Share

Chapter 3

Author: Sashi
last update Last Updated: 2022-09-28 12:16:09

#Arrival of the Ex-Lover

Tila ba bumilis bigla ang tibok ng puso ko sa natatanaw ko sa bintana. Sobrang sakit sa mata… at sobrang hapdi sa puso. Gusto kong paniwalain ang sarili ko na sana ay nananaginip lang ako. Sana hindi totoo lahat itong nakikita ng mga mata ko.

Hindi p’wedeng si Mike ang lalaking ‘yon!

“Mamsh, okay ka lang ba?” rinig kong untag ni Kath sa akin. Nakaakbay na siya sa akin at tinatapik ang balikat ko, sabay layo ng katawan ko roon sa bintana. “Alam kong nahihirapan ka ngayon na i-process ang lahat. Kasi kung ako man ay nagulat sa nakita ko, alam kong doble ang balik sa iyo no’n.” 

Iwinilig ko ang aking ulo at lumayo kay Kath. ‘Yong luhang nanggigilid sa mga mata ko, mabilis ko ‘yong ipinahid, tiyaka ko hinarap ang kaibigan ko nang may ngiti sa labi. “Nakita ng mga mata ko na hinalikan no’ng babae si Mike. Pero sa pisngi lang naman. Baka magkaibigan lang sila. Baka naman walang meaning ‘yon, ‘di ba?”

Katangahan na ang sinasabi ko. I’m aware of that. Kung pagka-martyr man ang tawag sa ginagawa ko ngayon, wala akong pakialam. Totoo naman kasing sa pisngi lang ni Mike humalik ‘yong babae kanina, kaya baka wala namang meaning ‘yon. Baka wala namang malisya. Umaasa ako na sa gano’n nga ang nangyayari. Umaasa ako na sana… kahit imahinasyon na lang itong mga iniisip ko, maging reality ito.

“Talaga bang… nagagawa mo pang mag-isip ng gan’yang bagay sa likod ng mga nakita ng mga mata mo kanina, Andeng?” Hindi makapaniwala ang mukha ni Kath habang kinukwestyon ako… na tipong maski ang kaibigan ko ay sobra nang natatangahan sa akin. 

Agad akong napaiwas sa kanya ng tingin. “Hindi lang kasi dapat sa iisang anggulo lang ako tumingin, ‘di ba? Kasi… oo nga, sa angle na nakita ko kanina… p’wede kong isipin na ang babae na ‘yon ang siyang kabit nga talaga ng asawa ko. Pero when I try to find things further… baka… lang naman may iba pang dahilan kung bakit ginawa ng babae na ‘yon na halikan ang asawa ko? Hindi naman p’wedeng lagyan ko agad ng malisya ‘yong nakita ko kung sa katunayan naman wala talagang ibang meaning ‘yon? Ayoko namang manghusga agad ng tao.”

Ipinaglaban ko talaga sa kaibigan ko si Mike. Sa itsura pa lang kasi ni Kath ay alam kong gusto niya nang paghinalaan na ang babaeng natanaw namin kanina ay siyang kabit ng asawa ko. Add to it, hindi pa rin alam ni Kath na naging pasyente ko kanina lang ‘yong babae—na buntis. And the same shade of lipstick na gamit niya ay kapareho ng shade ng lipstick na nakita ko sa pants ni Mike nitong nakaraang araw-

Hindi ko na talaga alam ang iisipin ko. Masyado nang nagkahalo-halo ang mga detalye sa utak ko.

“Sana tama ‘yang desisyon mo na hayaan mo muna ang sarili mo na malaman ang buong katotohanan. Kasi kung hindi talaga sapat ang angle na nakita mo kanina, I hope makakita ka ng angle na magpapatunay na hindi nga ang babaeng ‘yon ang kabit ng asawa mo.” Tinapik ni Kath ang balikat ko bago niya ako iniwan sa area. 

Maski ako ay hindi sigurado sa ginagawa ko. Sa mga bagay rin na iniisip ko, masyado nang sumasakit ang ulo ko sa magkakahalong paghihinala at pag-iisip ng bagay upang depensahan ang asawa ko sa ipinaglalaban ng utak ko. Kasi masyadong bata ‘yong babae para patulan ng asawa ko, o pumatol ang babaeng ‘yon sa asawa ko… na malinaw naman na malaki ang age gap nila sa isa’t isa. 

“Imposible talagang papatol si Mike sa mas bata sa kanya.”

Kumakain ako sa cafeteria ng ospital nang ako lang mag-isa. Hindi kami magkakasabay kasi ni Kath na kumain since magkakaroon siya ng duty sa Operating Room. Kaysa naman hintayin ko pang matapos ang surgery na gagawin niya roon, nauna na lang ako. 

