บทที่8

สงครามขนาดย่อมดูเหมือนว่ามันกำลังจะเกิดขึ้นเมื่อสองหนุ่มยืนจ้องหน้ากันทำเอาคนรอบกายหายใจไม่ทั่วท้อง ยิ่งเซลีนเธอแทบลมจับเมื่อได้เห็นสายตาดุดันของราฟาเอล

"พวกมึงสองคนพอเลย ทำตัวเป็นเด็ก ๆ กันไปได้"อาวุธเมื่อเห็นท่าจะไม่ดีก็รีบเข้ามาแยกทั้งสองให้ออกห่างจากกัน ราฟาเอลหันมาจ้องหน้าเซลีนก่อนที่เขานั้นจะเดินเข้ามากระชากแขนเธอให้ลุกขึ้นยืน

"กลับ"

"กลับไปไหนวันนี้เรามีเรียนนะ"เซลีนพยายามยื้อท่อนแขนของตัวเองเอาไว้แต่เธอก็ไม่สามารถสู้แรงของชายหนุ่มได้ สงครามหมายจะเข้ามาช่วยแต่ก็ถูกอาวุธคว้าแขนเอาไว้

"เรื่องของเพื่อน เราอย่าเข้าไปยุ่ง"ไร้ความล้อเล่นในน้ำเสียงของอาวุธ ทั้งสามได้แต่ยืนมองร่างอวบอิ่มของเซลีนที่ถูกลากออกไปด้วยความเป็นห่วง แม้แต่ทับทิมเองก็ไม่กล้าเมื่อเห็นสายตาของราฟาเอลในตอนนี้ เธอรู้ดีถ้าหากชายหนุ่มระเบิดอารมณ์ขึ้นมาก็ไม่มีใครคิดจะขวางเขาได้

ปึก

"โอ๊ย"ริมฝีปากอวบอิ่มเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บ ผิวขาว ๆ ขึ้นแดงเป็นรอยฝ่ามือเซลีนหันไปมองหน้าราฟาเอลในตำแหน่งของคนขับด้วยความไม่เข้าใจว่าเขาไปโมโหอะไรมา และตอนนี้เธอก็ไม่กล้าที่จะเปิดปากถามออกไป

บรืน

รถสปอร์ตคันหรูพุ่งสู่ท้องถนนด้วยความเร็วสูง ฝ่าเท้าใหญ่กดเหยียบคันเร่งตามห้วงอารมณ์ของตัวเองในตอนนี้ทำเอาคนนั่งข้างรู้สึกหวาดเสียว

"ขับช้า ๆ หน่อยได้ไหม"เธอกลัวจนใจสั่นยิ่งได้เห็นสีหน้าอารมณ์ของเขายิ่งทำให้เธอได้แต่นั่งเกร็งไม่กล้าขยับตัวไปไหน

"อย่ายุ่งกับมันอีก"ชายหนุ่มผ่อนชะลอความเร็ว เขาหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถจอดข้างทาง ดวงตาแดงก่ำมองหน้าเซลีน

"อย่ายุ่งกับไอ้สงครามอีก ถ้าฉันเห็นว่าเธอเข้าใกล้มันเมื่อไหร่ ฉันเอาเธอตายแน่เซลีน"

"แต่สงครามเป็นเพื่อนของเรานะ อะ"

"เพื่อน ที่คนอย่างเธอไม่ควรเข้าใกล้ อย่าให้ฉันเห็นอีก"น้ำเสียงลอดไรฟันดังขึ้นภายในรถทำให้หญิงสาวต้องจำยอมพยักหน้าแม้จะไม่เข้าใจว่าราฟาเอลห้ามไม่ให้เธอเข้าใกล้สงครามทำไม แค่เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็กทำไมเธอถึงจะเข้าใกล้ไม่ได้ซึ่งนี่เป็นอีกหนึ่งคำถามที่เธอได้แต่คิดอยู่คนเดียวภายในใจไม่กล้าถามชายหนุ่มออกไป

ปึก

"ลงมา"เสียงเข้มดังขึ้นอีกครั้งเมื่อรถคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดตรงหน้าร้านอาหาร เซลีนเม้มปากเข้าหาแต่เธอก็ต้องจำยอมก้าวขาลงจากรถเดินตามชายหนุ่มเข้าไป

"อยากกินอะไรก็สั่ง แล้วทีหลังไม่ต้องไปรับข้าวกล่องจากใครสุ่มสี่สุ่มห้า"

"แต่สงครามไม่ใช่"ดวงตาสีเข้มตวัดมาทำให้เซลีนไม่กล้าที่จะพูดต่อ เธอก้มมองดูเมนูอาหารอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะมีพนักงานในร้านเดินมา

"อ้าวคุณราล์ฟ วันนี้พาคุณน้ำเหนือมา...อ้าวไม่ใช่คุณน้ำเหนือเหรอคะ"พนักงานหน้าซีดทันทีเมื่อเซลีนเงยหน้าขึ้น จนพนักงานต้องรีบเอ่ยขอโทษขอโพย

"หนูต้องขอโทษด้วยนะคะ หนูคิดว่าคุณราล์ฟจะพาคุณน้ำเหนือมาทานข้าวเหมือนกับทุก ๆ ครั้ง"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ"เธอก้มหน้ามองดูเมนูอาหาร ความอยากทานในก่อนหน้าหายเป็นปลิดทิ้ง ตอนนี้เธอรู้สึกอยากจะลุกขึ้นแล้วก้าวขาออกไปจากที่นี่

"จะรับอะไรดีคะ"

"ของฉันเอาเหมือนเดิม แล้วเธอล่ะเซลีน"

"คือฉัน ไม่..."

