Time & Lalin 4 - คุณสวยมาก Nc18+
“หนูเห็นโต๊ะนั้นมองพี่นานแล้วนะคะ”
“หล่อมากเลยด้วยค่ะ”
“แน่ใจเหรอว่าเขามองมาทางพี่”
“แน่ใจสิคะ มองตาไม่กะพริบเลยด้วย”
“เขาชอบพี่แน่ ๆ เลยค่ะ”
……..
เธอจำได้แล้วเขาคือคนที่สายป่านให้หันไปมอง
เมื่อนึกขึ้นได้ใจดวงน้อยพลันเต้นระรัว
นี่เธอ โดนเขาจ้องมองตั้งแต่แรกแล้วสินะ
แล้วที่เขา...เข้ามาเจอเธอ ก็คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
อึก! ยิ่งคิด มือเรียวก็ยิ่งยกกระดกเหล้าขม ๆ ที่บาดแสบคอดื่มครั้งแล้วครั้งเล่า
“คุณจะมอมตัวเองใช่ไหม” การกระทำของเธออยู่ในสายตาคมตลอดเวลา ไทม์ถามเย้าพร้อมยกยิ้มอย่างเอ็นดู
ใบหน้าสวยออกไปทางหมวยน่ารัก ผิวกายขาวเนียนหากแต่กำลังแดงเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เขาจ้องมองได้โดยไม่รู้สึกเบื่อ
ไทม์ยกแก้วกระดกดื่มรวดเดียวหมดบ้าง
“เอ่อ ค่ะ” ลลินที่เห็นการกระทำของเขาก็ยิ่งใจเต้นแรง
เขาเท่และหล่อขนาดนี้ ทำอะไรก็ดูดีไปหมด ลลินก็ไม่อยากจะพลาดโอกาสในค่ำคืนนี้ไป
ดวงตาหวานจ้องมองใบหน้าหล่อตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายวิ่งตีกันไปมา
เธออยากจะมีความกล้ามากขึ้น จึงมอมตัวเองอย่างที่เห็น
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังรู้สึกมีสติดีอย่างครบถ้วน
อาจเพราะสถานการณ์ตอนนี้มันน่าตื่นเต้นจนสมองตื่นตัว
ถึงร่างกายจะร้อนวูบวาบและใจเต้นระรัวแทบทะลุออกจากอกแค่ไหนก็ตาม
“ครั้งแรกกับผม คุณโอเคนะ” เมื่อเขาหลุดถามออกไป ใบหน้าหวานก็ชะงักค้างในทันที
“ฉัน…” ความลังเลอ้ำอึ้งของลลินยิ่งตอกย้ำว่าประโยคเมื่อครู่เป็นสิ่งที่เขาไม่ควรพูดออกมา
เขาตำหนิตัวเองอยู่ในใจ ก่อนรินเหล้าใส่แก้วใหม่และยกกระดกลงคอ ก่อนจะหันมาโน้มตัวเข้าหาร่างบางและ...