And for my meal today, wala naman akong ibang choices kung hindi um-order ng Sulit Meal dito sa cafeteria; sa isang plate ay mayroong burger na sa unang kagat pa lang, tinapay lahat, tapos may kasama ring spaghetti na tipid na tipid sa sauce, sa sahog at sa cheese, and lastly ay mayroong french fries na malata pa sa taong may sakit. 

Well, kung mayroon lang talaga akong kasama ay hindi ako magtitiyaga na dito mag-lunch sa cafeteria. ‘Pag kasi magkasabay kami ni Kath na kumain, lumalabas pa kami at humahanap ng restaurant na malapit lang naman dito para kainan. Sino ba naman kasing gaganahan sa mga pagkain dito?

“Mukhang isang linggo mo nang meal ‘yan, ah?”

Kanina lang ay nakadukdok ako sa table ko at tinititigan ang pagkain ko para naman magkaroon ako ng gana na kainin ito… kaso biglang may nag-occupy ng seat sa tapat ko. So, napaangat ang ulo ko upang tingnan kung sino ang taong naupo. 

“Uy, Morgan? Bakit nagawi ka rito?” 

He’s been my friend since college. Bale trio kasi kami noon kasama si Kath, kaso nahiwalay lang talaga sa amin ng landas si Morgan nang magdesisyon siya na mag-abroad at doon mag-work. 

“Na-confine ‘yong lola ko rito. Inatake sa puso. Dinalaw ko lang.” Ibinaba niya sa table ‘yong hawak niyang malaking plastik at sinimulan niya nang ilabas ang laman no’n. “At syempre para madaanan ko kayo ni Kath. Nakapangako ako sa inyo na ako ang taya sa foods ‘pag nagkita-kita tayo ulit, ‘di ba?”

Alam na alam talaga ni Morgan ang kiliti namin ni Kath; mga Korean foods syempre. Gimbap, kimchi, cooked fried noodles, rice cake, at mayroon din siyang dalang tacos, lasagna, nachos, spaghetti at pizza. These are the foods na nagke-crave talaga ako na kainin, unfortunately ay wala rito sa cafeteria ng ospital.

“Sa tagal ko rin na nakilala ka, Andrea… alam kong ‘yang pagkain na hindi mo magawang kainin, meal mo na ‘yan for a week kaya ngayon ay kinakasawaan mo na, ‘di ba?” Naupo siya nang maayos sa upuan niya nang matapos ihanda ang mga pagkain, and he looked straight into my eyes. “Kaya dapat magpasalamat ka na nadaan ako rito sa ospital. If not because of my arrival, ginugutom mo na naman tiyak ang sarili mo,” natatawa niya pang saad sa akin.

Ako naman ay dala ng sobrang gutom, inumpisahan ko na ang paglantak sa mga pagkain ni Morgan, tipong nakalimutan ko na makapagpasalamat sa kanya bago ko sana ‘yon kainin lahat.

“Salamat pala,” kahit namumuwalan ang bibig ko, nagsalita ko. 

“Huwag kang magsalita when your mouth is full.” Tatawa-tawa siyang kumuha ng tissue at bahagya siyang lumapit sa akin para punasan ang gilid ng aking labi. “Palagi kitang pinaaalalahanan no’ng college tayo na hindi mo na kailangan mag-thank you sa akin, ‘di ba? Makita ko lang na sarap na sarap sa mga pagkain na dala ko, okay na ‘yon sa akin.” 

Mabilis kong nginuya ang nasa bibig ko at nilunok, and then I started talking while giggling. “Kung makapagsalita ka naman… akala mo naman talaga ikaw ang nagluluto ng mga foods na ibinibigay mo sa amin ni Kath noon. E, lahat nga galing fast food!” 

“Pero nag-effort ako. Ako pa rin ang bumili, tapos pera ko rin ang nagagastos,” nagmamayabang pang saad niya sa akin. At dahil nga naaaliw ako ni Morgan habang lunch time ko, at least ngayon ay nagagawa ko nang tumawa ulit—kahit na papaano. 

“Hindi ligtas ‘yang lungkot ng mga mata mo sa akin, Andrea. Since I arrived, kanina ko pa napapansin. May problema ka ba?” biglang untag niya, na buong akala ko pa naman ay hindi niya mapapansin na problemado niya akong nakita rito ngayon. “Huwag mo lang sasabihin sa akin na tungkol sa love life mo ang problema mo, ha? Alam mo na ang sagot d’yan.”

“Ano?”

“Mag-backread ka na lang sa conversation natin noong June 23, 2017. Lahat ng mga kailangan mong advice, nasabi ko na sa iyo roon.”

Inirapan ko lang siya nang bigla niya akong tawanan. Wala naman kasing nakakatawa sa sitwasyon ko.

