ตอนที่ 2 มีเรื่องให้คิด

หลินหลับไม่ลงคิดถึงคำพูดของเตี่ย ที่ตอกย้ำเสมอมาตั้งแต่โตเป็นสาว

          "อาหลินลูกบ่ต้องกึดนะเรื่องฟงเรื่องแฟน เตี่ยได้อู้กับท่านพินิจเปิ้นไว้แล้ว ตกปากฮับคำท่านไปว่า จะหื้อหลินลงเอยกับหลานท่านคนหนึ่ง ฮู้ก่อ... ว่าตี่ครอบครัวเฮาอยู่เย็นเป็นสุขมาทุกวันนี้ก็เพราะเปิ้น"

          พินิจ จิรตระการ เจ้าสัวใหญ่ ที่เตี่ยของหลินนับถือ หลินรู้แค่ว่ามีพระคุณ แต่ไม่รู้ว่ามีกิจการอะไรมากมาย ท่านช่วยเหลือเตี่ยทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กไปจนถึงเรื่องใหญ่

          "ครั้งที่เฮาโดนฟ้องเรื่องตี่ดินครั้งนู้น ถ้าบ่ได้ท่านช่วยครอบครัวเฮาก็คงแย่เหมือนกัน และตี่ล่าสุดนะ... เตี่ยก็ไปรบกวนเงินท่านมาอีก เอาเป็นว่าเตี่ยขอร้องละนะ ทำเพื่อเตี่ยและครอบครัวเฮาเรื่องนี้เรื่องเดียว"

          หลินในตอนนั้นไม่เข้าใจในเรื่องราวทั้งหมด แต่ก็ได้พยักหน้ารับคำเตี่ยไป

            เมื่อหลินจบมัธยมศึกษาปีที่หก ทางท่านพินิจก็ได้ทวงถามสัญญามา และส่งสินสอดทองหมั้นมาจำนวนหนึ่ง ตอนนั้นในใจหลินไม่ได้รู้สึกว่าอยากรู้จักมักจี่กับทางฝ่ายหนุ่มคู่หมั้น อีกทั้งยังตัดสินใจเดินทางมากรุงเทพฯ เลย เธอไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของคู่หมั้น และไม่คิดจะถามด้วยซ้ำไป

            หลินอยู่ได้ด้วยเงินเก็บสะสมมาตั้งแต่เล็ก ๆ เนื่องจากมาจากครอบครัวคนจีน เตี่ยและแม่จะสอนเสมอเรื่องการออมเงินก่อนใช้ ซึ่งตัวเลขในบัญชีของหลินก็มากโขอยู่ แต่หลินมาอยู่ที่กรุงเทพฯ ใช้ชีวิตแบบกระเบียดกระเสียร

เธอมักจะคุยกับตัวเองเสมอว่า เราไม่รู้อนาคตไม่รู้วันพรุ่งนี้ เราต้องประหยัด ฉะนั้นหลินจึงได้เช่าห้องพักขนาดเล็ก กว้างสองเมตร ยาวสองจุดห้าเมตร บนตึกติวเตอร์แถวหน้ามหาวิทยาลัย เป็นหอพักหญิงห้องน้ำรวม ราคาไม่แพงมากนัก รวมค่าน้ำค่าไฟเรียบร้อย

            เด็กบางคนที่มาจากต่างจังหวัดส่วนใหญ่จะพักห้องละสองคน แต่หลินคิดว่าอยู่คนเดียวดีกว่า เพื่อให้มีสมาธิในการอ่านหนังสือ และทำกิจกรรมส่วนตัว หลินขออนุญาตหอพักติดเครื่องปรับอากาศ และขอติดมิเตอร์ไฟฟ้าเพื่อจ่ายเงินค่าไฟฟ้าในการติดแอร์เพิ่ม เธอไม่เคยย้ายหอพักและไม่สะสมสิ่งของใด ๆ เลย ใช้ชีวิตแบบพอเพียงจริง ๆ

            ‘ไหนแพรวาว่าจะมาก่อนเวลา ชิ...’ หลินนั่งมองนาฬิกา ทำหน้าเง้างึมงำอยู่ในใจ

            "แหมมาสายแค่นาทีสองนาที ใจจะขาดหรือไงจ๊ะคนสวย" เสียงแพรวาดังมาแต่ไกล ส่งเสียงเย้าเพื่อนสาว ส่งยิ้มหวานมาพร้อมหิ้วถุงพะรุงพะรัง

            หลินรีบวิ่งเข้าไปเพื่อที่จะช่วยแพรวาถือของ แต่ชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นเธอไม่ได้เดินมาคนเดียว เธอเดินมาพร้อมกับกฤษแฟนหนุ่ม และเพื่อนชายอีกสองคน ซึ่งหลินเคยเจอสามสี่หนแล้วที่ร้านแห่งนี้ หลินยกมือไหว้ทั้งสามคนแล้วกล่าวทักทาย

            "สวัสดีค่ะ" สามหนุ่มรับไหว้ กฤษยื่นถุงใบหนึ่งให้หลิน

            "นี่ของฝากหลินจ้า" หลินยกมือไหว้อีกครั้งพร้อมกล่าว

            "ขอบคุณค่ะพี่กฤษ" แล้วส่งยิ้มให้แพรวา

            ขณะนั้นมีเด็ก ๆ กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน หลินจึงหยิบเมนูให้สามหนุ่มแล้วออกตัว

