บทที่ 4

"คุณ..."

"มีอะไรก็พูดมาอย่าให้ฉันรำคาญไปมากกว่านี้ได้ไหม!"​

"...คุณแม็คโอเครึเปล่าคะ ให้ข้าวนั่งเป็นเพื่อนไหม"

"...อยากนั่งเป็นเพื่อนฉันเหรอ" ผมค่อนข้างแปลกใจที่วันนี้เธอพูดดีกับผมผิดปกติ

"ก็ถ้าคุณแม็คอยากมีใครนั่งเป็นเพื่อนข้าวก็ยินดีค่ะ"​

"...ไปหวังดีกับผู้ชายคนอื่นไป" คำพูดที่ออกจากปากสวย ๆ เสียงหวาน ๆ ถ้าเป็นคนอื่นคงรู้สึกดีหรืออาจจะถึงขั้นละลายไปแล้ว แต่สำหรับผม...ไม่อินว่ะ

"ก็ได้ค่ะ ถ้างั้นก็ตามสบายนะคะ" ผมโคตรเกลียดรอยยิ้มของเธอเลย กวนประสาท!

"ก็ไปไกล ๆ สักที อย่ามาอยู่ให้รกสายตาฉัน"

"ค่ะ ฝันดีนะคะ"

#MAX END

#KAOGANG TALK

เสียดายปาก เห็นเดินเศร้าเข้ามาในศาลาคนเดียวแล้วก็มาหยุดยืนหน้าโลงศพคุณป้าตั้งนานสองนาน ฉันก็แค่เป็นห่วงตามประสาคนที่กินข้าวหม้อเดียวกันมาตั้งแต่เด็ก เจอแบบนี้เสียดายปากจังเลย

"หึ! เธอคงนอนฝันหวานได้นะข้าวแกง ทั้งที่แม่ฉันนอนอยู่ตรงนี้!"​

"ไม่หาเรื่องกันสักวันจะได้ไหมคะคุณแม็ค อย่างน้อยก็ต่อหน้าโลง...ต่อหน้าคุณป้าก็ยังดี"

"ขอโทษนะแต่ฉันไม่ถนัดแสดงละครว่ะ" เกลียดหน้าเขาที่สุดเลยไอ้หน้าหยิ่งจองหองที่เอาแต่มองเหยียดฉันได้ทุกเวลา

"ก็...หัดไว้บ้างสิคะ"

"ข้าวแกง อย่าต่อปากต่อคำกับฉัน" เขาดูกำลังข่มอารมณ์ แต่ฉันไม่ได้ยั่วแค่บอกเขาไปสั้น ๆ แถมหน้าตาฉันก็นิ่งเฉยไม่ได้พยายามยั่วโมโหอะไรเลย ตอนพูดประโยคเมื่อกี้ฉันเนือยใส่เขาด้วยซ้ำ

"โอเคค่ะ ฉันไม่กวนแล้ว เชิญคุณตามสบายนะคะ" ฉันตัดบทแล้วก็หันหลังเดินออกมา ถึงจะมีอารมณ์ที่เขาเอาแต่พูดจาแย่ ๆ แต่ตรงนี้มันคือหน้าโลงศพคุณป้า แล้วเขาก็คงอยู่ในอารมณ์เศร้าฉันก็เลยเลือกที่จะไม่สู้รบตบมือต่อ

วันนี้ฉันตั้งใจจะอยู่กับคุณป้าเพราะพรุ่งนี้ก็จะไม่มีท่านแล้วจริง ๆ แต่เห็นเขาอยู่ก็เลยเลี่ยงออกมาดีกว่า ฉันแค่เด็กที่ท่านชุบเลี้ยง แต่เขาเป็นลูกชายคนเดียวของท่าน ท่านคงอยากอยู่กับลูกชายท่านมากกว่า แล้วอีกอย่างคน ๆ นั้นก็คงไม่แฮปปี้เท่าไหร่ถ้ามีฉันวนเวียนอยู่ตรงนั้น

-วันต่อมา-

"น้องข้าวทำไมมาอยู่ตรงนี้คะ ไปรับแขกช่วยคุณแม็คเร็วค่ะ" พี่รดาเลขาของคุณป้าเดินมาเรียกฉันที่ยืนอยู่ด้านข้างศาลาคอยดูแลความเรียบร้อยของงาน

"อืม...ไม่ดีกว่าค่ะพี่ดา ข้าวคอยดูตรงนี้ดีกว่า" ฉันส่ายหน้าปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม วันสวดยังห้ามฉันเสนอหน้าไปรับแขก แต่วันนี้แขกเยอะกว่าทุกวัน ขืนฉันไปรับแขกข้างเขามีหวังพายุถล่มลงมาแน่