“อื้อ” ประกบริมฝีปากหนาเข้าหาริมฝีปากบาง ป้อนเหล้ารสขมแสบคอด้วยปากของเขา เหล้ารสขมไหลลงคออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
ดวงตาหวานเบิกกว้างให้กับการกระทำของไทม์
แต่เมื่อลิ้นร้อนเริ่มแทรกเข้ามาในโพรงปากเล็ก เปลือกตาหญิงสาวก็ปิดลงช้า ๆ เพราะเริ่มเคลิ้มให้กับความชำนาญของอีกฝ่าย
ลลินเปิดปากปล่อยให้เขาได้ทำตามอำเภอใจ ในบางจังหวะลิ้นหวานก็เผลอตวัดหยอกเย้าตอบลิ้นร้อนไปด้วยเช่นกัน
กวาดชิมรสหวานเนิ่นนานจนพอใจ ไทม์ถึงค่อยผละริมฝีปากออก
แต่ดูเหมือนครั้งนี้คนตัวเล็กยังอยากให้เขาหยอกเย้าเล่นกับเธออยู่ เพราะเมื่อไทม์ผละออก นัยน์ตาหวานก็จ้องมองตามริมฝีปากหนาชุ่มน้ำลายอย่างอาลัยอาวรณ์
“ผมจะไม่ทำอะไรคุณมากไปกว่านี้ ถ้าคุณไม่อนุญาต” พูดจบใบหน้าได้รูปก็โน้มสูดดมกลิ่นหอมที่ซอกคอซ้าย ก่อนลากเลื่อนมายังซอกคอฝั่งขวา
มากไปกว่านี้ สำหรับเขาคืออย่างไรกันนะ เพียงแค่นี้ร่างบางก็นั่งตัวเกร็งเสียวซ่านอย่างคนไร้สติ ลมหายใจเริ่มติด ๆ ขัด ๆ
“อื้อ” แขนเรียวยกคล้องคอแกร่งเมื่อเธอจะล้มหงายหลัง เพราะเรี่ยวแรงเริ่มหายไปกับการกระทำของเขา
“ขอผมจับได้ไหมครับ” เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยถามข้างกกหู ลมอุ่นร้อนที่ออกจากปากหนาทำเอาคนตัวเล็กขนลุกซู่ไปทั้งตัว
มือหนาลูบไล้จากแผ่นหลังเปลือยเปล่าเลื่อนมายังอกอวบด้านหน้า
ลลินโดนมอมเมาทั้งฤทธิ์เหล้าและสัมผัสจากเขา แค่นี้ก็ทำเอาเธอไม่มีแม้สติให้ได้คิดอะไร
ใบหน้าสวยพยักขึ้นลง ยินยอมให้เขาทำอย่างว่าง่าย
“อื้อ” เธอโดนเล่นงานทั้งซอกคอขาวและอกอวบที่ไม่เคยมีชายใดได้แตะต้อง แต่ตอนนี้มือหนากำลังขยำบีบเคล้นจังหวะแรงเบาสลับกันอย่างเอาแต่ใจ
“ถอดนะครับ” เมื่อขั้นแรกอนุญาต ไทม์ก็เอ่ยขอขั้นต่อไป
ลลินพยักหน้าตอบอีกครั้ง มือหนาจัดการรูดชุดเดรสของเธอให้ลงมากองอยู่ตรงเอวคอดไทม์ชะงักให้กับภาพที่อยู่ตรงหน้า
“คุณสวยมาก” ตาคมเบิกโพลงตะลึง หลุดพูดสิ่งที่รู้สึกออกมาอย่างไม่รู้ตัว
หน้าอกอวบคัพดีเป็นขนาดที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ทรวงอกคู่นี้สวยและขาวเนียน ทั้งยังเด้งกระเพื่อมยามคนตัวเล็กหอบหายใจ แม้จะมีที่ปิดจุกแปะอยู่ แต่ช่างเป็นภาพที่สะกดเขาไว้ได้อย่างอยู่หมัด
ไทม์ไม่รอช้าก้มซุกใบหน้าหล่อเข้าหาสิ่งดึงดูดเขาที่สุดในตอนนี้
“อื้อ” ลลินเชิดหน้าขึ้นเมื่อคนตัวโตซุกเข้าหาอกอวบ พร้อมกับบีบเคล้นในเวลาเดียวกัน
สัมผัสแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ทำเอาลลินตัวเกร็งจนต้องจับไหล่แกร่งไว้แน่น เพื่อระบายอารมณ์เสียวซ่าน
“อืมมม” เสียงครางพึงพอใจออกจากลำคอแกร่งเป็นระยะ เนื้อตัวเธอทั้งนุ่มและหอมจนแทบไม่อยากละใบหน้าไปจากอกอวบของเธอเลย
เขาซุกไซ้ใบหน้าดูดเลียอกอวบอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งความต้องการบางอย่างเริ่มเรียกร้อง
“ผมอดใจไม่ไหวแล้ว” ใบหน้าหล่อเงยขึ้นพร้อมบอกหญิงสาวด้วยสายตาปรือปรอย เพราะโดนมอมเมาด้วยกลิ่นและรสชาติที่หอมหวานจนไม่อาจทนได้อีกต่อไป
“อ๊ะ คุณ” คนตัวเล็กร้องเสียงหลง เมื่อมือหนาผลักเธอให้นอนราบลงกับเตียงในทันที
“คืนนี้ผมขอนะครับ”
“อ๊ะ อื้อ” จบประโยคที่บอกกล่าว มือหนาก็จัดการถอดชุดเดรสของเธอออก และโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดีเหลือเพียงแค่แพนตี้ตัวจิ๋วที่ปกปิดส่วนสงวนเอาไว้
“คุณสวยมาก” สายตาคมไล่มองเรือนร่างคนตัวเล็กที่นอนเปลือยเปล่าตรงหน้าอย่างคนต้องมนตร์สะกด“สวยมาก ๆ” อีกฝ่ายผิวขาวเนียนนุ่มทั้งตัว อกอวบน่าสัมผัส เอวคอดสวย ทั้งขายังเรียวยาว แม้จะเป็นผู้หญิงตัวเล็กแต่ก็สมส่วนและเซ็กซี่ที่สุดในสายตาเขาตอนนี้
“สวยมากจริง ๆ” ปากหนาเอ่ยชมไม่หยุดหย่อน สายตาพลางมองสำรวจไปด้วย พร้อมกันนั้นมือแกร่งก็เริ่มแกะกระดุมเสื้อของตัวเองออกไม่นานไทม์ก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า
“อึก” ลลินนอนกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ภาพตรงหน้าที่เห็นทำเอาเธอหายใจไม่ทั่วท้อง ดวงตาคู่หวานกวาดมองตั้งแต่ไหล่กว้าง ลงมายังอกแกร่งที่มีลูกกล้ามลอนเป็นคลื่นอย่างเห็นได้ชัด
หน้าท้องพร้อมซิกซ์แพ็กโชว์หรา บ่งบอกชัดเจนว่าเขาเป็นคนที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ และที่สุดท้าย…
เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวปั้นหน้าลำบาก จ้องมองสิ่งที่กำลังผงาดใหญ่โตเต็มที่อย่างไม่ละสายตา อีกไม่นานเจ้าสิ่งนั้นกำลังจะเข้ามาในตัวเธอ เพียงแค่คิดก็เสียววูบท้องน้อยรอแล้ว
ขณะที่หญิงสาวกำลังเอาแต่จดจ้องอยู่นั้น ไทม์ก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวมาคร่อมเธอไว้ให้อยู่ใต้ร่างมือหนาแหวกขาเรียวทั้งสองข้างออก แล้วแทรกตัวเข้าแนบชิดเธอยิ่งขึ้น
ทั้งเธอและเขาต่างก็ใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง
