พี่ชายข้างบ้าน 1(2)

ครืด ครืด

“อืม โทรจิกทำไมนัก”

(หิว)

“ดาวไม่อยู่ห้อง”

(ไปไหน ไม่เห็นบอก)

“กลับบ้านอะ”

(แบบนี้ลีก็หิวตายดิ)

“ร้านข้าวใต้หอไง”

(อุก อุก...เหมือนลีจะไม่สบายเลยดาว เมื่อไหร่ดาวจะกลับครับ)

“ดาวเพิ่งมาเองนะลี”

(แต่เพื่อนไม่สบายนะ ดาวใจร้ายเหรอ)

“เดี๋ยวดาวทักบอกต่ายให้เข้าไปดูลีนะ”

(ไม่ต้องเลย ลีไม่ป่วยก็ได้)

“เอ้า แบบนี้ก็มีด้วย”

(ได้ดิ ไม่ป่วยแล้ว ว่าแต่รายงานที่จ้างเสร็จยัง)

“ดาวเอามาทำที่บ้านด้วย ของลีดาวกำลังทำ”

(กี่วันกลับ รอวิท’ ลัยเปิดไม่เอานะ นานไปลีได้หิวตายพอดี)

“นานก็ต้องนานค่าคุณชาย เพราะดาวจะช่วยแม่เคลียร์งานค้าง”

(อะไรอะ อีกตั้งอาทิตย์นึง ลีก็แย่ดิ)

“งอแงอะไรกับดาวเนี่ยลี ดาวต้องทำงานช่วยแม่ แม่แก่แล้ว”

(ครับ ๆ รู้แล้วรอครับ ลีรอดาวได้)

“ค่า แค่เน้” จะบ้าตาย แค่นี้ก็ต้องโทรมาทวง เมื่อกี้ที่คุยคือเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่ม เขาชอบจ้างให้ฉันทำรายงานทำการบ้านต่าง ๆ ที่อาจารย์สั่ง เขาจ้างฉันทำตลอด จ้างแพงมาก ชอบมานอนเล่นเกมที่ห้อง ลูกคุณชายมั้ง ก็พ่อแม่เป็นเจ้าของคอนโดริมน้ำ เด็กในเมืองที่บ้านโคตรรวยแต่แปลกที่มาอยู่หอพักเดียวกับฉันทั้งที่บ้านก็ไม่ได้อยู่ไกล

หลังจากที่วางสายลีแล้วฉันก็มาจัดการกับผ้าของลูกค้าที่แม่ยังทำไม่เสร็จ เห็นฉันกลับมาบ้านจึงหนีไปเล่นไพ่ไง งานทุกอย่างจึงเป็นหน้าที่ของฉันที่เป็นลูก เสื้อผ้าบางชนิดต้องใช้มือซัก ก็คือต้องมานั่งซักมือหลังบ้านอะ ทำมาตั้งแต่เด็กมันก็เป็นความเคยชินไปแล้ว มันคืองาน งานที่จะทำให้เราได้เงิน ฉะนั้นก็ทำ ๆ ไป ทำซะให้หมดแม่จะได้เหนื่อยน้อยลง

เรียบร้อยจากผ้าก็มานั่งทำรายงานที่ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน รายงานของฉันและเพื่อน ฉันรับหลายคนนะ เพื่อค่าเช่าหอด้วย ลำพังเงินห้าพันหนึ่งเดือนจะพออะไร ไม่อยากแบมือขอเฮียไฟแล้ว เราไม่ได้เกี่ยวข้องกัน เฮียให้เพราะสงสารทั้งนั้น ฉะนั้นต่อไปนี้ไม่ต้องมาสงสารดาว

“ดาว!” เสียงผู้หญิงร้องเรียก ฉันเงยหน้าขึ้น มองไปที่รั้วบ้าน

“ว่าไงคะคุณกิ๊บ” กิ๊บเป็นเพื่อนโรงเรียนเก่าเป็นเพื่อนสนิทในตอนนั้น กิ๊บเลือกที่จะไม่เรียนต่อ จบม.3 ก็เลือกทำงานโรงงานแถวบ้าน กิ๊บบอกหัวไม่ไปเลยเลิกเรียน ไม่อยากให้พ่อแม่เสียเงินเปล่า ออกมาทำงานดีกว่า กิ๊บก็เก็บเงินได้เยอะนะ ดูดีขึ้นมาเลย เงินใช้ไม่ขาดมือ ก็ต้องเป็นแบบนี้แหละเนอะ คนทำงานก็ต้องมีเงินใช้อะถูกแล้ว

“มาบ้านไม่ทักหาบ้างเลย” กิ๊บเปิดรั้วแล้วเดินเข้ามานั่งม้าหินอ่อนอีกตัว

“ก็ไม่รู้ว่าแกทำงานไหมไง ไม่รู้เข้ากะไหน ไม่อยากรบกวน”

“รบกวนอะไร ทักไว้เดี๋ยวเค้าก็อ่าน”

“ก็เค้าเกรงใจ”

“ชิ แล้วนี่ทำไรอยู่”

“รายงานอะ รับจ้างเพื่อนทำหารายได้เสริม”

“เหนื่อยน่าดู”

“ก็ดีอยู่ เรียนปวช. ปวส. มันมีวันหยุด มีเลิกครึ่งวันไง เราสามารถไปทำงานพิเศษได้ แต่ถ้าเรียน 4 5 6 ทำแบบนั้นไม่ได้ แล้วยังต้องสอบเข้า ถ้าสอบไม่ติดมอที่ตั้งใจก็ท้ออีก แบบนี้ถึงมันมีของล่อตาล่อใจบ้างก็ดีกว่า”

“ของล่อตาล่อใจแบบนั้นคงใช้กับดาวไม่ได้ แต่ถ้ากับเค้าไม่แน่ ดีแล้วเค้าไม่เรียนต่อไม่อยากให้พ่อแม่มาเสียใจที่เรียนไม่จบ”

“พูดเกินไป สมัยนี้เรียนก็ดี แต่ถึงไม่เรียนก็มีอาชีพ มีงานที่ทำให้เราเลี้ยงตัวเองได้ มันชีวิตของเราก็เอาที่เราชอบอะเนอะ”

“งั้นตอนนี้เก็บของ ไปตลาดกัน นาน ๆ ทีดาวกลับมาตรงกับคลองถมไปชอปกัน”

“ได้จ้า ดาวขอเซฟงานแป๊บนะ หายมาตาเหลือกแน่ ๆ”

“ไปรถเค้านะ เค้าเพิ่งออกรถใหม่”

“เหรอ ดี ๆ ไม่ต้องแว้นแล้วเนอะ นึกถึงเมื่อก่อนที่แว้นไปอะ”

“ฝนตกเปียกทั้งตัวกลับบ้านมาโดนด่าเลย”

ฉันรีบเซฟงานแล้วเก็บโน้ตบุ๊กเข้าบ้าน มองดูท้องฟ้าแดดดีไม่ต้องเก็บผ้า กลับมาค่อยเก็บมารีดทีเดียวเลย

พ่อของกิ๊บค่อนข้างมีเงิน จึงออกรถให้ลูกสาวเป็นคนผ่อนได้สบาย ๆ ต่างจากฉันที่ครอบครัวไม่เป็นครอบครัว จึงต้องพึ่งพาตัวเองและพยายามเรียนเพื่ออนาคตที่ดีในวันข้างหน้า สำหรับฉันยึดเอาการศึกษาเป็นหลักประกันชีวิต