"แต่คุณวิวัฒน์ท่านถามหานะคะ คุณแม็คก็เลยให้พี่มาตามน้องข้าวค่ะ"​

"อ่อค่ะ ถ้างั้นพี่รดาล่วงหน้าไปก่อนนะคะเดี๋ยวข้าวขอเช็คของชำร่วยก่อนจะได้ให้คนยกไปเตรียมไว้ข้างหน้า" ฉันพยักหน้ารับทันที บุคคลที่เขากับฉันเคารพและเกรงใจไม่ต่างจากคุณป้าเป็นคนเรียกหานี่เอง ฉันรีบจัดการธุระตรงนี้ให้เสร็จแล้วก็เดินไปด้านหน้างาน แขกเริ่มทะยอยมาเยอะแล้ว

"กว่าจะมาได้ นึกว่าต้องให้คุณอากับฉันไปอัญเชิญ" แค่เดินไปยืนใกล้ ๆ ตามที่ควรจะยืนเขาก็พูดรอดไรฟันออกมาแขวะฉันซะแล้ว

"ฉันไม่ทราบว่าควรมายืนตรงนี้นี่คะ คุณแม็คเป็นคนสั่งเองว่าอย่ามารับแขกกับคุณ" ฉันตอบเรียบ ๆ ก่อนที่จะยิ้มให้แขกที่เดินเข้ามาพอดี

"คุณหญิงสุมิตานายกสมาคม... ค่ะ เรียกท่านว่าคุณป้าตาก็ได้" ฉันขยับปากบอกเขาเบา ๆ เพื่อให้เขารู้ว่าคนที่เดินเข้ามาคือใคร

"สวัสดีครับ/ค่ะ"

"สวัสดีค่ะ นี่...คุณแม็คลูกชายคุณกีรติใช่ไหมคะ"

"ครับคุณป้าตา"

"จ้ะ คุณกีรติเล่าเรื่องลูกชายให้ป้าฟังบ่อย ๆ เธอบอกว่าลูกชายเก่งแล้วก็หล่อมาก วันนี้ได้เจอตัวจริงหล่อสมกับที่คุณแม่เล่าจริงๆ ป้าเสียใจเรื่องคุณแม่ด้วยนะจ้ะ"

"ขอบคุณครับ" เขาดูเศร้าลงไปถนัดตาตอนที่คุณหญิงสุมิตาพูดถึงคุณป้า แต่เป็นใครก็ต้องเศร้าใช่ไหมล่ะคะ

"จ้ะ ถ้างั้นป้าเข้าไปนั่งในศาลาดีกว่าคุณแม็คกับหนูข้าวจะได้รับแขกคนอื่นต่อ"

"ขอบคุณมากนะคะคุณป้า เชิญคุณป้าทางนี้เลยค่ะ"​ ฉันเป็นคนรับช่วงต่อเพราะมีแขกคนอื่นที่ทยอยเข้ามาเรื่อย ๆ หลังจากนั้นก็ไม่มีเวลาต่อล้อต่อเถียงหรือแขวะกันหรอก เพิ่งจะได้หยุดยืนนิ่ง ๆ จริงๆ ก็ตอนช่วงเวลาที่มัน...ไม่อยากให้มาถึงเลย

ในเวลานี้คนในครอบครัว ญาติ และคนใกล้ชิดของคุณป้าทุกคนมายืนรวมตัวกันข้างโลงศพของท่าน ทุกคนที่ยืนข้างบนนี้กำลังเข้าไปลาท่าน มันใกล้ถึงเวลาที่ทุกคนไม่อยากให้มาถึง รวมถึงตัวฉันเองที่ยืนอยู่ข้างเขาแต่ฉันกำลังจะยืนไม่ไหวจนต้องถอยหลังออกมาเกาะแขนป้าสุเอาไว้เพื่อพยุงตัวเอง

"คุณข้าวไหวรึเปล่าคะ" ป้าสุกระซิบถามฉันเบา ๆ แล้วจับมือฉันที่เกาะแขนป้าสุเอาไว้

"ข้าวไม่อยากอยู่ตรงนี้เลยค่ะป้าสุ" ฉันไม่อยากอยู่ตอนที่มีคนเคลื่อนคุณป้าเข้าไปในนั้น ฉันไม่อยากอยู่ตอนที่มีไฟลุกท่วมร่างของท่าน

"คุณข้าวคะเข้มแข็งนะคะ คุณท่านขอคุณข้าวเอาไว้ว่ายังไงคนดีของป้าจำได้ใช่ไหม" ป้าสุบีบมือฉันแน่น ฉันได้แต่นิ่งฟังแล้วเม้มปากกลั้นสะอื้นเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

"ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับ จำได้ทุกคำที่ท่านสั่งก่อนท่านหมดลมหายใจก่อนที่จะมองไปข้างหน้า มองไปที่แผ่นหลังกว้างของใครคนนั้น