Time & Lalin 38จากศัตรูทางธุรกิจสู่การเป็นลูกเขย (จบ) ไทม์ตักเข้าปาก โดยทุกคนก็ลุ้นไปกับเขาด้วย“เป็นไง ไข่เจียวไหม” ถ้าเขาทานไม่ได้ฉันก็ต้องไปเจียวไข่มาให้เขา“ไม่ต้อง อร่อยมากเลยครับ ที่จริงผมก็เคยกินตามร้านอาหารอีสานในห้างมาบ้าง แต่ไม่อร่อยเท่านี้เลยครับ” ประโยคแรกเขาเอ่ยกับฉันก่อนจะหันไปพูดกับพ่อและแม่ฉันรัว ๆฉันเข้าใจแล้ว ลืมไปว่าบ้านเขาเป็นถึงเจ้าของแบรนด์ไทม์ กรุ๊ป ที่มีร้านอาหารในเครือหลายร้าน ไม่แปลกที่เขาจะเคยกินอาหารอีสานมาบ้าง“ก็แน่อยู่แล้ว นี่มันรสมือคนอีสานแท้ ๆ” แม่ฉันก็ชอบใจใหญ่ที่เขาชม“อร่อยก็กินเยอะ ๆ นะ” และแล้วเราก็นั่งทานข้าวกันไป โดยที่พ่อและแม่ฉันก็เอาแต่นั่งตักอาหารให้ไทม์ปล่อยให้ฉันและน้องเป็นหมาหัวเน่าที่กำลังนั่งร่วมวงทานข้าวกับพวกเขาตกดึก“จะบอกให้ว่านายนอนกับฉันไม่ได้นะ” ฉันยืนขวางประตูห้องนอนตัวเอง เพราะไทม์ดูบอลกับน้องจนดึก พ่อและแม่ก็เข้านอนกันหมดแล้วด้วยเหลือเพียงเขาที่จะตีเนียนเข้ามานอนกับฉันในห้อง“ทำไม”“เพราะต่างจังหวัดเขาถือ นอนห้องเดียวกันมันจะดูไม่งาม”“แล้วให้ไทม์นอนไหนอะเธอ”“นอนกับลัน ไม่ก็...นอนที่กลางบ้าน” เพราะฉันเตรียมที่นอนให้แล้
Time & Lalin - 37 ลูกเขยสายเปย์ สามวันต่อมา...“แน่ใจนะว่าอยู่ได้ เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน” ฉันหันไปเอ่ยถามคนข้างกายที่กำลังทำหน้าที่ขับรถพาฉันกลับบ้านใช่ค่ะ ตอนนี้เรากำลังมุ่งหน้าไปทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือหรือภาคอีสาน ซึ่งเป็นบ้านเกิดฉันเองตอนแรกฉันตั้งใจจะมาคนเดียว แต่สุดท้ายก็มีไทม์ที่ตื๊ออยากมาด้วย“แน่ใจสิ มีโอกาสมาเจอพ่อแม่แฟนทั้งที” ความแน่วแน่ของเขา ฉันจะไปขัดได้อย่างไรมันก็เป็นเรื่องที่ดีอย่างหนึ่ง แสดงว่าเขาคิดกับฉันจริงจังพอประมาณ ถึงขนาดอยากมาเจอพ่อแม่ฉัน“ใครแฟน เราไม่ได้เป็นแฟนกัน ลินยังไม่ได้ตอบตกลงคุณเลย” ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยขอฉันคบขอฉันเป็นแฟนอีกเลยไม่รู้ว่าจะน้อยใจดีไหม หรือเราสองคนเลยการขอคบเป็นแฟนมาแล้วแล้วอย่างนี้จะนับวันครบรอบอย่างไร“เราเลยขั้นนั้นกันมานานแล้ว” คำตอบที่ได้ก็อย่างที่คาดแอบน้อยใจอยู่นิด ๆ ที่ความสัมพันธ์ของเรามันดูไม่เป็นจริงเป็นจังเท่าไรแล้วฉันจะเอาวันไหนเป็นวันครบรอบดีล่ะ....ฉันเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เกือบจะถึงบ้านแล้วเหรอเนี่ยเพราะฉันตั้งจีพีเอสไว้ ไทม์เลยขับมาถูกไม่นานรถก็ขับเข้ามาในหมู่บ้านฉัน“เลี้ยวซ้ายข้างหน้า
