บทที่36

"อย่าเข้ามานะราล์ฟ"เซลีนร้องห้ามเมื่อราฟาเอลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตาวาววับไล่มองตามร่างกายของเธออย่างหื่นกระหาย

"ถ้าไม่อยากให้ราล์ฟทำ เซลีนก็ยอมให้อภัยแล้วกลับมาคบกับราล์ฟสิ"

"มันง่ายเกินไปหรือเปล่า"

"มันไม่ยากเลย แค่ให้อภัยกันแค่นี้"

"ถ้ามันง่ายจริง เราคงให้อภัยราล์ฟไปได้นานแล้ว"เซลีนตะคอกใส่หน้าอย่างคนหมดความอดทนจนราฟาเอลชะงัก

"ราล์ฟเป็นคนผลักเราลงเหว เป็นคนทำให้เราเจ็บ กว่าเราจะทำใจได้กว่าเราจะปีนขึ้นมาจากก้นเหวนั้นได้มันไม่ใช่ง่าย ๆ เลยสักนิด แล้วพอมาวันนี้ราล์ฟขอให้เราอภัยให้ราล์ฟมันไม่ง่ายเกินไปหน่อยเหรอ"

"เซลีน"

"ตลอดสองปีที่เราสองคนแต่งงานกัน มีวันไหนบ้างที่ราล์ฟสนใจเรา มีวันไหนบ้างที่เราไม่ต้องร้องไห้"

"..."

"เราใช้เวลารักษาแผลใจนานเป็นปีนะราล์ฟ ไม่ใช่แค่วันสองวันถึงจะหาย"เซลีนระเบิดความในใจออกมาจนหมดเปลือกทำเอาราฟาเอลไม่กล้าก้าวขาเข้ามาหาเธออีก ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่กับที่ทันทีเมื่อเขาได้สบตาแดงก่ำคู่นั้นของเธอ

ดวงตาแดงก่ำสั่นไหว ทั้งที่เธอคิดว่าไม่รู้สึกอะไรกับผู้ชายตรงหน้าแล้วแท้ ๆ แต่ทำไมเธอยังใจแข็งไม่ได้ เธอต้องเข้มแข็งกว่านี้สิเซลีน

เธอยืนมองหน้าเขาก่อนจะตัดสินใจเดิน