“Nagtatampo ka na naman. Manunuyo na naman ako ng crush kong na-friendzone ako.” Hanggang ngayon ay tawa pa rin nang tawa si Morgan nang ilapit niya ang upuan niya sa tabi ko. Natigil tuloy ako sa pagkain nang akbayan niya ako sabay tapik sa balikat. “Syempre bilang isang lalaki na gustong-gusto ka noon, masakit para sa akin na malaman na ‘yong babaeng sobra kong pinahahalagahan noon hanggang ngayon, sasaktan lang ng asawa niya. Kasi para na ring isinasampal sa mukha ko no’n, Andrea, na… ako pa pala itong naging mali ang desisyon na ipaubaya ka sa asawa mo ngayon kung sasaktan ka lang din pala niya.” 

“Kasi, to tell you honestly… mahal na mahal kita noong araw na ‘yon… na hindi ko kayang masikmura na matulog gabi-gabi nang hindi nanghihinayang na pakawalan ka. Pero pinili kong bitiwan ka at ipaubaya kay Mike… kasi mahal n’yo ang isa’t isa, e. Sino ba naman ako para pigilan ka na maging masaya, ‘di ba? Syempre kung saan o kanino ka masaya, doon ako.” 

Lumayo ako sa pagkakadikit ng katawan ko sa kanya, at hinarap ko si Morgan… nang hindi namamalayan na naluluha na pala ako. “Mahal na mahal ko talaga ang asawa ko, Morgan. Kaya hindi ko rin masisikmura kung maghihiwalay lang kami-”

“So, may problema nga kayo ni Mike?”

Kulong na rin naman ako, tumango ako bilang sagot. 

“Hangga’t kaya n’yo namang i-solve ‘yan, malalagpasan n’yo ‘yan. Hangga’t hindi naman masyadong malaki ang problema, pag-usapan n’yo. Ayaw kong makita kang masaktan dahil sa relasyon mo kay Mike. Mas masakit ‘yon para sa akin, Andrea.” 

Wala akong nagawa kung hindi ang yumakap na lang sa kanya. At wala namang malisya since magkaibigan na lang kami ni Morgan. Hindi ko rin kasi kakayanin pa na sabihin sa kanya na pinaghihinalaan ko na may babae ang asawa ko. Kilala ko siya, magre-react siya once na malaman niyang baka mapunta sa wala ang pagpapaubaya sa akin sa lalaking hindi naman pala kayang panagutan lahat ng mga pangakong binitiwan niya sa akin noong ikinasal kaming dalawa. 

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • Struggles of the Legal Wife   WAKAS

    10 years ago... I’m not really a fan of using idiomatic expressions to describe what I feel. I simply state the feeling. Kung masaya ako, I simply say I’m happy. Kung malungkot ako, edi malungkot. Kung natatakot ako, I simply zip my mouth, and that’s all. Not until I arrived at my happiest destination… so far. I learned to put a description towards my feelings. While I walked down the aisle, pakiramdam ko lumulutang ako sa alapaap. Am I walking in seventh heaven? I don’t… really know. All I’m aware is a minute from now, magiging misis na ako ng lalaking kinakikiligan ko lang noon na kausap ko sa internet. “I, Adrian Minatozaki, am accepting Maui Tenorio as my bride.” Habang isinusuot sa akin ni Adrian ‘yong singsing, nanginginig pa ‘yong kamay ko. “At sa harap ng Poong Maykapal, nangangako akong aalagaan kita at poprotektahan.” “To the best of my ability, I will work hard to make you the happiest wife on Earth. Hindi ako magsasawang mahalin ka. Hindi ako mapapagod na intindihin k

  • Struggles of the Legal Wife   Chapter 42

    In this battle, the man I love is my opponent.Malinaw namang naipaliwanag ni Miss Claire sa akin ang plano niya. To defeat Chelsea's fear, kailangan kong makahanap ng butas kay Adrian... or Arian?And the funny thing here is that... the plan is... I have to gain his trust. Kailangan kong mapaniwala si Adrian na kakampi niya ako—which is why I have to use 'yong pagmamahal na mayroon ako para sa kanya to make him believe I'm not his enemy.Pero hindi ba ako nagiging unfair? Kay Adrian at sa sarili ko?Nakakatakot na ang maging labas nito... isipin ni Adrian na hindi ko talaga siya mahal. Na niloloko ko lang siya, and in the end... iwan na naman ako ng lalaking mahal ko."Mag-smile ka naman, Maui. That gown fit you perfectly, kulang ka lang sa smile." Hinawakan ni Adrian ang magkabila kong pisngi at binatak ang labi ko na ngumiti. "Ugh... I want to see your genuine smile again."Hindi ako sanay na parang nagiging masyadong sweet naman si Adrian sa akin. Although sweet naman siya sa akin