Time & Lalin - 36 เดี๋ยวก็ชินไม่ไหว วันนี้ไม่ไหว พรุ่งนี้ค่อยมาสู้กับมันใหม่ วันนี้ขอกลับไปพักผ่อนก่อนแล้วกันคิดได้ดังนั้นฉันจึงล้วงเข้าไปในกระเป๋า และยื่นบัตรเครดิตให้สกาย“นี่บัตร ใช้รูดได้เลย”“ขอบคุณครับ” สกายก็รับไปทันที“พี่ไปก่อน ฝากส่งสาว ๆ ถึงห้องด้วย”“รับทราบครับ”หมดธุระของฉันแล้วก็รีบเดินออกมาอย่างไว เพราะเริ่มจะปวดหัวมากขึ้นเรื่อย ๆ กับแสงสีและเสียงที่ดังเกินพอดี“อายุก็ไม่ได้เยอะเท่าไร ทำไมถึงไม่ชอบที่แบบนี้เลย” ฉันเดินออกมาตรงโซนร้านอาหารที่เดิม ก่อนจะบ่นกับตัวเองรู้สึกไม่ชอบที่คนพลุกพล่านเลย ชอบที่สงบ ๆ มากกว่าก่อนจะก้มหน้าหาโทรศัพท์เพื่อโทรบอกไทม์ว่าขอตัวกลับก่อน ตอนนี้เธอไม่ไหวแล้ว รู้สึกปวดหัวเอามาก ๆแต่แล้ว...“ออกมาเร็วจัง” เสียงไทม์ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังเสียก่อน“อ๋อ ลินรู้สึกปวดหัวน่ะ ก็เลยจะกลับก่อน” ฉันหันหลังไปหาไทม์ พร้อมกับเงยหน้าคุยกับเขาพอฉันบอกออกไปแบบนั้น ไทม์ก็ยกมือขึ้นสัมผัสหน้าผากฉันเบา ๆ“เป็นอะไรมากหรือเปล่า” และเอ่ยถามออกมาพร้อมสายตาและน้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วง“วันนี้น่าจะเครียดเกินไป ไมเกรนเลยขึ้น”“ไทม์ไปส่งที่คอนโด”“ลินยังไปเองไ
Time & Lalin 35 – ควรทำตัวให้ชินงั้นเหรอก๊อก ก๊อก“คุยอะไรกับน้อง ๆ หน้าตาตื่นเต้นดีใจกันใหญ่เลย” ไทม์เปิดประตูเข้าพร้อมกับเอ่ยถามนึกว่าเขาไปแล้วเสียอีก“หึ จะอะไรอีกคะ นอกเสียจากได้ไปเที่ยวได้ออกไปฉลองกัน” ฉันมองผ่านไทม์ไปยังด้านหลังของเขาห้องฉันเป็นห้องกระจก ซึ่งเห็นเด็ก ๆ กำลังมองเข้ามาด้านในอย่างอยากรู้อยากเห็นคงจะปิดเรื่องของเราสองคนไม่ได้แล้วสินะ ไม่รู้ว่าน้อง ๆ จะคิดอย่างไรที่เห็นไทม์เข้ามาแบบนี้“ที่ไหนครับ” ไทม์ถามขึ้น ทำให้ฉันกลับมาโฟกัสที่เขาซึ่งตอนนี้แขนทั้งสองของเขากำลังค้ำยันที่โต๊ะ พร้อมใบหน้าหล่อเหลากำลังโน้มเข้ามาใกล้กับใบหน้าฉันที่กำลังเห่อร้อนขึ้น“ที่ที่เราเจอกันครั้งแรกค่ะ” ฉันตอบคำนี้ออกไปโดยไม่ได้คิดอะไรแต่พอพูดออกไปแล้วกลับเขินขึ้นมาเสียอย่างนั้นไทม์ได้ยินดังนั้นก็ส่งยิ้มกว้าง คงจะชอบใจน่าดูฉันที่เขินจนทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่กัดปากตัวเองแก้เขิน พร้อมกับหลบสายตาจากเขา“อย่ากัดปากสิคะ เดี๋ยวก็เป็นแผล” และเป็นอีกครั้งที่เสียงของไทม์เรียกสติฉันกลับมาน้ำเสียงน่ะดูเป็นห่วงนะ แต่สายตาที่จ้องมานั้น...“ไทม์ไปทำงานก่อนนะ คืนนี้เจอกัน” ไทม์กล่าวพลางละแขนที่ค้ำโต๊ะอ
