LOGIN“Ahhh!” Thalia was shocked nang buhatin siya ni Lord Damon gamit ang isang kamay nito na nakahawak sa kaniyang braso sabay sampa pabalik sa maliit niyang katawan sa ibabaw ng misa.‘A-ang sakit ng hawak ni Lord Damon,’ impit na iyak ni Thalia habang hinihimas ang braso niya. Gusto niyang magreklamo, ngunit hindi naman niya mahagilap ang mga salita sa kaniyang utak upang ipagtagpi-tagpi iyon palabas.Nakaluhod ngayon si Thalia habang isa lamang na kamay ang nakatukod upang suportahan ang kaniyang buong bigat. Still wondering kung ano ang gagawin niya sa ibabaw ng misa.“Ahhh!” Muli na namang napasigaw si Thalia at tuluyan na siyang sumobsob sa misa nang hilahin ni Lord Damon ang kaniyang dalawang hita, upang ilapit ang kaniyang katawan sa hangganan ng misa. Nakatalikod siya kay Lord Damon kaya ay hindi niya kita ang itsura nito ngayon.“Lo-Lord Damon, a-ano pong ginagawa mo? Ayaw ko po sa posisyon na ’to. Nakakailang po, Lord Damon,” mahinang usal ni Thalia habang hinihila ang kaniyang
Hindi lubos mawari ni Thalia kung ano talaga ang nararamdaman nito. Sapagkat sa kaniyang paningin ay labis itong nahihirapan.Wala sa sariling binitiwan ni Thalia ang flashlight nito.“Put it in your mouth, Thalia.” Nanlaki ang mga mata at napabuka nang husto ang bibig ni Thalia sa sinabi ni Lord Damon.“H-ho? Pe-pero hindi po nakakain ang flashlight, Lord Damon,” mariing sabi ni Thalia. Her eyes were gleaming with confusion and disgust at the same time.“That’s not true. Mine is edible and flavorful,” sagot naman ni Lord Damon. Nagmistula itong desperado habang binibigyan nang sustansya ang mga sinasabi.“Pero talaga pong hindi nakakain ang flashlight,” mangiyak ng anas ni Thalia.“I said nakakain ang akin!” Napaigik naman si Thalia dahil sa takot. Takot na nagmumula sa boses ni Lord Damon.“Si-sige po, Lord Damon.”Huminga nang malalim si Thalia bago muling inayos ang posisyon at sabay ang dalawang kamay na humawak sa nakatayo pa ring flashlight ni Lord Damon. “Do it!” sabi nito sa
PINAGMAMASDAN ngayon ni Thalia ang kaniyang gayak. Nakayuko siya at pilit na sinisilip ang likuran niyang parte, lalo na sa bandang pang-upo.“Diyos ko po! Ano ba itong pinasuot nila sa ’kin? Ngayon ko lamang nalaman na may ganito pa lang klase na kasuotan. Maliban sa ang hirap-hirap kumilos ay ramdam ko pa na sa bawat paggalaw na gagawin ko ay lumilitaw ang aking pigi,” bulong ni Thalia na panay ang hila sa laylayan ng kaniyang suot.‘Mahabaging langit. Patawad po Diyos ko at pinalilitaw ng ganitong klase na damit ang katawan kong iyong tahanan na aking pinakaiingatan. Maaari ko naman sigurong ipantakip sa katawan ko itong kurtina rito sa loob.’Tumingala si Thalia upang tingnan ang parte kung saan nakakabit ang kurtina. ‘Maganda sana ’yan. Matatakpan ang buong katawan ko. Kaso nga lang ay abot naman hanggang ikalawang palapag ang pinagkakabitan. Maghahanap na lang ako ng iba . . .’ Sa katitingin ay hindi sinasadyang napadako ang tingin niya sa gawi ni Lord Damon ‘Hah! Tulong po, P
Dahil sa mga ungöl na pinakakawalan ng dalaga ay mas nag huromintado pa ang sandata ni Von. Being in abstinence was never part of his choice. Kaya ngayon na palay na mismo ang lumapit sa manok ay wala siyang balak na pakawalan ang pagkakataon.“I could not hold it any longer. Ride me, love . . .” nangungusap ang mga matang anas ni Von. Ngayon ay nakatayo na habang sumisiwil sa labas ng kaniyang pantalon ang hayok sa laman niyang bürät.Ngumiti naman ang dalaga sabay hawi sa gahibla niyang g-string. Itinaas nito ang pang-upo at itinutok sa bukana ang ulo ng sandata ni Von.“Ahhh!” hiyaw ng dalaga nang sa walang anuman ay mahigpit na hinawakan ni Von ang kaniyang bewang at itinulak pababa ang pang-upo niya, dahilan kung bakit bumaon nang husto sa kaibuturan niya ang katigasan nito.“Does it hurt?” Nakatingala si Von na ramdam ang panginginig ng buong katawan ng dalaga. He could tell na nasaktan ito sa ginawa niya. He could also feel kung gaano pa ito kasikip sa loob, halatang hindi pa g
Nanlilisik ang kanyang mga mata habang iniisip ang kinahinatnan ng kanyang buhay.Marami na siyang napagdaanan ngunit narito pa rin siya at matibay na nakatayo. Hanggang ngayon ay pulido at maayos pa rin ang kanyang mga plano. Mga planong bumubuhay sa paghihigante niyang walang balak na kumupas.“Akala mo siguro mapaghaharian mo ang buong angkan ng Lutherford? Puwes! Nagkakamali ka. Hinding-hindi ko iyon mapapayagan. I also owned this city. I used to be the center of everything. I used to be the promising ruler. Pero nang dahil sayo nawala ang lahat sa ’kin. Because of you I am living in this fucking shadow! But I swear . . . Darating din ang tamang panahon na babawiin ko ang lahat na para sa akin. . . Pati na rin ang sa ’yo. Everything that was owned by the Lutherford clan is mine. Mine and mine alone!” sigaw niya, at bakas sa mukha ang anyo ng kasamaan.Nagngangalit ang kanyang mga matang nakatingin sa palabas sa telebesyon. Halos matunaw na ang flat-creen TV sa sobrang init ng ibin
Sa loob ng isang malaking bodega na pininturan ng bago at natutuyo ng mga dugo—bakas ng mga nauna nilang biktima, ay naroon ang isang mag-ama. Bakas sa itsura nila ang karahasan na kanilang nararanasan. Ni hindi na nila alinta ang masangsang na amoy sa loob ng bodega dahil sa takot na nadarama.“Itay, 'wag na po kayong mag-alala sa ’kin. Okay lang po ako. Ang importante ay wala na sa panganib ang buhay mo. Iyon lang ay sapat na para sa ’kin. ’Yon lang ang tanging dalangin ko,” naluluhang turan ng dalaga. Walang mababanaag na anumang galit sa maamo niyang mukha. Mistula siyang isang anghel na bumaba sa lupa upang ipakilala ang kainosentihan sa mundo.A perfect pair of gorgeous eyes, a little face that matches her while skin complexion suits her innocent demeanor. Sa makatuwid ay nagmumukha siyang character na lumabas mula sa libro na kathang-isip lamang.“Pe-pero paano ka, anak? Ikaw, kapalit ng aking buhay, 'yun ang sabi ng mga tauhan ni master Damon. Hi-hindi ko kayang gawin ’yon sa







