017

"Ako na po ang bahala dito, 'Tay..."

Alas-singko ng umaga, kailangan nang umuwi ni Tatay sa bahay, upang mag-asikaso para sa kaniyang pagpasok sa trabaho.

"Pakibilinan na lang po si Onad na asikasuhin ang mga bata doon. Baka kasi pabayaan. Baka makikipaglampungan lang na naman sa nobya niya maghapon," hindi ko maiwasang maging masungit. Nalaman ko na ilang araw na daw itong hindi pumapasok sa eskwelahan.

Kung hindi lang ako kailangan ng kapatid ko dito, uuwi ako doon para kaladkarin siya papasok ng eskwelahan.

Kung ayaw niyang mag-aral, mas maigi pa na lumayas na sila ng bahay. Buhayin niya ang kaniyang nobya, hindi iyong uunahin ang pakikipaglandian kaysa ang pag-aaral.

Malandi naman ako, pero alam ko namang ilugar iyon. Hindi gaya na lalandi pero aasa pa din sa akin at kay Tatay.

Imbes na ginagabayan at dinidisiplina kasi siya ni Nanay, hindi. Mas abala ito sa pagsusugal, kaysa gampanan ang pagiging ina sa mga kapatid ko at pagiging mabuting asawa kay Tatay.

Ang bigat ng paki