Time & Lalin - 34 รอยยิ้ม“มีท่านอื่นอีกไหมคะ” ฉันละสายตาจากเสียงค้านเพียงหนึ่งเสียง มองไปรอบ ๆ ห้องแต่ก็ไม่มีใครค้านอีก“มติเป็นเอกฉันท์นะคะว่าบริษัทจะเข้าไปอยู่ในเครือไทม์ กรุ๊ป” ฉันจึงด่วนสรุปทันทีและในตอนนั้นเอง“ไม่ได้นะ” ภีมลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้เพื่อค้านฉันมองหน้าเขานิ่ง เช่นเดียวกับเขาที่กำลังจ้องมองฉันด้วยแววตาแข็งกร้าว ดูไม่สบอารมณ์อย่างมากก่อนที่สายตานั้นจะเลื่อนไปสบตากับไทม์“ประชุมวันนี้จบเพียงเท่านี้ค่ะ ท่านที่ต้องการค้านขอให้อยู่ต่อก่อนนะคะ” ฉันหันไปเอ่ยกับผู้ถือหุ้นที่เห็นด้วย ส่วนประโยคหลังฉันหันไปมองยังภีมและพ่อของเขาทุกคนเดินออกไปโดยมีสายป่านและหมิวหมิวเดินนำไปส่งเหลือแค่เพียง ฉัน ไทม์ รุก สกาย และทนาย ที่รอคิดบัญชีกับพวกเขาสองคนพ่อลูก“ทำแบบนี้ไม่ได้นะ” พ่อของภีมเอ่ยขึ้นทันทีด้วยแววตาคัดค้าน“เพราะอะไรคะ” ฉันเอ่ยถามถึงเหตุผล ทั้งที่รู้อยู่แล้วก็ตามว่าเพราะอะไรก็เพราะต้องการอยากจะได้บริษัทนี้เป็นของตัวเอง หากเข้าไปอยู่ในไทม์ กรุ๊ปแล้ว พวกเขาก็จะไม่มีโอกาสอีกต่อไป“ก็เพราะ…” พ่อของภีมอ้ำอึ้ง“ทำอย่างนี้มันไม่เหมาะสมหรือเปล่าครับ ไหนคุณค้านการเทกโอเวอร์บริษัท ทำ
Time & Lalin - 33 ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว“งั้นพวกเราขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”“อืม” เมื่อจบธุระเด็ก ๆ ก็เดินออกไป แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงซุบซิบนินทา“แกคิดอย่างฉันไหม”“ต้องมีอะไรแน่ ๆ”ลลินยิ้มแก้มแดงอย่างเขินอาย พร้อมกับส่ายหน้าให้กับความรู้ดีของพวกเขา“พี่ได้ยินนะ” ก่อนจะตะโกนออกไปนอกห้อง“ค่า”เธอส่ายหัวไม่หยุด ได้แต่คิดในใจว่าเธอจะปิดบังอะไรพวกนั้นได้บ้างสักเรื่องก็คงไม่ได้สินะตกเย็น“กลับบ้านกันดี ๆ นะเด็ก ๆ”“ค่า/ครับ” ลลินยืนส่งรุ่นน้องที่หน้าตึก ทุกคนขึ้นรถพากันกลับบ้านเพราะถึงเวลาเลิกงานแล้วโดยปกติเธอไม่ได้ออกมาส่งน้อง ๆ อย่างนี้หรอก เพียงแต่ครั้งนี้เธอมายืนรอไทม์และเจอเด็ก ๆ เข้าพอดีเมื่อรถน้อง ๆ ขับออกไปได้ไม่นาน รถไทม์ก็ขับเข้ามารับเธอ“มาตรงเวลาดีนะคะ” มือเรียวเปิดประตูรถหรู ก้าวขาขึ้นรถพร้อมกับเอ่ยแซวคนด้านในที่ใส่สูทมาอย่างเต็มยศเขาก็คงไปทำงานมา แต่กลับมารับเธอได้ตรงเวลาตามที่นัดเป๊ะ ๆ“ต้องตรงเวลาสิคะ คิดถึงเธอแทบแย่” มือหนาคว้ามือเรียวของลลินไปกอบกุม พร้อมบอกกับเธอด้วยแววตาซึ่งเผยความคิดถึงออกมาชัดเจนลลินเห็นดังนั้นก็ยิ้มหน้าแดง รู้อยู่หรอกว่าเขาเป็นคนที่คิดอะไรก็พูดออก