  • Struggles of the Legal Wife   Chapter 41

    Hindi pa man ako nakakabawi sa gulat na ibinigay sa akin nang malaman na si Adrian at Arian Caidic ay iisa, bigla akong nakatanggap ng tawag kanina mula kay Yaya Manang. Pinapupunta niya ako kaagad sa ospital dahil isinugod raw nila si Chelsea.Sa ngayon ay hindi ko pa alam ang dahilan kung bakit biglang isinugod 'yong batang 'yon.Nasa taxi ako habang hindi mapakali sa upuan, my phone vibrated again. I received a text message from Adrian this time.I've been calling you many times pero hindi ka sumasagot. Where are you? Saan kita p'wedeng sunduin?Hindi ko muna inabala ang sarili ko na reply-an siya. I just can't sacrifice my duty as a nurse just to be with him for the second time. Bukod sa ayaw kong matanggal sa trabaho o mawalan ng lisensya, hindi rin kakayanin ng konsensya ko kung dahil sa kapabayaan ko kay Chelsea, mapunta sa peligro ang buhay niya.Babe, please answer me. We're gonna go and meet our wedding planner for today. Gusto rin niyang malaman kung anong taste mo sa weddi

  • Struggles of the Legal Wife   Chapter 40

    "Bakit pala kailangang may mga... uhh..."Nag-aalangan akong napapalingon sa paligid. On both sides, napapaligiran kami ni Adrian ng mga camera."Mga reporters ba 'yan? Bakit nila tayo kailangang kuhanan?""For vlogging, actually.""Vlog? So, scripted ba 'yong proposal mo sa akin-""Of course not."Nakarating na kami sa harap ng kotse niya, but Adrian wanted to see my face, and then brushed my hair."Vlogging, for me, means saving memories. If I wasn't able to go back to the past para mabalikan 'yong masasayang alaala na naiwan sa nakaraan, I find vlogging suits the best way para mabalikan ko ang mga 'yon nang hindi nahihirapan."Mukhang hanggang isang linggo ang itatagal ng ngiti ko, ah?Masyado nang malaki ang effort na ginagawa ni Adrian para sa akin, that I could no longer measure the amount it has been. Sobra niya na akong na-spoiled. Sobra niya na akong napasaya. And he gave me all the reasons para hindi ko pagsisihan na iniasa ko ang love life ko sa isang dating app—because wit

  • Struggles of the Legal Wife   Chapter 39

    Winakasan ko na 'yong conversation ko with her since nakatanggap ako agad ng text message kay Adrian na kitain ko siya sa labas ng mall.By the way, located kasi 'yong salon sa loob ng mall.However, nanatiling nakatatak sa isip ko ang mga sinabi sa akin kanina no'ng babae.It's funny that I didn't even bother asking her name. Nawala rin kasi sa isip ko, but I'm very much thankful sa mga sinabi niya sa akin.Somehow... It helps my mind be open towards necessary things na kailangan kong malaman.Tulad ng huli niyang habilin sa akin kanina, kung hindi kayang tanggapin ni Adrian na may anak ako, wala na ring saysay na ipagsiksikan ko ang sarili ko sa kanya. Kung hindi niya kayang tanggapin ang anak ko, ibig sabihin hindi niya rin ako kayang tanggapin.Gian served my blood pumping to give me life... and without him, I'll die."You're so stunning today, my love." Sinalubong ako ni Adrian as he slouched down and ask for my hand. He kissed it afterwards. "Handa ka na bang samahan ako sa para

  • Struggles of the Legal Wife   Chapter 38

    Hindi ko p'wedeng tingnan bilang si Adrian ang nagbayad sa tuition fee ng anak ko; una sa lahat, hindi niya pa alam na mayroon akong anak.Until now, hindi pa ako nakakabwelo na ipakilala ang sarili ko kay Adrian. Baka kasi ma-turn-off siya sa akin bigla once na malaman niyang... may anak na ako."O-Oh? Adrian?" Ikinagulat ko nang paglabas sa gate ng school ni Gian, nakaabang sa labas si Adrian at nakasandal sa kanyang puting Toyota Vios."Uh... I mean... paano mo nalaman na nandito ako?""When we're on a date last time, did you remember I borrowed your phone?"Kunot ang noo ko nang inaalala ang araw na 'yon... as I remember na no'ng nasa burger chain kami, ang awkward lang na biglang nanghiram si Adrian sa akin ng phone."Phone ko?" pag-uulit ko sa tanong niya,As his response, Adrian nodded his head. "Ise-save ko lang 'yong phone number ko sa contacts mo. Later this evening, magte-text ako sa iyo so, please save my number as well."Wala namang malisya sa akin ang reason niya, so I h

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status