Chapter 107

"Arthur, hindi ko alam ang sasabihin ko. Basta ang alam ko lang ngayon, masaya ako," turan ko habang patuloy ako sa pagpunas ng aking luha dulot ng kaligayahan. Napayuko tuloy si Yatco at bahagyang napangiti. Hindi ko alam kung natatawa ba siya sa 'kin o ano.

"Hindi ko in-expect na ganiyan ang magiging reaksiyon mo. Akala ko, mapapatalon ka sa tuwa," saad niya.

Medyo malaki rin ang ginamit niyang canvas para ipinta ako. Siguro mga nasa 24×30 ang size no'n. Puwedeng-puwede talaga siyang i-display sa may dingding ng aking silid. First time ko lang nakatanggap ng ganitong klaseng regalo, 'yung tipong alam mong pinagpaguran niya talaga 'to hindi 'yung ipinagawa lang sa iba. Sobrang na-appreciate ko ang effort niya.

Tumayo ako sa aking kinauupuan at lumapit ako sa kaniya sabay kuha sa kaniya ng tangan niyang painting ko at inilagay ko 'yon muna sa may ibabaw ng kama. Pagkatapos, muli akong lumapit sa kaniya at nagpakawala ako ng isang mahigpit na yakap.

"Maraming salamat, Arthur," sambit