            "เดี๋ยวหลินมานะคะ พี่เลือกเมนูไปก่อนค่ะ" เธอเดินไปทักทายเด็กกลุ่มนั้น

            "รับอะไรดีคะ"

            กฤษ ธรรมรัตน์ สถาปนิกหนุ่มนิสัยดี หน้าตาคมเข้ม ออกสไตล์ชายไทย สูงโปร่ง หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส อัธยาศัยดี ฐานะทางครอบครัวถือว่าดี เพราะมีหอพัก และอะพาร์ตเมนต์ให้เช่าอยู่หลายโครงการ ครอบครัวของเขา คุณพ่อดิเรกและคุณแม่สุพรรษาธรรมะธัมโมทั้งคู่ ทั้งสองเปิดร้านสังฆภัณฑ์ ใต้อะพาร์ตเมนต์ทุกแห่ง และเวลาว่างของทั้งคู่ คือ การไปปฏิบัติธรรมนั่นเอง กฤษเปิดบริษัทรับออกแบบตกแต่งภายใน เพราะเรียนมาด้านนี้โดยตรง และกำลังไปได้ดี เพราะมีเพื่อนดีทั้งพีคและภุชงค์คอยสนับสนุนและแนะนำลูกค้าให้

            กฤษกับแพรวาเป็นแฟนกันตั้งแต่แพรวาเข้าปีหนึ่ง กฤษเป็นพี่ในคณะของแพรวา ซึ่งขณะนั้นกฤษเรียนปีสี่แล้ว กฤษเป็นสุภาพบุรุษไม่เคยล่วงเกินแพรวาเลย แค่จับมือและหอมแก้ม เขาบอกกับแพรวาว่า "พี่จะรอจนถึงวันที่เราแต่งงานกัน" ซึ่งฟังเรื่องนี้จากแพรวาทีไร หลินออกอาการฟินทุกที อยากมีความรักแบบนี้บ้าง

            เพื่อนสนิทสองคนของกฤษ คือ พีค และ ภุชงค์ สามหนุ่มอายุเท่ากัน คือ ย่างเข้ายี่สิบเจ็ดปี

พีค หรือ พีระ สุขประเสริฐ หนุ่มเนื้อหอมหน้าตาดี พูดน้อยแต่ปากหวาน ไม่ต้องส่งตาหวานให้ใคร สาว ๆ ก็วิ่งตามกันตรึม รูปหล่อพ่อรวย

            จากที่แพรวาเล่า ครอบครัวพีคเปิดร้านจิวเอลรีมีสาขา ทั้งในกรุงเทพฯ พัทยา เชียงใหม่ และภูเก็ต และยังทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ใหญ่โต และตอนนี้ได้สร้างโรงแรมเสร็จแล้วสองแห่ง ที่กรุงเทพฯ และที่ภูเก็ต ซึ่งที่กรุงเทพฯ จะเปิดตัวเร็ว ๆ นี้

            ภุชงค์ ศิริพัฒนยางกูร หรือเพื่อนในกลุ่ม จะเรียก คุณชาย เพราะเป็นลูกคนเล็กของตระกูลนักการเมืองชื่อดังหลายสมัย ร่ำรวยมาแต่ดั้งเดิม ติดหรู ขี้เล่น อารมณ์ดี รักสนุก เป็นหนุ่มหล่อครบเครื่อง เล่นดนตรีเป็นทั้งกีตาร์ กลอง เปียโน ร้องเพลงเก่ง เสียงเพราะชวนหลงใหล สาว ๆ ก็ติดกันตรึมเหมือนกัน

            ทั้งสองหนุ่มไม่คบใครจริงจัง ใช้ชีวิตแบบสนุกไปวัน ๆ และเปลี่ยนผู้หญิงไม่เลือกเป็นว่าเล่น

            หลินเคยถามแพรวา ได้ความว่า สองหนุ่มจะให้เวลาผู้หญิงที่คบด้วย แค่คนละหนึ่งอาทิตย์เท่านั้น ถ้าครบอาทิตย์ก็จะเลิกทันที จะตกลงกับผู้หญิงที่เข้ามาก่อน ว่ารับเงื่อนไขนี้ได้ไหม ซึ่งสาว ๆ เหล่านั้นก็ยินดี เพราะได้ควงกับหนุ่มหล่อพ่อรวย แถมยังจ่ายไม่อั้นเวลาพวกหล่อนอยากได้อะไร ภุชงค์หากถูกใจใครจริง ๆ ก็จะยืดขยายเวลาได้ แต่พีคไม่เลย เขายึดกฎ หนึ่งอาทิตย์ แบบไม่สนว่าผู้หญิงคนนั้นจะสวยแค่ไหน หรือเป็นใคร

            ดูแล้วสามหนุ่มมีกฤษคนเดียวที่แตกต่างจากทั้งสองคน แต่ทั้งสามเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล และไม่เคยแยกกันเลย ถึงสองหนุ่มจะเถลไถล แต่เรียนดีระดับต้น ๆ เชียวแหละแล้วสามคนก็รักกันมาก เวลามาที่ร้านทีไร ก็หิ้วกันมาทั้งสามคนหลินยังคิดในใจว่า ‘แปลกดี’ และอย่างไรเธอก็ไม่ควรคิดไปยุ่งกับสองคนนี้