"เอาแบบเดียวกับของน้ำเหนือมาก็แล้วกัน"ราฟาเอลตัดความรำคาญเขาดึงเมนูอาหารก่อนจะยื่นกลับไปให้พนักงาน เธอคนนั้นมองหน้าแขกทั้งสองก่อนจะเดินกลับเข้าไปทางหลังร้าน

บรรยากาศของร้านอาหารตกแต่งสไตล์ธรรมชาติมีร่มไม้ช่วยบดบังแสงแดด เสียงน้ำไหลดังมาจากน้ำตกจำลองสายน้ำที่เย็นเฉียบมันไม่ได้ช่วยดับความน้อยเนื้อต่ำใจของเซลีนเลยในตอนนี้

"ราล์ฟพาน้ำเหนือมาทานร้านนี้บ่อยเหรอ"น้ำเสียงของเธอดังแผ่วเบาราวกับกระซิบถาม ความพยายามของเธอคงไม่เคยมีความหมายอะไรในสายตาของเขา

แม้จะได้แต่งงานอยู่กินด้วยกัน แต่ในหัวใจของราฟาเอลนั้นน้ำเหนือยังคงเป็นที่หนึ่ง

"ราล์ฟรำคาญเรามากไหม"

"..."

"ตั้งแต่วันนั้นในสายตาของราล์ฟ เราคงเป็นเพียงแค่คนที่น่ารำคาญมากเลยสินะ"

"..."

"ถ้าหากวันหนึ่งเราหายออกไปจากชีวิตของราล์ฟ ราล์ฟคงจะมีความสุขมากเลยใช่ไหม"

"อาหารมาแล้วค่ะคุณราล์ฟ"เสียงของพนักงานขัดจังหวะบทสนทนาของทั้งสอง ราฟาเอลเงยมองหน้าเซลีนเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมตักอาหารตรงหน้าทานเสียที

"เป็นอะไร"

"เราไม่หิว"ตอนนั้นเธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอพูดด้วยน้ำเสียงแบบไหนออกไป เธอไม่สนใจด้วยซ้ำว่าตอนนี้ราฟาเอลจะมองหน้าของเธอด้วยสายตาแบบไหน ตอนนี้ วินาทีนี้ สิ่งที่เธอรู้ดีคือเธออยากออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

แม้อาหารตรงหน้าจะมีกลิ่นหอมหน้าตาน่ารับประทานมากขนาดไหน เธอคงไม่สามารถตักเข้าปากเพื่อลิ้มลองรสชาติของมันได้

'เอาแบบเดียวกับของน้ำเหนือมาก็แล้วกัน'

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงโทรศัพท์ของเซลีนดังขึ้น เธอรีบล้วงออกมาโดยทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรมาเธอจึงไม่รอช้ารีบกดรับสาย

"สวัสดีค่ะคุณแม่"

"เซลีนลูก เย็นนี้หนูว่างหรือเปล่าคะ"

"ว่างค่ะ คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าคะ"เธอกวาดสายตามองหน้าชายหนุ่มก่อนเจ้าของร่างอวบอิ่มคว้ากระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินคุยโทรศัพท์ออกไปจากร้านทิ้งให้ชายหนุ่มได้แต่มองตามแผ่นหลัง

"แม่จำได้ว่าพรุ่งนี้ลูกสาวคนสวยของแม่ไม่มีเรียน แล้วอีกอย่างลูกก็ไม่ได้กลับบ้านมาหาพ่อกับแม่หลายวันแล้วด้วย"

"คิดถึงหนูใช่ไหมล่ะคะ"

"ใช่ค่ะคนสวยของแม่ คุณพ่อบ่นคิดถึงหนูใหญ่เลย"

"ถ้าอย่างนั้นอีกหนึ่งชั่วโมงคุณแม่ให้คนขับรถมารับหนูที่คอนโดเลยก็ได้ค่ะ วันนี้อาจารย์ยกเลิกคลาสหนูไม่มีเรียน"

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝ่าเท้าที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้หญิงสาวกันไปมองก็เจอเข้ากับร่างของราฟาเอลซึ่งกำลังยืนมองเธออยู่

"ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ"เธอจ้องหน้าชายหนุ่มก่อนจะกดวางสาย ราฟาเอลเดินเข้ามาใกล้เมื่อเห็นว่าเธอคุยธุระเสร็จ

"คืนนี้เราจะไปนอนที่บ้านนะคะ"

"..."

"ถ้าราล์ฟจะออกไปหาน้ำเหนือก็ไปได้เลยไม่ต้องเป็นห่วงว่าเราจะอยู่ยังไง"

"..."

"ขอแค่อย่าเดียว อย่าพาเธอเข้ามาในห้องของเรา ต่อให้ราล์ฟจะรักน้ำเหนือมากแต่ไหนก็อย่าพาเธอมาในที่ของเรา"เพราะถ้าหากราล์ฟพาเธอเข้ามา วันนั้นเราจะเป็นคนเดินออกไปจากชีวิตของราล์ฟเอง