...ช่วยยืนอยู่ข้าง ๆ เขาในวันที่เขาเสียใจ อย่ายืนห่างเขาเพราะเขาจะไม่มีใคร

"ไปหาคุณแม็คนะคะคนดีของป้า"

"เขาไม่อยากให้ข้าวยืนตรงนั้นหรอกค่ะป้าสุ" แล้วฉันเองก็ไม่อยากยืนอยู่ตรงนั้นด้วย ทั้งไม่อยากยืนมองเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น แล้วก็ไม่อยากยืนเพราะเขาเองก็ไม่ได้ต้องการที่จะมีฉันอยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว

"อย่าคิดแบบนั้นสิคะ เผื่อคุณแม็คเธอต้องการคนพยุง คุณท่านต้องการอย่างเดียวก็คือให้คุณสองคนคอยพยุงกันและกันในวันที่อีกคนกำลังจะล้ม ทำให้ท่านสบายใจเถอะนะคะคนดีของป้า" ฉันมองหน้าป้าสุที่มองฉันอยู่ก่อนแล้วด้วยแววตาขอร้อง ชั่งใจอยู่สักพักถึงได้ขยับขึ้นไปข้างหน้า

ฉันขยับมายืนไม่ไกลจากเขาอีกครั้ง ห่างกันแค่ไม่เกินสองไม้บรรทัด แอบลอบมองเขาก็เห็นเขายืนนิ่งมองไปที่ร่างของคุณป้าไม่วางตา เขารอจนทุกคนเข้าไปลาคุณป้าเสร็จถึงได้เดินไปหยุดข้างโลงศพ

"ผม...รักแม่นะครับ พักผ่อนนะครับแม่ผมจะดูแลทุกอย่างแทนแม่เอง ไม่ต้องห่วงนะขอแค่แม่หลับพักผ่อนให้สบายก็พอ อย่ามีห่วงหรือทุกข์กับอะไรลูกชายของแม่คนนี้จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ลาก่อนนะครับคนเก่งของผม ผมจะคิดถึงแม่ทุกวัน" เขาพูดกับท่านด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง มันเรียบนิ่งแต่เต็มไปด้วยความเสียใจก่อนที่เขาจะถอยหลังมายืนข้างฉันอีกครั้ง ฉันรู้สึกเหมือนเขามีอะไรที่อยากจะบอกท่านมากกว่านี้แต่พูดไม่ออกมากกว่า

เรายืนอยู่ตรงนี้รอให้เจ้าหน้าที่ของวัดจัดทำทุกอย่างตามขั้นตอน อยากให้ทุกอย่างมันช้ากว่านี้แต่สุดท้ายเวลาที่ไม่ต้องการให้ถึงก็มาถึงแล้วจริง ๆ ทุกคนร้องไห้ระงมทันทีที่เจ้าหน้าที่เคลื่อนคุณป้าเข้าไปในช่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นั่น

...หลับให้สบายนะคะคุณป้า

ฉันพูดในใจได้เท่านี้น้ำตามันก็ไหลออกมาช้า ๆ อยากจะบอกอะไรท่านตั้งหลายอย่างแต่มันจุกในใจเลยไม่รู้ว่าจะพูดคำไหนได้มากกว่านี้

ฉันกับทุกคนยืนมองเจ้าหน้าที่ปิดประตูสี่เหลี่ยมนั้นลง แขนมันสั่น ขาก็ไร้เรี่ยวแรง ส่วนใจก็เต้นเหมือนจะขาดใจตาย ตอนนี้เสียงญาติ คนสนิท และคนงานในบ้านร้องไห้สะอื้นตาม ๆ กัน จนกระทั่งเสียงสัญญาณของเตาไฟฟ้าดังขึ้นนั่นแหละเสียงสะอื้นก็เลยเปลี่ยนเป็นเสียงร้องระงมอีกครั้ง

หมับ!

ฉันรับรู้ถึงแรงจับและบีบที่มือ แรงบีบที่ทั้งแรงแล้วก็สั่นของอีกฝ่ายทำให้ฉันต้องหันไปมองคนที่จับมือฉันเอาไว้ช้า ๆ ภาพที่ฉันเห็นคือใครคนหนึ่งที่เอาแต่มองตรงไปที่ประตูของเตาไฟฟ้าด้วยสายตาแดงก่ำไม่วางตา แถมตัวเขาก็สั่นสะท้าน

ยิ่งมองเขาก็ยิ่งบีบมือฉันแรงมากกว่าเดิม แรงจนฉันต้องกระตุกมือตัวเองเบา ๆ เพื่อให้เขามีสติและรับรู้ว่าเขากำลังเผลอมาจับมือฉันเอาไว้แบบไม่ได้ตั้งใจ

"...ขอจับมือเธอได้ไหมแค่แป๊บเดียว ตอนนี้ฉัน...ยืนคนเดียวไม่ไหวจริง ๆ"