเหมือนอย่างเคย เพียงแค่น้ำเหนือบอกให้ชายหนุ่มไปหาเขาก็ไม่คิดที่จะรีรออะไรให้เสียเวลาจัดการสวมใส่เสื้อผ้าแล้วรีบไปหาเธอโดยทันที

มันเป็นเรื่องปกติที่เธอควรจะชินเสียที แต่ทำไมหัวใจเจ้ากรรมยังคงรู้สึกเกี่ยวกับการกระทำของเขา

บรรยากาศในช่วงเช้ายามเมื่อหญิงสาวตื่นนอนยังคงเงียบเหงาไร้เงาของชายหนุ่มเหมือนเช่นเคย แต่เธอก็ไม่เคยละเลยหน้าที่เตรียมอาหารไว้ให้เผื่อว่าเขาจะหิวเวลากลับมา

อาหารหน้าตาน่ารับประทานถูกตักใส่จานวางเอาไว้ แต่หญิงสาวกลับไม่รู้สึกอยากที่จะรับประทานอาหารตรงหน้าแม้ว่าหน้าตาของอาหารจะน่ารับประทานหรือจะส่งกลิ่นหอมเย้ายวนมากแค่ไหนแต่เธอกลับไม่อยากแตะต้องมัน

ตึก ตึก ตึก

หญิงสาวในชุดนักศึกษาเดินเข้ามาในรั้วมหาลัยใบหน้าที่เคยสดใสตอนนี้กลับหม่นหมองราวกับคนไม่มีความสุข

"ทะเลาะอะไรกับไอ้ราล์ฟมันมา ทำไมหน้าตาถึงเป็นแบบนี้"ทันทีเมื่อเธอเดินมาถึงโต๊ะประจำ ทับทิมที่มานั่งรออยู่ก่อนก็เอ่ยปากถามทันที

"เปล่าหรอก เราไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน"

"แน่ใจนะ"

"แน่ใจสิ แล้วนี่ทับทิมมานานยัง"เซลีนรีบเปลี่ยนเรื่องเธอพยายามปกปิดความเศร้าเอาไว้ในใจเพียงลำพัง ทั้งคู่นั่นคุยกันได้เพียงไม่นานก็มีร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มสองคนเดินเข้ามา

"ทับทิมและเซลีนเพื่อนรัก"อาวุธเดินยิ้มร่ามาแต่ไกลในมือถือรายงานของอาจารย์เอาไว้ โดยมีร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มใบหน้าเรียบนิ่งเดินขนาบข้างไม่ห่างไปไหน

"จะมาขอลอกรายงานอีกแล้วล่ะสิ"

"แน่นอนเพื่อนรัก เอารายงานของอาจารย์เกศรินทร์มาลอกหน่อยสิกูลืมทำ"อาวุธหันไปร้องขอเพื่อนสาวข้างกายทันทีเมื่อเขาเดินมาถึงโต๊ะ สงครามเลือกที่จะนั่งด้านข้างร่างอวบอิ่มของเซลีนเพราะตรงนี้ดันมีที่ว่างอยู่ที่เดียว

"กูไม่ให้"

"โห ใจดำว่ะผู้หญิงอะไรวะใจดำเป็นบ้า"

"ถ้าอยากจะลอกก็จ่ายเงินมา"ทับทิมกระดิกนิ้วทำเอาอาวุธส่ายหน้า เซลีนกับสงครามได้แต่นั่งมองทั้งสองแยกเขี้ยวใส่กันซึ่งมันดันเป็นเรื่องปกติที่เพื่อนทั้งกลุ่มต่างได้พบเห็นแทบจะทุกวัน

"กินอะไรมาหรือยัง"เซลีนเลือกที่จะส่ายหน้าเป็นคำตอบทำเอาคนตั้งคำถามขมวดคิ้วเข้าใส่

"ทำไม"

"เราไม่หิว"

"ไม่หิวก็ต้องกิน อาหารเช้ามันสำคัญ"คิ้วสวยเริ่มขมวดเข้าหากันเมื่อสงครามพูดเสียงเข้มใส่เธอ

"เราไม่หิวจริง ๆ สงคราม"ชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวด้วยแววตายากจะคาดเดาก่อนที่เขาจะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความหาลูกน้องของตัวเอง

ตึก ตึก ตึก

แค่เพียงไม่กี่นาทีก็มีชายชุดดำวิ่งตรงเข้ามาหาโต๊ะของพวกเขาทำเอาทั้งสามชะงักเมื่อเห็นว่าในมือของชายชุดดำคนนั้นเต็มไปด้วยกล่องข้าว

"นี่ครับนาย"

"อืม"สงครามหันไปรับถุงใส่กล่องข้าวจากลูกน้อง เขาหันมามองหน้าหญิงสาวก่อนจะส่งถุงใส่กล่องข้าวให้เธอ

"กิน"

"อะไร"

"กินให้หมด"เซลีนมองหน้าของเขาสลับกับมองถุงใส่กล่องข้าว แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ยื่นมือไปรับก็มีเสียงเข้มของใครบางคนดังขึ้นมา

"ดูเหมือนว่ามึงจะเป็นห่วงเซลีนจังเลยนะไอ้สงคราม"ร่างสูงใหญ่ในชุดนักศึกษาของราฟาเอลเดินเข้ามา ชายหนุ่มจ้องหน้าสงครามอย่างไม่ละสายตา

"คิดที่จะตีท้ายครัวกูหรือไง"

"หึ ก็น่าลองนะ มึงว่าไหม"